เป็นสิ่งที่คาดหวัง แต่ไม่ใช่คนที่วาดหวัง
มีครอบครัวนึง มีลูก 2 คน คนนึงไม่เคยได้รับการใส่ใจทางความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย แม้เขาจะพยายามวิ่งเข้าหาพวกผู้ใหญ่แค่ไหน หรือทำตัวดีแค่ไหน เเต่กลับถูกตรึงตราว่าเป็น "สิ่งที่ท่านๆ คาดหวังว่าต้องเป็นเช่นนั้น แค่นั้นจบ" เรียกร้องความสนใจให้ตายยังไงก็ไม่สำคัญ (จำเอาไว้)
สวนทางกับอีกคนที่ไม่มีแม้แต่จะขาดการใส่ใจทางความรู้สึกเลย ไม่มีเลยสักเสี้ยวหนึ่งของชีวิตที่เติบโตมาบนโลกใบนี้ "แต่กลับเป็นคนที่ท่านๆ สมหวังอยู่ในใจตั้งแต่ต้นอยู่แล้วว่านี่คือ "ความภาคภูมิใจของครอบครัว" โดยไม่ต้องพยายามอะไรเลย เพียงแค่นี้ก็พอสำหรับพวกท่าน
...พอนานวันเข้าจึงก่อให้เกิดความเกลียดชังขึ้นในความรู้สึกของพี่น้อง ความรู้สึกถึงข้อแตกต่าง ความรู้สึกไม่สำคัญพอสำหรับพ่อแม่ ความรู้เก็บกดที่มากกว่าปกติ ความรู้สึกเฉยชา ความรู้สึกอยากทำตัวแย่ๆ อยากเกเร อยากอารวาด ความรู้สึกว่าตัวเอง...ตายข้างในโดยไม่รู้ตัว จนนำไปสู่โรคฮิตอย่าง "ซึมเศร้า🙃" ที่ไม่มีใครอยากจะเป็นมันเลย คิดดูสิว่าตอนต่อไป ท่านจะได้ยินข่าวว่าอย่างไร ดี...หรือ...ร้าย
จุดจบต่อไป "ท่านๆ" ทั้งหลายอยากจะให้ลูกหลานที่ "ไม่มีค่า" สำหรับท่าน รอด หรือ .... ท่านต้องเลือก จะแก้ไข หรือ ปล่อยตามธรรมเนียมบ้าบอที่ฆ่าคนมาแล้วไม่รู้กี่คน 🙂
(...อยู่ที่ท่าน...)