นิทาน เรื่อง ราชสีห์ กับ หนู
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในป่าใหญ่ที่เต็มไปด้วยสัตว์นานาชนิด ราชสีห์ผู้เป็นเจ้าป่า กำลังนอนพักผ่อนอยู่ใต้ร่มไม้ ราชสีห์เป็นสัตว์ที่ทรงพลังและน่าเกรงขาม ทุกสัตว์ในป่าต่างหวาดกลัวมัน
ในขณะนั้นเอง หนูตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งกำลังวิ่งเล่นอยู่ในป่าโดยไม่ทันสังเกตเห็นราชสีห์ มันวิ่งมาจนถึงตัวราชสีห์และเผลอขึ้นไปบนตัวของราชสีห์ ราชสีห์ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจและโกรธมาก มันใช้กรงเล็บจับหนูไว้และคำรามอย่างดุร้าย
"เจ้าตัวเล็กน้อยอาจหาญมารบกวนข้า ข้าจะกินเจ้าเสียให้หมด!" ราชสีห์คำราม
หนูตกใจกลัวและรีบอ้อนวอน "ข้าขอโทษ! ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าขอร้องโปรดปล่อยข้าไปเถิด หากท่านเมตตาปล่อยข้าไป วันหนึ่งข้าจะตอบแทนท่าน!"
ราชสีห์หัวเราะเยาะ "เจ้าเป็นเพียงแค่หนูตัวเล็กๆ เจ้าจะช่วยข้าได้อย่างไร?" แต่ราชสีห์เห็นว่าหนูตัวเล็กเกินไปที่จะเป็นอาหารของมัน จึงตัดสินใจปล่อยหนูไป
หนูตัวเล็กขอบคุณราชสีห์อย่างยิ่งและวิ่งหนีไป
หลายวันต่อมา ราชสีห์ออกล่าเหยื่อในป่า แต่มันกลับติดกับดักของนายพรานที่วางไว้ ราชสีห์ดิ้นรนสุดกำลัง แต่ไม่ว่าจะพยายามเพียงใดก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากตาข่ายที่หนาแน่นได้ มันเริ่มหมดแรงและคำรามด้วยความสิ้นหวัง
ในขณะนั้น หนูตัวเล็กที่ราชสีห์เคยช่วยชีวิตไว้ ได้ยินเสียงคำรามของราชสีห์ มันรีบวิ่งมาดู และพบว่าราชสีห์ติดอยู่ในตาข่าย หนูไม่รอช้า มันเริ่มกัดตาข่ายทีละเส้นด้วยฟันเล็กๆ ของมัน
ไม่นานนัก หนูก็สามารถกัดตาข่ายจนขาดและช่วยให้ราชสีห์หลุดออกมาได้
ราชสีห์รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก มันกล่าวขอบคุณหนูด้วยความจริงใจ "ข้าขอโทษที่เคยดูถูกเจ้า ขอบคุณที่เจ้าช่วยชีวิตข้าในวันนี้"
หนูตอบว่า "ถึงข้าจะตัวเล็ก แต่ข้าก็ยินดีที่จะช่วยเหลือท่าน เมื่อท่านเมตตาข้า ข้าก็ไม่ลืมความกรุณานั้น"
ตั้งแต่นั้นมา ราชสีห์และหนูก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และต่างก็รู้ว่าไม่ว่าตัวจะเล็กหรือใหญ่ ทุกคนต่างก็มีคุณค่าและความสามารถของตนเอง
**นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า:** อย่าดูถูกผู้อื่นเพียงเพราะพวกเขาตัวเล็กหรือดูไม่มีความสำคัญ เพราะในบางครั้ง ผู้ที่ดูเหมือนไม่สำคัญอาจเป็นคนที่ช่วยเราในยามลำบาก