เริ่มต้นอีกครั้ง

เริ่มต้นอีกครั้ง

โดย : อักษราลัย

           'จะมีสักกี่คนจะมีโอกาสได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง หากผมมีโอกาสได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ชีวิตผมจะเป็นยังไง จะมีใครให้โอกาสผมเริ่มต้นใหม่ไหมนะ' 

           สมหวังคิดขณะก้าวเท้าเข้าไปในห้องของผบ.เรือนจำ โทษที่เขาได้รับ เจ็ดปีกับห้าเดือน ตอนนี้เขาติดคุกมาแล้วสี่ปีกับห้าเดือน จำนวนวันของโทษที่ลดลงเรื่อย ๆ ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีหรือแย่ เขารู้สึกเฉย ๆ กับมัน หรือจะว่าไปตอนนี้เขาพอใจอยู่ในสถานที่นี้มากกว่าการจะต้องออกไปเผชิญชีวิตลำพังข้างนอกนั่นเสียอีก 

           วันที่เขาทำสิ่งนั้นลงไป เขาย้อนคิดถึงมันทุกวันในช่วงแรกของการเข้ามาอยู่ที่นี่ ปลายมีดแหลมคมที่แทงทะลุช่องท้องของไอ้ผู้ชายขี้เมาที่เห็นเขากับแม่เป็นกระสอบทรายอยู่เสมอ เขาทนรองมือรองตีนมันทุกครั้งที่มันเมา ก็ทุกวันนั่นแหละ มาตลอดสี่ปีที่แม่อยู่กับมัน มันที่สมหวังไม่มีวันจะเรียกคำว่า "พ่อ" 

           เขาไม่รู้หรอกนะว่าเพราะความกระด้างแข็ง ชิงชัง ที่เขาไม่เรียกมันว่าพ่อรึเปล่าที่นำพาความทุกข์มาให้เขากับแม่ แต่เขาเรียกมันไม่ได้จริง ๆ คำนั้นมีไว้ให้พ่อผู้ให้กำเนิดเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น พ่อผู้ซึ่งอุทิศตนหาเลี้ยงเขากับแม่ด้วยอาชีพทหารหาญ ผู้ที่กลับมาเพียงร่างกายเย็นชืด กับธงชาติห่อคลุม ผู้ทำหน้าที่อย่างสมบูรณ์แบบที่สุดแล้วในความคิดของเขา และเขาไม่มีวันยอมให้ใครมาแทนที่ ไม่แม้แต่แค่คำเรียกนั้น 

           เย็นวันนั้นท้องฟ้าเป็นสีแดงฉานผิดแผกไปกว่าทุกวัน เขานั่งกินข้าวกับแม่เงียบ ๆ ในครัว บนโต๊ะมีอาหารสามสี่อย่างล้วนเป็นของชอบของมัน ซึ่งเขาไม่เคยเข้าใจเลยว่าแม่จะเอาใจมันไปทำไม เพราะไม่เห็นมันจะสนใจว่าแม่ทำดีกับมันแค่ไหน มันมีแต่เมาทุกวัน แล้วก็ด่าทอ ทุบตีเขากับแม่ มากบ้างน้อยบ้างขึ้นอยู่กับระดับความเมาของมัน และอาหารพวกนั้นก็ไม่เห็นมันจะสนใจ มันจะลุกมากินตอนดึก ๆ ที่เริ่มสร่างเมา ซึ่งรสชาตินั้นคงเย็นชืด 

 มันคือผู้ที่มาแต่ตัว แต่ทำตัวใหญ่โตนักหนาในบ้านนี้ บ้านนี้ของพวกเขา ที่แม่ได้มรดกมาจากตายาย แม้จะเป็นเพียงบ้านชั้นเดียวเล็ก ๆ ชานเมืองกรุงเทพฯ แต่ก็สะดวกสบายตามอัตภาพ เงินรายได้จากเงินเดือนพ่อในฐานะเมียพ่อผู้พลีชีพ แม้ไม่มากมาย แต่เมื่อรวมกับการเป็นแม่ค้าขายผลไม้ของแม่ ก็พอให้เราอยู่กินกันได้อย่างไม่ลำบากนัก โดยไม่จำเป็นต้องมีมันด้วยซ้ำ มันที่เคยขับรถรับส่งแม่ค้าขายผลไม้ที่ไปหาซื้อผลไม้มาขาย จนแม่ใจอ่อนยอมเป็นเมียมัน นับจากนั้นมาบ้านเราก็ไม่เคยสงบสุขอีกเลย 

           มันเดินปัดเป๋เข้ามาอย่างเคยพร้อมกับแววตาแปลก ๆ มันนั่งลงร้องขอข้าวเพื่อจะร่วมกินมื้อเย็นด้วย แม่รีบเดินเข้าไปในครัวเพื่อตักข้าวใส่จาน ทันทีที่แม่คล้อยหลังไป มันเดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ เขา เอื้อมมือมาลูบต้นขาเขา แล้วระเรื่อยมาจนถึงตำแหน่งความเป็นชาย คำกะซิบข้างหูที่เขายังจำได้ดี

           "คืนนี้กูจะเอามึงเป็นเมีย" แค่นั้นเองที่สมหวังทะลึ่งพรวดลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างตระหนก แม่เดินเข้ามาพอดี มันทำหน้าเฉย ๆ เขาลุกเดินหนีในใจหวาดวิตก 

           "อ้าว อิ่มแล้วหรือลูกสมหวัง" แม่ถามตามหลังมา แต่เขาไม่สนใจรีบเข้าห้องล็อกประตู 

           หลังจากวันนั้นเขาก็อยู่ด้วยความหวาดระแวงตลอดมา แต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันทำตัวดีเลิกตบตีเขากับแม่ไปเฉย ๆ แม่ดูมีความสุขขึ้นมาก มีรอยยิ้มสดใสผุดขึ้นที่ริมฝีปากนั้นทุกวัน 

           เย็นวันนั้นแม่บอกว่าจะกลับมาช้ากว่าเดิมเพราะต้องขายของเย็นหน่อย เพราะเป็นช่วงเทศกาลตรุษจีน คนจะจับจ่ายใช้สอยกันมาก ในบ้านตามลำพังเขากับมัน มันเริ่มทำท่าทีแบบนั้นอีกครั้ง เขาผุดลุกขึ้น และก่อนที่จะที่รู้ตัว เขาได้ยินเสียงแม่หวีดร้อง 

           "สมหวัง ทำแบบนี้ทำไม?" เขาก้มลองมือเปื้อนเลือดของตัวเองก่อนจะวิ่งสวนแม่ออกไป เขาโดนจับไม่ยาก เพราะไม่มีที่ไปมากนัก ระหว่างขึ้นศาลจนมาถึงบัดนี้เขาไม่เคยเห็นแม่อีกเลย แม่คงเลือกมันมากกว่าเขา แม้เขาจะบอกเหตุผลที่ทำลงไป แต่สายตาแม่ที่มองกลับมาทำให้เขารู้สึกเดียวดาย เพราะแววตานั้นเขาเดาไม่ออกว่าแม่คิดอะไร

           เขาสืบเท้าเข้าไปในห้องของผบ.เรือนจำด้วยสีหน้าเฉยชา 

           "ท่านต้องการพบผมเหรอครับ"

           "ใช่ นั่งสิ"

           เขานั่งลงอย่างสำรวม นิ่งรอฟัง

           "วันแม่ที่จะถึงนี้คุณจะได้รับการปล่อยตัว ผมอยากจะบอกว่าผมมองคุณเหมือนลูกหลาน คุณอายุยังน้อย เป็นนักโทษชั้นดี ขอให้ออกไปเริ่มต้นใหม่ด้วยดีนะ ขอให้โชคดี"

           สมหวังกล่าวขอบคุณแล้วเดินออกมาอย่างเลื่อนลอย 'ขอให้เริ่มต้นใหม่ ขอให้โชคดี เขาจะมีมันไหม' เขาเดินคิดไปอย่างนั้นจนถึงเรือนนอน อีกแค่ครึ่งเดือนเท่านั้นเขาจะเป็นอิสระ เขาจะออกไปมีชีวิตนอกเรือนจำ เขาจะเริ่มต้นยังไงดี

            แดดยามสายทอประกายงดงาม เท้าที่ก้าวออกมานอกประตูเรือนจำชะงักนิ่ง ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เอื้อมมือมาโอบกอดเขาไว้ พร้อมกับกล่าว

           "กลับบ้านเรากันนะลูก ขอให้เราเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้จะมีแค่เรา ขอโทษที่แม่ไม่เคยมาเยี่ยม แม่ไม่อยากให้ลูกและแม่ต้องร้องไห้ต่อหน้ากัน แม่รอวันนี้วันนานเหลือเกิน"

           เขากอดตอบพร้อมกับพยักหน้า กลั้นน้ำตาที่จวนเจียนจะไหลลงมานั้นอย่างยากเย็น 

           "ครับแม่ เราจะเริ่มต้นใหม่กันอีกครั้ง"