กลุ่มผมไม่นิยมคบเพื่อนเป็นแฟนครับ

ประสบการณ์มันฝังใจ ผมเลยไม่อยากคบใครที่เป็นเพื่อน

         เวลาเกลียดกัน หน้าก็แทบไม่อยากจะมอง ผมเลยตั้งกฎขึ้นมาในกลุ่มเพื่อนว่า “ห้าม เอา เพื่อน เป็น แฟน เด็ดขาด!!!”

         แต่ก็อย่างว่าแหล่ะครับ ทุกคนอาจจะมองว่าผมเผด็จการ มาลองฟังเรื่องของผมกันสักนิ๊ดดดนะครับ

         เรื่องก็มีอยู่ว่า ผมมีแฟน แล้วแฟนคือเพื่อนในห้อง เราคบกันตั้งแต่ม.4 คบกันมาดีๆ แต่ดันมามีเรื่องพีคกันสะก่อนเลยเลิกกัน

         ณ คืนนึงเราก็คุยกันปกติ คืนนั้นเรานัดปาร์ตี้กันที่บ้านแฟนผม ผมก็ไปตามปกติ ไปถึงก็เข้าบ้านเดินตรงไปหาแฟนที่ห้อง ผมหยุดอยู่ตรงหน้าห้องเพราะได้ยินเสียงคุยกัน ผมเลยเลือกที่จะไม่เข้าไปกวน แต่! มันกลับได้ยินสิ่งที่ทำให้ผมอยากจะออกไปจากตรงนี้ เค้าคุยกับเพื่อนว่า คบผมแก้เบื่อและผลประโยชน์ และล่าแต้ม เดี๋ยวสักพักจะไปบอกเลิกผม

         ผมเหมือนตัวเดินเกมส์ของพวกเค้าสะมากกว่านะครับ พอผมได้ยิน ผมผลักประตูเข้าไป พร้อมกับพูดว่า ที่ผ่านมาถือสะว่ากูทำทานให้หมาละกัน กูกับมึงเลิกขาด หน้ามึงกูก็ไม่อยากมอง กูโคตรเกลียดหนังหน้าพวกมึงเลย แล้วบอกเพื่อนมึงให้เลิกยุ่งกับเพื่อนกูด้วย พวกสวะ ผมรู้นะครับว่ามันแรงแต่คนมันเสียใจอ่ะ มันก็ผลอพูดออกมาแบบไม่ได้คิดเลยล่ะครับ แล้วมันก็ด่าผมกลับนะครับ พรั่งพรูความเ...้ยออกมาเต็มๆ อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน โชคดีมากที่ผมดึงเพื่อนผมออกมาจากวงโคจรนั้นได้ ก่อนที่มันจะเป็นแบบผม

          ถามว่าผมเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นหรือเปล่า บอกเลยว่าใช่ ผมตั้งใจกับความรักครั้งนี้มาก เหมือนโดนกำแพงถล่มใส่ เป็นเพราะผมเอาใจลงไปเล่นกับเค้าแบบหมดหัวใจ ไม่คิดเผื่อใจเลยแม้แต่น้อย ไม่เคยสงสัยแฟน ไม่เคยไม่ไว้ใจ เรื่องหัวใจสงสัยผมต้องพักยาวๆเลยละครับ นี่เลยเป็นที่มาของกฎที่ผมกระแดะตั้งขึ้นมาตอนโมโหกับความรักครั้งนั้นว่า “ห้าม เอา เพื่อน เป็น แฟน!!!”

ถึงความรักครึ้งนี้มันจะลืมไม่ง่ายแต่ไม่ได้แปลว่ามันจะลืมไม่ได้ป่ะ แต่อย่าพึ่งถอดใจในอนาคตอะไรๆมันก็ไม่แน่นอน การรักเพื่อนอาจจะไม่เลวร้ายเสมอไปก็ได้ ว่าไม๊ครับ