คนจนสอนลูก(เรื่องสั้น-สั้น)

คนจนสอนลูก
     ครั้นเห็นลูกชายวัยสิบเอ็ดขวบเลิกสนใจเกมส์ต่อสู้ยิงกันสนั่นจอ แล้วหันมาเล่นเกมส์ฟุตบอลก็ทำให้สันทัดยิ้มกริ่ม เขาเคยเป็นกังวลว่าลูกชายคนเดียวจะติดเกมส์อย่างหัวปักหัวปำตามที่เป็นข่าวทางสื่อทุกแขนง "ผมชอบคริสเตียโน โรนัลโด ทีมรีล มาดริด กับลีเอโน เมสซี ทีมบาเซโลน่าฮะพ่อ" ลูกชายคงได้รับอิทธิพลจากเพื่อนร่วมชั่นเรียนนั่นแหละ "พ่อชอบทีมไหนฮะ" สันทัดตอบ      "ทีมแมนเชสเตอร์ ยูในเต็ดครับลูก" "อ้าว..แล้วไม่ชอบรีล มาดริด กับบาเซโลน่าหรือฮะ" แกถามอย่างใคร่รู้ "ชอบ..แต่ชอบแมนยูฯ มากกว่าทีมใดในโลกนี้" สันทัดว่าพลางขยี้ผมลูกชาย           "แล้วพ่อเคยเล่นทีมไหนบ้าง" "หลายทีม ทีมโรงเรียน ทีมอบต.ทีมหมู่บ้าน จำได้ไม่หมด ใกล้ทีมไหนก็เตะทีมนั้น" ลูกชายทำหน้าไม่เข้าใจอีกแล้ว "นี่ลูก..รู้มั้ยเล่นฟุตบอลในสนามจริงดีกว่าเล่นเกมส์  อีกนะ " "แต่มันเหนื่อยนะพ่อ" "ลูกว่าโรนัลโดกับเมสซีเหนื่อยมั้ย" แกพยักหน้า "เหนื่อยแต่สนุก        มีตังค์ใช้ด้วยอีกต่างหาก ร่างกายแข็งแรง ใช่มั้ยลูก" ลูกชายพยักหน้า"งั้นเราไปเตะบอลกันมั้ยพ่อ เตะสองคนก็ได้ ที่โรงเรียนผม" สันทัดยิ้ม "ได้เลยลูก เดี๋ยวไปตลาดซื้อลูกบอลแล้วไปสนามกันเลย" "ฮะพ่อ...เอาลูกบอลจริงๆ นะพ่อ ไม่ใช่ลูกบอลเด็ก ผมอยู่ชั้นปอห้าแล้ว" "ครับๆ เอาที่โรนัลโดกับเมสซีเตะเลยลูก" ว่าแล้วสันทัดก็ขี่มอเตอร์ไซค์คันเก่าเข้าตลาด โดยมีลูกชายกอดเอวซ้อนท้าย สันทัดดีใจจนเนื้อเต้น เพราะเขารอวันนี้วันที่ลูกอยากออกกำลังกายมานานแล้ว ลูกชายของเขามีโรคประจำตัวตั้งแต่อายุได้แปดเดือน ผ่านโรงพยาบาลมานักต่อนัก หากแกหันมาสนใจเล่นกีฬาจริงๆ ลูกชายอาจเติบใหญ่อย่างมีคุณภาพ...สันทัดคิด