มนตราวายสะ ตอนที่ 13 ผู้ใจดี (3)

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่นี่นะคะ

+++++++++

“ใจดีจัง” เด็กน้อยบอกพลางยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความตื้นตัน

              “งั้นก็อย่าทำให้เขาผิดหวังนะ”

              “ค่ะคุณครู” เด็กน้อยให้คำมั่นอย่างหนักแน่น ก่อนจะยกมือไหว้อีกครั้ง “ขอบคุณคุณครูมากเลยนะคะ”

              “จ้ะ ไปทำงานเถอะ เสร็จแล้ว เดี๋ยวครูพาไปเดินเล่นห้างเอาไหม” วันนี้งานไม่เยอะ และอยากให้รางวัลพิเศษที่นอกเหนือจากค่าจ้างกับลูกศิษย์ที่น่ารักและขยันคนนี้เสียหน่อย

              “ไปค่ะ แต่หนูไม่มีเงินนะคะ ค่าจ้างที่ครูให้หนูก็ว่าจะเก็บเอาไว้” สกุณาออกตัวเสียงแผ่ว อย่างกลัวว่าจะไม่ได้ไป

              “ไม่เป็นไร อยากกินอะไรเดี๋ยวครูเลี้ยงเอง”

              “ขอบคุณมากค่ะ” สกุณารีบยกมือไหว้คุณครูสาวอีกครั้งพร้อมกับหัวเราะคิกคักในลำคออย่างดีใจ

              “งั้นรีบไปทำงานให้เสร็จนะ” สุนิสาลูบศีรษะลูกศิษย์ตัวน้อยที่ทำตาเป็นประกายอย่างเอ็นดู

              “ค่ะ” พูดจบสกุณาก็หยิบไม้กวาดขึ้นไปทำงานของตัวเองต่ออย่างขะมักเขม้น สุนิสาดูความคล่องแคล่วนั้นรู้ได้เลยว่าเป็นสิ่งที่ทำเป็นประจำ ทั้งนี้รวมถึงงานบ้านอย่างอื่นด้วยที่ทำเก่งไม่แพ้ผู้ใหญ่อย่างเธอเลย

              หลังจากทำงานเสร็จ สุนิสาก็ให้สกุณาไปล้างหน้าล้างตารอเธอเคลียร์งานครู่หนึ่ง แล้วพาเด็กน้อยไปห้างที่อยู่ไม่ไกลจากที่พักมากนัก

              “นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วหิวข้าวไหม หรือเราอยากจะกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” สุนิสาถามเด็กน้อยที่มีท่าทางตื่นเต้นดีใจที่ได้มาที่นี่อยู่ตลอดเวลาอย่างเอ็นดู

“ครูคะหนูอยากกินอันนั้นได้ไหมคะ” สกุณาชี้ไปที่ร้านไก่ทอดชื่อดัง ที่เห็นได้บ่อย ๆ ตามโฆษณาต่าง ๆ คราวก่อนมากับพ่อแม่ก็ได้กินแต่มันก็นานมาแล้ว

              “ได้สิ อยากกินชุดไหนเลือกเลย” สุนิสาพาลูกศิษย์ตัวน้อยเดินเข้าไปในร้าน เมื่อเลือกเมนูที่ต้องการได้ เธอก็พาไปนั่งที่โต๊ะ ส่วนตัวเองเดินไปรอเวลาพนักงานเรียกคิวอยู่ใกล้ ๆ ครู่ใหญ่ก็เดินกลับมาพร้อมไก่ทอดชุดใหญ่และแก้วน้ำอัดลม “มาแล้วจ้า กินให้เต็มที่นะ”

              “ค่ะ” ว่าแล้วสกุณาก็ลงมือกินไก่ทอดน่องโตด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย

              “อร่อยไหม” สุนิสาถามคนที่จิ้มชิ้นไก่จิ้มซอสใส่ปากยิ้ม ๆ

              “อร่อยมาก ๆ เลยค่ะ พ่อแม่เคยพามากินเมื่อนานมาแล้วตอนถูกหวย แต่หลังจากนั้นไม่ได้กินอีกเลยค่ะ” สกุณาพูดแล้วก็แอบถอนหายใจ เพราะไม่ใช่แค่ไม่ได้กินของที่อยากกิน แต่ครอบครัวของเธอเริ่มตกต่ำลงมากกว่าเดิมเรื่อย ๆ เพราะการพนัน ที่พ่อแม่คิดว่าตัวเองโชคดี และจะรวยได้จากสิ่งเหล่านี้จึงทุ่มเงินให้กับมันมาก เรียกได้ว่ามีเท่าไหร่ใส่ไปหมดจนกลายเป็นหนี้สิ้นรุงรัง

              “งั้นก็กินเยอะ ๆ นะ” สุนิสาที่กินจนอิ่มแล้ว ช่วยตัดแบ่งไก่เป็นชิ้นให้เด็กน้อยได้กินให้สะดวก

              “ค่ะ” สกุณากินไปยิ้มไปจนตาหยีครู่ใหญ่ ก่อนจะดื่มน้ำและทิ้งตัวลงพิงพนักเก้าอี้พร้อมกับลูบท้อง

              “เป็นไงอิ่มแล้วเหรอ” สุนิสาถามเสียงกลั้วหัวเราะ

              “ค่ะ” สกุณาตอบพลางยิ้มแหย ๆ มองไก่ที่เหลือ บางชิ้นยังไม่ได้แตะด้วยซ้ำ แล้วยืดตัวนั่งมองมันสลับกับคนเป็นครูด้วยท่าทีลังเล “เอ่อ...ครูค่ะที่มันเหลือหนูขอห่อกลับบ้านได้ไหมคะ เผื่อพ่อกับแม่อยากกิน ถ้าท่านไม่กินหนูก็จะกินเองค่ะ”

              “ได้สิ แต่เดี๋ยวครูสั่งให้อีกชุดด้วยดีกว่านะ” สุนิสาบอกอย่างรู้สึกไม่ดีถ้าจะปล่อยให้ลูกศิษย์เอาของที่เหลือไปให้บุพการีกิน อีกอย่างมันก็ไม่ได้เหลือเยอะที่จะกินสองคนแล้วจะอิ่มได้