ปราบหัวใจยัยตัวแสบ/บทที่ 4
....บทที่ 4
((ลูกตาล))
“ฝีมือแกใช่ไหมลูกตาล ไอ้ที่ไฟไหม้น่ะ” จุ๋มถามทันทีเมื่อเพื่อนคนอื่นๆแยกกันกลับไปแล้วตอนนี้เหลือแค่จุ๋มกับฉันเท่านั้น ด้วยเพราะเรารู้จักกันมานานทำให้รู้ไส้รู้พุงกันหมด และฉันก็ยิ้มรับกับสิ่งที่เพื่อนถามเป็นคำตอบ “คิดไว้แล้วเชียวว่ามันต้องเป็นฝีมือแก... แล้วอะไรติดผมเนี้ย.... สร้อยนี่!!!”
“สร้อยอะไร....”
จุ๋มพยายามเกะอะไรบางอย่างออกจากผมของฉัน และเพิ่งจะรู้สึกเจ็บโคนผมเหมือนโดนอะไรดึงอย่างแรงตอนนี้
ใช้เวลาไม่นานก่อนที่จุ๋มแกะสิ่งที่สร้างความเจ็บบนหนังหัวมาอยู่ตรงหน้า มันเป็นสร้อยที่ดูเรียบๆธรรมดา แต่ไม่รู้มันมาติดที่หัวของฉันได้ยังไง ตอนไหน และเมื่อไหร่ คิดไปคิดมาจนใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งลอยเข้ามาในหัว ผู้ชายที่ฉันเอาเขาเป็นเป้าหมายในการขโมยเงินเพื่อจ่ายค่าอาหารและประชดพ่อ
“นี่เอาหัวไปมุดอะไรมาถึงได้มีสร้อยติด ยัยลูกคุณหนูเอ้ย!! แล้วมันสร้อยใครล่ะ…”
“ไม่รู้อ่า แต่ว่าสร้อยมันก็น่ารักดี เอาป๊ะล่ะ..ให้”
“ไม่เอาอ่า ไม่ใช่สร้อยเพรชแกเอาไปเถอะ” และจุ๋มก็โยนมันให้กับฉัน เพราะมันเป็นสร้อยธรรมดาที่ไม่ได้ดูมีค่ามีราคาอะไรเลย แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไรถึงทำให้ฉันเก็บมันลงไปในกระเป๋ากางเกงไม่เลือกที่จะโยนทิ้ง
“ไปส่งที่บ้านหน่อยดิจุ๋ม จะกลับไปเคลียร์กับพ่อ ถ้าพ่อไม่เลิกอายัดบัตรเครดิตฉัน ฉันจะหนีออกจากบ้านเลยคอยดู”
“........” มีสายตาเอือมระอาของเพื่อนที่มองมายังฉัน ก็ฉันมันเด็กมีปัญหา!! มีแต่จุ๋มเท่านั้นที่จะเข้าใจฉันและยอมให้ฉันไปอยู่ด้วยทุกครั้งไป “ถ้าแกหนีออกจากบ้านแล้วจะเอาเงินที่ไหนกิน ฉันว่าเขาอายัดบัตรแกเพราะว่าอยากให้แกกลับไปอยู่บ้านมากกว่า แกก็กลับไปอยู่บ้านเส้....”
“บ้านที่พ่อไปขลุกอยู่กับเมียน้อย แม่เข้าบ่อนเล่นการพนัน แล้วฉันอยู่บ้านคนเดียวน่ะเหรอบ้านที่ฉันไม่เคยรู้สึกว่ามันคือบ้าน”
“........” จุ๋มเงียบ
ไม่มีใครในโลกนี้เข้าใจว่าความรู้สึกของฉันมันเจ็บปวดมากแค่ไหน ฉันไม่เคยมีความสุขทุกครั้งที่กลับเข้าบ้าน ฉันไม่เคยได้รับอ้อมกอดที่แสนมีความสุขจากครอบครัวครอบครัวที่ควรจะประกอบไปด้วยพ่อและแม่เหมือนคนอื่นเขา
“ถ้าฉันทำให้แกลำบากใจ ฉันไปเองได้...”
“ไม่ได้ลำบากใจ แค่เป็นห่วง ฉันไม่ทิ้งแกหรอกน๊าป๊ะ.......ไปส่งบ้าน”จุ๋มยอมที่จะไปส่งบ้าน!!
จุ๋มเป็นลูกสาวเจ้าของไร่องุ่นในเชียงใหม่ที่โด่งดัง โดยที่พ่อและแม่ไว้ใจให้มาเรียนต่อในกรุงเทพและเรารู้จักกัน ในทุกเดือนพ่อและแม่ของจุ๋มจะมาหาและเอาของมาฝากเยอะมาก ฉันอิจฉาครอบครัวของจุ๋มมากๆที่มันเต็มไปด้วยความสุข พวกเขาจะกอดกันอย่างน่ารัก เป็นอ้อมกอดจากคนในครอบครัวที่ฉันไม่เคยสัมผัสมานานหลายปี จนลืมไปแล้วว่ามันรู้สึกแบบไหน ชีวิตอยู่กับพี่เลี้ยงจนโตมาถึงทุกวันนี้โดดเดี่ยวมาก
เมื่อมาถึงบ้านของตัวเอง....ฉันก็แอบเข้าทางด้านหลังและปีนเข้าห้อง ไม่อยากเจอหน้าพ่อตอนนี้ให้นอนฝันร้ายทั้งคืน เพราะเราต้องทะเลากันแน่ๆจนเป็นเรื่องปกติ
พรุ่งนี้ฉันจะเคลียร์กับพ่อให้รู้เรื่องไม่งั้นก็ต้องบ้านแตกกันไปข้างหนึ่ง!!!