สายฝนที่ไม่มีวันหยุด

กลางฤดูฝนของปี 2564 เมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งในภาคเหนือของประเทศไทย มักจะมีฝนตกหนักในช่วงกลางคืน ฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสายทำให้บ้านเรือนชาวบ้านถูกปกคลุมด้วยความชื้นและหนาวเย็น ในช่วงเวลาแบบนี้ คนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านมักจะรีบกลับบ้านก่อนที่ฟ้าจะมืดลง ยกเว้นหญิงสาวคนหนึ่งที่ชอบอยู่ข้างนอกท่ามกลางสายฝน

หญิงสาวคนนั้นชื่อว่า
"ลลิตา" เธอเป็นหญิงสาวที่หน้าตาสวยงามและจิตใจดี ชาวบ้านมักจะเห็นเธอเดินผ่านหมู่บ้านในชุดสีขาวที่เปียกชุ่มจากฝน ลลิตามักจะไม่พูดคุยกับใครมากนัก เธอเป็นคนเงียบขรึมและดูเศร้าหมองเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างในใจที่ไม่สามารถลืมได้

ทุกวัน ลลิตามักจะเดินไปที่สวนดอกไม้ท้ายหมู่บ้าน ที่นั่นมีศาลาไม้เล็กๆ ตั้งอยู่ในมุมหนึ่งของสวน ศาลาไม้หลังนี้เป็นที่รู้จักในหมู่บ้านว่าเป็นสถานที่ที่ลลิตาชอบมานั่งอยู่เป็นประจำ บางครั้งเธอก็ร้องไห้เงียบๆ คนเดียว ไม่มีใครรู้ว่าทำไมเธอถึงเศร้าขนาดนั้น

เรื่องราวของลลิตาย้อนกลับไปเมื่อสองปีที่แล้ว ลลิตาเคยเป็นหญิงสาวที่มีชีวิตชีวาและสดใส เธอเคยมีความรักที่สวยงามกับชายหนุ่มคนหนึ่งชื่อว่า "นราธิป" นราธิปเป็นคนที่อ่อนโยนและเอาใจใส่ ลลิตาและนราธิปรักกันมากจนแทบจะไม่มีวันไหนที่พวกเขาจะไม่พบกัน ทุกวันอาทิตย์พวกเขามักจะมาที่สวนดอกไม้ท้ายหมู่บ้าน ที่นั่นพวกเขาเคยสร้างฝันถึงอนาคตร่วมกัน พูดคุยถึงการสร้างครอบครัวและการมีลูก นราธิปสัญญาว่าจะรักและดูแลลลิตาตลอดไป

แต่แล้วในวันหนึ่ง ช่วงบ่ายของวันที่ฟ้าครึ้มไปด้วยเมฆฝน นราธิปออกจากบ้านไปทำงานตามปกติ เขาขับรถมอเตอร์ไซค์ไปตามถนนที่ลื่นไหลจากฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิดขึ้น รถบรรทุกที่วิ่งสวนมาเสียหลักเนื่องจากถนนลื่นและชนกับนราธิปเข้าเต็มแรง นราธิปเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ

การจากไปของนราธิปทำให้ลลิตาเสียใจอย่างมาก เธอไม่สามารถทำใจได้และชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปจากเดิม ลลิตากลายเป็นคนที่เงียบขรึมและหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับคนอื่น เธอไม่ต้องการให้ใครเห็นน้ำตาของเธอ ทุกครั้งที่ฝนตก ลลิตามักจะออกไปเดินท่ามกลางสายฝนเหมือนจะให้ฝนล้างความเจ็บปวดในใจของเธอ

ลลิตากลับมาที่สวนดอกไม้ที่เธอและนราธิปเคยมาอยู่เสมอ เธอนั่งอยู่ในศาลาไม้เล็กๆ ที่พวกเขาเคยนั่งคุยกัน ลลิตามองดูดอกไม้ที่เริ่มเหี่ยวเฉาลงเพราะไม่มีใครดูแล เธอจำได้ว่าในวันที่นราธิปจากไป เขาเคยบอกกับเธอว่า "ไม่ว่าชีวิตจะพัดพาเราไปทางไหน ขอให้เรายังคงมีความทรงจำที่สวยงามร่วมกันเสมอ" คำพูดนั้นยังคงก้องอยู่ในใจของลลิตาทุกวัน

ลลิตานั่งอยู่ที่ศาลาไม้นั้นนานๆ จนกระทั่งฟ้ามืดลง เธอเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าและตัดสินใจกลับบ้าน แต่ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืน สายฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องก็เริ่มเบาลงจนเหลือเพียงละอองบางๆ ลลิตาเงยหน้ามองฟ้าและรับรู้ว่าฝนนี้ไม่สามารถล้างความเศร้าของเธอได้เลย

ทุกครั้งที่ฝนตก ลลิตายังคงออกไปเดินท่ามกลางสายฝน ไม่ใช่เพราะเธออยากลืม แต่เพราะเธออยากจำ ทุกหยดน้ำฝนเป็นดั่งหยาดน้ำตาที่เธอไม่สามารถปล่อยออกมาได้ในเวลาที่นราธิปจากไป ความเศร้าในใจของลลิตาไม่เคยจางหายไป เหมือนกับสายฝนที่ยังคงตกลงมาในทุกๆ คืน

หลายปีผ่านไป เรื่องราวของลลิตายังคงเป็นที่เล่าขานในหมู่บ้าน แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือเธอได้กลายเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของสายฝนที่ไม่มีวันหยุด สายฝนที่ไม่สามารถล้างความเจ็บปวดในใจของเธอได้ และไม่มีใครสามารถดึงเธอออกมาจากวังวนแห่งความเศร้านี้ได้

เมื่อถึงวันที่ฟ้าสว่างอีกครั้งในฤดูใบไม้ผลิ ลลิตาได้หายไปจากหมู่บ้าน ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปที่ไหน บางคนเชื่อว่าเธออาจจะเดินตามสายฝนไปจนสุดขอบฟ้า บ้างก็ว่าเธออาจจะกลับไปหานราธิปในอีกโลกหนึ่ง แต่ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร ทุกครั้งที่ฝนตกหนักในหมู่บ้านนี้ ชาวบ้านยังคงนึกถึงลลิตา และเชื่อว่าวิญญาณของเธอยังคงเดินท่ามกลางสายฝนตามหาใครสักคนที่เธอรักและคิดถึงอย่างสุดหัวใจ

_____________

ฝากกดไลค์กดแชร์ให้ด้วยนะครับ

สามารถติดตามได้ที่

https://www.readawrite.com/?action=user_page&user_id_publisher=12119092

ทางเขียนต้นเรื่อง

https://www.readawrite.com/a/509e7564772fb64d8499a50bde5b138b