อีกฝั่งของพระจันทร์

ฝั่งของพระจันทร์

โดย : อักษราลัย 

          ... "อีกฟากหนึ่งของพระจันทร์ ตอนนี้ทางนั้นเหงาบ้างหรือเปล่า ฝากจันทร์ถามข่าวใจของคนอยู่ไกล บอกเขาว่ามีคนรอ เฝ้าส่งความคิดถึง ไม่รู้จะไปถึงเธอบ้างไหมหนอ หากคืนนี้เธอเหงาเหมือนกัน แหงนมอง ... พระจันทร์มีฉันนั่งเคียงข้างเธอ" ... 

          เสียงร้องของหญิงสาวที่นำเพลงนี้มาร้องใหม่ทำเอานภาน้ำตาไหลรินร่วงเป็นทางยาว น้ำเสียงนั้นให้ความรู้สึกเหงาเดียวดายไม่ต่างจากเธอในตอนนี้ แหงนหน้ามองท้องฟ้าอยู่บนระเบียงตึกสูงในกรุงเทพฯ แม้สายลมโชยพัด ใบไม้แกว่งไกวไหวลู่พัดเอากลิ่นหอมของดอกไม้ปลิวตามลมมาจาง ๆ กลับยิ่งทำให้คืนเดือนมืดที่มีเพียงแสงดาววิบวับเหงามากขึ้นกว่าเดิม ในความรู้สึกยามนี้ของเธอนั้นถวิลหาคนรักที่จากไปไกล เธอก็อยากถามพระจันทร์เหมือนกันว่าความรักที่เธอส่งไปนั้น มันไปถึงคนรักของเธอไหม หรือมีเพียงเธอเท่านั้นที่เฝ้าคิดถึงแต่เพียงลำพัง 

          หลายเดือนแล้วที่ต้องพรากจากกันทั้ง ๆ ที่เพิ่งแต่งงานใหม่ ด้วยตำแหน่งหน้าที่การงานทำให้จำเป็นต้องแยกกันอยู่ เธออยากย้ายตามเขาไปเคียงคู่ แต่งานพยาบาลในตอนภาวะวิกฤตโควิด-19 แบบนี้ ไม่อาจทำทุกอย่างได้ตามใจ ไหนจะต้องแวะไปคอยดูแลแม่ นั่นเป็นอีกหนึ่งห่วงที่ทำให้นภาไม่อาจย้ายตามไปได้ ได้แต่หวังว่าความรัก ความคิดถึง ห่วงหา จะส่งผ่านสายลมฝากพระจันทร์ไปยังอีกฝั่งถึงคนรักของเธอได้ 

.

          ชาญ แหงนหน้ามองพระจันทร์ วันก่อนเขาฟังเพลงของมาลีฮวนน่า ชื่อเพลง "อีกฝั่งของพระจันทร์" เนื้อเพลงนั้นกระแทกใจอย่างที่สุด เขาเข้าใจอารมณ์เพลงนี้อย่างที่สุด เขากับนภาต่างอยู่กันคนฝั่งฟากของพระจันทร์ ยามคิดถึงได้แต่แหงนหน้ามองฟ้า ส่งความคิดถึงไปกับสายลม ฝากไปกับพระจันทร์ คนแต่งเพลงนี้แต่งเนื้อร้องได้โดนใจเขามาก อีกฝั่งของพระจันทร์มันฟังดูเหมือนมีความหวัง แต่ก็ทดท้ออยู่ในที ความห่างไกลที่ระลึกถึงกันแค่การแหงนหน้ามองพระจันทร์คนละฝั่ง 

          "ครู ครู ..."

          เสียงเรียกดังมาจากหน้าบ้านพัก ชาญเปิดประตูบ้านพักออกไป ก็พบกับ มาลัย ลูกสาวภารโรงที่เขาจ้างให้เธอคอยดูแลเรื่องอาหารและซักรีดเสื้อผ้า 

          "อ้าว มาลัย มาซะมืดเชียว"

          "มาลัยเพิ่งรีดผ้าเสร็จ เลยอยากเอามาให้เลยค่ะ ผ้ากำลังหอม" พูดจบเธอก็แทรกตัวผ่านเขาเข้าประตูไป เมื่อแขวนเสื้อผ้าชุดครูของเขาใส่ตู้เสื้อผ้าแล้ว เธอกลับเดินไปทรุดนั่งลงบนเตียงของเขา

          เขาเหลือบสายตาสังเกต วันนี้มาลัยมาในชุดเสื้อกล้ามฟิต คอลึก สีขาว ขนาดเสื้อมันเล็กเหมือนเสื้อเด็ก เลยดันส่วนสัดสองก้อนอูมนั้นออกมายั่วตา เนินเนื้อขาวผ่องที่โผล่พ้นเสื้อทำให้เขาจิตใจ หวั่นไหว กางเกงตัวสั้นชายขาบานกว้าง ที่เปิดเผยต้นขากลมกลึง ทำเอาเขาเหงื่อซึมด้วยอารมณ์ชายชาตรี 

          "มาลัยจะเอาค่ารีดผ้ากับค่ากับข้าวเหรอ" ถามเปลี่ยนเรื่อง และอยากรู้ว่าทำไมเธอจึงยังไม่ออกจากห้องเขา 

          ที่นี่เป็นเรือนพักสวัสดิการครู บ้านไม้ใต้ถุนสูงที่ปลูกสร้างมานาน ขึ้นบันไดมาหกขั้นก็เป็นชานพักหน้าห้อง พร้อมที่นั่งยาวจนสุดชาน รายล้อมไปด้วยไม้ดอกที่ส่งกลิ่นหอมชื่นใจ จากต้นโมก แก้ว และลีลาวดี ตรงกลางชานมีโต๊ะไม้หนึ่งตัว ที่เขาเอาไว้เป็นโต๊ะกินข้าว ตรวจงานนักเรียน เพราะบรรยากาศดีกว่าอุดอู้อยู่แต่ในห้อง ที่ถึงจะมีเฟอร์นิเจอร์พร้อมแต่ก็ขนาดแค่พอนอน กับห้องน้ำในตัว ที่ให้ความสะดวกสบายพอตัวสำหรับการอยู่คนเดียว

          เขามองหน้ามาลัยที่เธอเองก็จ้องเขาอยู่เหมือนกัน สายตาแบบนั้นเขามองออกว่าสื่ออะไร กลืนน้ำลายที่เริ่มฝืดเหนียวลงลำคออย่างยากลำบาก

          "ห้องครูสบายจังนะคะ ดีกว่าบ้านพักของพ่อตั้งเยอะ คงจะดีถ้ามาลัยได้นอนแอร์เย็น ๆ ในห้องครูนี้"

          เอาแล้วไง นี่เขากำลังโดนท้าทาย ใช่ไหม ไม่ใช่ทุกคนจะไม่รู้ เขาประกาศบอกเสมอว่าแต่งงานแล้ว รูปของนภา ก็วางอยู่บนโต๊ะทำงานที่โรงเรียน และในห้องนี้เขามีภาพแต่งงานแขวนไว้ที่ฝาด้านหนึ่ง เพื่อระลึกถึงภรรยาแสนรักของเขา

          "พูดอะไรแบบนั้นมาลัย เสร็จธุระแล้วรีบกลับเถอะ เดี๋ยวพ่อจะคอย"

          "พ่อน่ะเหรอ ป่านนี้เมาหลับไปแล้วมั้ง นะครูนะ ให้มาลัยนอนด้วยคน" เธอส่งสายตา เชิญชวน ยั่วยวน พร้อมกับเอนกายลงบนที่นอน 

          "ไม่ได้หรอกมาลัย ครูมีเมียแล้วนะ"

          "มาลัยรู้ว่าครูมีเมียแล้ว มาลัยไม่ถือ" 

          เขานิ่งเมื่อฟังคำนั้นจากปากของเด็กสาววัยขบเผาะ มาลัย อายุเพียงสิบแปดเท่านั้น เธอจบแค่ม.3 ก็เลิกเรียน พ่อก็ตามใจไม่ได้ห้ามอะไร เธอทำงานเป็นเสมียนร้านขายวัสดุก่อสร้างใกล้โรงเรียน เมื่อเขาย้ายมาตามลำพัง ตอนเธอมาช่วยพ่อที่มาขนของให้เขา มาลัยก็เสนอตัวจะช่วยซักรีดเสื้อผ้า และเอาอาหารมาส่งสำหรับมื้อเย็น เขารู้ดีว่ามาลัยไม่ใช่คนหวงตัว อำเภอเล็ก ๆ แบบนี้ ทุกข่าวคราวไปไวยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง

          ขณะที่เขากำลังใช้ทุกเหตุผลระงับอาการตื่นตัวตามธรรมชาติที่เรียกร้องนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในหัว

          'หากคืนนี้เธอเหงาเหมือนกัน แหงนมอง ... พระจันทร์มีฉันนั่งเคียงข้างเธอ...'

          "แต่ครูถือ อย่าทำแบบนี้อีก ออกไปจากห้องครูใด้แล้ว"

          มาลัยลุกขึ้น เดินลงเท้ากระแทกจากไป แว่วเสียงพูดมาแผ่ว ๆ

          "โง่ชะมัด มาให้ถึงที่ยังไม่เอา หรือเป็นเกย์ก็ไม่รู้" 

          เขาไม่ตอบอะไร ได้แต่ฮัมเพลงนั้นต่อแล้วจ้องมองภาพบนผนังห้อง พร้อมรอยยิ้มมุมปาก...🌹