เมืองป่วยไข้(เรื่องสั้น-สั้น)

 เมืองป่วยไข้
    เพียงเปิดประตูเข้าไปในสำนักงาน กลิ่นยาฉุนกึกจนแสบจมูก วิภาเอามือปิดจมูกแล้วพยายามเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง วันนี้มีคนมาทำงานแค่สามคน จากพนักงานทั้งหมดสิบคน หลายคนลาป่วยทั้งสัปดาห์ บางคนลาเมื่อวานนี้เอง วิภาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ของตัวเองอย่างเหนื่อยหน่าย นึกถามตัวเอง ทำไมไม่ลาป่วยเหมือนคนอื่นเขาบ้าง นั่นไง พนักงานอีกสองคนที่เหลือ ชายหนึ่งหญิงหนึ่งที่นั่งข้างหน้าเธอกำลังไอโขลกๆ จนตัวโยน ไม่ต้องเดาหรือให้ใครมาบอกก็รู้ว่าอีกสองคนที่เหลือคงต้องลาป่วยอย่างแน่นอน เปิดเน็ตตรวจสอบข่าวสารบ้านเมือง รายงานข่าวเต็มไปคนป่วยที่ไม่ทราบสาเหตุ ถนนซึ่งเคยอัดแน่นไปด้วยรถ ขณะนี้ว่างโล่ง ร้านค้า ห้างสรรพสินค้าซึ่งเคยเป็นแหล่งแพร่เชื้อชั้นดี กลายเป็นเมืองร้างเสียแล้ว กระทรวงสาธารณสุขออกประกาศเป็นฉบับที่ห้าสิบเอ็ดว่า ห้ามประชาชนออกจากบ้านตั้งแต่หกนาฬิกาของพรุ่งนี้เป็นต้นไป หากเป็นช่วงปกติวิภาและเพื่อนร่วมงานคงโลดเต้นดีใจกับข่าวดีที่ได้หยุดงานยาว ทว่าตอนนี้วิภารู้สึกครั่นเนื้อ     ครั่นตัวและเริ่มไอเบาๆ แล้ว