พระชราขาเป๋(เรื่องสั้น-สั้น)
พระชราขาเป๋
ทุกเช้าที่เดินออกจากซอยเขาจะต้องเดินสวนแถวของพระซึ่งกลับมาจากบิณฑบาต พระประมาณห้าหกรูปนั้นเขาไม่ได้สังเกตอะไรมากมาย เพียงรับรู้ว่ามีพระห่มจีวรสีเหลืองกลับจากบิณฑบาต แต่ที่เขาจดจำได้อย่างไม่เคยลืมก็คือพระรูปที่เดินนำหน้าจะมีหน้าที่เข็นรถเข็นที่เต็มใบด้วยข้าวของที่ญาติโยมนำมาใส่บาตร ท่านอุ้มบาตรด้วยมือซ้าย มือขวาเข็นรถ เดินโขยกเขยกสูงบ้างต่ำบ้างราวกับขาของท่านยาวสั้นไม่เท่ากัน ซ้ำร้ายยังอยู่ในวัยชราอีกด้วย เขามองปราดไปที่พระรูปที่เดินตามหลังล้วนมีแต่พระหนุ่มๆ เขาไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับพระในวัดซึ่งอยู่ลึกถึงก้นซอยนี้ วันแล้ววันเล่าผ่านไป เหตุการณ์เดิมฉายภาพซ้ำๆ จนกระทั่งเช้านั้นขณะเดินสวนกับแถวพระ เขากวาดสายตาไปยังแถวพระเห็นมีแต่พระหนุ่มๆ สิ่งที่ขาดหายไปในเช้านั้นก็คือรถเข็น และพระชราขาเป๋ คงไม่มีใครรับหน้าที่แทนพระชราขาเป๋อีกแล้วกระมัง ช่างเถอะ... เรื่องของพระนี่ไม่ใช่เรื่องของเขา