เกลียด
คำเปรียบเปรยครูเหมือนเรือจ้างคอยนำพาส่งลูกศิษย์ไปยังฝั่งมุ่งมั่นทำหน้าที่อบรมสั่งสอนบ่มเพาะความรู้สร้างความสำเร็จให้กับศิษย์ สำหรับฉันครูไม่ใช่เรือจ้างแต่ครูเปรียบเหมือนเรือรั่วที่ทำด้วยไม้ผุพังรอวันนำไปสุมไฟใช้ทำฟืน ครูผู้สร้างมีแค่เพียงในนิยายใช้ไว้หลอกเด็ก ไม้เรียวไม่ได้เอาไว้สร้างคน
พรศรีเป็นครูสอนวิชาคณิตไม่มีนักเรียนคนใดอยากเข้าเรียน หล่อนเป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่สามารถยับยั้งความโกรธได้เมื่อนักเรียนไม่สามารถตอบคำถาม ไม้เรียวถูกใช้เป็นอาวุธทำร้ายนักเรียนอย่างเลือดเย็น เสียงไม้เรียวฟาดลงบนโต๊ะอย่าผงแรงติดต่อกันหลายครั้งจนปลายของไม้ไผ่แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยร่วงหล่นลงบนพื้น ฉันกับเพื่อนพากันสะดุ้งด้วยความตกใจ
“ นี่มันอะไรกันทำไมครูสอนวิชาคณิตถึงได้มีนิสัยเหมือนกันทุกคนแบบนี้ ” ฉันครุ่นคิด
“ พวกเธอสองคนออกมานี่ ” ฉันกับเพื่อนจำใจต้องเดินออกไปหน้าห้องตามคำสั่งของพรศรี สมุดการบ้านถูกวางไว้บนโต๊ะ พรศรีมองฉันกับเพื่อนไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่ ฉันรีบหยิบสมุดการบ้านแล้วเดินกลับมานั่งที่โต๊ะของตัวเองทันที
“ สอนไม่รู้จักจำผิดซ้ำซากจนน่าเบื่อ เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำไมยังทำไม่ได้ ”
น้ำเสียงของถนอมดูเกรี้ยวกราดไม่พอใจที่ฉันกับเพื่อนทำการบ้านผิด ชั่วโมงเรียนวิชาคณิตเป็นชั่วโมงเรียนนรก ฉันไม่เคยมีความสุขในการเรียนวิชานี้เลยแม้แต่เพียงเสี้ยววินาทีเดียว ภาพของความทรงจำในวัยเยาว์สมัยเรียนประถมคอยย้ำเตือนว่าฉันเกลียดวิชาคณิต
เรื่องเล่าในอดีตถูกเก็บไว้ในชักของความทรงจำถูกเปิดออก ภาพของเด็กผู้ชายถูกครูเคาะหัวด้วยแปรงลบกระดานจนน้ำตานองหน้าเพราะเขาไม่สามารถตอบ บรรยากาศการเรียนที่ไม่ปรารถนาแต่วันนี้ฉันต้องกลับมาเรียนในบรรยากาศแบบเดิม ๆ ด้วยความไร้เดียงสาทำให้ฉันเกลียดวิชาคณิตแบบไร้เหตุผล
“ เบื่อโว้ย ! กูเกลียดวิชานี้ เรียนให้ตายไม่เข้าใจ ”
“ ใจเย็น ๆ นะเพื่อน อดทนฝืนใจตัวเองเรียนอีกนิดอีกไม่กี่เดือนเราจะเรียนจบชั้นมัธยมต้นแล้ว ” เพื่อนปลอบใจแต่คำพูดนั้นมันไม่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาสักเท่าไหร่แต่ก็ยังดีที่มีคนรับฟังปัญหา
หลังจากเรียนจบชั้นมัธยมต้นฉันเลือกเรียนสายอาชีพหนีการเรียนวิชาคณิต ความฝันทุกอย่างของจบลงในวันนั้น เทอมหนึ่งฉันยังต้องเรียนวิชาคณิต ครูผู้หญิงร่างท่วม ผิวขาว ใบหน้าของเธอดูจิ้มลิ้มน่าเอ็นดูเสียจริงทำให้ฉันถึงกับอมยิ้มกับความสดใสของเธอ
ฉันยังกลัวว่าสักวันหนึ่งรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอจะจางหายไป ทุกอย่างกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี เหตุการณ์เดิม ๆ กลับมา ฉันกับเพื่อนตอบถามไม่ได้ ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาขึ้นมา ภาพบรรยากาศเก่า ๆ ยังคอยตามหลอกหลอนฉัน สิ่งที่ฉันคิดกลับไม่ใช่ ไม่มีน้ำเสียงอันเกรี้ยวกราด ใบหน้าบึงตึงของผู้สอนอีกต่อไป ใบหน้าของเธอยังยิ้มแย้มเหมือนเดิม น้ำเสียงยังดูนุ่มนวล เธอไม่โกรธและรู้สึกโมโหที่ฉันและเพื่อนตอบคำถามไม่ได้ เธอทำให้ความคิดของฉันเปลี่ยนไปเข้าใจความรู้สึกตัวเองแล้วว่าแท้จริงแล้วฉันไม่ได้เกลียดวิชาคณิตแต่ฉันเกลียดครูสอน