เรื่องหลอน "ดงผีสุเหร่า"

ในหมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ใกล้ป่าใหญ่ มีสุเหร่าร้างเก่าแก่แห่งหนึ่งที่ถูกลืมเลือนจากทุกสายตา ไม่มีใครกล้าผ่านไปใกล้สุเหร่านั้น เพราะมันเป็นที่เลื่องลือว่าเป็นแหล่งที่อยู่ของวิญญาณทั้งหลายที่ไม่สงบ หลายคนเคยบอกว่าได้ยินเสียงร้องไห้ในยามค่ำคืน เสียงกระซิบในความมืด และบางคนเคยเห็นเงาร่างขาวที่โบกมือเรียกให้ไปตาม เสียงนั้นมักจะดังขึ้นเมื่อค่ำคืนมาถึง

วันหนึ่ง มันเกิดเรื่องขึ้นกับ "นพ" หนุ่มบ้านนอกที่ไม่เชื่อในสิ่งที่คนอื่นเล่าลือ เขาตัดสินใจเดินทางไปยังสุเหร่าร้างด้วยความอยากรู้ อยากพิสูจน์ว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นแค่ความเชื่อเท่านั้น

เมื่อเขามาถึงที่สุเหร่า ทิวทัศน์ที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาหยุดก้าว ทุกอย่างเงียบสงัด ไม้ใหญ่ขึ้นเต็มรอบสุเหร่า ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามา เหมือนว่าเวลานั้นมันหยุดนิ่งไปชั่วขณะ มีกลิ่นหอมอับๆ ลอยมาจากในอากาศ

นพยืนอยู่ตรงนั้นเพียงครู่เดียว ก่อนจะย่างก้าวเข้าไปในสุเหร่าที่ยุบเป็นหลุมเป็นบ่อ เห็นเพียงแค่ซากอาคารโบราณที่ถูกกลืนกินด้วยมวลของต้นไม้ที่เติบโตไม่หยุดหย่อน แม้กระทั่งผนังของสุเหร่าก็ยังเต็มไปด้วยรอยฝุ่นและรอยแยกที่ดูไม่น่าเชื่อ

แต่ทันใดนั้น เสียงสะอื้นดังขึ้นเบาๆ ดังมาจากมุมมืดภายในสุเหร่าทำให้หัวใจของนพเต้นแรง เขาพยายามจะเดินเข้าไปใกล้เสียงนั้นเพื่อหาคำตอบ แต่ร่างกายกลับเหมือนถูกอะไรบางอย่างดึงรั้งไว้ เขาพยายามก้าวขาไปข้างหน้าแต่ไม่สามารถขยับตัวได้

เสียงสะอื้นนั้นเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งกลายเป็นเสียงร้องที่เต็มไปด้วยความทรมาน เสียงนั้นไม่ใช่แค่จากคนเดียว แต่มันเหมือนกับเสียงหลายๆ เสียงที่รวมตัวกันเป็นหนึ่ง นพพยายามดึงตัวเองออกจากจุดนั้น แต่เหมือนมีมือเย็นๆ มาจับที่ข้อมือของเขา

เขาหันไปมอง เจอแค่ความมืดที่ไม่มีอะไร แต่ในมืดนั้นเขากลับเห็นเงาร่างคล้ายคนยืนอยู่ตรงนั้น แม้จะไม่ชัดเจน แต่ก็พอจะเห็นได้ว่าเป็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งในชุดขาวที่ยืนหันหลังให้ เขาพยายามตะโกนเรียก แต่เสียงของเขากลับไม่ออกมา ร่างนั้นเริ่มขยับไปข้างหน้าและหันมาทางเขา

“ไปให้พ้น...” เสียงนั้นกล่าวด้วยเสียงเยือกเย็น

นพกลัวจนไม่รู้จะทำอย่างไร ขาทั้งสองข้างเริ่มสั่นสะท้านและเขาไม่สามารถขยับตัวได้อีกต่อไป เขารู้สึกเหมือนมีใครบางคนจับตัวเขาไว้ในเงามืด จนสุดท้ายภาพนั้นก็ค่อยๆ จางหายไป

เมื่อเขาสามารถขยับตัวได้อีกครั้ง นพวิ่งออกจากสุเหร่าอย่างสุดชีวิต และทันทีที่เขาก้าวออกจากพื้นที่นั้น เขาก็รู้สึกได้ว่าความกลัวที่เคยหายไปตอนนั้นกำลังกลับมา

ตั้งแต่นั้นมา นพก็ไม่เคยกล้ากลับไปที่สุเหร่าร้างนั้นอีกเลย เขาได้ยินเรื่องราวจากคนในหมู่บ้านว่าหลังจากเขาไปเยือน สุเหร่าก็มีการปรากฏตัวของวิญญาณที่ไม่สงบมากขึ้นกว่าเดิม

ดงผีสุเหร่า กลายเป็นที่ที่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ และมันก็ยังคงถูกทิ้งร้างในความเงียบงัน จนกระทั่งไม่มีใครกล้าพูดถึงอีกเลยในวันเวลาต่อมา.