ไอ้โชคมั้ย (เลือดสีขาว 19)
ไอ้โชคมั้ย
บางวันเห็นพ่อกับลูกหยอกล้อเล่นหัวกันก็ทำให้ลักขณายิ้มและหัวเราะน้ำหูน้ำตาไหล ลืมความป่วยไข้ของลูกและความลำบากของครอบครัวไปสนิท
“ไอ้โชคมั้ย...ฮ่าๆ ” พุดเสร็จเด็กชายภูพิพรรธจะยื่นหน้าไปใกล้ๆ สาธิต ส่วนมือก็แตะที่ต้นขาของพ่อ จากนั้นก็หัวร่องอหาย ไอ้โชคคือเพื่อนของลูกชายที่โรงเรียน ไอ้โชคเป็นเด็กโข่ง อายุสิบสี่ปีแล้วยังเรียนไม่จบประถมปีที่หก และยังอ่านหนังสือไม่ออก
“ไอ้แป๊ะมั้ย...ฮ่าๆ” ถึงทีสาธิตพูดบ้าง ผู้เป็นพ่อจะยื่นหน้าไปใกล้ๆ เด็กน้อย มือของเขาแตะที่ต้นขาของลูกชายอย่างรักใคร่ จากสองพ่อลูกก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน ไอ้แป๊ะคือเด็กโข่งอีกคน อายุสิบห้าแล้วยังอ่านหนังสือไม่ออกและเรียนยังซ้ำชั้นประถมปีที่หก ไม่มีทีท่าว่าจะออกจากโรงเรียนได้ปีไหน
ลักขณาสังเกตได้ว่าการเล่นหยอกเย้าของสองพ่อลูกเป็นการเอาปมด้อยของคนอื่นมาเล่นสนุก ถึงแม้จะรู้สึกไม่ค่อยดีอยู่บ้าง แต่ก็เป็นการเล่นอยู่ในบ้านเท่านั้นไม่แพร่งพรายออกไปยังคนนอกครอบครัว
“คุณนายลักขณามั้ย...ฮิฮิ” สาธิตว่าแค่นั้น ทั้งพ่อทั้งลูกก็ชักดิ้นชักงอ ขณะที่ผู้เป็นแม่เหยียดยิ้มเครียดๆ