ฝุ่นใต้เท้า

บางครั้งเราหลงลืมที่จะรักและคิดถึงตัวเอง ทำตัวเสมือนเป็น "ฝุ่นใต้เท้า" ของใครบางคน ที่เขามองไม่เห็นค่า ใครที่กำลังยืนอยู่บนทางแยกของชีวิตคู่ อยากให้ลองอ่านเรื่องนี้ค่ะ

♡♡♡♡♡♡♡♡

ฝุ่นใต้เท้า

โดย : อักษราลัย

เช้าวันนั้นท้องฟ้าที่เคยสดสวยกลับดูอึมครีมมีแต่เมฆหมอกสีเทาหนาทึบ ดูแล้วช่างไม่ต่างอะไรกับชีวิตของเธอในยามนี้เลย ครีมค่อย ๆ ยันร่างกายอันบอบช้ำลุกขึ้นจากที่นอนอย่างยากเย็น รับความรู้สึกได้ถึงใบหน้าที่ปูดโปนช้ำ กี่ครั้งกี่คราวกันแล้วที่เหตุการณ์หมุนวนดุจดังวงกลมแบบนี้ โดยมีเธอและเขาอยู่กันคนละด้านของวง ไม่อาจหลุดพ้นจากกันไปได้ เมื่อถึงเวลามาบรรจบกันอีกคราใด ความเจ็บปวดรวดร้าวทั้งกายและใจก็จะเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก แล้วก็ห่างหายไปเหมือนแยกจากกันไปยังมุมของตัวเอง รอวันที่จะปะทุขึ้นอีกครั้งเมื่อถึงเวลามาบรรจบกันอีกครา

เธอลูบไล้ไปตามรอยปูดบนใบหน้านั้นอย่างใช้ความคิด นี่เธอมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ทุกริ้วที่ลูบผ่านนำเธอกลับไปยังอดีตที่เป็นตัวตนของเธอให้ใคร่ครวญ

ความรัก...คือสิ่งที่ครีมเฝ้าใฝ่ฝันหามาตั้งแต่ยังเยาว์วัย คำว่า “กำพร้า” ฝังแน่นติดตรึงกับตัวเธอมาตั้งแต่อายุยังไม่ถึงสองขวบ ครีมถูกนำมาอุปการะทันทีที่พ่อและแม่เกิดอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์ชนกับรถพ่วงที่จอดอยู่ริมถนนยามโพล้เพล้ แปลกที่วันนั้นแสงของตะวันฉาดฉานร้อนแรงแดงกว่าทุกวัน บางคนก็ว่าพ่อเมา บ้างก็ว่าที่ตรงนั้นอาถรรพ์แรงมีคนตายเป็นประจำ เหมือนเป็นตัวตายตัวแทนตามความเชื่อของชาวบ้าน แต่ที่แน่ ๆ นั่นคือเหตุที่ทำให้ครีมกลายเป็นเด็กกำพร้า ไร้พ่อแม่ ไร้ครอบครัว แม้ป้าจะนำเธอมาส่งเสียเลี้ยงดู ได้ความสุขทางกาย กินอิ่ม นอนหลับ ได้รับการศึกษาเล่าเรียน โดยป้าตอกย้ำตลอดมาว่านี่คือสิ่งเดียวที่จะมอบให้ได้ เพื่อเป็นต้นทุนในการดำเนินชีวิตต่อไปในภายภาคหน้า

ครีมไม่อาจสัมผัสความรักใด ๆ จากป้าได้เลย เธอเฝ้าครุ่นคิดอยู่ในใจเสมอว่ามีใครรักเธอบ้างไหม ไม่เคยได้รับแม้แต่การกอดสักครั้ง ไม่มีการถูกเนื้อต้องตัว ไม่มีการลูบหลังปลอบโยน ไม่มีการเช็ดตัวยามป่วยไข้ มีแต่ยื่นยาให้กิน และไล่ให้ไปนอนพักเอาเอง เธอไม่อาจรับรู้ได้ถึงความรักอันใดว่ามันมีอยู่ไหมระหว่างป้ากับเธอ เพราะในดวงตาคู่นั้นมีแต่แววของความเรียบเฉย จนเธอหนาวยะเยือกทุกครั้งที่มองสบตาตรง ๆ

ครีมต้องคอยรับใช้พี่ ๆ ลูกของป้า หยิบจับทุกงานบ้านเพื่อแบ่งเบาภาระและแสดงความกตัญญูรู้คุณ แม้จะพยายามทำตัวให้ดีเท่าใด ด้วยรู้ตัวดีว่าคือภาระ แต่กระนั้นเมื่อมีปัญหาไม่สบอารมณ์จากพี่คนใด เป็นครีมนั่นเองที่ต้องโดนดุว่า และนั่นยิ่งตอกย้ำการเป็นส่วนเกินของเธอที่แตกแยกจากคนในบ้าน เธอได้แต่เดินหนีไปนอนร้องไห้คนเดียวด้วยความคิดว่า ‘ใช่สิ..ก็เราไม่ใช่ลูกนี่ ทำอะไรก็ไม่เคยดีสักที’ แล้วก็นอนน้ำตาไหลจนหลับไป เป็นแบบนั้นตลอดมา

สิ่งลึก ๆ ที่ครีมต้องการคือ "อ้อมกอด" กี่ครั้งที่ต้องเบือนหน้าหนีเมื่อเห็นเพื่อนสวมกอดกับพ่อหรือแม่ที่มารับหลังเลิกเรียน กี่คราวกันที่แอบน้ำตาไหลเมื่อโรงเรียนจัดกิจกรรมวันแม่ ความต้องการนี้ฝังลึกแน่นไปในจิตใจที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้

ปีนั้นครีมเริ่มต้นทำงานในบริษัท ฯ เอกชนแห่งหนึ่ง สาวน้อยผู้จบมหาวิทยาลัยมาหมาด ๆ ผู้มีดวงตาใสกลมโต ผิวขาว ผมยาวสีดำสนิทปล่อยตรงตามธรรมชาติ ใบหน้ามีเค้าของบรรพบุรุษชาวมอญ จึงสวยซึ้งโดยไม่ต้องแต่งเติมใด ๆ แต่เธอไม่เคยรู้ตัวเองเลยว่าเป็นคนสวย เพราะชีวิตนี้เธอสนใจทำตามภาระหน้าที่ในแต่ละวันเท่านั้น ช่วงวัยเล่าเรียนครีมก็ตั้งใจเรียนหนังสืออย่างเต็มที่ ไม่เคยสนใจว่าชายคนไหนจะลอบแอบมาส่งยิ้มให้ หรือใครจะชักชวนไปกินข้าว ดูหนัง เธอก็ไม่เคยไปด้วยสักครั้ง อาจเพราะอายที่มีเสื้อผ้าไม่มากนัก นอกจากชุดนักเรียนแล้วเธอก็มีเสื้อผ้าเชย ๆ อีกสองสามชุด นั่นจึงทำให้เธอไม่อยากออกไปไหนกับใคร หากมีการทำรายการกลุ่ม ครีมก็มักจะอาสาทำทั้งหมดให้เองเพื่อตัดปัญหาในการต้องออกไปรวมกลุ่มกันทำที่บ้านใคร แบบที่กลุ่มอื่นมักจะทำกัน หลังโรงเรียนเลิกเธอจะรีบกลับบ้านเพื่อช่วยป้าดูแลงานในบ้าน เสร็จแล้วเธอก็จะขลุกอยู่กับหนังสือทั้งอ่านตำราเรียนเพื่อทบทวน และอ่านหนังสือนวนิยายที่เธอรัก ในโลกของนิยายที่เธอได้สัมผัส ความสวยงามของรักในต่างรูปแบบช่างน่าตราตรึง ยิ่งทำให้ใฝ่ฝันว่าสักวันนางเอกนั้นจะคือเธอ จะได้มีความรักที่สุขสมหวังตามแบบอย่างนวนิยายหนุ่มหล่อสาวสวยที่มักจบลงด้วยการแต่งงานกันอย่างมีความสุข...ตลอดไป

ด้วยคะแนนเกียรตินิยม ครีมได้งานในตำแหน่งบริหารดูแลลูกค้า โดยมีรุ่นพี่หนุ่มชื่อทวีเป็นคนคอยดูแลสอนงานให้ เขาเป็นชายหนุ่มที่มีผิวขาว เรือนร่างดูกำยำแข็งแรง แต่งตัวพิถีพิถัน สะอาดสะอ้าน ท่วงท่าบุคลิกโก้เก๋ สาว ๆ ในที่ทำงานหลายคนชม้ายชายตาให้ความสนใจ แต่เขายังไม่มีทีท่าสนใจใครเป็นพิเศษ

ความใกล้ชิดของการทำงานร่วมกันทำให้ครีมตกหลุมรักผู้ชายคนแรกไม่ยากนัก ทวี...ผู้มาเติมเต็มความต้องการอ้อมกอดให้กับเธอ การโหยหาความรักที่ถูกเก็บซ่อนไว้ตลอดมาได้รับการตอบสนองแล้ว ทุกครั้งที่เขาโอบกอด ทุกรอยมือที่เขาลูบไล้ไปบนร่างกาย มันช่างอบอวล อุ่นละมุน ล่องลอยคล้ายอยู่ในความฝัน โลกทั้งใบของเธอยามนี้เหมือนอยู่ในโดมแห่งความสุข รอบกายมีแต่ริ้วของความหวานละมุนดุจสายไหม เธอรักเขา ความรักเป็นแบบนี้นี่เอง ครีมปล่อยตัวปล่อยใจเต็มที่กับรักของเธอ รักที่เธอเฝ้ารอคอย ปรารถนามาเนิ่นนาน ไม่นานเธอก็มีสิ่งมีชีวิตน้อย ๆ เข้ามา เมื่อสัมผัสได้ ครีมยินดีอย่างที่สุด ตอนนี้เธอจะมีครอบครัวของตัวเองแล้ว ครอบครัวที่เธอไม่เคยมี

“เอาเด็กออกเถอะนะ ผมยังไม่พร้อม”

ทวีพูดขึ้นเมื่อครีมบอกข่าว ซึ่งควรจะเป็นข่าวดี...เหมือนสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงตรงหน้า ครีมทรุดตัวลงนั่งอย่างไร้เรี่ยวแรง เหงื่อออกตามไรผมบนหน้าผาก หน้าซีดเผือด เหลือบมองผู้ชายตรงหน้าอย่างตกตะลึง นี่หรือคนที่เธออยากฝากชีวิตไว้ด้วย คนที่เธอฝันจะอยู่ร่วมกันเป็นครอบครัว เขาคนที่กำลังขอให้เธอฆ่าลูกในท้อง โดยการพูดง่าย ๆ เหมือนบอกให้เธอคายหมากฝรั่งทิ้ง การเงียบคือสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้ เพราะเธอไม่อาจกล่าวถ้อยคำใด ๆ ออกไปได้ ไม่มีคำพูดใดสามารถกลั่นความรู้สึกแทนใจออกมาได้แม้เพียงคำเดียว จนกระทั่งเขาเดินผละจากไป เธอมองตามหลังเขาไปจนลับสายตา หรือต่อจากนี้เธอจะเหลือเพียงด้านหลังของเขาให้มอง ความรักของเธอจบลงแล้วหรือ ความรักที่เธอฝันหามาตลอดชีวิตจบลงเพียงระยะเวลาไม่ถึงปี แค่เพราะคำว่า “ไม่พร้อม” อย่างนั้นหรือ?

เธอใช้เวลาครุ่นคิดเรื่องลูกมาหลายวันแล้ว ทบทวนคำพูดของทวี การเอาเด็กออกเพื่ออนาคตของทั้งเธอและเขา มันคือทางออกที่ดีที่สุดใช่ไหม? ขณะที่เธอยังตัดสินใจไม่ถูกนั้น เสมือนโชคชะตากระหน่ำซ้ำมาเพื่อกลั่นแกล้ง ป้าของเธอล้มป่วยลง เธอต้องรับภาระหนักทั้งทำงานและดูแลป้าที่ป่วย ลูกของป้าต่างแยกย้ายกันไปมีครอบครัว อยู่ไกลไปคนละทิศละทาง เหลือเพียงครีมคนเดียวที่อาศัยอยู่กับป้า

การล้มป่วยลงของป้าด้วยโรคมะเร็งทำให้เธอต้องคิดหนัก เพราะรู้ดีว่าค่าใช้จ่ายข้างหน้านั้นคงมีไม่น้อย เธอจะทำอย่างไรดี ตอนนี้เธอต้องเลือกระหว่างลูกในท้องกับผู้มีพระคุณ เพราะนับตั้งแต่วันนั้นทวีก็คุยกับเธอเฉพาะแค่เรื่องงานเท่านั้น เขาทำตัวเหินห่างไปอย่างเห็นได้ชัด บางวันก็ออกไปกินข้าวกับเพื่อนร่วมงานสาวคนอื่น โดยไม่แม้แต่จะเหลียวมองเธอเลยสักนิด เธอได้แต่มองตามหลังเขาไปเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน พลางสงสัยในใจ

'เขาเคยรักฉันบ้างไหม'

ครีมคิดมากจนร่างกายผ่ายผอมเพราะความเครียดจนนอนไม่หลับ เธออยากเลือกทั้งลูกและป้า แต่...เธอจะทำได้อย่างนั้นหรือ ตอนนี้เธอมีสภาพบอบบางคล้ายกระเบื้องเคลือบที่พร้อมจะตกแตกหากร่วงหล่น การปล่อยเวลาให้เนิ่นนานไปกว่านี้อายุครรภ์จะมากจนสายเกินแก้ ชีวิตในท้องที่พ่อเค้าไม่ต้องการกับชีวิตของผู้มีพระคุณ เธอจะทำอย่างไรดี และเธอไม่พร้อมที่จะเสียใครไปสักคน

สายวันนั้นขณะที่เธอยืนอยู่หน้าห้องประชุม หลังจากเตรียมแผนนำเสนองานของลูกค้ามาทั้งคืน อยู่ ๆ เธอก็มีอาการเวียนศีรษะ ทุกอย่างรอบตัวหมุนวนเป็นวงกลม ขาแข้งสั่น ในท้องเหมือนมีลมหมุนวนขึ้นลงอยู่ในนั้นจนโหวงไปหมด และก่อนที่จะรู้ตัว เธอจำได้เพียงมีเสียงคนเรียกอยู่ตรงหน้า แต่เสียงนั้นเหมือนล่องลอยมาจากที่ไกลแสนไกล มันดังแผ่วเบาจนเธอไม่ได้ยินอะไรอีก แฟ้มงานในมือตกลงพื้นกระจัดกระจาย จนกระทั่งรู้สึกตัวอีกครั้งที่โรงพยาบาล

มือข้างหนึ่งของเธอมีสายน้ำเกลือเสียบอยู่ มองไปรอบ ๆ เห็นทวีนั่งเอนหลับอยู่บนโซฟา เธอขยับตัวเบา ๆ รับรู้ได้ถึงบางสิ่งที่แปลกไป เอามือลูบวนบนหน้าท้องเพื่อรับสัมผัสอุ่นอันคุ้นเคย มันว่างเปล่า ไม่มีร่อยรอยรักให้เธอสัมผัสอีกแล้ว ลูก...จากเธอไปแล้วอย่างนั้นหรือ เมื่อได้รับการยืนยันจากหมอเจ้าของไข้ เธอทำได้เพียงพยักหน้ารับรู้ เป็นเพราะเธอโหมงานหนักร่างกายขาดการพักผ่อน หรือนี่คือสวรรค์จัดการหาทางออกให้แทนเธอ ไม่ต้องเลือกแล้ว เพราะสวรรค์เลือกแทนให้แล้ว เธอนอนน้ำตาไหลนิ่งเงียบอย่างยอมรับชะตากรรม ไม่ฟูมฟาย บ่อยครั้งที่มือยังเผลอลูบไปบนท้อง เพื่อรับสัมผัสที่รู้สึกกลับมาว่าไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว

ทวีกลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง เขาคอยอยู่ดูแลครีมอย่างดีจนครบกำหนดออกจากโรงพยาบาล
“ครีมไม่ต้องกังวลนะ ผมรักคุณ ที่ผ่านมาผมขอโทษ ผมแค่ตกใจ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ”
แค่คำพูดสั้น ๆ เท่านี้ ครีมก็พร้อมต้อนรับทวีกลับเข้ามา

แต่..ชีวิตคนเรานั้นคงเหมือนการขึ้นชิงช้าสวรรค์ มีหมุนขึ้นเพื่อวนไปรับความสุข และหมุนวนลงเพื่อรอรับความทุกข์ ขณะที่ชีวิตของครีมดูเหมือนเริ่มลงตัวดี ป้าก็มาจากไป การต้องสูญเสียคนอันเป็นที่รักไปในระยะเวลาใกล้ ๆ กัน ทำให้เธอเคว้งคว้าง ว้าเหว่ ทวีกลายเป็นคนเดียวที่เธอยึดเอาไว้ ตอนนี้เธอเหลือเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น

บ้านหลังที่เคยอาศัยอยู่กับป้าถูกขายโดยลูก ๆ ของป้า เพราะทุกคนต่างมีครอบครัวและไม่คิดอยากกลับมาอยู่ พี่แบ่งเงินให้ครีมก้อนเล็ก ๆ เป็นน้ำใจที่คอยดูแลแม่ของพวกเขา ครีมตัดสินใจหาที่พักใหม่ใกล้ที่ทำงาน เมื่อปรึกษาทวี เขาโอบกอดและบอกเธอว่า
“จะต้องไปหาที่พักทำไม ย้ายมาอยู่กับพี่นะ พี่ต้องการครีม และเราจะได้อยู่กันเป็นครอบครัวไง”

คำว่าครอบครัวกระแทกโดนใจครีมอย่างที่สุดเพราะนั่นคือสิ่งที่ปรารถนามานาน ครอบครัวที่จะเป็นของเธอเอง ไม่ใช่หลานกาฝากที่ป้าเลี้ยงดู ครอบครัวที่จะก่อร่างสร้างจากความรักของคนสองคน เธอจะมีครอบครัวความรู้สึกนี้ทดแทนการสูญเสียทั้งหมดทั้งมวล นั่นทำให้ครีมยิ่งรักและเทิดทูนทวีมากขึ้นไปอีก

บ้านหลังน้อยที่ย้ายมาอยู่กับทวีอยู่ไกลจากที่ทำงานมากกว่าเดิม สภาพบ้านก็ทรุดโทรม ต่างจากบ้านป้าที่ครีมเคยอยู่ เมื่อย้ายมาอยู่ด้วยกันทวีทำตัวดีกับเธอมาก แต่เขาขอให้ปิดเรื่องการอยู่ด้วยกันไว้เป็นความลับ

“เรายังไม่ได้แต่งงานกัน พี่อยากให้เกียรติครีม ไม่อยากให้ใครมาว่าได้ เมื่อพร้อมกว่านี้เราค่อยเปิดเผย ขอเวลาให้พี่เก็บเงินอีกหน่อยนะ” นั่นคือเหตุผลที่เขาบอกกล่าวกับเธอ

ทวีมีรถเก่า ๆ อยู่คันหนึ่ง เมื่อย้ายมาอยู่ด้วยกัน ทวีจะขับรถไปทำงาน โดยให้ครีมลงก่อนถึงที่ทำงานและเดินต่อไปเอง เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขากับเธอกลับมาคบและอยู่ร่วมบ้านเดียวกัน ครั้งนี้ต่างจากครั้งแรกที่เริ่มสนิทสนมกัน ตอนนั้นทวีเดินเฉียดใกล้ครีมทุกครั้งเท่าที่จะทำได้ แสดงออกชัดเจนว่าจีบ พาไปกินข้าว เทรนงานให้อย่างใกล้ชิด และทำตัวสนิทสนมกว่าใคร ประกาศในทีว่าครีมคือผู้หญิงของเขา แต่ตอนนี้เขาให้ความสนิทสนมกับเธอยามอยู่ที่บ้านเท่านั้น ถ้าเป็นในที่ทำงานเขาจะพูดคุยกับเธอตามหน้าที่ เหมือนหัวหน้ากับลูกน้องตามปกติ แต่ยามอยู่ด้วยกันสองต่อสองที่บ้านเขาจะอบอุ่น และแน่นอนครีมยังคงหลงใหลทุกสัมผัสที่เขามอบให้เหมือนเคย ทุกอ้อมกอดยามเข้านอนติดตรึงครีมไว้ดุจพันธนาการ จนละเลยทุกความรู้สึกโดดเดี่ยวยามอยู่ที่ทำงาน แม้จะมีผู้ชายหลายคนเข้ามาทำทีท่าว่าอยากสนิทด้วยเกินเพื่อน ครีมเฉยเมยดุจน้ำแข็ง เย็นชาแต่สุภาพจนชายเหล่านั้นต่างล่าถอยไปเอง และนั่นยิ่งทำให้ทวีพอใจ เขาบอกเธอว่า

“พี่ภูมิใจเหลือเกินที่ได้ครีมเป็นเมีย พี่รักครีมนะ” และคำว่ารักคำนั้น ดึงเงินเก็บที่ครีมได้มาออกจากกระเป๋าของเธอ แปรเปลี่ยนเป็นเงินดาวน์รถคันใหม่ที่โก้ขึ้นกว่าคันเดิม หลังจากได้รถคันใหม่ป้ายแดง ทวีเริ่มเปลี่ยนไป เขาให้เธอเดินทางไปกลับที่ทำงานเอง เลิกสนใจเธอ แทบไม่มีสัมผัสแผ่วเบาอ่อนโยน ไม่มีการลูบไล้ยามค่ำคืน เมื่อกลับมาบ้านยามดึกดื่นหากเธอถาม สิ่งที่ครีมได้รับกลับมาคือการตบตี ใบหน้าปูดโปนจนต้องลางาน และเป็นแบบนี้แทบทุกอาทิตย์เพราะทวีมักจะกลับดึกทุกคืนวันศุกร์ บางทีก็หายไปจนเย็นวันอาทิตย์ถึงจะกลับมา ตอนนี้ครีมกับทวีอยู่ร่วมกันเหมือนต่างคนต่างอยู่ อาหารที่เธอทำไว้รอเขายังคงกินมันแต่ไร้ซึ่งการพูดคุย ทุกการปรนนิบัติที่ครีมทำให้เขายังคงพึงพอใจ แต่ไม่มีให้อีกแล้วสำหรับความอ่อนโยน ไม่มีสัมผัสละมุน ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีแม้แต่การโอบกอด ตอนนี้ครีมรู้สึกโดดเดี่ยว หนาวเย็นยะเยียบยิ่งกว่าตอนเป็นเด็กเสียอีก

เธอรับรู้อีกครั้งว่ามีสิ่งสำคัญในชีวิต ครีมปิดบังสิ่งมีชีวิตน้อย ๆ ไว้ด้วยอาการปกป้อง ไม่กล้าบอกด้วยสังหรณ์ในใจว่าหากบอกไป เธอจะได้รับคำตอบแบบเดิม เธอใช้ทุกวินาทีอยู่กับสิ่งมีชีวิตนี้ด้วยความรัก ลูบไล้ทุกครั้งที่อยู่คนเดียวเพื่อสื่อสารว่าเธอรักเขามากเพียงใด เธอบำรุงร่างกายตนเอง และสมัครงานที่ใหม่ เพื่อให้รอดพ้นจากสายตาเพื่อนร่วมงานที่เริ่มจับจ้อง พวกเขารู้ว่าเธอมีสิ่งพิเศษอยู่ในตัว แต่ทวีไม่รู้ หรือเขาไม่สนใจ

เมื่อเธอเปลี่ยนงาน ทวีไม่ได้สนใจ ดูเขาจะพออกพอใจด้วยซ้ำที่ทำงานคนละที่ การอยู่ร่วมบ้านของเธอกับเขาไม่ต่างอะไรกับตอนเธอเป็นเด็กที่อยู่กับป้า สภาพยามนี้ของเธอนั้นไม่ใช่เมีย เหมือนคนรับใช้คอยดูแลเขามากกว่า เธอต้องทำทุกอย่างในบ้าน ดูแลจัดการทำอาหาร เก็บกวาดบ้าน ล้างจาน ทำสวน ซักรีดเสื้อผ้า และยังต้องเป็นแหล่งกดเงินยามปลายเดือนให้ทวีอีกด้วย แต่ครีมก็ยอม คำเดียวที่ติดอยู่ในหัวของเธอคือ “ครอบครัว” ยิ่งตอนนี้ท้องของเธอชัดเจนมากขึ้น ทวีรู้แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร ยังคงทำตัวเช่นเดิม ตอนนี้เขาให้เธอแยกห้องไปนอนห้องด้านหลังที่ทั้งเล็กและคับแคบ เพราะอยากนอนคนเดียว เขาบอกว่าอึดอัดที่ต้องนอนกับเธอ ครีมกรีดน้ำตาออกอย่างแผ่วเบาเมื่อได้ยินคำพูดนั้น แต่ก็ยอมแต่โดยดี เธอยอมทำทุกอย่าง หวังลึก ๆ ในใจว่าทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิม ทวีคือทุกอย่างในชีวิตของเธอ เขาคือผู้ชายคนแรกที่เธอมอบความรัก ความสาวให้ และนั่นคือสิ่งยึดเหนี่ยวที่ทำให้ครีมไม่อาจแปรเปลี่ยนไป เธอรอวันที่เขาจะกลับมาเป็นเจ้าชายที่แสนดี ที่เธอและเขาจะได้ครองคู่ ครองรัก กันอย่างมีความสุข...ตลอดไป

คำว่าตลอดไปในนวนิยายและนิทานกับชีวิตจริงช่างดูห่างไกลกันเหลือเกิน คืนนั้นทวีกลับบ้านมาด้วยอาการเมามาย เขาตรงเข้ามาหาเธอ
“ครีม เอาเงินมาให้พี่ใช้หน่อย เงินไม่พอ ขอสักห้าพันก็แล้วกัน” แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม ครีมไม่ยอมให้เงินตามที่เขาร้องขอ เงินนี้เธอจะเก็บไว้เพื่อลูกในท้อง รักแท้หนึ่งเดียวที่เธอมีในยามนี้และเธอจะทำทุกอย่างเพื่อเขา ทันทีที่ครีมปฏิเสธทวีก็ประเคนทั้งหมัด ทั้งเข่า และผลักเธอสุดแรงจนเธอชนเข้ากับขอบโต๊ะกินข้าวอย่างแรง เลือดไหลออกจากขาของครีมพร้อมอาการปวดในท้องอย่างรุนแรง ครีมกรีดร้องเสียงดัง ทวีได้สติเขาวิ่งหนีออกจากบ้านไป ครีมค่อย ๆ เดินไปยังมือถือที่วางไว้บนโซฟา ทุกย่างก้าวที่เดินนั้น เธอตัวงอกุมท้องด้วยความเจ็บ ปวดเหมือนมีเข็มแหลมนับพันทิ่มแทงอยู่ในท้อง เธอสวดมนต์ภาวนาขอให้ลูกรอดปลอดภัย คราวนี้โชคเป็นของเธอ เธอรักษาลูกเอาไว้ได้ หลังจากกลับจากโรงพยาบาลที่ไม่เคยมีแม้เงาของทวีเยี่ยมกรายไปเยี่ยมสักวัน

ครีมตัดสินใจทำในสิ่งที่ควรทำ คำว่าครอบครัวอาจไม่ได้หมายถึงพ่อแม่ลูก การอยู่ร่วมกันแบบนี้เหมือนคือการยื้อ และตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอได้ทำชีวิตของตัวเองร่วงหล่นไปอย่างไม่น่าให้อภัย หลงลืมไปว่าชีวิตนั้นเป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว ไม่ควรเอาไปผูกติดยึดกับใครทั้งสิ้น เพราะไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขมีเพียงเธอเท่านั้นที่รับรู้และจะต้องอยู่กับมัน

ความรักที่มอบให้กับคนที่เขาไม่ต้องการจะมีประโยชน์อันใด แม้เป็นเพียงเม็ดทรายด้อยค่าแต่หากอยู่ถูกที่ถูกทางก็อาจมีค่ามหาศาล ครีมจะไม่ยอมเป็นเม็ดทรายร่วงหล่นใต้ฝ่าเท้าของใครอีกต่อไป เธอจะเป็นเม็ดทรายที่หลอมรวมเป็นผืนทรายกว้างไกลสุดสายตา ที่ใคร ๆ ต่างก็ปรารถนาจะพบเจอ และหากใครจะไม่รัก...เธอก็ไม่ได้สนใจอีกต่อไป เพราะตอนนี้เธอรู้ดีว่าการรักตัวเองนั้นยั่งยืนและเป็นสิ่งดีที่สุดที่เธอทำให้ตัวเองได้…