รากเหง้า(เรื่องสั้น)

 เรื่อง...รากเหง้า

โดย...ทินภัทร  สำเร็จงาน

******************************************************

๑

          "อยู่ทำไมบ้าน กูอายชาวบ้านเขา หนีออกไปให้หมด อย่าให้กูเห็นหน้าพวกมึงอีก"

 ผมจำคำที่พ่อไล่เหมือนหมูเหมือนหมาได้ดี ดูเหมือนวันนั้นมีผมกับน้องสาวคนเล็กสองคนอยู่บ้าน  พี่ๆ น้องๆ คนอื่นหนีหายเข้ากลีบเมฆไปนานแล้ว 

            พี่น้องของผมออกจากบ้านไปตั้งแต่ตอนไหนผมก็จำได้ไม่แน่ชัดนัก  พวกเขาทยอยหายไปปีละคนสองคน  ได้รับข่าวคราวกลับมาบ้างก็เพียงเล็กน้อย

            แม่ทำงานแต่งาน  ไม่มีปากมีเสียง  ถึงแม้พ่อจะดุด่าว่ากล่าวลูกๆ อย่างไร  แม่ก็ไม่เคยออกตัว       รับแทน  ปล่อยให้เป็นไปตามที่พ่อต้องการ  ผมไม่รู้หรอกว่าแม่คิดถึงลูกๆ ที่หายไปบ้างไหม  ใบหน้าแม่ซึมเศร้าเป็นปกติจนดูไม่ออกว่าแม่ยินดียินร้ายอะไรบ้าง

            ผมและน้องสาวคนเล็กร้องห่มร้องไห้ พร้อมกับเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบเล็กเก่าคร่ำ  ขึ้นรถสองแถวของหมู่บ้าน  ต่อรถโดยสารเข้าจังหวัด  จากนั้นก็นั่งรถเข้ากรุงเทพฯ 

            แรกๆ ผมพาน้องสาวไปทำงานอยู่ถนนจรัญสนิทวงศ์  เป็นโรงงานห้องแถวเล็กๆ เวลาผ่านไปไม่   กี่เดือน  เมื่อน้องสาวมีเพื่อนผู้หญิงที่ไว้ใจกันได้บ้าง  ผมก็บอกลาน้องไปตามวิถีทางของตนเอง

๒

 ผมก็ทำงานไปเรื่อย  งานโรงานขนมปัง  โรงงานทำทองเส้น พนักงานขายในห้างสรรพสินค้า    ย้ายไปจังหวัดต่างๆ เป็นประจำ ระหว่างทำงานก็เรียนไปด้วย สุดท้ายผมสอบเข้ารับราชการได้ และตั้งใจเรียนจนจบปริญญาโท ล่าสุดผมมีตำแหน่งผู้อำนวยการกองในหน่วยงานของรัฐแห่งหนึ่ง

ผมมีครอบครัวเล็กๆ พ่อแม่ลูก อยู่กันเพียงสามคน  มีบ้านมีรถยนต์ และมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน  ไม่ลำบากอีกต่อไปแล้ว

ออกจากบ้านมาเกือบสามสิบปี ผมไม่เคยกลับบ้านเกิดเมืองนอน  ไม่เคยกลับไปหาน้องสาวคนเล็กที่ออกจากบ้านมาด้วยกัน  ไม่เคยติดต่อพี่ๆ น้องๆ ที่คลานตามกันมา ไม่เคยพบเห็นหน้าพ่อและแม่อีกเลย ทราบข่าวเพียงว่าพ่อกลายเป็นไอ้ขี้เมาประจำหมู่บ้านไปเสียแล้ว  ส่วนแม่ก็ไม่สนใจผู้คนรอบข้าง           ป้ำๆ เป๋อๆ คล้ายคนเป็นบ้า  พ่อเสียชีวิตเมื่อสิบปีก่อนด้วยสภาพชายชราขี้เมาที่กอดภาพหมู่ของลูกๆ ไว้แนบอก  หลังจากพ่อตายแม่ก็เดินหายออกไปจากหมู่บ้านโดยไม่กลับมาอีก

ตอนที่พ่อไล่ผมและน้องสาวออกจากบ้านนั้น  ผมนึกโกรธและเกลียดพ่อมาก แต่เมื่อคิดย้อนกลับไปก็นึกขอบคุณในความหวังดีของพ่อ พ่อแม่มีฐานะยากจน  ที่ทางไม่มีสักไร่เดียว  บ้านหลังเล็กเก่าโทรมจะพังแหล่มิพังแหล่นั้นก็ปลูกอยู่ในที่ของคนอื่น ลูกสิบเอ็ดคน จะอยู่กินอย่างไรให้มีชีวิตรอด ทางที่ดีที่สุดคือต้องออกจากบ้านเสาะหาชีวิตของใครของมัน

๓

ผมกักตัวอยู่บ้านเพราะไวรัสโคโรน่าระบาดไปทั่วทุกมุมโลก  รัฐบาลประกาศภาวะฉุกเฉิน       และมีนโยบายให้ทำงานอยู่บ้านเพื่อลดการแพร่ระบาดของเชื้อ งดการเดินทางข้ามจังหวัด  งดการเดินทางด้วยเครื่องบิน  เว้นแต่ชาวไทยที่ขออนุญาตเดินทางกลับมาเมืองไทย โรงเรียนของลูกชายก็ปิด  และมีข่าวว่าจะเปิดเรียนอีกทีต้นเดือนกรกฎาคม  ซึ่งนั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าสถานการณ์จะเลวร้ายลงหรือดีขึ้นอย่างใร

ภาพข่าวทางทีวีทำให้ผมสลดหดหู่ใจ  ถนนกลางใจเมืองหลวงที่ไม่เคยว่างเว้นจากยานยนต์        ทุกประเภทแต่เช้ายันค่ำ  บัดนี้มันโล่งว่างราวกับเมืองร้าง  สายลมกลางเดือนเมษายนพัดกระดาษหนังสือพิมพ์ปลิ้วเคว้งคว้างไร้ทิศไร้ทาง

ตกกลางวันผู้คนต่างสวมหน้ากากเข้าแถวรอรับของแจกฟรีจากผู้ใจบุญหรือหน่วยงานต่างๆ        ทั้งข้าวสารอาหารแห้ง  และเงินสด

เงินเยียวยาที่รัฐบาลประกาศให้ความช่วยเหลือประชาชนทุกกลุ่มต่างประสบปัญหาในด้านการลงทะเบียน เพราะข้อมูลไม่เป็นปัจจุบัน  ทั้งกลุ่มอาชีพอิสระ  เกษตรกร  หรือกลุ่มผู้ประกันตน

หลายสิ่งหลายอย่างโกลาหล  ผมไม่ทราบว่าอันไหนข่าวจริงอันไหนข่าวปลอมกันแน่  ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า  ประเทศไทยมีผู้เดือดร้อนและขอรับเงินเยียวยาจากรัฐบาลมากกว่ายี่สิบกว่าล้านคน                วันๆ หน่วยงานของรัฐไม่ต้องทำอะไร  แค่ตอบคำถามขั้นตอนการลงทะเบียนรับเงินเยียวยา  การอุทธรณ์  และการรอรับผลยืนยันการลงทะเบียน  แค่นั้นก็หมดเวลาทำงานไปหนึ่งวันแล้ว

การแถลงข่าวประจำวันเป็นสิ่งที่ผู้คนให้ความสนใจยิ่งกว่าละครหลังข่าว แต่ละวันต้องรอลุ้นว่าจำนวนผู้ติดเชื้อรายใหม่จะเพิ่มขึ้นหรือลดลงจำนวนเท่าไร  หากจำนวนเพิ่มขึ้นผมก็จะรู้สึกเศร้าระทม       แต่ถ้าจำนวนลดลงใจก็แช่มชื่นขึ้น มีกำลังใจใจการกักตัวต่อ  นับวันรอคอยจำนวนผู้ติดเชื้อในประเทศไทยที่เป็นศูนย์  แล้วจะได้กลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติเช่นเดิม

ระหว่างกักตัวอยู่กับบ้าน   ผมต้องหันกลับมาคิดทบทวนความเป็นไปของตัวเอง  ก่อนที่ผมจะมีบ้านหลังใหญ่โต  รถยนต์  และตำแหน่งหน้าที่การงานผมผ่านความลำบากลำบนมามากแค่ไหน  พบเจอคนที่จ้องคอยแต่เอารัฐเอาเปรียบมาอย่างไรบ้าง  แต่ก็นั่นแหละ  นึกแอบภูมิใจอยู่นิดหน่อยว่าตัวเองหาทุกอย่างมาด้วยลำแข้งของตัวเอง  ลำแข้งที่พ่อเป็นผู้ผลักไสไล่มา

ผมปฎิเสธการรับของแจกทุกประเภท  ถึงแม้จะมีคนมาเคาะประตูแจกถึงหน้าบ้าน  ข้าวสารและวัตถุดิบต่างๆ สำหรับประกอบอาหารค่อยๆ ร่อยหรอลงตามวันเวลาที่รัฐบาลขยายประกาศภาวะฉุกเฉิน    ในภาวะเช่นนี้บางครั้งมีเงินก็ไม่สามารถซื้อหาอาหารได้  ผมจะสอนให้ลูกเมียอดทนให้ถึงที่สุด  ตอนเป็นเด็กผมเคยกินข้าวคลุกน้ำพริกตาแดงมานักต่อนัก

ผมคิดถึงพ่อ คิดถึงแม่  คิดถึงพี่ๆ น้องๆ ทุกคน  ป่านนี้บ้านหลังเก่าโทรมนั้นคงหายไปจากหมู่บ้านนั้นแล้ว  อีกไม่นานคงไม่มีใครคิดว่ามันเคยมีอยู่

น้ำตาหยดแหมะลงบนแผ่นกระดาษที่ผมใช้เขียนเรื่องเล่าสั้นๆ เรื่องนี้...

********************************************