กฏหมายห้ามเคี้ยวหมากฝรั่งของ สิงคโปร์ (Singapore)

จุดเริ่มต้นของกฏหมายนี้ เกิดจากนายเทห์ เชิงวัน ( Teh Cheang Wan ) รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการพัฒนาแห่งชาติ ได้นำเสนอถึงปัญหาที่เกิดจากการเคี้ยวหมากฝรั่ง

เพราะมีคนมักง่ายทิ้งหมากฝรั่งที่เคี้ยวแล้วลงในกล่องจดหมาย รูกุญแจ พื้น บันได ที่นั่งรถโดยสารสาธารณะ  และทางเท้าในพื้นที่สาธารณะ ทำให้เกิดค่าใช้จ่ายในการทำความสะอาดเพิ่มมากขึ้น แต่กฏหมายตัวนี้ถูกเก็บไปก่อน

จนปี 1987 (พ.ศ.2530) หมากฝรั่งได้สร้างเรื่อง เพราะมันคือสาเหตุที่ทำให้ระบบรถไฟฟ้าขนส่งมวลชนสาธารณะ (MRT) ที่ใหญ่ที่สุดของสิงคโปร์ขัดข้อง  ทำให้เที่ยวเดินรถล่าช้า เพราะมีคนมักง่ายเอาหมากฝรั่งไปติดที่แผงเซ็นเซอร์ประตูทำให้ประตูรถไฟฟ้าเกิดทำงานขัดข้อง จึงต้องหยุดการให้บริการ แนวคิดเรื่องการแบนหมากฝรั่งจึงถูกนำกลับขึ้นมาอีกครั้ง

คนสำคัญที่ผลักดันกฏหมายคือโกว โจ๊กโตง (Go Chok Tong)  นายกรัฐมนตรีคนที่ 2 ของสิงคโปร์ ได้ตัดสินใจแบนหมากฝรั่งในเดือนมกราคม ปี 1992 (พ.ศ.2535) โดยการสั่งห้ามเคี้ยวหมากฝรั่งทุกชนิด รวมไปถึงจำกัดการผลิต และจัดจำหน่าย ถูกตราไว้ในธรรมนูญของสิงคโปร์บทที่ 57 พระราชบัญญัติการควบคุมการผลิต

แต่ก็ยังมี "หมากฝรั่ง" บางชนิดที่สามารถเคี้ยวได้อยู่ ในปี 2004 ได้มีข้อยกเว้นสำหรับหมากฝรั่งที่ใช้ทางการแพทย์ เช่น หมากฝรั่งนิโคติน สำหรับรักษาอาการติดบุหรี่ แต่ถ้าจะนำมาเคี้ยวได้ต้องผ่านการอนุญาตจากแพทย์ก่อนเท่านั้น