Chapter 1.2 : KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต

9 ตุลาคม 2566 (17:16) โพสท์โดย neptheduck

KILL เมื่อฉันต้องฆ่าสามีจอมอำมหิต

นามปากกา : Neptheduck

Chapter 1.2

คืนสู่เหย้า

"ขอบใจมากนะ รักเธอที่สุดเลย!!~"

สองสาวโผเข้ากอดกันแน่น ก่อนที่คาซึมะจะรีบกุลีกุจอไปหารถมาให้เธอด้วยความยินดี แต่เพียงแวบเดียวใบหน้าของนายูกิก็ฉายความกังวลใจออกมา

"แล้วถ้าเกิดฉันแพ้ขึ้นมาจะทำไง?"

"ก็ไม่ยังไง แค่เอารถคืนแล้วก็กลับบ้าน"

"อืม"

"แต่ถ้าเธอชนะ ก็เอาค่าขนมมาแบ่งฉันด้วยนะ~"

"ได้สิ 50:50 ไปเลยเป็นไง"

"เอาแบบนั้นเลยเหรอ!!?"

จู่ๆ นางิสะก็แสดงท่าทีตกใจออกมา ไม่ได้ดูดีใจกับคำพูดของเธอแม้แต่น้อย จนนายูกิเริ่มสงสัยว่า...

"นี่ ผู้ชนะจะได้เงินรางวัลเท่าไหร่เหรอ?"

"4 แสนเยนน่ะ" *97,130 บาท

"วะ...ว่าไงนะ!!?"

นายูกิถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อรางวัลในการแข่งของสนามเล็กๆ แห่งนี้ มีมูลค่าเท่ากับตั๋วเครื่องบินไป-กลับ ญี่ปุ่นแอลเอ 2 เที่ยวครึ่ง กว่าเธอจะเก็บเงินค่าขนมเพื่อบินมาหาพ่อเที่ยวเดียวก็ใช้เวลาร่วม 3 เดือนแล้ว

แต่นี่มัน...

"ทำไมพวกเขาถึงให้รางวัลสูงขนาดนั้น!?"

"มันก็มาจากเงินเดิมพันของคนที่มาชมการแข่งเนี่ยแหละ ที่นี่มีแต่พวกกระเป๋าหนักทั้งนั้น เธอดูนั่นสิ..."

นายูกิมองตามนิ้วของเพื่อนไปยังกลุ่มคนที่แต่งตัวสไตล์ฮิปฮอป ซึ่งยืนอยู่หน้ารถแข่งคันสีขาวแถบเหลือง

"ที่นั่งพิงกระโปรงรถคือลูกชายเจ้าของห้างสรรพสินค้าในฮาราจูกุ แล้วก็เป็นเจ้าของอสังหาอีกนับสิบแห่ง"

"โห..."

"ส่วนนั่นก็คือ คิมูระตำนานที่เคยชนะการแข่งขันกับพวกมืออาชีพตั้งแต่อายุ 15 หรือ 16 ปีเนี่ยแหละ"

เขาคือชายร่างสูงโปร่งที่มีใบหน้าคมคาย และกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ท่ามกลางคนท่าทางน่ากลัวกลุ่มใหญ่

"เก่งขนาดนั้นเลยเหรอ!?"

"สุดๆ และตอนนี้ก็สังกัดอยู่กับแก๊งใหญ่สบายไปแล้ว"

"คงมีเงินใช้เหลือเฟือ สาวล้อมหน้าล้อมหลังเลยสินะ"

"ฮ่าๆๆ เขาน่ะตัวจี๊ดเลยล่ะ!! แต่พวกธรรมดาก็มีเหมือนกัน อย่างไซโตะลูกน้องของผู้ชายที่ชื่อฮารุซาว่าก็ชอบมาเฝ้าสนาม ฝึกลูกน้องหน้าใหม่ของตัวเองอยู่บ่อยๆ แต่ไม่เคยเห็นลงแข่งเองสักที แต่หัวหน้าของเขาอย่างฮารุซาว่าผู้ชาย 9 ชีวิตนั่นน่ะ…อย่าให้จับพวงมาลัยรถเชียวคิมูระก็คิมูระเถอะ"

"โหว~ ขนาดนั้นเชียว"

"แต่ว่าตอนนี้เขาไม่ค่อยลงแข่งแล้ว เห็นว่าดื่มหนักจนเกิดอุบัติเหตุบ่อยๆ จากดาวรุ่งก็เกือบเป็นดาวร่วงอยู่หลายครั้งเหมือนกัน"

นางิสะที่ดูเหมือนจะเป็นแฟนคลับตัวยงของฮารุซาว่า ก็พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความอ่อนใจ

"แต่พอมีการตั้งสนามแข่งแห่งใหม่ เราก็ไม่ค่อยได้เห็นพวกเขาที่นี่อีกเลย"

"สนามแข่งใหม่เหรอ?"

นายูกิเอ่ยสำทับคำพูดของเพื่อนอย่างครุ่นคิด โดยที่สายตาของเธอนั้นยังจับจ้องอยู่ที่ชายร่างสูงอย่างคิมูระ ที่บัดนี้กำลังเดินออกจากสนามขึ้นรถคันหรูของตนออกไป พร้อมด้วยผู้ติดตามอีกสองคน

"ถ้าเธอได้อยู่นานอีกหน่อยก็คงดี ฉันจะได้พาไปดูสนามใหม่ที่เปิดเฉพาะวันหยุด แล้วจอภาพถ่ายทอดสดก็ใหญ่เต็มตามาก ยิ่งกว่าโรงหนัง..."

บรื้นนนน~

แต่เสียงพูดของเพื่อนก็ค่อยๆ เลือนหายไป เมื่อรถที่ใช้สำหรับการแข่งคันสีชมพูพาสเทลแบบสีผมของเธอ ก่อนที่คาซึมะจะทะยานออกมาจากตัวรถด้วยใบหน้ารื่นเริงใจ

"ที่พี่หายไปตั้งนาน คือไปหารถสีนี้มาสินะ"

"ใช่แล้ว~ นี่ฉันโทรไปยืมเพื่อนที่มีรถสีชมพูมาโดยเฉพาะ...เพื่อนายูกิจังเลยนะ~"

"เจ้าชีกอเอ๊ย"

"ว่าไงนะนางิสะ?"

"ไปกันเถอะนายูกิ ฉันตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้ว~"

นางิสะรีบพาตัวนายูกิไปส่งที่รถ พร้อมทั้งเข้าไปนั่งภายในห้องโดยสารข้างคนขับด้วยใบหน้าตื่นเต้น ขณะที่รถคันนี้กำลังเคลื่อนตัวเข้าไปจอดเทียบท่า บนสนามแข่งในลำดับสุดท้ายของแถว

"ทำให้เต็มที่ แพ้ชนะช่างมันเอาความมันไว้ก่อนโอเคไหม!!?"

"อืม เข้าใจแล้ว"

"ฉันมาส่งเท่านี้นะ ไม่อยากนั่งถ่วงให้หนักรถ ฮ่าๆๆๆ"

"เธอเนี่ยน้า~ แต่ยังไงก็ขอบใจมากนะเพื่อนรัก"

ดวงตาคู่โตของทั้งสองสบตากันด้วยความรักและความผูกพัน ก่อนที่นายูกิจะดึงร่างบอบบางของนางิสะเข้ามากอดไว้แน่น

"แล้วเจอกันที่เส้นชัย"

"แล้วเจอกันที่เส้นชัยนะนายูกิ"

และเพื่อนรักของเธอก็ผละออกไป เพียงไม่ถึง 5 นาทีเสียงคำรามดุดันของเครื่องยนต์ 500 แรงม้า จากหน้ารถที่จอดเรียงรายทั้ง 7 คัน ความตื่นตัวต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ก็ทำให้นายูกิสลัดความกังวลใจทั้งหมดภายในหัวออกไปจนหมดสิ้น ก่อนที่สายตาของเธอจะไปหยุดอยู่ตรงหญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อย ที่กำลังเดินออกมายืนอยู่ริมสนามพร้อมด้วยผ้าสีขาว

โดยมีเสียงของพิธีกรดำเนินรายการแข่งขันพูดใส่ไมค์ ด้วยใบหน้าและท่าทีกระฉับกระเฉงราวกับซดเครื่องดื่มชูกำลังมาหลายขวด

[...ตอนนี้ผู้เข้าแข่งขันทั้ง 6 ไม่ใช่สิ...ทั้ง 7 ได้ลงสนามเพื่อรายงานตัวเรียบร้อยแล้ว...]

[...วันนี้รู้สึกว่าสนามของเราเล็กลงไปถนัดตาเลยนะครับ...]

[...ปกติรอบละไม่เกิน 5 คัน...แต่วันนี้ 7...คิวเทฉันเริ่มสัมผัสได้ถึงความสนุกอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมานานซะแล้วสิ!!...]

[...ผมก็เหมือนกัครับ!!...ขอให้นักแข่งทุกท่านเตรียมพร้อมรอสัญญาณ!!!...]

พรึ่บบบ!!!

จนกระทั่งผ้าผืนนั้นถูกฟาดลงบนพื้นถนนอย่างแรง รถทุกคันก็พุ่งทะยานออกจากจุดสตาร์ทจนควันโขมง ไม่เว้นแม้แต่คันของนายูกิที่อาศัยจังหวะตอนที่รถคันหน้า กำลังเบียดแซงกันจนแทบตกถนนเปลี่ยนเกียร์ส่งจนรถลอยตัว ขึ้นนำเป็นลำดับที่ 4 ในชั่วอึดใจเดียว

"หึ ก็ไม่เท่าไหร่นี่หว่า"

เธอพ่นลมหายใจด้วยความผิดหวัง ก่อนจะจี้ตูดรถสีน้ำเงินคันที่ 3 ซึ่งเบี่ยงตัวไปมาราวกับงูเลื้อย ดักทางไว้ไม่ยอมให้เธอขึ้นแซงโดยง่าย

เอี๊ยดดดด!!!

"Shit!!!"

แถมยังเบรกกระชั้นชิดจนรถของนายูกิเกือบจูบท้ายรถคันหน้า แต่เธอก็เบี่ยงหลบออกได้ทันโดยไม่ยอมให้หน้ารถสีหวานของตนเป็นรอยแม้แต่นิด

"ฉันไม่มีเวลามาเล่นสนุกด้วยหรอกนะ!!"

เธอประกาศกร้าวและถอยลงมาเกียร์สองอย่างรวดเร็ว เพื่อเพิ่มกำลังรถหวังขึ้นแซงคันสีน้ำเงินที่ตีคู่กันอยู่ในตอนนี้

ตึง!!!!

ครืดดดดดดดดดด!!!!

ประกายไฟที่พวยพุ่งออกมาจากข้างรถที่เสียดสีกันไปมา ทำให้นายูกิแทบสติหลุดรีบหักพวงมาลัยออกจนรถถลาลงข้างทาง ท่ามกลางทุ่งหญ้ารกชัฏและพื้นดินที่ขรุขระ

"รถสีชมพูของฉันเป็นรอยหมดแล้วไอ้บ้าเอ๊ย!!!!"

เสียงหวานสบถพร้อมตบพวงมาลัยอย่างเหลืออด ขณะที่กำลังประคองรถของตนเพื่อกลับขึ้นสู่สนามอีกครั้ง และสายตาก็เหลือบไปเห็นโดรน หรือท่าอากาศยานไร้คนขับลำน้อย ที่กำลังติดตามการแข่งขันอย่างใกล้ชิด จู่ๆ ไฟในกายก็ลุกโหมขึ้นมาในทันที

"ฉันจะไม่ยอมกลับไปบ้านมือเปล่าแน่..."

"นางิสะ เธอคอยจับตาดูการแข่งขันนี้ให้ดี อย่าได้กะพริบตาเด็ดขาด!!"

ครึก ครึก!!!

บรื้นนนนนน!!!!!

ในที่สุดรถคันสีชมพูหวานแหว๋วก็กลับขึ้นมาวิ่งบนสนามอีกครั้ง พร้อมทั้งเบียดบี้รถคันสีน้ำเงินจนไฟท้ายแตกห้อยรุ่งริ่ง ตอนนี้นายูกิไม่สนใจสิ่งใดอีกแล้วนอกจากชัยชนะ

ตึง!! ตึง!!! ตึงงง!!!!

นายูกิหักพวงมาลัยกระแทกรถคันข้างๆ หลายครั้งด้วยความหงุดหงิดใจ จนทำให้รถคันสีน้ำเงินเสียหลักตกข้างทางที่สูงชันเกือบครึ่งเมตร และพลิกคว่ำหายไปในความมืด

'ในเมื่อชอบเล่นของสกปรกกันนัก'

'ฉันก็จัดให้!'

โปรดติดตามตอนต่อไป...

หากชื่นชอบโปรดคอมเม้น กดแชร์ให้เพื่อนๆ มาอ่านเรื่องนี้กันเยอะๆ นะคะ

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ