ตอนที่ 11

คู่ขาวัยดึก

 

 

อิสระออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้วบอกให้เมฆาพาตนไปส่งยังธนาคารที่เดิมอีกรอบ เขาเข้าไปทำธุระข้างในโดยที่รุ่นน้องยืนรออยู่ข้างนอกเหมือนเดิม และกำลังไล่มองตัวเลขที่อยู่บนแผงลอตเตอรี่

        “ซื้อเลขอะไรดี?” ถามความเห็นเมื่อรุ่นพี่ออกมาตบบ่าเรียก

        “ฉันไม่เล่นพนัน”

        “ไม่ใช่พนัน เขาเรียกว่าการเสี่ยงโชค...ฮะ เลขอะไรดี?”

        “ไม่ต้องซื้อหรอกเพราะนายมีโชคแล้ว”

พูดจบก็ยัดแบงค์พันหลายใบใส่กระเป๋าเสื้อให้รุ่นน้องคู่ใจในอดีต ที่เคยมีบาดแผลและความหลังหลายอย่างร่วมกัน

        “เอ๊ะ! นี่อะไร?”

        “นายถูกหวยแล้วไง กลับกันเถอะ”

กอดคอพากันเดินกลับขึ้นรถไปอย่างมีความสุข โดยมีรถยุโรปคันโตแล่นตามไปห่าง ๆ จนถึงที่หมายรถคันนั้นก็จอดซุ่มดูอยู่ ครั้นรถรับส่งผู้โดยสารแล่นกลับออกไป เจ้าของรถหรูก็สวมแว่นกันแดดลงมา เดินผ่านประตูบ้านยายนวลมองลอดรั้วเขาไปข้างใน แล้วก็เดินเลยไปตรงซอกข้างหน้า ที่เห็นผู้ชายเดินหายเข้าไปในดงกล้วยสองคนและกลับออกมาแค่เพียงคนเดียว

บุคคลปริศนาสำรวจพื้นที่โดยรอบพร้อมมองหาคนอยู่อาศัย แล้วก็สะดุ้งตกใจกับเสียงทักเข้มที่ลอยมาจากทางด้านหลัง

        “เข้ามาหาใคร?”

แขกไม่ได้รับเชิญหันกลับมาทางต้นเสียงช้า ๆ ถอดแว่นตากันแดดออกพร้อมคลี่ยิ้มเรียวบางอย่างตื่นเต้นระคนดีใจที่ได้เจอคนที่คิดว่าน่าจะใช่

        “พ่อเทพ พ่อเทพจริง ๆ ด้วย จำฉันได้หรือเปล่า?”

 

       เก๋งคันงามแล่นออกจากซอยนั้น แล้วตรงไปยังห้องพักรายวันเปิดบริการ 24 ชั่วโมงที่ใกล้ที่สุด

หลังประตูปิดลงสาวใหญ่วัยห้าสิบกว่าที่ยังดูดีเพราะการประทินโฉมและการดูแลจากสถาบันเสริมความงามราคาแพง ก็โยนกระเป๋าทิ้งเข้ามาโอบกอดพ่อเทพบุตรของตนในทันที

เธอเงยมอง ยกมือทาบใบหน้าสำรวจร่องรอยชีวิตอันแสนโหดร้าย ที่ทำลายชายหนุ่มที่เธอเคยหลงจนหัวปักหัวปำ เหลือเพียงคนแปลกหน้าคนหนึ่งที่แสนรันทดและน่าเวทนายิ่ง

        “พ่อเทพเปลี่ยนไปมากเหลือเกิน”

        “มันก็เป็นธรรมดาของสังขาร ที่ต้องร่วงโรยไปตามกาลเวลา”

เขาพูดเฉยชาอย่างห่างเหิน จับมืองามที่เคลือบสีเลือดนกนั้นออกห่างแล้วขยับหนีไปนั่งยังโซฟามุมห้อง

โสมวดียืนหน้าเศร้าหมอง มองเทพบุตรในอดีตของหล่อนที่ร่วงหล่นจากสวรรค์ ด้วยคำสาปร้ายของใครกันนะ ที่ทำให้เขาต้องกลายเป็นเพียงชายอนาถาคนหนึ่งและมีนิสัยเย็นชาถึงเพียงนี้

        “พ่อเทพหายไปไหนมา ดูซิคงลำบากมาก ทำไมไม่ไปหาพี่ล่ะ”

        “หึ! ไปหาพี่หรือ ขืนผมไปก็โดนยิงตายสิครับ”

อิสระนึกถึงวันนั้น ที่ทั้งสองกำลังนอนกอดก่ายกันอยู่หลังเสร็จกามกิจ สามีของเจ้าหล่อนก็เคาะประตูดังลั่นเตรียมจะบุกเข้ามาอาละวาด ทำให้เขาต้องกระโดดหนีลูกปืนที่ไล่สาดหลังลงมาอย่างหัวซุกหัวซุนเป็นที่น่าอดสูใจยิ่งนัก

        “แต่ตอนนี้ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันเป็นอิสระกลายเป็นแม่ม่ายผัวตายไปตั้งแต่ปีกลายแล้วล่ะ”

        “ผัวตาย เป็นอะไรตายหรือ?” หวังว่าคงจะไม่ถูกหล่อนฆ่าเพราะเงินประกันหรอกนะ

        “จะเป็นอาไร้ ก็ได้ตายคาอกสาวน้อยสมใจไงล่ะ ทำฉันอับอายขายขี้หน้าหมด ดีนะที่อดทนถือทะเบียนสมรสไว้ไม่งั้นคงไม่ได้ซักบาท งานศพปวดหัวกับแขกกับข่าวไม่พอ ยังต้องมาปวดหัวกับอีหนูทั้งหลาย พากันมาร้องห่มร้องไห้ขอแบ่งสมบัติ แต่ฉันไม่ให้มันหรอกนะ สมน้ำหน้า!”

เธอพูดจบอย่างสะใจ แล้วก็ขยับตัวตามไปนั่งชิด ยกมือลูบแผงอกอย่างเคยทำ

        “พี่ว่าเราไปอาบน้ำให้หายร้อนก่อนเถอะ ค่อยมาพูดจากันให้เย็นชื่นใจ พ่อเทพอยากกินอะไรล่ะจ๊ะ”

เขาจับมือเจ้าหล่อนที่ลูบคลำอยู่พร้อมทำท่าถอนหายใจหนัก

        “ขอโทษครับ ผมอยู่นานไม่ได้”

        “ทำไมล่ะจ๊ะ พ่อเทพมีธุระหรือ?”

อิสระลุกผละจากคุณนายโสมวดีไปนั่งยังเตียงตรงกันข้าม แล้วมองจ้องหน้าพูดจาขึงขัง

        “ผมดีใจนะครับที่ได้เจอพี่และรู้ว่าสบายดี แต่เราสองคนมีชีวิตแตกต่างกันพอสมควร พี่ก็เป็นคุณนายนับหน้าถือตา ส่วนผมก็แค่ผู้ชายจร ๆ หาเช้ากินค่ำ ทางที่ดีเราจบกันเถอะ อย่าเจอหรือรื้อฟื้นอะไรกันอีกเลย”

        “ทำไมพูดเช่นนี้ล่ะจ๊ะ แต่ไหนแต่ไรมาพี่ก็ไม่เคยรังเกียจเราอยู่แล้ว เอ็นดูอย่างไรก็เอ็นดูอย่างนั้น ถึงแม้ตอนนี้พ่อเทพจะดู เอ่อ...ดูโทรมไปบ้างก็เถอะ แต่พี่ก็ยังรักและปรารถนาในตัวเธอเหมือนเดิมไม่เสื่อมคลาย”

เขาชักหน่ายใจกับเสน่ห์ของตนเสียจริง ให้ตายสิ โลโซซอมซ่อขนาดนี้แล้วก็ยังจะ.....

        “นั่นแหละครับปัญหา”

        “มันจะเป็นปัญหาอะไรล่ะ”

สาวใหญ่วัยดึกลุกขึ้นมาผลักเขานอนลงแล้วถกกระโปรงขึ้นคร่อมทับบนตัว จนหนุ่มรุ่นน้องต้องรีบยกมือห้ามปรามใหญ่

        “พี่ครับใจเย็นก่อน ฟังดี ๆ นะ ผมไม่เหมือนเดิมแล้ว ไม่สามารถมอบความสุขให้กับพี่ได้อย่างแต่ก่อน”

        “ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะให้พี่ทำเอง พี่จะปลอบประโลมเยียวยารักษาบาดแผลที่ผ่านมาให้เธอเอง”

ม่ายสาวพราวเสน่ห์ไม่ทนฟังคำทักท้วงอะไรอีก  โน้มตัวลงซุกไซ้เป็นการใหญ่หวังปลุกอารมณ์พิศวาสในกายตามประสาวัวเคยค้าม้าเคยขี่เช่นเดิม แต่ตั้งใจทำอยู่เป็นนานก็ไม่เป็นผล เมื่ออีกฝ่ายยังนอนนิ่งไม่ไหวติงหรือมีทีท่าจะตอบสนองใด ๆ เจ้าหล่อนแปลกใจจึงโงหัวขึ้นมามองสบสายตานิ่งเฉยของอีกฝ่าย แล้วก็ต้องตาลุกวาวอย่างใจหาย

        “พ่อเทพ อย่าบอกนะว่า...”

        “ครับ”

 

โสมวดีมาส่งหนุ่มรุ่นน้องด้วยใบหน้าบึ้งตึง ไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก ตรงหน้าประตูรั้วบ้านยายนวลแล้วก็ถอยรถกลับออกไปในทันที

อิสระรีบวิ่งขึ้นบ้านตนด้วยกิริยาร้อนรนหลังจากที่แสร้งนิ่งขรึมอยู่นาน แต่พอเปิดประตูห้องเข้าไปก็ต้องตกใจแกมระอา เมื่อเห็นรุ้งขวัญในชุดนักศึกษานอนหลับคาหนังสือในที่นอนของเขาอย่างไม่ระวังตัว ทั้งเสื้อก็บาง กระโปรงก็สั้นจุ๊ดจู๋

          ‘ให้ตายสิ!’ ชายหนุ่มสบถหัวเสียแล้วก็ปิดประตูดังโครมวิ่งหายไปท้ายสวนโดยทันที

 

รุ้งขวัญได้อธิบายให้เขาฟังในเช้าวันต่อมา ว่าเธอมาหาในตอนเย็น พอตกค่ำยุงเริ่มชุมก็เลยเข้าไปอ่านหนังสือรอในห้องแล้วเกิดเผลอหลับไป

          เผลอหลับเก่งจริง ๆ เดี๋ยวก็ลักหลับเสียเลยนี่แม่คุณ... อิสระบ่นในใจกับอารมณ์กรุ่น ๆ ของเมื่อวานที่ยังไม่หายดี

        “แล้วคุณลุงไปไหนมาหรือคะ?”

        “มีธุระ” ตอบห้วนสั้นอย่างแข็งกระด้าง

        “ธุระอะไร ก็เราไปธนาคารกันเสร็จตั้งแต่เช้าแล้วนี่คะ?”

เห็นท่าทางอึกอักลำบากใจ เธอเลยกลัวว่าจะโดนตะคอกใส่และตะเพิดไล่อย่างในวันนั้นอีก ที่เผลอล้ำเส้นเรื่องส่วนตัวมากเกินไป จึงสงบปากสงบคำเสีย ซึ่งเธอก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากรู้ทุกเรื่องในชีวิตของเขาไปเสียหมด

        “ขอโทษค่ะ”

        “ไม่มีอะไรหรอก พอดีแค่เจอเพื่อนเก่า”

        “เหรอคะ”

        “โทรศัพท์ก็มี แล้วทำไมไม่โทรหา” เขาว่า

        “ว้า! หนูลืม...แหะ ๆ ว่าแต่หนูโทรหาคุณลุงได้ใช่ไหมคะ?”

        “ทำไมจะโทรไม่ได้ล่ะ”

        “ตลอดเวลา”

        “อือ”

 

เข้าวันต่อมา รุ้งขวัญก็เดินมาหาที่บ้านเหมือนเดิม

        “คุณลุง! ไหนบอกว่าจะรับโทรศัพท์ตลอดเวลาไงคะ ทำไมเมื่อคืนไม่เห็นรับสายหนูเลย”

        “โทรมาหรือ?”

        “ใช่ค่ะ”

        “พอดีออกไปข้างนอกไม่ได้พกไปด้วย กลัวหาย”

        “โธ่เอ๊ย! แล้วก็บอกว่าโทรได้ตลอดเวลา”

        “ทำไม มีอะไรหรือ?”

จะมีอะไรล่ะ ก็คิดถึง...คิดถึง...คิดถึง แต่พูดไม่ได้น่ะสิ

        “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อยากจะลองโทรศัพท์ใหม่...คุณลุงไม่พกโทรศัพท์ติดตัวแล้วซื้อมาจะมีประโยชน์อะไร”

        “ค่อยโทรกลับทีหลังก็ได้ ไม่ใช่นักธุรกิจพันล้านซักหน่อยจะได้มีธุระยุ่งทั้งวัน”

        “คุณลุงไม่ใช่นักธุรกิจพันล้านแต่ก็เหมือนนั่นแหละค่ะ ไม่เคยว่างเลย”

        “ช่วยไม่ได้นี่นาเกิดมาจน ก็ต้องขยันทำมาหากินเก็บออมไว้เผื่อแก่ตัวไปจะได้ไม่ลำบากเป็นภาระของสังคม”

        “ก็หาคนดูแลสิคะ”

        “ไม่มีปัญญาจ้างพยาบาลแพง ๆ หรอก”

        “หนูหมายถึงภรรยาต่างหาก”

        “ภรรยา?”

        “ใช่ค่ะ”

        “โธ่! คุณหนู จะไปหาที่ไหน คนจรไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างลุง อีกอย่างลุงไม่มีปัญญาหาเงินที่ไหนไปขอสาวหรอกครับ”

        “ก็หาคนที่รักจริงใจ ไม่หวังทรัพย์สินเงินทองของนอกกายไงคะ”

        “เฮ้อ! อะไร ๆ ก็ต้องใช้เงิน คนเราไม่มีความรักอยู่ได้ แต่ถ้าไม่มีเงินใช้ อยู่ไม่ได้นะครับ ใครจะทนกินน้ำพริกผักนึ่งไปจนวันตาย”

        “แต่ถ้ารักกันจริง หนูว่าเรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหาหรอกค่ะ เพราะว่าถ้าเราได้รักคนที่เรารัก เราก็มีความสุข พอมีความสุข ก็จะมีพลัง มีกำลังใจต่อสู้ฟันฝ่าอุปสรรคต่าง ๆ ไปได้”

        “หึ คุณหนูพูดอย่างนี้เคยมีแฟนหรือครับ”

        “ไม่เคยค่ะ”

        “โธ่เอ๊ย! ไม่เคยแล้วก็พูดเป็นตุเป็นตะ บ้าละครหรือเปล่า ชีวิตจริงมันไม่เหมือนในนิยายนะ”

        “ทำไมจะไม่เหมือนคะ ชีวิตคนก็คือละคร นิยายที่แต่งมาก็มีแรงบันดาลใจมาจากเค้าโครงเรื่องจริงทั้งนั้นแหละ”

ชายสูงวัยระอาใจกับการต่อปากต่อคำเก่งของเพื่อนบ้านรุ่นหลาน จึงหยิกแก้มยุ้ยทั้งสองข้างโยกไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว

        “โอ๊ย ๆ ปล่อยนะ”

หญิงสาวพยายามจับมือเขาออกแต่ลุงหนูกลับยิ่งแกล้งด้วยการบีบแก้มและปากเธอให้บู้บี้

        “ไหนดูซิจะปากดีอีกไหม”

        “อ่อยอู๋อ๊ะ”

        “อะไรนะ?”

        “อ่อยอู๋”

        “อ่อย อ่อยใคร...ใครอ่อยใคร” แกล้งทำยียวนกวนประสาทใส่บ้าง

        “อ่อยอู๋ ๆ เอ็บ”

รุ้งขวัญเริ่มใช้มือตบตีใส่ชายสูงวัย แต่เขาก็ยังไม่เลิกแกล้งเสียที

        “เอ็บ ๆ อ้บ ๆ แอ้บ ๆ กบร้องหรือ”

        “อุนอุง”

        “อุ๋งอิ๋ง กรุ๊งกริ๊ง ก๊องแก๊ง”

        “อุนอุง!”

        “ฮะ ฮะ ฮะ”

หัวเราะร่วนชอบใจใหญ่ ยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระ รู้สึกสนุกนักหนาที่เอาคืนยัยเด็กแสบได้บ้าง

        “เจ็บหมดเลย หน้าหนูเป็นรอยหมดแล้ว ฮือ ๆ”

 

รุ้งขวัญซ้อนท้ายจักรยานยนต์รับจ้างกลับบ้าน มองรถเบนซ์สีขาวคันงามที่จอดชิดริมรั้วตนอย่างสงสัย

        “คุณหนูกลับมาแล้วหรือคะ?” ป้าอรถามขณะเลิกงานพร้อมกันกับที่รุ้งขวัญเลิกเรียนกลับมาพอดี

        “กลับมาแล้วค่ะ บ้านเรามีแขกหรือคะ?”

        “มีค่ะ โน่นไง”

ชี้มือไปยังโถงกลางบ้านที่มีกลุ่มสตรีวัยเดียวกันกับยายนวลนั่งล้อมวงกันอย่างหน้าดำคร่ำเครียดเช่นเดิม เธอจึงเดินขึ้นไปอาบน้ำและลงมาทานข้าวเย็นเพียงคนเดียว เสร็จแล้วก็เปิดโทรทัศน์นั่งดูอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

ผ่านไปชั่วโมง กลุ่มนั้นก็ส่งเสียงร้องโอดโอยบิดเนื้อบิดตัว ลุกเข้าห้องครัวไปหาอะไรกิน

        “หนูขวัญทานข้าวด้วยกัน” เพื่อนในกลุ่มของคุณยายคนหนึ่งร้องชวน

        “หนูกินเรียบร้อยแล้วค่ะ”

ตอบเสร็จก็หันไปให้ความสนใจรายการทีวีของตนต่อ เมื่อกลุ่มยายนวลอิ่มหนำสำราญเจ้าของบ้านก็ขอแยกตัวขึ้นไปพักผ่อนชั้นบน

        “ยายขวัญ ปิดประตูบ้านเรียบร้อยแล้วขึ้นไปนวดให้ยายหน่อยนะ”

        “ค่ะ”

หญิงสาวรับปาก ลุกไปส่งแขกหน้าบ้านก็เห็นรถเก๋งคันนั้นไม่อยู่แล้ว ส่วนหมู่เพื่อนของคุณยายก็จูงจักรยานไฟฟ้าและจักรยานยนต์ออกมาขี่กลับบ้าน

เพราะฉะนั้นที่เข้าใจแต่แรกว่ารถคันนั้นเป็นของเพื่อนคุณยายจึงไม่ใช่ แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ปิดประตูรั้วและประตูบ้านเข้าไปเก็บกวาดในห้องครัวแล้วก็ขึ้นไปนวดคลายเส้นให้ยายนวลต่อจนหลับใหล จากนั้นก็ปิดไฟให้ เดินกลับไปยังห้องของตน หยิบโทรศัพท์นั่งพิงหัวเตียงกดเบอร์หาผู้ชาย แต่แล้วเขาคนนั้นก็ไม่รับสายอีกเหมือนเดิม

       

‘เฮ้อ! เบื่อจังเลย’

ถอนหายใจแล้วเปิดยูทูบเสียบหูฟัง ค้นหาเพลงเพราะยุคแปดสิบที่เคยได้ยินจากร้านกาแฟในวันนั้น นั่งฟังใต้แสงโคมไฟสีเหลืองนวลที่ส่องจากโต๊ะข้างเตียงอย่างเดียวดาย