กลรักสาวมีนกร ตอนที่ 3 ผู้ช่วยนักวิจัย ( ต่อ )

“ พอดีเลยกำลังหิวน้ำอยู่พอดี  แกช่วยป้อนฉันหน่อยสิ ฉันขี้เกียจเดินขึ้นไป ”   ชลธียิ้มเปิดขวดน้ำยื่นมือไปป้อนมัจฉา มัจฉาแกล้งดึงมือชลธีทำให้เขาตกลงมาในน้ำ มัจฉาได้โอกาสใช้แขนคล้องคอชลธีเอาไว้โน้มตัวลงไปหอมแก้มชลธี ก้องภพมองหน้าด้วยความไม่พอใจ

“ ฉันขอโทษ ดูสิแกเปียกหมดเลย ”

“  ไม่เป็นไรมันเป็นเหตุสุดวิสัย ฉันรู้ว่าแกไม่ได้ตั้งใจ ”

“ ก้องรอชลอยู่ตรงนี้ก่อนนะ ชลขอตัวไปช่วยมัจฉาทำกระชังก่อน ”

“ ตามสบายเลย ” ก้องภพยิ้มเป็นการตอบรับแต่ในใจอยากจะกระชากผมแล้วกดหัวมัจฉาลงในน้ำให้หายแค้น  ชลธีช่วยมัจฉาทำกระชังจนเสร็จทั้งสองพากันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากมัจฉาแต่งตัวเสร็จแวะเข้าไปหามัจฉาในห้องน้ำชาย  ในขณะนั้นชลธีนุ่งผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวเผยให้เห็นแผงอกขาวเนียนอย่างชัดเจน  มัจฉาเห็นแล้วใจละลายอยากเข้าไปซบตรงแผงอกนั้น 

“ แกเข้ามาทำไมฉันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี ”

“ ฉันแวะมาดูน้องชายของแกต่างหาก ไหนดูสิโตเท่าไหนแล้ว ” มัจฉามองไปที่เป้าขาชลธีอายรีบหันหลังให้มัจฉาทันทีแต่เขาไม่ทันระวังเผลอทำผ้าขนหนูหลุดทำให้เห็นมัจฉาเนื้อใจอย่างชัดเจน

“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอ้ชลอกไม่ต้องเขิน วันนี้ฉันเห็นเนื้อในของแกหมดแล้ว ”

“ มัวแต่หัวเราะอยู่นั้นแหละหยิบผ้าขนหนูมาให้ฉันด้วยสิ ฉันไม่กล้าขยับตัวกลัวแกจะเห็นตรงนั้นของฉัน ฉันอาย ”  มัจฉาเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูคลุมท่อนล่างของชลธี ชลธีหันกลับมาด้วยความเขินอายทั้งสองหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน พรศรีเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างนำเรื่องนี้ไปเล่าให้สุปราณีย์ฟัง

“ ลูกสาวฉันไปช่วยเพื่อนผู้ชายแต่งตัวกันสองคนในห้องน้ำ  เธอรู้จักไหมเด็กหนุ่มคนนั้นเป็นใคร  ”

“ ชลธี ฉันรู้จักเป็นเพื่อนสนิทของมัจฉา เพ็ญจันทร์ก็รู้จักเป็นอย่างดีทั้งสองคนสนิทกันมาก ”

“ เดี๋ยวเจอตัวฉันจะต้องอบรมเสียยกใหญ่แล้วเป็นผู้หญิงจะทำตัวสนิทใกล้ชิดกับผู้ชายแบบนี้ได้ยังไงกัน ”

“ เธออย่าไปดุหลานนาน ๆ สักทีฉันจะได้เห็นมัจฉาหัวเราะเหมือนกับคนอื่น ๆ ทุกวันนี้เหมือนกับคนแบกโลกอยู่คนเดียว ”

“ ตามใจหลานอีกแล้วนะเธอ ฉันขับรถผ่านไปทางร้านสามเกลอฉันเห็นร้านปิดตลอด มัจฉามีปัญหาอะไรหรือเปล่า ฉันโทรหาติดต่อไม่ได้เลย  ฉันเป็นห่วงเลยแวะมาหา  ”  

“  โทรศัพท์ของมัจฉาหล่นลงในบ่อเลี้ยงปลานิลในชั่วโมงเรียนของฉัน ” สุปราณีย์หยิบโทรศัพท์ของมัจฉายื่นให้พรศรี

  “ มัจยังใช่โทรศัพท์แบบนี้อยู่อีกหรอ ทำไมเพ็ญจันทร์ถึงลำเอียงแบบนี้ ทำไมรักและสนใจแต่พุทธชาดคนเดียว ทำเหมือนมัจฉาไม่ใช่ ”

  “ ไม่ใช่หลานใช่ไหมคะ มัจคงเป็นเด็กที่คุณนายเก็บมาจากขยะ ”

“ มาก็ดีแล้ว เรามีเรื่องจะต้องคุยกันยาวเลย ”   พรศรีทำเสียงดุ  มัจฉาหันไปมองหน้าสุปราณีย์ด้วยความไม่เข้าใจ 

“ ไปทำอะไรผิดไว้ละคุยกันเอาเองแล้วกัน ป้าขอตัวไปสอนก่อนใกล้ถึงเวลาแล้ว ” สุปราณีย์เดินออกไป มัจฉาไม่เข้าใจคำพูดของพรศรี

“เป็นผู้หญิงทำไมไปอยู่กับผู้ชายสองต่อสองในที่ลับตาคนแบบนั้นได้ยังไง เด็กหนุ่มคนนั้นเป็นใคร ”

“ เมื่อกี้ป้าศรีเห็นมัจกับไอ้ชล ”

“ เห็นเต็มสองตาเลย น่าตีจริงเลย ทำไมถึงทำแบบนั้น ”

“ มัจกับชลเป็นแค่เพื่อนกันไม่ได้คิดอะไรเกินเลยคำว่าเพื่อน ”

“ สัญชาติสันดานดิบของมนุษย์เมื่อถึงเวลามันไม่หักห้ามความต้องการของร่างกายไม่ได้หรอกนะลูก ”

“ ไม่เห็นเป็นอะไรเลยมันก็เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ ”

“ ในตอนนี้เป็นช่วงเวลาของการเรียน วัยเรียนก็ต้องตั้งใจเรียน อย่าริรักในวัยเรียนเกิดท้องขึ้นมาจะทำยังไง ”

“ มีสองทางให้เลือกเก็บเอาไว้หรือไม่ก็ทำแท้งไป ”

“ ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับมัจ มัจจะทำยังไง ”

“ จบชีวิตด้วยตนเอง มัจเลือกที่จะตายไปพร้อมกับลูก คุณนายคงไม่ให้อภัย ทุกวันนี้มัจยังทำให้คุณนายรักไม่ได้เลย ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่อใครเหมือนกัน ” 

“ อยู่เพื่อป้า ป้าพร้อมที่จะดูแลมัจไปตลอดชีวิตของป้า ป้ารักมัจเหมือนกับลูกของป้าคนหนึ่งเพียงแต่มัจเปิดใจยอมรับป้า ”

“ มัจไม่ค่าพอที่จะให้ใครมารัก ”

“ ป้าไม่รู้หรอกว่ามัจเจออะไรบ้างนับตั้งแต่วันป้าจะดูแลมัจให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ญิงคนหนึ่งจะทำได้ ”

น้ำหวานพาวีนัสมาแนะนำให้มัจฉาและทุกคนได้รู้จัก น้ำหวานคบกับวีนัสได้สักพักแล้วทั้งสองคนเจอกันในผับ มัจฉาเตือนให้น้ำหวานระวังตัวอย่าเผลอมอบกายให้ผู้ชายได้เชยชมก่อนเวลาอันควร  น้ำหวานบอกกับมัจฉาว่าคบกับวีนัสไว้คลายเหงาพร้อมกับเล่าเรื่องเปิดใจเล่าเรื่องปัญหาชีวิตของตนเองให้มัจฉาฟัง

“ ฉันเป็นลูกคนเดียว พ่อเป็นตำรวจมีหน้ามีตาในสังคม วัน ๆ ทำแต่งาน แม่เป็นเจ้าของบริษัทบ้างานยิ่งกว่าพ่อของฉันทั้งสองคนเลี้ยงฉันมาด้วยเงิน ไม่มีใครมีเวลาให้ฉันเลย ตั้งแต่เล็กจนโตฉันอยู่กับพี่เลี้ยง ฉันยังนึกอิจฉาแกเลยที่ยังมีป้าคอยห่วงใย เชื่อฉันป้าเพ็ญรักแกมากเพียงแต่ไม่แสดงออก ถ้าไม่รักไม่ห่วงใยป้าเพ็ญคงไม่คุยกับแกหรอก  ”

“ ฉันไม่เชื่อว่าคุณนายจะรักฉัน  ในวันที่ฉันลืมตามาดูโลกเป็นวันที่แม่ต้องลาจากโลกนี้ไป คุณนายรักแม่ป้าเพราะเหตุนี้ทำให้คุณนายไม่สนใจอะไรฉันเลยอยากได้อะไรคุณนายไม่เคยซื้อให้ ฉันต้องเก็บเงินซื้อเองตลอดเมื่อก่อนฉันพยายามปรับตัวเข้าหาคุณนายหวังว่าสักวันคุณนายจะรักฉันบ้างแต่มันสูญเปล่า  ทำดีสักเท่าไหร่คุณนายก็ไม่เคยเห็นว่ามีค่า  ”

“ ฉันได้ทุกอย่างจากพ่อและแม่ยกเว้นเวลา พ่อกับแม่ไม่เคยมีเวลาให้ฉันเลยตั้งแต่เล็กจนโตฉันไม่เคยลำบาก อยากได้อะไรฉันก็ได้  ฉันไม่อยากกลับบ้านกลับไปทีไรไม่เคยเจอใครยกเว้นแม่บ้าน คนสวน คนขับรถไม่มีแม้แต่เงาของพ่อกับแม่ ฉันเหงาวีนัสเข้ามาเติมเต็มส่วนที่ขาด ”

“ อย่าเล่นกับไฟเดี๋ยวความร้อนจากเปลวไฟจะย้อนกลับมาแผดเผาตัวเรา  ฉันบอกได้แค่นี้ ”

“ ทำไม แกรู้จักวีนัสมาก่อนหรอ ”

“ รู้จักดีเลย ฉันรู้จักมันมานานแล้วแต่มันจำฉันไม่ได้ เจ๊เล้งนี่แหละแม่ของมัน  แกกรู้นิว่าเจ๊เล้งมีธุรกิจผิดกฏหมายตั้งเยอะแยะหนึ่งในนั้นคือส่งผู้หญิงไปขายซ่อง  บางทีนี่อาจเป็นแผนของเจ๊เล้งกับวีนัส แกลองคิดดูสิว่า ชีวิตของแกมีค่ามากเท่าไหร่ในชีวิตของพ่อ บางทีทั้งสองคนอาจใช้แกเป็นข้อต่อรองในการทำธุรกิจก็เป็นไปได้    ”

“ แกคิดมากไปแล้ว ”

“ คิดมากดีกว่าคิดน้อยฉันเตือนแกด้วยความหวังดี ถ้าแกมีอะไรโทรหาฉันได้ตลอดเลยนะ อย่าลืมละไม่ว่าแกจะตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายขนาดไหน เพื่อนคนนี้พร้อมจะช่วยทุกเมื่อ ”  

“ ขอบใจนะ เป็นไงบ้างงานใหม่ แกชอบไหมเหนื่อยมากไหม  ”

 “  ฉันชอบงานนี้มาก เหนื่อยกว่าขายก๋วยเตี๋ยวอีกแต่เป็นการเหนื่อยคนละแบบกัน อันนี้เหนื่อยแบบใช้สมองเหมือนกับการเรียนต้องคิดรวบรวมข้อมูลทำการทดลอง สนุกไปอีกแบบ ”   พรศรีชวนสุปราณีย์ไปซื้อโทรศัพท์ใหม่กับมัจฉาหลังจากนั้นค่อยแวะเอาไปให้มัจฉาที่บ้านในวันรุ่งขึ้น   เสมอใจติดต่อมัจฉาได้โทรมาหาสุปราณีย์ด้วยความเป็นห่วง สุปราณีย์นึกคำในท่าทีของเพื่อน

“ มัจเป็นอะไรทำไมฉันติดต่อไม่ได้เลย  ”

“ มัจปลอดภัยดีไม่ได้เป็นอะไรโทรศัพท์ของมัจหล่นตกน้ำ ฉันกับพรศรีเพิ่งไปซื้อเครื่องใหม่ให้ วันพรุ่งนี้จะเอาไปให้ที่บ้าน ”

“ ค่อยโล่งใจหน่อย ฉันก็นึกว่ามัจเป็นอะไรไปเสียอีก  ”

“ เด็กคนนี้มีอะไรดีมีแต่คนรักยกเว้นป้าตัวเอง  ”    

“ ขอบใจมากนะ ”  ความรักของน้ำหวานไปได้ด้วยดี วีนัสคอยดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดีความบังตาทำให้น้ำหวานลืมคำเตือนของมัจฉา ความอ้างว้างบวกกับความเหงาของใจทำให้น้ำหวานทดลองเสพยาตามคำเชิญชวนของวีนัส ด้วยฤทธิ์ของยาอีทำให้น้ำหวานเคลิบเคลิ้มตกอยู่ในภวังค์ของความสุขลืมสิ้นความทุกข์ยากในใจที่เก็บสะสมมากอย่างยาวนานหลายสิบปี  พรศรีพร้อมกับสุปราณีย์มาหามัจฉาที่บ้าน เพ็ญจันทร์ดีใจมากที่เพื่อนทั้งสองคนมาที่บ้าน  เพ็ญจันทร์ชวนสุปราณีย์กับพรศรีไปนั่งคุยที่ศาลาริมน้ำ   

“ เป็นไงบ้าง สบายดีไหม  ”

“ ฉันสบายดี ศรีละเป็นไงบ้าง ช่วงนี้งานยุ่งไหม ”

“ นิดหน่อย ”

“ มัจอยู่บ้านไหมตั้งแต่มาฉันยังไม่เห็นเลย ”

“ ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้ว ทำไมหรอสุมีอะไรหรือเปล่า ”

“ ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ถามเฉย ๆ  ”

“ จี๊ด ! ถ้าหากมัจกลับมาบ้านบอกให้มาหาฉันด้วย ”

“ ได้ค่ะ คุณผู้หญิง ”   จี๊ดนั่งรอมัจฉาอยู่ที่หน้าบ้านเผลอหลับฟุบลงบนโต๊ะ เสียงเรียกของมัจฉาทำให้จี้ดสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ  มัจฉาหัวเราะในอัปกริยาของจี๊ดที่แสดงออกมา ”

“ ตะเถนกะละมังคว่ำ ไหระเบิด  คุณหนูพี่ตกใจหมดเลย ทำไมมาเงียบแบบนี้ละคะ ”

“ มัจเดินมาปกติ พี่ต่างหากละที่ตกใจไปเอง ”

“ คุณผู้หญิงรอเจอคุณหนูที่ศาลาริมน้ำ วันนี้คุณพรศรีกับคุณสุมามาค่ะอยู่กับคุณผู้หญิงที่ศาลาริมน้ำ ”  มัจฉายิ้มรีบเดินไปที่ศาลาริมน้ำทันที

“  สวัสดีคะนัดกันหรือเปล่ามาพร้อมกันเลย ”

“ ป้ากับศรีนัดกัน  มัจไปไหนมา ”

“ เหมือนเดิม ”  สุปราณีย์เข้าใจในคำตอบ  พรศรียื่นกล่องโทรศัพท์ให้มัจฉา

“ ป้าซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่มาให้มัจแทนเครื่องเก่าที่ตกน้ำไป เปิดดูสิว่าชอบไหม ”

“ โทรศัพท์รุ่นนี้แพงมากนะคะ ป้าศรีซื้อมาให้มัจทำไมเปลืองเงินเปล่า รุ่นธรรมดาก็ใช้ได้แล้ว ”

“ รุ่นนี้แหละดีแล้วมีมีแอปพลิเคชั่นหลายอย่างทั้งไลน์และเฟสบุค ป้าจะได้คุยกับมัจมากขึ้น ”

“ ขอบคุณมากนะคะ ”

“ มัจไม่สบายหรอลูกซื้อยามาเต็มถุงเลย ”

“ ยาแก้แพ้กับยาทา ป้าสุนี่ตาไว ๆ จริง ๆ  ”  มัจฉาโน้มตัวลงนอนบนตักของพรศรีด้วยความเหนื่อย พรศรีลูบหัวมัจฉาเบา ๆ พร้อมกับยิ้มให้

“ เหนื่อยไหมลูก กินข้าวแล้วยังไม่ใช่ทำแต่งานจนลืมกินข้าว อาหารเช้าสำคัญต่อร่างกาย    ”  มัจฉาเงียบ

“ เงียบแบบนี้แสดงว่ายังไม่กินข้าว ”

“ ค่ะแต่มัจกินนมกับขนมรองท้องก่อนไปทำงานแล้วนะคะ ”

“ ป้าซื้อขนมมาเยอะเลยหรือมัจจะกินข้าวละเดี๋ยวป้าให้จี๊ดยกมาให้ ”

“ ค่ะป้า  มัจขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะเริ่มคันแล้ว ” 

“ ศรี ! ฉันฝากดูมัจด้วยนะ คราวนี้เธอก็ได้เจอมัจทุกวันแล้ว ” พรศรียิ้ม

“ นี่แหละที่ฉันต้องการ  ฉันจะดูแลเป็นอย่างดีประคับประคองไม่ให้เดินนอกลู่นอกทาง มัจไม่ชอบให้ใครมาบังคับต้องค่อย ๆ พูดด้วยเหตุผล มัจถึงจะยอมฟัง  ”

“ มัจได้งานใหม่แล้วหรอ ฉันไม่เห็นรู้เรื่อง ”

“ เพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่กี่วัน มัจฉาคงไม่อยากเธอเพราะงานที่ได้เธอคงไม่ชอบและกลัวเธอไม่ยอมให้ไปทำเพราะเป็นงานที่เกี่ยวข้องกับสาขาวิชาเรียน ”  สุปราณีย์พูดตรง ๆ

“ งานอะไรหรอ ”

“ เป็นผู้ช่วยนักวิจัยเพื่อนของฉันเองที่คณะประมง มัจฉาชอบงานนี้มากเลย  ฉันบอกเธอแบบนี้แล้วหวังว่าเธอจะไม่ไปชวนหลานทะเลาะ ”

“ ทำเหมือนฉันเป็นคนใจร้ายขนาดนั้นเลย ”

“ เธอใจร้ายกับมัจฉามาก ”

“ สุ !  เธอพูดตรงไปไหม ” พรศรีทำเสียงเข้ม

“ ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ พุดเป็นไงบ้าง ช่วงนี้พุดไม่ค่อยกลับบ้านแถมฉันโทรไม่ค่อยรับสาย  ”

“ พุดสบายดี ฉันขอพูดกับเธอตรงๆ พุดหลานรักของเธอกำลังมีความรัก มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ฉันไม่กล้าเตือนพุด พุทธชาดกับมัจฉามีนิสัยที่ต่างกันถึงมัจฉาจะเป็นเด็กดื้อแต่เวลาผู้ใหญ่เตือนหรือแนะนำอะไรมัจฉาจะฟัง พุทธชาดไม่ดื้อแต่เชื่อในความคิดของตัวเองไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องของตนเอง ถ้าไม่พอใจจะเถียงกลับมาทันที มัจฉาเถียงเธอคนเดียวกับคนอื่นไม่เคยเถียง ”

“   พุดมีแฟนแต่ไม่เห็นบอกฉัน   ”

“ กลัวเธอดุ ถ้าเป็นมัจคงโดนเธอเล่นงานจนน่วมไปทั้งตัวไปนานแล้วมีความรักในวัยเรียน ”

“ ดูพูดเข้าซิเห็นฉันเป็นคนไม่มีหัวใจ มัจเป็นหลานของฉันคนหนึ่งเหมือนกันไม่ใช่เด็กกำพร้าที่ฉันเก็บมาเลี้ยง ”

“ ฉันรู้แต่ว่าการกระทำของเธอที่แสดงออกระหว่างมัจฉาและพุทธชาดมันต่างกันจนทำให้อดคิดไม่ได้ว่าเธอไม่รักมัจฉาแต่กลับรักพุทธชาดเพียงคนเดียว  ”

“ สุพูดตรงไปมั้ย อ้อมๆหน่อยก็ดีนะ ” 

“มัจฉาเป็นหลานของฉันคนหนึ่งไม่ใช่คนอื่นไกลทำไมฉันจะไม่  ”

“ มัจเป็นหลานที่คุณนายไม่เคยรัก ”  คำพูดของมัจฉาเหมือนระเบิดลูกใหญ่ตกลงบนหัวใจของเพ็ญจันทร์ใจแตกสลายในพริบตา  สุปราณีย์  และพรศรีตกใจในคำพูดของมัจฉา เพ็ญจันทร์ใจหายวาบแต่เก็บอาการเอาไว้แกล้งทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ มัจทำไมพูดอย่างนั้น นรกจะกินหัวเอา ”

“ ทุกวันมัจก็ตกนรกไปทั้งตัวแล้ว นรกบนดินที่ต้องทนอยู่ทุกวัน ”

“ ไอ้เด็กคนนี้ ”  พรศรีเสียงเข้มทำหน้าดุ มัจฉาทำไม่รู้ไม่ชี้ยื่นกระปุกยาให้พรศรี

“ ทายาที่หลังให้มัจหน่อยคันมากเลย ”

“ ผื่นขึ้นเต็มหลังเลย มัจไปทำอะไรมาละลูกแบบนี้ต้องกินยาด้วยทายาอย่างเดียวไม่หาย ”  มัจฉาส่ายหน้า

“ เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่บอกป้า คราวหลังบอกป้าก็ได้ไม่ต้องรอให้ป้าสุกับป้าศรีมาที่บ้าน ”

“ มัจไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของคุณนาย ”

“ ดีขึ้นไหมลูก พรุ่งนี้ป้าแวะเอายาไปให้ที่คณะ ”

“ มัจไปชอบกินยาเปลี่ยนเป็นฉีดยาแทนได้ไหม ”

“ เสพยานั้นได้นึกจะทำตอนไหนก็ได้แต่ฉีดยาเพื่อรักษาโรคมันมีองค์ประกอบหลายอย่างไม่ใช่นึกอยากฉีดตอนไหนก็ฉีดได้ ”   คำพูดของมัจฉาเมื่อตอนกลางวันทำให้เพ็ญจันทร์นอนไม่หลับลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปเดินเล่นในสวนหน้าบ้าน  ลมเย็นพัดมาปะทะร่างของเพ็ญจันทร์เบาๆทำให้เพ็ญจันทร์ถึงกับต้องใช้มือทั้งสองมารวบเข้าด้วยกันแต่แล้วกลับมีผ้าผืนหนามาคลุมตัวร่างของตัวเองเอาไว้ เพ็ญจันทร์หันหลังกลับไปดู มัจฉายืนอยู่ด้านหลังตัวเอง

“ มัจ !  ดึกแล้วยังไม่นอนอีกหรอลูก ”

“ คนเพิ่งตื่นนอน คุณนายยังจะให้มัจไปนอนอีกแล้ว  มัจต้องถามคุณนายว่าทำไมยังไม่ไปนอนอีก ”

“ ทำไมมัจไม่บอกป้าสักคำว่าเลิกขายก๋วยเตี๋ยวไปทำงานเป็นผู้ช่วยของเพื่อนสุปล่อยให้ป้ารู้เรื่องเป็นคนสุดท้าย ”

“ มัจเห็นคุณนายยุ่งเรื่องงานเลยไม่ได้บอกและอีกอย่างหนึ่งมันไม่ได้สำคัญอะไรแค่เปลี่ยนงานเท่านั้นเอง คุณนายทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้  ”

“ ถ้าเป็นเมื่อก่อนป้ายุ่งขนาดไหนมีอะไรมัจบอกป้าทุกเรื่องแต่ทำไมตอนนี้มัจถึงไม่ยอมปริปากบอกป้าแม้แต่คำเดียวเลยละ ” 

“ มัจไม่อยากรบกวนเวลาทำงานของคุณนาย  คุณนายได้มีสมาธิในการทำงานไม่มีใครมาวุ่นวายคอยกวน  คุณนายบอกมัจเองว่าเวลาทำงานไม่ต้องหาที่ห้อง  คุณนายทำงานทั้งวันมัจจะเอาเวลาไหนไปบอกคุณนายละ มัจหน้าด้านไม่พอหรอกนะที่จะเสนอหน้าเข้าไปหาหรอกนะ ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนคงใช่แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว  มัจโตพอที่จะเข้าใจอะไรมากขึ้นกว่าเดิม  ”    เพ็ญจันทร์พูดไม่ออกในตอบของมัจฉา คำพูดของมัจฉาเหมือนหอกแหลมทิ่มแทงใจของเพ็ญจันทร์ที่ต้องให้รู้สึกเจ็บ ความรู้สึกต่าง ๆ ถาโถมเข้ามาทำให้เพ็ญจันทร์ต้องกลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้ไม่ให้มัจฉาเห็น

 “ มัจสัญญากับป้าได้มั้ยว่าต่อไปนี้ไม่ว่ามีเรื่องอะไร มัจต้องมาบอกป้าทุกเรื่องอย่างเช่นที่เคยทำเหมือนเมื่อก่อน  ”

“  มัจไม่อยากเชื่อว่าคุณนายจะฟังมัจ  ตอนนี้คุณนายอาจกำลังเหงาเพราะพี่พุดไม่ค่อยได้กลับบ้านแต่ถ้าพี่พุดกลับมาเมื่อไหร่ มัจก็กลายเป็นหัวเน่าอยู่ดี ”

“ โธ่ลูกทำไมถึงได้คิดอย่างนั้นล่ะ  ”

“ มัจไม่คิดแต่การกระทำของคุณนายมันฟ้องจนทำให้มัจอดคิดไม่ได้ว่ามัจเป็นส่วนเกิดของชีวิตคุณนาย มัจเข้าใจดีว่ามัจเกิดมาในช่วงเวลาที่ต่างกันกับพี่พุด  ทุกคนดีใจที่พี่พุดเกิดมาแต่ทุกคนต้องเสียในวันที่มัจเกิด  มัจทำให้น้องสาวของป้าต้องตาย มัจเกิดมาพร้อมกับคราบน้ำตาของทุกคน มัจเข้าใจและยอมรับเหตุผลข้อนี้ดี  ป้าไม่ต้องอธิบายเหตุผลให้มัจฟัง ”

“ มันไม่ได้เป็นอย่างที่มัจคิดนะลูก  ป้ารักมัจไม่น้อยกว่ารักพุดเลยนะลูก  ”

“ คุณนายไม่ต้องมาปลอบใจมัจ  มัจไม่เชื่อหรอกว่าคุณนายจะรักมัจจริง คุณนายแค่แสดงแกล้งทำไม่ให้มัจคิดมากแต่เหตุการณ์และเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมามันทำให้มัจคิดได้และเลิกหลอกตัวเองว่าคุณนายรักมัจ ”

“ มัจฟังป้าอธิบายก่อนลูกมันไม่ใช่อย่างที่มัจคิด ป้าอธิบายได้ ”

“ มัจไม่ฟังคำแก้ตัวของคุณนายเก็บความรักของคุณนายไว้ให้พี่พุดคนเดียวเถอะ เด็กดื้อเกเรอย่างมัจมันไม่มีค่าพอให้คนอย่างคุณนายเพ็ญจันทร์มารักหรอก ” มัจฉาพูดทิ้งท้ายเดินกลับขึ้นไปบนห้อง เพ็ญจันทร์ถึงกับทรุดฮวบกองลงกับพื้น น้ำตาไหลรินอาบทั้งสองแก้ม ความเจ็บปวดภายในใจถูกระบายออกมาเป็นน้ำตา ชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลยว่าความรักที่มีให้กลับถูกแทนที่ด้วยความเฉยชา  หัวใจของเพ็ญจันทร์บอบช้ำเกินกว่าจะมียาตัวใดรักษาได้มีเพียงมัจฉาเท่านั้นที่รักษาแผลใจของเพ็ญจันทร์ได้