สมศรี2030

สมศรี2030
โดย อักษราลัย

            ปลายเท้าสไลด์ลื่นไปตามพื้น มือข้างหนึ่งมีไม้กวาดเส้นใยสีเขียวเรืองแสง มืออีกข้างยืดยาว มีไม้ขนไก่ที่ประดิษฐ์จากใยสังเคราะห์ ลูบกวาดหยากไย่เพียงพริบตา เสียงร้องเพลงคลอ กับท่วงท่า หมุนไปมาไม่ต่างจากการร่ายรำ ความพลิ้วของท่วงท่านั้นทำให้เขามองเพลินจนเธอหันมาเห็น

            “สมศรีทำอะไรผิดเหรอเจ้าคะ เจ้านาย”
            แม้โทนเสียงจะอ่อนหวานตามเสียงต้นแบบที่เขาป้อนชุดคำสั่งเข้าไป แต่ความอ่อนหวาน ปนกระด้างแบบน้ำเสียงหุ่นยนต์คือสิ่งที่เตือนให้เขาระลึกอยู่เสมอว่านี่คือ หุ่นยนต์ประดิษฐ์ ไม่ใช่คน แม้จะพิศดูทุกมุมสมศรีไม่มีความต่างจากคนแม้แต่น้อย เส้นผมยาวสลวยสีดำขลับที่เน้นใบหน้าสว่างขาว ให้ดูคมสวยยิ่งขึ้น กรอบใบหน้าทั้งคิ้ว ดวงตา โหนกแก้ม รวมถึงริมฝีปากกระจับบางอย่างที่เขาชอบ ทำให้เธอสวยโดดเด่น จะเว้นก็เพียงปลายขาที่เขาปรับเปลี่ยนจากข้อเท้าลงไปให้เป็นล้อหมุน เพื่อความคล่องตัว
.
            สมศรี...ชื่อนี้มีความหมายกับเขามาก ไม่เพียงแต่เป็นชื่อหญิงที่เขารักมากที่สุด เธอยังคือ ทุกอย่างในชีวิตของเขา หากไม่มีเธอ สมศรี2030 คงไม่มีวันเป็นจริงขึ้นมาได้

            โปรเจคสมศรีก่อร่างมาจากความเสื่อมถอยของสังขารร่างจริง ต้นแบบที่มีความเจ็บ ปวด อ่อนเพลีย และตายได้ เขาเห็นในทุกความเสื่อมถอยของร่างนั้น ซึมซาบทุกความเจ็บความปวดปวดของเธอ ทุกครั้งที่เห็นเธอเจ็บปวดจากอาการป่วย เป็นเขาที่แอบหลบไปร้องไห้ด้วยความเสียใจ ที่ไม่อาจทำอะไรได้ จนกระทั่งความคิดเรื่องสมศรี2030 ก่อขึ้นในใจ เพราะรู้ดีว่าสมศรีมีเวลาเหลือ ให้เขาอีกไม่นาน
            ……............

            “ที่รัก ฉันปวดเหลือเกิน ขอมันให้ฉันอีกเถอะนะ” ร่างบางที่นอนบนที่นอนนั้น มองราว เด็กสาววัยเยาว์ ด้วยความซูบซีด ผอมบาง กว่าเกณฑ์มาตรฐานที่ควรเป็น
            “ได้สิ เดี๋ยวผมฉีดให้นะ”
            การเป็นนักประดิษฐ์ของเขาทำให้การฉีดมอร์ฟีนระงับปวดให้เธอกลายเป็นเรื่องง่ายแค่ปลายนิ้ว แต่ที่ยากคือการสัมผั

สรับรู้ความปวดของเธอที่ส่งผ่านออกมาจากกายสะท้านและเสียงสะอื้นในบางครั้งนั่นต่างหากที่ทำให้เขาแทบหมดแรงยกเข็มฉีดยา
            “มันใกล้หมดเวลาของฉันแล้วละมั้งที่รัก” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานแต่แผ่วเบาราวกระซิบ สีหน้าดูผ่อนคลายขึ้นหลังได้รับมอร์ฟีนระงับปวด
            เขาไม่ตอบ แต่มองร่างบางอย่างพิจารณา วงหน้านั้นยังคงสวยหวานแม้จะซูบซีด ผมยังคงดำขลับยาวสลวย ริมฝีปากบางราวกระจับแม้ไร้ซึ่งรอยยิ้ม แต่ยังคงน่าสัมผัสเสมอสำหรับเขา ก้มลงหอมแก้มนวลซีดไร้สีเลือดอย่างแผ่วเบา แม้ไร้ไออุ่นของเลือดฝาด ไม่ต่างจากการหอมสิ่งไร้ชีวิต เลื่อนริมฝีปากไปประทับจูบแผ่วเบากับริมฝีปากบาง นั่นทำให้เขาตัดสินใจ
.
            ‘ผมจะไม่มีวันทิ้งคุน เราจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป คนดีของผม ผมสัญญา’
            เป็นความคิดกำหนดสัญญาจากใจมุ่งมั่นที่ไม่ยอมแพ้ต่อชะตากรรม และรู้ดีว่าจะทำอย่างไรกับเธอ
.
            ทุกวันนี้เขามีความสุขมากกับสมศรีร่างเทียมประดิษฐ์ ที่มีสมอง เส้นผม และหัวใจ จากร่างจริง ที่เขาสรรสร้างเธอขึ้นมากับมือ โอว! สมศรีที่รัก ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ … ตลอดไป