คนเรามันจะทนกับความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนได้นานแค่ไหนกัน

- วันนี้เป็นวันเกิดเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่ม เรามาพร้อมเค้กวันเกิด เพื่อนอีก 2 คนและคนที่ขออาสามาส่ง...อดีตคนคุยที่ตอนนี้เราให้สถานะได้แค่ “พี่ชาย”... ส่วนเค้ก 2 ปอนด์ ที่ได้เตรียมไว้นั้น ปอนด์แรกเอาไว้ใช้เป่า อีกหนึ่งปอนด์เอาไว้แกล้ง ขับรถมาสักพักก็ถึงบ้านเจ้าของวันเกิด พวกเราช่วยกันขนของทุกอย่างเข้าไปในบ้านส่วนเค้กเราให้เพื่อนอีก 2 คนเอาไปทางหลังบ้านเพื่อเอาไปแอบไว้ก่อน ส่วนเรากับพี่ชาย(อดีตคนคุย) เข้าทางหน้าบ้าน ก็จะเจอกับเจ้าของวันเกิดและเพื่อนๆในกลุ่ม เราทุกคนทักทายกันเป็นปกติ เว้นเสียแต่จะมีอยู่คนนึง “ที่ผิดปกติ”… เราเป็นคนเปิดบทสนทนาขึ้นมา

         “#อ่ะมึงเหล้า”

มันรับไป แต่ไม่คุยกับเราอีกเลย ทั้งงานปาร์ตี้วันเกิด มันเอาแต่ยกแก้วดื่มคุยด้วยก็ไม่คุย เล่นมุขก็ไม่เล่นเหมือนเคย เราสะกิดถามเพื่อนอีก 2 คน

          “#มึง...มันไม่คุยกับกูว่ะ มันคุยกับมึงกันป่ะว่ะ

          “+คุยนะ แต่น้อยว่ะ ผิดปกติสัสๆ”

          “*เออกูก็ตงิดๆอยู่แม่งเป็นไรว่ะ ยกแก้วไม่วางเลยกูว่านะอีกแปปนึงแม่งร่วง”

          “#เออ...ช่างแม่งไปก่อนละกันค่อยถามมันทีหลัง มาเว้ยวันเกิดเพื่อนทั้งทีสนุกดิ่ว่ะ เออมึง 2 คนอ่ะเดี๋ยวไปเตรียมเค้กได้ละเดี๋ยวกูสะกิดบอกพวกแม่งละว่าจะเซอร์ไพรส์เค้กมัน”

          “+,*เอ่อเคๆ”

แผนการเซอร์ไพรส์ก็ผ่านไปได้ด้วยดีเลยละ เว้นแต่เรื่องเดียว เพื่อนเจ้าปัญหาของเรา หันมาอีกทีมันก็นอนอยู่บนที่นอนเจ้าของวันเกิดสะแล้ว

          “#เห้อออถามพรุ่งนี้ละกัน ฝันดีนะมึง พรุ่งนี้เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน”

บอกเพื่อนเจ้าปัญหาเสร็จก็ไม่ลืมหันไปบอกเจ้าของวันเกิด

          “#กูกลับล่ะนะ ฝากดูมันด้วย”

          “ได้คร้าบบ ไม่ต้องห่วง”

          “#แปลกๆนะมึงวันนี้มึงไม่เมา เตรียมดูและพวกแม่งไง๊”

          “แฮะๆ (ยิ้มมีพิรุธ)”

          “#เอออ อย่าให้กูรู้นะ พวกมึงปิดบังอะไรกูกัน กูคิดบัญชีพวกมึงทีหลังแน่” (ยก 2 นิ้วจิ้มตาสลับกลับไปกลับมา พร้อมกับเดินไปเพื่อจะขึ้นรถ)

          “สบายใจได้คับ บ๊ายบายยย”

มันไปแล้ววว รอไรล่ะกรี๊ดสิกรี๊ดดด

          “อ้ากกกกกก โอ่ยย!!!พวกมึงนี่พิรุธกันชิบหายเก็บอาการหน่อยดิ่ว้า ไม่มีกู พวกมึงได้ความแตกกันแหงๆ”

          “>โทษมึง ยังไงก็ขอบคุณมากเว้ย”

ไอ่ตัวดีมันลุกขึ้นมาละครับ

          “เออๆๆ ล่ะยังไงต่อป่ะ หรือจะนอนเลย”

          “>นอนดิ่ กูจัดเต็มขนาดนั้น ไม่ร่วงก็ดีแค่ไหนละ บายมึง ของอ่ะเก็บเองนะ”(ล้มตัวลงนอนทันที)

          “ให้มันได้งี้ดิ่ว่ะ เก็บคนเดียวก็ได้ว่ะ พวกมึงนี่ไร้ประโยชน์กันจริงจริ๊งง (เก็บของวันเกิด)”

          “ร้อนนน ร้อนอ่าา”

          “ยุงกัดดๆ ยุงกัดกูววว”

          “เอออเดี๋ยวกูพาเข้าห้อง (บ่นๆ)ลำบากกูลากเข้าห้องอีก บ้านก็บ้านกู วันเกิดก็วันเกิดกู เฮ้ออท้อแท้”

วันต่อมา

แชท...สนทนาของ “# กับ >”

         “#เมื่อวานมึงเปลี่ยนไป ทำไมมึงไม่คุยกับกู

             กูทักก็เมินกู มึงเป็นอะไรหรือป่าว

             หรือกูทำอะไรผิดกับมึง มึงบอกกูได้นะเว้ยย กูไม่รู้จริง กูขอโทษ

             กลับมาคุยกับกูเถอะนะ

             ไม่มีมึงคุยด้วยมันเหงานะเว้ยย

             กูจะร้องไห้แล้วนะเว้ยย

ขึ้น “> อ่านแล้ว…”

.................................................................................

แชท...สนทนาของ “# กับ + ”

         “#มึง กูทักมันไปยาวมาก มันอ่านแต่ไม่ตอบกู…”

         “+ใจเย็นมึง เดี๋ยวกูช่วยถามให้ เผื่อมันตอบ”

..................................................................................

แชท...สนทนาของ “+ กับ >”

         “ทำไมไม่ตอบแชทมัน

           มึงโกรธไรมันป่าว

           บอกกูได้นะ

ขึ้น “> อ่านแล้ว…”

..................................................................................

ได้...มึงไม่บอกใช่ม่ะ เจอกู

..................................................................................

แชท...สนทนาของ “+ กับ T ”

         “+ ในฐานะที่มึงไอ่ T สนิทกับมันที่สุดมึงต้องบอกกูว่า ไอ่>มันเป็นอะไร ทำไมไม่ตอบแชท ไอ่#มัน มันจะร้องไห้ละนะ

           มึงต้องตอบ ถ้ามึงไม่ตอบ ไม่ต้องแดกเหล้าฟรี 1 เดือนน!!!”

         “T เห้ยยมึ๊งง มึงๆๆ มันห้ามกูมาให้บอกอ่าาา”

         “+ งั้นกูไม่ช่วยทำงานเดี่ยว แถมไม่ช่วยงานกลุ่มพวกมึงด้วยดีม่ะ”

         “T อย่าเล่นงี้ดิ่ว้าาา”

         “+ เอาไงงง คิดดีๆนะ”

ขึ้น “T อ่านแล้ว…”

..................................................................................

แชท...สนทนาของ “ T กับ > ”

          “T กูขอโทษนะมึงงง กูต้องบอกมันจริงๆ”

ขึ้น “> อ่านแล้ว…”

..................................................................................

แชท...สนทนาของ “ + กับ T ”

          “T เอ๊ออ บอกก็ได้

            ไอ่ > มันไม่ชอบที่ ไอ่ # พาพี่คนนั้นมาด้วยอ่ะ

            มันเลยงอน หงุดหงิดที่มันอยู่กับพี่เค้าอ่ะ

            ไหนบอกไม่ได้คุยกันเลิกยุ่งกันแล้วไง มันเห็นมันก็ไม่ชอบไง”

           “+ ….(ผมนี่ร้องห๊ะเลย)เป็นไรกันเอ่ยยก่อนถึงมาหวง เป็นงงนะ”

           “T กูบอกแล้วอ่ะ เหล้าฟรี เหมือนเดิมมมม”

ขึ้น “+ อ่านแล้ว…”

           “T ตอบกูก๊อนนนน เหล้ากูววว

             ม่ายยยยย”

..................................................................................

แชท...สนทนาของ “+ กับ >”

         “+ มึงพี่เค้า กับไอ่ # ไม่ได้เป็นอะไรกัน พี่เค้าตื้อมันก็ไม่เอา บอกว่าเป็นได้แค่พี่ชาย ให้ได้แค่นี้

            มันบังเอิญร้านเค้ก พี่เค้าจะไปวันเกิดเพื่อนเราด้วยเพราะเพื่อนเรามันชวนเอง ไอ่ # มันไม่ได้ชวน พี่เค้าเลยขอครั้งสุดท้ายได้ไม๊ ขออาสาไปส่งมันเพราะพวกกูซ้อน 3 กันมา เรื่องมมันก็มีอยู่แค่เนี้ยแหล่ะ

            กูเพื่อนมึงนะเว้ยย มีไรบอกกันดิ่

            จะมางอนให้เสียเวลากันทำไม”

ขึ้น “+ อ่านแล้ว…”

........5 นาทีผ่านไป

          “> เอออ เมื่อคืนกูเมาอ่ะ เลยแฮงค์ไม่หาย

            ไม่อ่ะ กูขี้เกียจ”

           “+ ห๊าาาา พูดจริงดิ่”

           “> แค่ไม่อยากตอบ คุยไม่รู้เรื่อง

            ขอโทษละกัน”

           “+ เออไม่เป็นไร แต่มึงไปตอบมันหน่อยก็ดี

             รู้เรื่องหมดแล้วนิ่มึง”

           “> เออๆ เดี๋ยวกูไปตอบ”

ขึ้น “+ อ่านแล้ว…” (พูดนอกแชท.....ดีมากไอ่ควายน้อย....)

..................................................................................

แชท...สนทนาของ “+ กับ # ”

         “+ (ส่งรูปแชทที่คุยกับไอ่ T,> ให้ดู) อ่ะ เคลียร์กันเองละมึง”

         “# เคมึง”

..................................................................................

10 นาทีต่อมา

แชท...สนทนาของ “> กับ #”

         “#เมื่อวานมึงเปลี่ยนไป ทำไมมึงไม่คุยกับกู

             กูทักก็เมินกู มึงเป็นอะไรหรือป่าว

             หรือกูทำอะไรผิดกับมึง มึงบอกกูได้นะเว้ยย กูไม่รู้จริง กูขอโทษ

             กลับมาคุยกับกูเถอะนะ

             ไม่มีมึงคุยด้วยมันเหงานะเว้ยย

             กูจะร้องไห้แล้วนะเว้ยย”

ขึ้น “> อ่านแล้ว…”

           “> พึ่งหายแฮงค์อ่ะ โทษที”

           “# มึงโกรธกูหรอ ที่...

             ที่กูมากับพี่เค้า

# มันหายไปสักพัก

           “> เอออ กูไม่ชอบ

            ไม่ชอบเลยเว้ย ที่มึงอยู่กับพี่เค้า

            กูหงุดหงิดที่มึงคุยกับพี่เค้า

            แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้กูเข้าใจละ”

# นี่ขนาดรู้มาจากเพื่อนแล้วนะ แต่ก็ยังอึ้งกับคำตอบของมันที่พ่นความรู้สึกออกมา

          “# มึง..

            ชอบกูหรอ”

          “> กูเป็นขนาดนี้ เกลียดมึงมั้ง”

          “# แฮะๆ ทำตัวไม่ถูกเลยว่ะ”

          “> เอออ ทำตัวปกติเหมือนเดิมแหล่ะ

            แค่...อะไรๆมันรู้สึกเพิ่มขึ้น

            มึง โอเคใช่มั้ย ที่มันจะไม่เหมือนเดิม”

          “# อื๊อ”

          “> แต่บอกพวกเพื่อนๆมันไม่ได้นะ”

          “# ทำไมอ่ะ”

          “> ก็พวกแม่งตั้งกฎกันว่า ห้ามเอาเพื่อนเป็นแฟน

            กูก็เลยยย”

          “# กลัวพวกมันโกรธ ที่มึงจะแหกกฎนั้นของกลุ่มใช่ป่ะ”

          “> อืออ เลยบอกกับมึงก่อน กลัวมึงไม่เข้าใจ”

          “# อืม กูเข้าใจ”

นับจากวันนั้นมา เราเป็นความสัมพันธ์ที่เป็นความรู้สึกแบบได้ยิ้มและหัวใจเต้นแรงอยู่เงียบๆ ไม่ปิดไม่เปิดเผย  “เราชอบกัน โกรธกัน ตัวติดกันเป็นปลิง มีผิดหวัง มีร้องไห้ เป็นรักที่ไม่มีความชัดเจนเลยแม้แต่น้อย” แต่ทำไงได้ ก็... เลือกไปแล้วนิ่ ความรักในวัยมัธยมปลายนี่..มันมีความสุขเหมือนกันนะมีครบทุกรสชาติเลย แถมมีอะไรให้ตื่นเต้นตลอดเวลา

จนวันนึงที่ต้องถึงเวลาโต พวกเราเรียนจบมัธยมปลาย ต้องเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัย ปรากฏว่าพวกเราได้เข้ามหาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน แค่คนละเซค แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นอยู่ที่ว่า...

แชท...สนทนาของ “# กับ >”

         “# คิดถึงงงง

             หายไปไหนน้าาาา

             ไม่ได้คุยกันเลยอ่ะ

             ตอบเค้าหน่อยนะตัวเองงง

             (ส่งสติ๊กเกอร์อ้อน)

         “> หยุดรัวแชท ไม่งั้นกูบล็อก”

         “# เห้ยๆ กูไม่รัวแล้วก็ได้

           กูแค่อยากคุยด้วยเฉยๆ

           อย่าบลอกกูเลยนะ

           นะๆ”

         “> กูเล่นเกมส์กับเพื่อนอ่ะ อาจจะไม่ว่างตอบ

           ถ้ากูว่างเดี๋ยวกูตอบเอง”

         “# อื้ออ แค่นี้กูก็ดีใจแล้วว”

         “> กูไปนะ พวกแม่งรอเข้าเกมส์อยู่

           อย่ารัวแชทมาอีก จบที่แชทกู”

แล้วเราเลือกอะไรได้ ก็ตอนนั้นมันรักเค้าไปแล้วนิ่

ยอม.....ยอมทุกอย่างเลย เพื่อที่จะได้คุยกับมัน

จนวันนี้ที่ทนไม่ไหว….

         “# มึง ช่วงนี้เราไม่เจอกันเลยนะ

           คิดถึงมึงนะ

           อยากเจอมึงด้วย

           ออกมาเจอกันหน่อยไม๊ หรือตอบแชทกันบ้างก็ได้”

กดโทรหา >….

แต่มันกดวางสาย เห้ออ

         “> กูไม่ว่าง เล่นเกมส์อยู่ อย่าโทรมา ไม่งั้นกูบล็อกเบอร์”

คำตอบเดิมๆ ที่ฟังจนชินไปแล้ว

         “# เออมึง กูเล่าเรื่องของเราให้แม่กูฟังด้วยนะ กูว่าเค้าน่าจะเริ่มชอบมึงแล้วแหล่ะ

           เค้าให้ชวนมึงมาที่บ้านด้วยนะ เค้าอยากคุยกับมึง

           เค้าคงอยากได้ความชัดเจนจากพวกเราอ่ะ

           มึงไปนะ

           มึงรอโอกาสนี่มานานอ่ะ

           กูว่ามันต้องดีแน่ๆ”

มันหายไปแปปนึง และมาพร้อมกับคำขอ....ห่าง

         “> กูว่าช่วงนี้เรา

           ห่างๆกันก่อนไม๊

           เดี๋ยวก็เปิดเทอมมหาลัยแล้วอ่ะ ค่อยมาคุยกัน”

         “# กูแค่อยากได้ความชัดเจนจากมึงเอง ว่าเราเป็นอะไรกัน

           แค่นี้ ไม่ได้หรอว่ะ

           หรือมึงกลัวเพื่อนรู้เรื่องของเรา

           แล้วพวกเพื่อนๆอ่ะ มึงคิดว่ามันไม่รู้หรอ มันเห็นเราอยู่ด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยผิดปกติขนาดนั้นอ่ะ เป็นใคร ใครก็ดูออกป่าวว่ะ”

         “> อือ พอเปิดเทอมก็ไม่ได้เจอพวกแม่งล่ะ แต่กูกับมึงยังเจอกันไง กูก็อยากอยู่กับพวกมันให้นานที่สุดเท่าที่จะทำให้ได้

         “# แต่กูก็ต้องการมึงนะ”

         “> กูก็ต้องเลือกฝั่งที่จำเป็นก่อนดิ่ มึงกูก็ยังเจอป่าวว่ะ

           กูยังอยากเที่ยวเล่นกับเพื่อน อยากปาร์ตี้ อยากสนุกกับพวกแม่ง อยากคลุกอยู่ในห้องเล่นเกมส์อยู่

           กูยังไม่อยากมีพันธะกับใคร

           ส่วนตอนที่เราห่างกันมึงจะไปคุยกับใครก็แล้วแต่มึง”

         “# ทำไมมึงต้องไล่กูไปคุยกับคนอื่นด้วยว่ะ”

         “> มึงคุยได้นะ สิทธ์ของมึง

           แต่กูขออย่างเดียว

           อย่าคบกันได้ไม๊ จนกว่าเราจะได้คุยกันอีกครั้งนึงตอนเจอกันที่มหาลัย

           ส่วนกูไม่คุยกับใครคนไหนอยู่แล้ว มึงสบายใจได้เลยเรื่องนี้”

         “# มึงอยากให้มันเป็นแบบนี้จริงๆหรอว่ะ”

         “> อือ….”

         “# (สุดท้ายคงต้องจำใจปล่อยมันไป เพราะมันอาจจะยื้อไม่ได้อีกแล้วจริงๆ) งั้น....ถ้ากูทำให้มึงลำคาญ กูขอโทษมึงนะ มึงบอกกูขอห่างกูก็จะห่างให้ กูไม่รู้จริงๆ ว่ากูผิดอะไร

             แต่ถ้ามึงตัดสินใจแบบนั้นแล้ว กูเคารพการตัดสินใจของมึงนะ

             ไว้เปิดเทอมค่อยมาคุยกัน”

         “> ขอบใจ กูไปละ ห้ามโทรมามันขาดตอนเล่นเกมส์

             เคนะ”

         “# อื้ออ”

ขึ้น “> อ่านแล้ว…”

.................................................................................

     …มันได้หนีหายจากกันไปแล้ว แม้จะบอกแค่ห่างกัน แต่นั่นคือการคุยกันครั้งสุดท้ายของเรากับคนไม่ชัดเจน เพราะหลังจากเปิดเทอมมันไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะเข้ามาคุย เข้ามาทักทาย แต่กลับเมินและเดินผ่านกันไป ขอบคุณที่เคยมีความรู้สึกดีๆให้กัน แม้จะร้องไห้อยู่บ่อยๆ แม้ว่าสุดท้ายมันจะเจ็บก็ตาม ขอบคุณนะ ถ้ากลับมาเจอกันอีกครั้งอย่ารู้จักกันเลยนะ ขอให้เราไปตามทางที่ควรไปของใครของมันนะคนไม่ชัดเจน จาก… #