อยู่บ้านทั้งวัน แต่แม่ไม่รู้
วันนี้มีเรียนบ่าย เป็นวันที่ต้องไปเรียนปกตินั่นแหล่ะ แต่ ขี้เกียจ เลยย นอนยาวว ชีวิตเด็กมหาลัยอ่ะ มันก็ชิวกว่าตอนมอ.ปลายนะว่าไม๊ทุกคนน ไม่ต้องเข้าแถว ไม่ต้องสแกนบัตรเข้าโรงเรียน ไม่ต้องทำเวร ไม่ต้องเร่งรีบไปเพราะกลัวไม่ทัน อยู่มหาลัยจะไปตอนไหนก็ได้แค่ไปเรียนให้ทันก็พอ แถมจะหยุดวันไหนก็ได้แต่อย่าเกินโควตาที่จารย์ตั้งไว้ละ เพราะฉะนั้นก็ได้ฤกษ์งามยามดี ก็ตั้งวันหยุดให้ตัวเองซะเลยย
F : มึง
F : อยู่ไหน
P: ไม่ได้ไปนะ
P: แม่มัวแต่ขายของไง ไปไม่ทันอ่ะ
P: เพิ่งว่าง
Read………...............................................................................
F : กูเหงาเลย
P: แง
P: กูทำดีที่สุดแล้วอะ
P: แต่ไม่ทัน
F : ตอแหล
P: 5555555555555555555
P: วันนึงหน่าาา
P: กูลูกที่ดีอะ ไปช่วยเสริฟนงเสริฟน้ำ
P: ดูเวลาอีกทีจะบ่ายแล้ว
P: เลยไปนั่งกินข้าวรอเวลา เลยช้าเลยย
F : คือมึงดูนาฬิกาว่าจะบ่ายโมงแล้ว
F : แทนที่จะรีบมา
P: ขอโทดดค้าบบ
F : เลี้ยงหนมกูเลยนะมึง
F : โทษฐานทิ้งกูเรียนคนเดียว
P: ได้ดิ่
P: แต่จริงๆแล้วอะ
P: กูไม่ได้ช่วยแม่
P: แต่กูนอนอยู่ในห้องตัวเองทั้งวัน
P: แต่แม่ไม่รู้55555
P: เจอหน้ากันตอนเย็น แม่อุทานว่า อ้าว กลับมาแล้วหรอ ไวจัง
P: กูก็เลิ่กลั่กพยักหน้ายิ้มให้ 1 กรุบ
F : ลูกเวรร
P: นี่ขนาดกูตื่นไปกินข้าวแม่กูยังไม่เห็นเลย
F : อีกนิด
P: อีกนิดกูจะโดดได้ง่ายขึ้นใช่ป่ะ
P: กูนี่เก่งเนอะ
F : อีกนิดกูจะโทรไปบอกแม่มึงให้เอาไม้ไปฟาด
F : มารดาส่งมาเรียน
F : หัดทำตัวให้สมกับที่เค้าทำงานเหนื่อยส่งควายเรียนบ้าง
F : ลูกเวร
F : ให้เรียนไม่เรียน
P: นี่ง่ะ
P: กูก็เลยอนุญาตให้ตัวเองมีสิทธิ์พักไง
P: สงสารแม่ กลัวแม่เหนื่อย
F : กูถือไม้รอแล้วแม่
P: ถือทำไม
P: เดินไม่ไหวหรอ
F : ใจเย็นไว้ ใจเย็น มันเพื่อนมึง ฮื้มมม ม มม // ยิ้มตาแข็ง