กาแฟถ้วยเดิม กับความฝันครั้งใหม่

กาแฟถ้วยเดิม กับความฝันครั้งใหม่

#อักษราลัย

 

          ทุกเช้า นาวินตื่นขึ้นพร้อมความหนักอึ้งในอก เหลือบมองดูปฏิทินที่ติดอยู่บนผนังห้องเช่าเล็ก ๆ แล้วถอนหายใจ วันนี้ครบรอบหนึ่งปีพอดีที่ธุรกิจร้านกาแฟเล็ก ๆ ของเขาต้องปิดตัวลง

 

          นาวินทุ่มเททั้งเงินเก็บและความฝันไปกับร้านกาแฟริมถนนแห่งนั้น เขาตั้งใจสร้างพื้นที่ให้ผู้คนมาพบปะ แบ่งปันความฝัน และได้ดื่มกาแฟรสชาติดี แต่วิกฤตเศรษฐกิจและการแข่งขันที่สูงทำให้ร้านของเขาอยู่ไม่ได้ 

 

          "อีกวันแล้วสินะ" นาวินพูดกับตัวเอง ขณะจัดการเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ส่วนตัว เขามองไปยังรูปถ่ายที่ติดอยู่บนกระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง รูปนั้นเขายืนยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจอยู่หน้าร้านกาแฟในวันเปิดร้าน ดวงตาเต็มไปด้วยความหวังและความฝัน 

 

          "ฉันเคยคิดว่าชีวิตจะราบรื่น" เขาพูดกับตัวเองพลางยิ้มขื่น "แต่ชีวิตมันไม่ได้เป็นแบบนั้น"

 

          นาวินออกจากห้องเช่า เขาเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ ๆ เพื่อสมัครงานพาร์ทไทม์ เขาจำเป็นต้องหารายได้เพื่อจ่ายค่าเช่าและใช้หนี้ ขณะกำลังเดินไปตามถนน เขาเห็นร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่เพิ่งเปิดใหม่ มีป้ายเขียนว่า "รับสมัครบาริสต้า" 

 

          นาวินรู้สึกเจ็บแปลบในอก ชีวิตช่างเหน็บแนมเหลือเกิน เขาที่เคยเป็นเจ้าของร้านกาแฟ ตอนนี้ต้องไปสมัครเป็นพนักงานในร้านกาแฟของคนอื่น 

 

          นาวินลังเลเล็กน้อย แล้วตัดสินใจเดินเข้าไปในร้าน

 

          "สวัสดีค่ะ คุณต้องการสั่งเครื่องดื่มอะไรดีคะ" เสียงของพนักงานสาวที่เคาน์เตอร์ดังขึ้น

 

          "ผมเห็นป้ายรับสมัครพนักงาน" นาวินพูด "ผมมีประสบการณ์เรื่องกาแฟมาพอสมควร"

 

          "จริงเหรอคะ" เธอตอบด้วยความสนใจ "แต่คุณไม่มีเรซูเม่มาด้วยเหรอคะ"

 

          "ผม... ผมไม่ได้เตรียมมา แต่ผมเคยเป็นเจ้าของร้านกาแฟมาก่อน"

 

          เธอมองเขาด้วยความประหลาดใจ "อ้าว แล้วทำไมถึง..."

 

          "ร้านปิดไปแล้วครับ" นาวินตอบด้วยเสียงที่พยายามให้มั่นคง "ไม่ประสบความสำเร็จ"

 

          หญิงสาวเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดว่า "รอสักครู่นะคะ" แล้วเดินหายเข้าไปด้านหลังร้าน

 

          นาวินรู้สึกเหมือนกับว่าเขาทำอะไรผิดพลาดอีกแล้ว ไม่น่าบอกความจริง แต่ก่อนที่เขาจะเดินออกจากร้าน ผู้หญิงคนนั้นก็กลับมาพร้อมกับชายอายุมากกว่าคนหนึ่ง

 

          "นี่คือคุณอาของฉันค่ะ เขาเป็นเจ้าของร้านนี้" เธอแนะนำ

 

          ชายสูงวัยมองนาวินด้วยสายตาเป็นมิตร "ผมได้ยินว่าคุณเคยมีร้านกาแฟมาก่อน"

 

          นาวินพยักหน้า รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

 

          "คุณรู้ไหม ผมเองก็เคยล้มเหลวมาสองครั้งก่อนจะเปิดร้านนี้" ชายสูงวัยพูด "ร้านแรกอยู่ได้แค่หกเดือน ร้านที่สองประมาณปีกว่า ๆ ร้านนี้เป็นร้านที่สาม ผมเรียนรู้จากความผิดพลาดมามาก"

 

          นาวินรู้สึกประหลาดใจ "จริงเหรอครับ"

 

          "แน่นอน และผมกำลังมองหาคนที่มีประสบการณ์จริง ๆ มาช่วยผม" เขาพูดต่อ "คนที่รู้ว่าอะไรทำให้ธุรกิจล้มเหลว ย่อมมีค่ามากกว่าคนที่แค่อ่านทฤษฎีมาจากหนังสือ"

 

          สามเดือนต่อมา นาวินยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ของร้านกาแฟ เขากำลังสอนพนักงานใหม่ถึงวิธีชงกาแฟให้ได้รสชาติดีที่สุด แม้จะไม่ใช่เจ้าของร้าน แต่เขาก็รู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในความสำเร็จของร้านนี้ 

 

          ทุกเย็นหลังเลิกงาน เขาจะนั่งคุยกับเจ้าของร้าน แลกเปลี่ยนความคิดและประสบการณ์ ชายสูงวัยมักจะพูดเสมอว่า "ไม่มีอะไรสอนเราได้ดีเท่ากับความล้มเหลว ถ้าเรายอมเรียนรู้จากมัน"

 

          นาวินเริ่มเก็บเงินอีกครั้ง คราวนี้เขามีแผนที่รอบคอบกว่าเดิม เขาได้เรียนรู้ความผิดพลาดของตัวเอง และยังได้เรียนรู้ความสำเร็จของร้านที่เขาทำงานอยู่ด้วย

 

          บางครั้งในวันหยุด นาวินจะไปนั่งที่สวนสาธารณะ เขียนไอเดียและแผนธุรกิจใหม่ลงในสมุดบันทึก เขารู้ว่าวันหนึ่งเขาจะกลับมาเปิดร้านของตัวเองอีกครั้ง แต่คราวนี้ด้วยความรู้และประสบการณ์ที่มากกว่าเดิม

 

          "ความล้มเหลวไม่ใช่จุดจบ" นาวินพูดกับตัวเองขณะดื่มกาแฟที่ชงเอง "มันเป็นแค่บทเรียนที่แสนแพงที่เราจ่ายไปเพื่อเรียนรู้"

 

          ทุกวันนี้ เมื่อมีลูกค้าถามถึงประสบการณ์ของเขา นาวินจะเล่าเรื่องร้านเก่าของเขาอย่างไม่อาย เขาเล่าทั้งความผิดพลาดและสิ่งที่เขาได้เรียนรู้ บางครั้งลูกค้าที่เป็นผู้ประกอบการรายย่อยจะขอคำแนะนำจากเขา และนาวินก็ยินดีแบ่งปันประสบการณ์ทั้งดีและร้ายแก่พวกเขา

 

          ร้านกาแฟที่นาวินทำงานอยู่กำลังจะขยายสาขา และเจ้าของร้านเสนอให้เขาเป็นผู้จัดการสาขาใหม่ นาวินตอบตกลงทันที เพราะนี่เป็นโอกาสดีที่จะได้เรียนรู้เพิ่มเติม

 

          ตอนนี้เมื่อนาวินมองย้อนกลับไป เขาคิดว่าความล้มเหลวของร้านกาแฟเก่านั้น ไม่ใช่จุดจบของความฝัน แต่เป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางที่มีความหมายมากกว่าเดิม

 

          "บางทีชีวิตอาจไม่เป็นไปเหมือนที่เราวางแผน" นาวินคิด "ถ้าเรายังไม่ยอมแพ้ มันอาจพาเราไปสู่สิ่งที่ดีกว่าที่เราเคยวาดฝันไว้"

 

          เขาหยิบรูปถ่ายเก่าในวันเปิดร้านของเขาขึ้นมาดู ตอนนี้เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป แต่รู้สึกขอบคุณสำหรับบทเรียนที่ได้รับ

 

          นาวินรู้ว่าสักวันเขาจะกลับมายืนหน้าร้านของตัวเองอีกครั้ง และถ่ายรูปใบใหม่ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความภาคภูมิใจ คราวนี้...มันจะเป็นความภาคภูมิใจที่ผ่านการล้มลุกคลุกคลานมาแล้ว และจะมีคุณค่ามากกว่าเดิมหลายเท่า

           ...

.............