เธออยู่ในห้อง

เรื่องต่อไปนี้ ผมขอย้อนไปเมื่อหลอนไปก่อน ตอนที่ผมยังทำงานเป็นพนักงานฝ่ายสินเชื้อในบริษัทไฟแนนซ์แห่งหนึ่ง ซึ่งผมได้ทำงานที่นี่มา 3 เดือนกว่าๆแล้ว และผมก็ได้รู้จักกับพี่สาวคนหนึ่ง ซึ่งเธอมีชื่อว่า พี่อ้อย พี่อ้อยนั้นเธอได้เข้ามาทำงานในบริษัทแห่งนี้ก่อนผมประมาณหนึ่งปี และเธอเป็นสาวอายุประมาณ 33 ปี แต่ว่าเธอนั้นยังสาวและยังสวยมาก จากการดูภายนอกแล้วเธอนั้นเหมือนสาวอายุน่าจะราวๆซัก 25 ปีเท่านั้นเอง และพี่อ้อยเธอยังทำงานเป็นพนักงานแผนกสินเชื้อ แผนกเดียวกันกับผมด้วย เพราะฉะนั้นผมกับพี่อ้อยเลยต้องทำงานร่วมกัน และมีการออกไปทำงานในพื้นที่ด้วยกันบ่อยๆ

ในตอนนั้นด้วยความใกล้ชิดกัน ด้วยความที่ต้องทำงานด้วยกันบ่อยๆ ก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหวไปเองบ้าง หรือทำให้ผมคิดไปเองคนเดียวบ้างว่า พี่อ้อยนั้นชอบผม แต่เมื่อปีใหม่ที่ผ่านมา ผมนั้นก็ต้องอกหัก เมื่อผมได้รู้ความจริงว่า พี่อ้อยนั้นกำลังจะแต่งงาน แต่ถึงยังไงผมกับพี่อ้อยนั้น ก็ยังมีมิตรภาพดีๆให้กันเหมือนเดิม จนมาถึงวันหนึ่ง หัวหน้างานของผมได้เรียกผมให้เข้าไปพบ โดยบอกกับผมว่ามีเรื่องจะแจ้งให้ผมทราบ เมื่อเวลาผ่านไป ผมจึงได้เข้าไปที่ห้องของหัวหน้างานของผม เมื่อผมได้เปิดประตูเข้าไป

ผมจึงได้สังเกตเห็นว่า ในห้องนั้นมีพี่อ้อยและผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ด้วย ซึ่งเมื่อผมเข้าไปแล้ว พี่อ้อยจึงแนะนำผ็ชายคนนั้นให้ผมได้รู้จัก ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนของพี่อ้อยเอง และหน้างานของผมกับพี่อ้อยจึงแจ้งเรื่องที่เรียกผมให้เข้าไปพบว่า พี่อ้อยนั้นจะทำงานอยู่ที่นี่ต่ออีก 1 เดือนเท่านั้น แล้วพี่อ้อยก็จะออกจากที่บริษัทนี่ไปทำหน้าที่ แม่บ้าน อยู่ที่บ้านของแฟนพี่อ้อยเอง จากนั้นพอเวลาต่อมา ผมกับพี่อ้อยก็ทำงานต่อไปเรื่อยๆ จนอีกประมาณ 1 อาทิตย์ก็จะครบกำหนด เวลาที่พี่อ้อยต้องออกจากที่บริษัทนี้แล้ว

หัวหน้างานของผมจึงบอกให้ผมกับพี่อ้อยไปทวงยืดรถจากตาแก่คนนึง ที่ทวงยึดรถยากมาก โดยที่หัวหน้างานของผมให้เหตุผลว่า ทางบริษัทได้เคยส่งพนักงานไปทวงยึดรถกับตาคนนี้หลายครั้งแล้ว แต่ไม่เป็นผลสำเร็จเลย แต่เนื่องจากผมและพี่อ้อยเป็นมือดีที่สุดของบริษัทในขณะนี้ ดังนั้นทางบริษัทจึงอยากให้ ผมกับพี่อ้อยไปทวงยึดรถในครั้งนี้และหัวหน้างานของผมก็บอกว่า การไปทวงยึดรถในครั้งนี้ ให้ถือว่าเป็นงานชิ้นสุดท้ายของพี่อ้อย ก่อนที่พี่อ้อยจะออกไปเป็นแม่บ้านที่บ้านของแฟนพี่อ้อยเอง เวลาต่อมา ผมกับพี่อ้อยจึงได้กลับมาบ้านพักของตัวเอง เพื่อที่จะมาเก็บข้าวเก็บของและอื่นๆ เพื่อที่จะเดินทางไปทวงยึดรถในจังหวัดใกล้เคียงกับจังหวัดที่เราอยู่กัน เมื่อเวลาผ่านไป จนถึงข้าวของวันต่อมา ผมก็ได้ขับรถยนต์คู่ใจของผมไปหาพี่อ้อยที่บ้าน เมื่อผมได้ไปถึงบ้านพี่อ้อย

ผมก็ได้พบเจอพี่อ้อยกับแฟนนั่งรอผมอยู่แล้วที่หน้าบ้าน เมื่อผมไปถึง ผมก็ได้จอดรถรับพี่อ้อยขึ้นมาพร้อมกับสัมภาระต่างๆของเธอ เมื่อเธอขึ้นมาบนรถ เธอก็ได้พูดคุยกับผมถึงเรื่องต่างๆ แล้วในตอนนั้นเมื่อผมหันมองเธอไป ดูแล้วหน้าตาของเธอ เหมือนจะเครียดและวิตกอะไรอยู่ ผมก็เลยถามเธอไปว่า เป็นอะไรหรอพี่ หน้าตาเหมือนกลุ้มใจอะไรเลย ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่คิดเรื่องที่พักของเรา ที่บริษัทของเราให้ไปพักน่ะ เสียงของเธอกล่าวขึ้น  มีอะไรหรอพี่ เสียงของผมถามเธอกลับบ้าง ก็มีเพื่อนของพี่นะสิ ที่เขาเคยไปพักที่รีสอร์ทที่เราจะไปพักมาก่อน

เขาได้เล่าให้พี่ฟังว่า รีสอร์ทที่เราจะไปพักเนี่ย มันเคยเป็นป่าช้าเก่ามาก่อน คนที่จะไปพัก ต้องเจอดีกันเกือบทุกคน เสียงของพี่อ้อยตอบ ผมก็เลยปลอบใจเธอว่า คงไม่มีอะไรหรอกพี่ ถ้างั้นบริษัทก็คงไม่ให้เราไปพักหรอก ต่อมาไอ้ผมก็เลยขับรถต่อ และอีกไม่นานเราก็เลยมาถึงบ้านตาแก่คนนั้นแล้ว เราเลยเดินเข้าไปคุยกับแก ถึงเรื่องที่พวกเราจะมายึดรถแก เมื่อเราคุยไป ดูๆแล้วแกก็เป็นคนที่คุยง่ายนะ แต่ทำไมตนอื่นๆมาแล้วถึงบอกว่าแกไม่ยอมให้รถไป เมื่อเราพูดคุยกับแกจบ แล้วแกจึงเดินขึ้นบ้านไปเอากุญแจรถมาให้กับพวกเรา

เมื่อพวกเราได้กุญแจรถแล้ว ผมเลยยกนาฬิกาจากข้อมือของตัวเองขึนมาดู ก็ปรากฏว่าในเวลานั้นเวลาประมาณ 16.00 น. ผมเลยเดินไปพูดกับพี่ว่า ถ้าพวกเราจะกลับตอนนี้คงไม่ทันแล้วล่ะพี่ เพราะตอนนี้เวลาก็ค่ำมากแล้ว พี่อ้อยเลยพูดต่อผมมาว่า งั้นเราไปพักที่รีสอร์ทที่บริษัทจัดไว้ให้ดีกว่า เมื่อพี่อ้อยพูดจบ ผมเลยขับรถนำหน้ารถที่ยึดมาได้ ซึ่งพี่อ้อยเป็นคนขับอยู่ ไปที่รีสอร์ทที่แห่งนั้น เมื่อเราไปถึงรีสอร์ทแห่งนั้น ในที่รีสอร์ทแห่นั้น  ดูจากภายนอกแล้วมันช่างเงียบมาก เมื่อรถของเราสองคนมาถึงที่จอดรถ

ไม่นานก็ได้มีพนักงานผู้ชายมาตอนรับเรา แล้วเราจึงเดินไปที่เคาน์เตอร์และบอกพนักงานว่า เราต้องการห้องพักสองห้อง แต่พนักงานที่คอยต้อนรับกลับบอกพวกเราว่า ตอนนี้ห้องพักเต็มเกือบหมด เหลือแค่ห้องพักเตียงคู่ห้องเดียวผมนิ่งไปซักครู่และหันไปมองยังพี่อ้อย พี่อ้อยเลยบอกกับน้องพนักงานว่า ไม่เป็นไรคะ เอาห้องนี้ล่ะคะ และพี่อ้อยจึงหันมาทางผมและพูดว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราพักห้องเดียวกันก็ได้ ต่อมาพวกเราจึงเดินไปที่ห้องพัก เมื่อเราเปิดประตูห้องพักออกมาก็ปรากฏว่า ห้องพักห้องนี้ เป็นห้องที่ใหญ่พอสมควรเลยแหละ ดังนั้นพี่อ้อยจึงไม่รอช้า พี่อ้อยจึงบอกกับผมว่า เดี๋ยวพี่อ้อยขอตัวๆไปอาบน้ำก่อน เหนียวตัวมาทั้งวันแล้ว

ผมเลยตอบพี่อ้อยไปว่า ได้ครับ เดี๋ยวผมกินข้าวกล่องที่ซื้อมารอ ต่อมาอีก 30 นาทีพี่อ้อยก็อาบน้ำเสร็จและมาแต่งตัวตรงโต๊ะเครื่องแป้ง ส่วนปผมที่นั่งรออยู่นั้น ผมก็ได้เอาผ้าเช็ดตัวที่เตรียมมาและก็เดินเข้าห้องน้ำไป เมื่อเวลาผ่านไป ผมก็ได้อาบน้ำเสร็จแฃะผมจึงได้ออกมาถึงตรงหน้าห้องน้ำ ผมก็ได้เห็นพี่อ้อยยังนั่งแต่งตัวที่ตรงโต๊ะเครื่องแป้งอยู่เลย ผมจึงยืนอยู่ตรงนั้นและพลางหันมองซ้ายมองขวา จนเวลาได้ผ่านไปซักพัก ผมก็ยังมองเห็นพี่ออ้อยจากด้านหลัง ที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม ผมจึงเดินไปหาพี่อ้อย กะว่าจะแซวเธอว่า ทำไมแต่งตัวนานจัง เมื่อผมเดินไปถึงตัวของเธอ และมือจับบ่าเพื่อจะให้เธอหันมา แต่ฉับพลัน เมื่อร่างนั้นหันกลับมา ร่างที่ผมเห็นว่าเป็นพี่อ้อยนั้น กลับไม่ใช่พี่อ้อย ที่ผมนั้นรู้จัก ร่างนั้นสะแย่ะยิ้มให้กับผม ใบหน้าของเธอนั้น บวมเป่งไปด้วยน้ำเลือดและน้ำหนอง เมือผมได้เห็นอย่างนั้นแล้ว

ผมเลยเดินออกมาจากห้องโดยไม่พูดอะไรต่อ เมื่อผมเดินกลับมาถึงที่รถ ผมก็ได้เจอกับพี่อ้อยที่กำลังนั่งตัวสั่นอยู่ พอถึงตอนเช้า ผมกับพี่อ้อยจึงรีบไปเช็คเอาท์ออก และเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้พนักงานที่อยู่ตรงนั้นฟังและถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น พนักงานคนหนึ่งเลยเล่าให้เราฟังว่า เมื่อก่อนเคยมีแม่บ้านสาวอยู่คนหนึ่ง แต่เป็นยังไงไม่รู้ ต่อมาแม่บ้านสาวคนนั้นเลยถูกแขกข่มขืนและฆ่าตายให้พักห้องนั้นแหละ แต่ญาติๆของแม่บ้านคนนั้นได้มาเชิญวิญญาณแล้วนะ เขายังอยู่อีกหรอ และต่อจากนั้นผมกับพี่อ้อยเลยพากันเดินทางกลับ