นิทานสำหรับเด็ก เรื่อง บีเวอร์น้อยกับลูกเป็ดขี้เหร่

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในป่าใหญ่อันไกลโพ้น มีลำธารเล็กๆสายหนึ่งที่ทอดยาวไปตามแนวต้นไม้น้อยใหญ่ที่เขียวขจี เป็นสิ่งที่ช่วยหล่อเลี้ยงสัพสัตว์น้อยใหญ่ทั้งหลาย และเป็นแหล่งฟูมฟักสังคมเล็กๆ ที่เกิดขึ้นยังที่นั่น

มีครอบครัวบีเวอร์ทำรังอยู่ไม่ไกลจากแหล่งน้ำนั่น มันมีลูกๆด้วยกันทั้งหมด 7 ตัว  ในแต่ละวันบีเวอร์น้อยจะเดินทางไปโรงเรียนในระยะทางเกือบกิโล แต่ทุกๆครั้งจะมีบีเวอร์น้อยตัวหนึ่งชอบเดินอยู่รั้งท้ายเสมอ เพราะมันเป็นบีเวอร์ที่แตกต่างไปจากพี่น้องของมัน ชอบเล่นซุกซนและก็แวะเล่นข้างทาง ออกนอกกรอบอยู่เสมอ จนพี่ๆ ต่างก็หมั่นใส้เจ้าบีเวอร์ตัวน้อยเป็นพิเศษ

"เร็วๆซี้ เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายอีกหรอก อ๊อดแอด " เสียงบีเวอร์ในกลุ่มเรียก เจ้าบีเวอร์น้อยที่รั้งท้ายอยู่  มันชื่อ อ๊อดแอด เพราะชอบ รั้งท้ายเพื่อนนั่นเอง (เกี่บวกันไหมนี่) 
ทั้ง 7มุ่งหน้าไปถึงโรงเรียน ในเวลาที่เกือบจะเข้าเรียนพอดี
นั่นไง คุณครูกำลังเช็คชื่อเลย เร็วๆเข้าพวกเรา พอเข้าไปในห้องเรียนได้ไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงครูเช็คชื่อขึ้นมา
ครู : แสงอนันต์   
นักเรียน : มาครับ
ครู : ปารีณา
นักเรียน : มาค่ะ
ครู : สิระ
นักเรียน : มาครับ
ครู : ปนัดดา
นักเรียน : มาค่ะ

บีเวอร์น้อยทั้งเจ็ดรีบเข้าไปหาที่นั่งในห้อง จนคุณครูขานชื่อมาถึง 
ครู :อ๊อดแอด
บีเวอร์น้อยตกใจ รีบตอบรับ "มะ มะมาครับ"
และเมื่อเช็คเชื่อกันครบทุกคนแล้ว ครูก็สอนไปตามหน้าที จนกระทั้งพักเที่ยง บีเวอร์น้อยก็เอาห่อข้าวออกมากินอย่า อะเร็ดอะหร่อย

"อร่อยจังเลย" เสียงเจ้า อ๊อดแอดน้อย พูดขึ้น ช่วงที่กำลังทานอาหารกลางวันกันอยู่นั้นๆ อยู่ๆก็มีเสียง เสียงหนึ่งดังแววมา เป็นเสียงทะเลาะกันเอะอะ อ๊อดแอดหันไปมอง แล้วเสียงพี่ชาย อ๊อดแอด ก็พูดขึ้นว่า
"ยัย ปารีณา ทะเลาะกับคนอื่นอีกแล้ว น่ารำคาญจริงๆ เราต้องอยู่ห่างๆเขาไว้นะ" บีเวอร์น้อยพูดขึ้นด้วยความกังวล
แล้วเสียง อ๊อดแอดก็พูดขึ้นว่า " บางทีเขาอาจจะหิวก็ได้นะครับ พี่มีอาหารแบ่งให้เขาบ้างไหม "
เสียงพี่สาวของ อ๊อดแอดก็ดังแทรกมา "เขาไม่กินอาหารแบบเราหรอกจ๊ะ  เขาชอบกินกล้วยมากกว่า" 

หลังจากขึ้นเรียนภาคบ่าย  ช่วงก่อนจะปล่อยกลับบ้าน ก็มีเสียงประกาศแว่วมาทางลำโพง 
"เอาหละนักเรียนทั้งหลายฟังทางนี้ นับตั้งแต่พรุ้งนี้ไป เราจะงดการเรียนการสอนชั่วคราว"

แล้วเสียงนักเรียนก็ดังระงมขึ้น " ห้า..  อ้าวแล้วพวกเราจะไปเรียนที่ไหนกัน "
บางเสียงก็แววมา "นั่นนะสิ เกิดอะไรขึ้น" 
สิ้นเสียงบ่นอื้ออึงกันขึ้น เสียงประกาศก็ดังต่อ
"เราจะให้เรียนกันผ่านระบบ ออนไลน์ เนื่องจากช่วงนี้มีการระบายของไข้หวัด"
เสียงนักเรียนก็ดังอื้ออึงขึ้นอีก 
ดูเหมือนว่า อ๊อดแอด จะยังเล็กจนไม่เข้าใจความหมาย " มันคืออะไรหรือครับ พี่ชาย"
พี่ชายอ๊อดแอดก็หันไปตอบ " ก็คือครูเขาให้เราอยู่แต่ในบ้านอะสิ เจ้าโง่"
อ๊อดแอดก็ตอบกลับไปอย่างดีใจ "จริงหรือครับ ดีจัง ผมก็จะได้อยู่กับแม่นานๆ"
หลังจากโรงเรียนเลิก เหล่าบรรดาสัตว์ตัวน้อยก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน

ช่วงที่บีเวอร์น้อยเดินทางกลับบ้านอยู่นั้น ระหว่างทางก็ได้เกิดพายุฝนฟ้าคะนอนขึ้น บีเวอร์น้อยรีบข้ามขอนไม้ที่พาดผ่านลำธาร ไปทีละตัวสองตัว อย่างระมัดระวัง จนมาถึง อ๊อดแอด 
" ระวังนะ อ๊อดแอด" เสียงพี่ๆตะโกนบอก 
"ไม่ต้องห่วง ครับ  แค่นี้ สบายมาก" พอพูดยังไม่ทันขาดคำ อยู่ๆน้ำในลำธารก็พุ่งขึ้นสูงอย่างน่าตกใจ พัดเอาขอนไม้และบีเวอร์น้อยอ๊อดแอดหายไปต่อหน้าต่อตาพี่ๆ "โอ๊ย..ช่วยผมด้วยครับ ผมว่ายน้ำไม่เป็น" สิ้นเสียงบีเวอร์น้อย ทุกอย่างก็ปลิวหายไปกับสายน้ำที่เชี่ยวกราดในลำธารแห่งนั้น

กระทั่ง เช้าวันต่อมา ร่างบีเวอร์น้อย อ๊อดแอด ก็มาติดอยู่ที่โขดหิน

" นี่เราอยู่ที่ไหนนี่ " บีเวอร์น้อยผู้น่าสงสาร ตื่นขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว
"พี่ครับ พี่อยู่ไหนกัน ช่วยผมด้วย" บีเวอร์น้อย รีบมองไปรอบๆ แล้วก้พยายามช่วยตัวเองให้ออกจากที่ตรงนั้น

"เราต้องหัดว่ายน้ำให้ได้ เราต้องทำได้ " บีเวอร์น้อยว่ายน้ำไปตามลำธาร อย่างมุ่งมั่นเพื่อหาทางกลับบ้าน จนกระทั่ง ไม่นานก็หิวข้าว อ๊อดแอดก็เลยแวะหาอะไรกิน

"อย่างน้อยก็มีน้ำให้กิน อ้า.."  แล้วบีเวอร์น้อยก็ติดอยู่ในป่าแห่งนั้น จนกระทั่งหลายปีผ่านไป บีเวอร์น้อยก็กลายเป็นหนุ่ม และยังหาทางกลับบ้านไม่เจอ 

จนกระทั่งวันหนึ่งขณะว่ายน้ำไปหาอาหารอยู่นั่น อ๊อดแอดก็ไปเจอกับเพื่อนใหม่ เธอดูกระวนกระวายจนดูน่าสงสัย

" สวัสดี  ครับ ผมชื่อ อ๊อดแอด มีอะไรให้ช่วยไหมครับ" บีเวอร์น้อยถามไปด้วยความสุภาพ แล้วสิ่งที่อยู่ตรงหน้า อ๊อดแอด ก็คือเป็ดสาวนางหนึ่ง ที่ดูเหมือนกำลังตกใจกับอะไรบางอย่าง 

" ฉันหลงทางหน่ะ พึ่งพลัดหลงกับแม่เมื่อกี้นี่เอง เห็นแม่บอกว่าจะไปซื้อซิมมาสมัครใช้สิทธิ์คนละครึ่ง แต่ฉันรอตั้งนานแม่ก็ยังไม่มา"

บีเวอร์หนุ่มน้อย ก็รู้ได้ในทันที ว่าเธอต้องการความช่วยเหลือ " งั้นเราลองไปหาแม่เธอกันทางโน้นดูดีไหม เผื่อแม่ของเธอกำลังไปหาอะไรมาให้เธอกิน" ว่าแล้ว เป็ดสาวก็เดินตาม บีเวอร์หนุ่มไปแบบกล้าๆกลัวๆ

" เธอ เธอเป็น บีเวอร์หรือ " เป็ดสาวถามบีเวอร์ขณะเดินตามไป
แล้ว อ๊อดแอด ก็ตอบไปว่า " ใช่ เราเป็นบีเวอร์ แล้วเธอหละคือตัวอะไร " 
เป็ดสาวหันมาตอบอย่างรู้สึกเป็นมิตร " แม่บอกเราว่าเราเป็นเป็ด แต่เป็นเป็ดที่ต่างไปจากเป็ดอื่นๆ" พอพูดจบ
บีเวอร์หนุ่ม เริ่มสนใจ " หา แตกต่างยังไง " 
เป็ดสาวก็เล่าต่อว่า " เราจะเป็นเป็ดที่มีปากและเท้าเป็นสีดำ ต่างจากเป็ดอื่นๆที่จะเป็นสีเหลือง "

"อ้าวหรือ นี่ถ้าไม่บอก เราคงไม่ได้สังเกตดูนะนี่ จริงๆด้วย เธอมีเท้าสีดำแล้วก็จะงอยปากเธอก็เป็นสีดำด้วย เท่ห์ดีเฮะ"
เป็ดสาวหันมามองแล้วยิ้มอายๆ ก่อนจะพูดว่า "เธอคงว่ายน้ำเก่งมาสินะ" 
แล้วบีเวอร์หนุ่มก็ตอบไปว่า "ใช่  แต่ว่า ถ้าเราเท้าใหญ่เหมือนเท้าเธอ เราคงว่ายน้ำเร็วปรี๊บเลย"
เป็ดสาวหัวเราะขึ้น "เธอนี้มีอารมณ์ขันนะ ถ้าเธอเท้าใหญ่คงจะแปลกพิลึก" แล้วทั้งสองก็หัวเราะกันไปเดินกันไป

กระทั่งทั้งสองเดินเข้าไปในป่าลึกเข้า ลึกเข้า เป็ดสาวก็เริ่มกังวลขึ้นมา

"นี่เราไม่ได้หลงกันใช่ไหม" เป็ดสาวพูดขึ้น อย่างขวัญเสีย บีเวอร์หนุ่มรีบเข้ามาปลอกใจ 

"งั้น เหรอ ฉันบอกตรงๆ ว่า ฉันก็กำลังหาทางกลับบ้านอยู่เหมือนกัน แต่ก็หลงมาหลายปีแล้วหละ " บีเวอร์หนุ่มพูดปนตลก เพื่อให้เป็ดสาวรู้สึกผ่อนคลาย แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เป็ดสาวตัดสินใจกระโดดตัวลอย กางปีก บินขึ้นไปจับบนกิ่งไม้ 

"เราจะลองมองดู ทางกลับบ้านให้ไหน" เป็ดสาวส่ายสายตาไปมา สักพัก เธอก็บอกว่า 
"เรามองไม่ออกเลย รอบๆมันมีแต่ป่าเหมือนกันไปหมด ว้า แย่จัง" 
บีเวอร์หนุ่ม ทำหน้าเศร้า ก่อนจะพูดว่า "ว้า.. เราหลงทางกันจริงๆทั้งคู่เลยหรือนี่"
ไม่นาน ท้องฟ้าแถวนั้นก็เริ่มเข้าสู่เวลา อัสดง 
"นี่จะมืดแล้ว เราหาที่พักกันก่อนเถอะ" เป็ดสาวพูดขึ้นด้วยสัญชาติญาณ

"ดีเหมือนกัน พรุ้งนี้ค่อยออกตามหาแม่เธอกันต่อ" บีเวอร์หนุ่มพูด แล้วทั้งคู่ก็ได้ที่นอนอยู่ใกล้ๆกัน

ในค่ำคืนที่ยาวนาน ทามกลางอากาศที่หนาวเหน็บ ฮอร์โมนที่พุงฉีดของวัยหนุ่มสาว ก็ทำให้ทั้งคู่ไม่อาจจะต้านทานแรงปรารถนาของหัวใจ บีเวอร์หนุ่มกระแซะตัวเข้าไปหาเป็ดสาวอย่างลืมตัว ขณะที่เป็ดสาวก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวบีเวอร์ ทั้งคู่แอบอิงซึ่งกันและกันให้ไออุ่นซึ่งกันและกันอย่างลืมตัว จนเป็ดสาวรู้สึกตัวขึ้น พลางพูดขึ้นด้วยใจที่เต้นแรง
"อ๊อดแอด ตัวคุณอุ่นจังเลยค่ะ" แล้วบีเวอร์หนุ่ม ก็รีบประชุดเข้าใกล้ เผลอโอบกอดเป็ดสาวไว้ในอ้อมแขน เป็ดสาวเหมือนรู้ทัน รีบห้ามไปบีเวอร์หนุ่มออกไปทันที "อย่าคะ เราพึ่งรู้จักกันเองนะ"
วินาทีนั้น บีเวอร์หนุ่มก็รีบเข้าจู่โจมเป็ดสาวด้วยการหอมไปที่ลำตัวเป็ดสาว
"อย่าคะ อ๊อดแอด  ไม่เอานะ ฉันกลัว" เป็ดสาวสงวนท่าทีไว้ อย่างคนรักนวนสงวนตัว แต่ในหัวใจบีเวอร์หนุ่มก็สุดแสนจะทานทนต่อแรงปรารถนานั้นได้ "เธอ เธอเป็นของเราเถอะนะ เราไม่ไหวแล้ว" ว่าแล้ว บีเวอร์หนุ่มก็โจนทะยานเข้าปลุกปล่ำเป็ดสาวอย่างไม่ยี่ระต่อเสียงห้ามปรามของเป็นสาว  "โอ๊ย อย่าคะ" 

ทันทีที่แรงแห่งความปรารถนาถูกปลดเปลื้อง เป็ดสาวร้องครางออกมาอยากมีความสุขแบบลืมตัว บีเวอร์หนุ่มซอยท่อนรักเข้าไปในตัวเป็ดสาวอย่างอยากที่จะหยุด เป็ดสาวร้องลั่น" เอาเลยคะ เ..็ดเป็ดเลย  เ..็ดเป็ดเลยค่ะ โอ๊ยไม่ไหวแล้ว" 

หลังจากคืนนั้นผ่านไป ทั้งสองก็รู้สึกถึงความแนบแน่นในมิตรภาพ ไม่นานเป็ดสาวก็ตั้งท้องและคลอดไข่ออกมาหลายฟอง บีเวอร์หนุ่มรู้สึกดีถึงการจะได้เป็นพ่อของเด็กๆ เฝ้าค่อยดูแลเป็ดสาวเป็นอย่างดี กระทั่งวันที่ครบกำหนดคลอดก็มาถึง ทั้งสองมองดูไข่ที่ถูกฟักออกมาอย่างจดจ่อและปลื่มปิติ

" ดีจังเลยค่ะที่รัก " เป็ดสาวหันมาอิงไหล บีเวอร์หนุ่ม ก่อนจะหันไปมองหน้าลูกน้อยที่พึ่งฝักออกมาจากไข่อย่างเต็มตัว
" ดูสิ .. ตาเหมือนพ่อเลย ส่วนปากก็เหมือนแม่ น่ารักจริงๆ" บีเวอร์หนุ่มพูดขึ้นด้วยความภูมิใจ 

"อุ๊ยๆ.. เท้าใหญ่เหมือนแม่ด้วย" บีเวอร์หนุ่มรีบพูดขึ้น เมื่อสำรวจดูลูกน้อยอยู่ใกล้ๆ
แล้วเสียงเป็ดสาวก็พูดตามมา "แต่หาง ก็เหมือนคุณอยู่นะคะ" 
ทั้งสองเลี้ยงลูกด้วยกันอย่างมีความสุข  อยู่กลางป่าอันเงียบสงบ 

จนกระทั้งลูกโตได้ระยะหนึ่ง ก็ส่งลูกไปโรงเรียน
"ว่าไงเจ้า อ๊อดแอดน้อยของพ่อ " 

"วันนี้ผมจะไปโรงเรียนแล้วครับ" เสียงเด็กน้อยร่าเริงพูดขึ้น 

"ดีแล้วลูก ... แล้วอย่าซนมากหละ เดินทางดีๆนะ" สิ้นเสียงพ่อบิวเวอร์ เจ้าอ๊อดแอดน้อยก็รีบว่ายน้ำไปโรงเรียนทันที 

จบบริบรูณ์

ต๊ะเอ๊ ตาเหมือนพ่อปากเหมือนแม่เลย

จบแล้วครับ เข้านอนกันได้แล้วคุณหนูๆ แบร่