รวมญาติ(เลือดสีขาว 2)
รวมญาติ
สาธิตทั้งพลุ่งพล่านและกระวนกระวายใจ ตอนหัวค่ำเขาและน้องชายขับรถไปส่งลักขณาที่โรงพยาบาล หมอตรวจแล้วก็รับลักขณาไว้เป็นผู้ป่วยในรอคลอด พยาบาลบอกให้เขาและน้องชายกลับไปรอฟังข่าวอยู่ที่บ้าน ถึงอย่างไรทางโรงพยาบาลก็ไม่อนุญาตให้นอนเฝ้าผู้ป่วยได้ สาธิตมองดูเจ้าหน้าที่เข็นลักขณาหายเข้าไปในห้องรอคลอด ก่อนจะชักชวนน้องชายกลับไปที่บ้านพี่ชายซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลนัก
คืนนั้นสามพี่น้อง ซึ่งมีสาธิต พี่หวาน และน้องโก๋ ไม่หลับไม่นอนกันง่ายๆ พูดคุยกันอย่างสนุกสนานตามประสาพี่น้อง สาธิตนั้นตื่นเต้นจนนอนไม่หลับทีเดียว เขาจะมีลูก ต่อไปจะมีคนเรียกเขาว่า “พ่อ” มันฟังดูยิ่งใหญ่ เขาจะต้องทำตัวให้ดี ให้ลูกเห็นว่าเขาเป็นพ่อที่เอาถ่าน
รุ่งเช้าสาธิตโทรไปสอบถามที่โรงพยาบาล พยาบาลบอกว่า “คลอดแล้วค่ะ คุณได้ลูกชาย” สาธิตถึงกับหายเหนื่อย จิตใจโลดเต้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ลักขณาไม่เคยตรวจว่าลูกในท้องเป็นหญิงหรือชาย อีกทั้งสาธิตก็อยากลุ้นในวันคลอดมากกว่า
สาธิต พี่หวาน และน้องโก๋ ไปที่โรงพยาบาลทันที ห้องอนุบาลเด็กทารกแรกเกิดมีเสียงทารกแผดจ้าแข่งขัน ผู้เป็นแม่นอนระทวยหมดแรง ดวงหน้าเปี่ยมสุข เมื่อเห็นลักขณานอนอยู่ที่เตียงเพียงลำพังสาธิตจึงรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“ลูกน้ำหนักน้อย ตอนนี้อยู่ในตู้อบ” ลักขณาบอก สาธิตลูบศีรษะภรรยาปลอบโยน คนที่ใช้ชีวิตร่วมกันมามองตาก็รู้ใจ โดยไม่ต้องไถ่ถาม สาธิต พี่หวาน และน้องโก๋ เดินไปแถวตู้อบ ที่ตู้อบทารกตัวเล็กจ้อยนอนหลับตาพริ้มไม่รู้ร้อนรู้หนาว ความปีติเกิดขึ้นภายใน สาธิตถึงกับน้ำตาคลอหน่วยและพึมพำคำว่า “ลูก” โดยไม่รู้ตัว
“เดี๋ยวน้ำหนักก็ขึ้นทันเด็กอื่นๆ เองแหละ เชื่อพี่” พี่หวานตบบ่าปลอบโยน
วันนั้นกลายเป็นวันรวมญาติ พ่อแม่ พี่แต๋ม น้องภา น้องกุ้ง น้องทูรย์ น้องกบ มาแน่นโรงพยาบาล รับขวัญหลานคนละเล็กคนละน้อย เสียงพูดคุยหยอกเย้าระหว่างพี่น้องนั้นลั่นโรงพยาบาล แข่งกับเสียงเด็กทารกได้สบายทีเดียว