ผีป่าอาถรรพ์

ผีป่าอาถรรพ์

        ณ ป่าลึกแห่งหนึ่งในจังหวัดจันทบุรี สองหนุ่มเพื่อนรักชื่อเอกและสมชาย ตัดสินใจออกไปเที่ยวป่าด้วยกัน ทั้งสองคนเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายคณะวิศวกรรมศาสตร์ เอกเป็นคนร่างใหญ่ แข็งแรง สมชายเป็นคนตัวเล็ก หน้าตาดี

ทั้งสองคนวางแผนไปเที่ยวป่ากันมานานแล้ว พวกเขาอยากสัมผัสกับธรรมชาติและบรรยากาศอันเงียบสงบของป่าลึก เช้าวันหนึ่ง พวกเขาจึงออกเดินทางจากกรุงเทพฯ มุ่งหน้าสู่จังหวัดจันทบุรี

เมื่อมาถึงป่าลึก พวกเขาก็เริ่มออกเดินป่าไปตามเส้นทางที่ศึกษามาอย่างดี ทั้งสองคนเดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางความเงียบสงบของป่า เสียงของนกร้องและสายลมพัดใบไม้ไหว ช่างเป็นบรรยากาศที่ผ่อนคลายและน่าหลงใหล

พวกเขาเดินไปเรื่อยๆ จนเกือบถึงจุดหมายปลายทาง แต่แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงดังโครมมาจากด้านหลัง เอกและสมชายตกใจมาก พวกเขาหันไปดู ก็เห็นต้นไม้ใหญ่ล้มลงมาขวางทาง

“เฮ้ย! อะไรวะ” สมชายร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ไม่รู้สิ แต่มันน่ากลัวว่ะ” เอกตอบ

เอกและสมชายพยายามหาวิธีเคลื่อนย้ายต้นไม้ แต่ก็ไม่สำเร็จ ต้นไม้นั้นใหญ่และหนักมาก ทั้งสองคนจึงตัดสินใจที่จะเดินอ้อมไปทางอื่น

พวกเขาเดินอ้อมไปทางอื่น และไม่นานก็มาถึงจุดหมายปลายทาง พวกเขาพบว่าจุดหมายปลายทางนั้นเป็นลานหินขนาดใหญ่ ลานหินนั้นตั้งอยู่ท่ามกลางป่าลึก บรรยากาศเงียบสงบ เหมาะสำหรับพักผ่อนหย่อนใจ

เอกและสมชายเริ่มจัดเตรียมข้าวของเพื่อเตรียมทำอาหารเย็น พวกเขาจุดไฟและช่วยกันทำอาหาร บรรยากาศยามค่ำคืนในป่าลึกนั้นช่างสวยงามและโรแมนติก

หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว เอกและสมชายก็นั่งคุยกัน พูดคุยถึงเรื่องต่างๆ นานา จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบเที่ยงคืน

“เรากลับกันเถอะ เดี๋ยวจะดึกเกินไป” สมชายพูดขึ้น

“ก็ได้” เอกตอบ

เอกและสมชายเก็บข้าวของและเตรียมตัวกลับ พวกเขาเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงจุดที่ต้นไม้ใหญ่ล้มลง

“เดี๋ยวก่อน” เอกพูดขึ้น

“มีอะไรเหรอ” สมชายถาม

“ต้นไม้มันหายไป” เอกตอบ

“หายไปเหรอ? เป็นไปไม่ได้” สมชายพูด

“ฉันเห็นเอง” เอกตอบ

เอกและสมชายพยายามมองหาต้นไม้ใหญ่ แต่ก็ไม่พบ ทั้งสองคนเริ่มรู้สึกแปลกๆ

“ฉันว่าเราต้องรีบกลับกัน” สมชายพูดขึ้น

“ฉันก็ว่าอย่างนั้น” เอกตอบ

เอกและสมชายรีบเดินกลับทางเดิม พวกเขาเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเกือบถึงลานหินขนาดใหญ่

“เรามาหยุดพักตรงนี้ก่อนเถอะ” เอกพูดขึ้น

“ก็ได้” สมชายตอบ

เอกและสมชายนั่งพักกันสักพัก ทันใดนั้น ทั้งสองคนก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังมาจากด้านหลัง

“เฮ้ย! อะไรวะ” สมชายร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ไม่รู้สิ แต่ฉันกลัวว่ะ” เอกตอบ

เอกและสมชายหันไปดู ก็เห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลัง หญิงสาวคนนั้นสวมชุดสีขาว ใบหน้าของเธอซีดเซียว

“ช่วยด้วย!” หญิงสาวคนนั้นร้องออกมา

เอกและสมชายตกใจมาก พวกเขาพยายามวิ่งหนี แต่หญิงสาวคนนั้นก็วิ่งตามพวกเขามา

“ช่วยด้วย! อย่าทิ้งฉันนะ!” หญิงสาวคนนั้นร้องออกมา

เอกและสมชายวิ่งหนีไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงลานหินขนาดใหญ่

“เฮ้ย! หยุดตรงนี้ก่อน” สมชายพูดขึ้น

เอกและสมชายหยุดวิ่งและหันไปดู หญิงสาวคนนั้นหายไป

“เธอหายไปไหน” สมชายถาม

“ไม่รู้สิ แต่ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว” เอกตอบ

เอกและสมชายรีบออกจากป่าและขับรถกลับบ้าน พวกเขาขับรถกลับบ้านด้วยความตกใจและกลัว

หลังจากนั้น พวกเขาก็ไม่เคยกลับไปที่ป่าลึกนั้นอีกเลย

เอกและสมชายเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เพื่อนๆ ฟัง เพื่อนๆ ต่างก็เชื่อเรื่องที่เอกและสมชายเล่า เพราะทั้งสองคนเป็นคนซื่อสัตย์และจริงใจ

เอกและสมชายเชื่อว่าพวกเขาได้พบกับผีป่าจริงๆ พวกเขาโชคดีที่สามารถหนีออกมาจากป่าลึกได้อย่างปลอดภัย

แต่ความจริงแล้ว หญิงสาวคนนั้นไม่ใช่ผี แต่เป็นคนใช้มิดฟันต้นไม้ที่ล้มเเพื่อเปิดทาง แต่ระหว่างฟัง เศษไม้กระเด็นมาโดนหน้า ทำให้เลือดออก เอกและสมชายมาเจอพอดี จึงคิดว่าเป็นผี ผู้หญิงคนนั้นกลัวมาก จึงวิ่งหนีไป

ระหว่างที่เอกและสมชายวิ่งหนี กับล้มกลิ่งไปด้วยกัน แล้วจูบปาก เลยสารภาพรักกันหลังจากกลับมา