คุกชาย (ทุกคนไม่อยากกระทำความผิดหรอก)

ประสบการณ์จริงในเรือนจำ 1 ปี 5 เดือน (มันไม่สบายอย่างที่คิด)

จุดเริ่มต้นของเหตุการณ์นี้มาจากความที่อยากลอง อยากได้เงินมาใช้โดยไม่ต้องเหนื่อยด้วยความที่ผมเป็นคนที่คลุกคลีกีบยาเสพติดตั้งแต่เด็ก แถวบ้านเก่าผมยาเยอะเลยทำให้ผมไม่ตื่นเต้นนักเมื่อเห็นมันก่อนที่ผมจะโดนจับผมขายยาเสพติดเริ่มต้นจากยาบ้า ขายให้ลูกค้าไม่มากนัก 1-10 เม็ดจนขยับมาเป็นถุง (200เม็ด) และยาไอซ์ หรือ ศัพท์ในวงการเรียกว่าน้ำแข็ง ผมขายยาบ้ามากสุดคือครั้งละ 10 ถุง(2000เม็ด)วันที่ผมโดนจับครั้งแรกในชีวิตคือวันที่ 23 มิย  ด้วยข้อหา ครอบครองเพื่อจำหน่าย และ พยายามจำหน่ายเมตแอมแฟตามีน จำนวน 396เม็ด (2ถุง)

ผมถูกตำรวจจับไปพร้อมกับแฟนผมตอนนั้นผมอายุ 20 แฟนผม17 ตำรวจพาไปทำแผนจับกุมที่ บชน 1แล้วจากนั้นส่งตัวให้ท้องที่ผมอยู่กับแฟนคนละห้องเนื่องจากแฟนเป็นเยาวชนต้องแยกตางหากเช้าวันต่อมาตำรวจก็พาแฟนผมไปสอบสวนแล้วส่งตัวไปศาสเยาวชน (เยาวชนขังที่ สน.ไม่เกิน 24 ชม.)

ผมไม่ได้คุยกับแฟนเลยวันนั้นพอตกเย็นมาตำรวจก็สอบปากคำผมแต่ผมปฎิเสธวันต่อมาคือ 25 มิ.ย ผมถูกส่งไปศาลอาญาเพื่อฝากขังในเรือนจำทางฝั่งแม่แฟนก็ประกันผมโดยเช่าโฉนดที่ดิน 2ล้าน ในราคา 2แสนบาทแต่ตำรวจคัดค้านการประกันตัว จนเวลา 18.00น.รถบัสขนนักโทษก็ออกจากศาลไปสู่เรือนจำคลองเปรม....

ครั้งแรกกับเรือนจำ

**ภาพตัวอย่างทางเดินไปยังแดนต่างๆ

พอถึงเรือนจำผู้คุมก็ให้ลงจากรถเดินเรียงหนึ่งไปตามทางเดิน ผ่านประตูระบบไฟฟ้า2-3ประตูความรู้สึกแรกมันชาไปหมดรู้สึกหน้าร้อนๆพอเข้ามาถึงลานกว้างก็ทำการตรวจร่างกายริบอุปกรณ์ที่ต้องห้ามฝากไว้ที่เรือนจำทุกคนถอดเสื้อผ้าหมดไม่เหลือซักชิ้นใช้เครื่องตรวจหาวัตถุตรวจทุกส่วนของร่างกาย นักโทษใหม่จะอยู่แดน3 ผมเข้าไปในแดนต้องสอบประวัติก่อนพอสอบเสร็จน่าจะประมาณ 1ทุ้มกว่าๆผู้คุมก็ให้อาบน้ำและกินข้าวแต่ช้อนไม่พอผมเลยใช้มือกินแทนช้อน ผมจำเมนูวันนั้นได้แม่นต้มปลาทูทำภาระกิจส่วนตัวเสร็จก็ขึ้นเรือนนอน นักโทษมรทั้งหมด 80 คนนอนอัดกันในห้องที่จุคนได้เต็มที่ไม่ถึง 75 คน

ทุกคนนอนตะแคงหันหน้าไปทางเดียวกันแล้วเอาขาซ้อนกัน ใครลุกไปเข้าห้องน้ำเสร็จครับกลับมาไม่มีที่ลงแน่เพราะผมโดนมากับตัวนั่งหลับจนเช้าวันที่26 เช้าลงมาจากเรือนนอนผมทำอะไรไม่ถูไม่รู้จะไปทางไหนดีมีคนเต็มไปหมด มีคนชวนผมว่าให้ไปอยู่บ้านเดียวกันผมงงคืออะไร(หาคนที่อยู่ในท้องที่เดียวกันไปอยู่ด้วยกันถ้าเกิดญาติซื้อของให้ก็แบ่งของให้คนในกลุ่มใช่ร่วมกัน แต่ก็มีคนดูแลกลุ่ม)

แต่ผมปฎิเสธ แล้วผมก็เดินไปทำธุระส่วนตัวก็ได้เสียงผู้ช่วยเหลือ(นักโทษช่วยงานผู้คุม)ประกาศเรียกนักโทษใหม่มารวมผมเข้าไปในห้องจำแนกรอซักประวัติอีกรอบและตัดผมถ่ายรูป จนทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยผมก็นั่งๆนอนๆไป 1อาทิตย์อาทิตย์ที่ 2ผมก็มีรายชื่อเข้ากองงานเป็นงานหวีขนม้าเขาเรียกอย่างนั้น(เอามาทำแปรงทาสี)

แต่ผมก็ตัดยอดโดยแลกกับบุหรี่ 6 ซองจะได้ไม่ต้องทำงาน ส่วนคนที่ไม่มีญาติซื้อให้หรอครับหวีไปเหอะทั้งวันครับ แล้วเรื่องการกินนี้ผมกินอะไรไม่ได้เลยอาทิตย์แรกกับข้าวรสชาติสุดๆแทบกลืนไม่ลง เวลากินข้าวก็ต้องต่อแถวเพื่อจะนั่งบนโต๊ะอาหาร ถ้าใครเกินก็หาที่กินเอาเองผมอยู่แดน 3เป็นเวลา 1เดือนและต้องจำแนกแดนเพื่อระบายนักโทษผมได้ไปอยู่แดน 4เป็นแดนวัยรุ่น

**หน้าประตูแดน 4

ผมมาแดนนี้ไม่เคว้งเท่าไหร่เพราะพอมีเพื่อนสนิทที่เข้ามาก่อนอยู่ 2คนผมก็เลยไปเข้ากลุ่มกีบเขาเรียกว่า บ้านรามคำแหงซึ่งจะรวมคนที่อยู่แถวรามคำแหงแต่ผมคนเดียวที่อยู่ต่างถิ่นแฟนผมก็มาเยียมบ่อยๆ(แฟนประกันตัว) แต่เรื่องการเป็นอยู่มันก็ลำบากไม่มากเท่าแดน 3เพราะที่นี่มีการจัด เวรซักผ้า เวรล้างจาน เวรตากและเก็บผ้า

พอถึงเวรผมๆต้องมนั่งซักผ้าให้ทุกคน(ซักมือ)ยิ่งตอนนั้นยาเสพติดระบาดมากในแดนมีปัญหาบ่อยมาก ถ้าใครมีเรื่องชกต่อยก็จะโดนผู้คุมเอาไปตีทั่งคู่(ไม่ได้ตีเอาเป็นเอาตายนะ) เรื่องโทรศัพท์ก็มีจับได้ย้ายแดนและริบไปตรวจสอบเบอร์อีก ถ้ามีการสั่งยากันก็โดน ปปส.ครับ

**ความเป็นอยู่ในแดน 4

**ต่อจากเมื่อวาน

ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในเรือนจำมีอยู่อย่างนึงที่ผมไม่ค่อยชอบคือการปลดทุกข์ แบบว่าไม่มีอะไรปิดเลยแบบว่าเดินผ่านเห็นเลยล่ะครับว่าอึอยู่ ยิ่งเวลากินข้าวนี่นั่งมองหน้ากันเลยผมจะเข้าห้องน้ำเวลาทานข้าวถ้าหลังจากนั้นเต็มหมดทุกบล็อก(ที่เรียกว่าบล็อกเพราะลักษณะเป็นปูนก่อเป็นบล็อกๆไม่มีประตูมีแค่ปูนก่อขึ้นมาแค่เข่า)การกินที่นี่ไม่เหมือนแดนแรกรับ(แดน3)ที่จะมีคนเตรียมไว้ให้ที่โต๊ะ ที่นี่จะต้องให้ตัวแทนแค่ละบ้านไปต่อแถวรอแกงและข้าวโดยถือชามไปนั่งรอ กินก็ต้องแบ่งกันถ้าจานไม่พอก็ใช้ขันอาบน้ำแทนจาน ช้อนไม่พอก็ต้องเวียนกันการอาบน้ำไม่เท่าไหร่ยังรับได้เป็นอ่างยาวๆอาบกันที่เป็นร้อยคนยาวจนสุดอ่าง แต่อ้าแรกอาบไม่ค่อยได้เพราะล้างจานจะตักอ่างแรกแล้วมันก็มีเศษอาหารเต็มอ่าง และจะเป็นโรคระบาดคือโรคหิด(ตุ่มน้ำใสๆคันและอักเสบจนเป็นหนองเจ็บมาก)

ด้านหลังจะเป็นล็อกเกอร์เก็บของใช้ต่างๆ กิจวัตรประจำวันของทุกคนคือตื่นนอน 6โมงเช้าข้าวมา 7โมงเคารพธงชาติ กินข้าว 8โมง หลังจากนั้นเข้ากองงาน คนที่เข้ากองงานต้องร่วมกิจกรรมชุมชนบำบัดก่อน 3 เดือน กองงานก็มีพับถุงกระดาษ (ของห้างเดอะมอล์) กองงานไฟฟ้าคือประกอบจุกไฟใส่และกล่องยอดวันละ 200ชิ้น/ใบ งานจะต้องเสร็จให้ทันเทียงหรือบ่ายเพราะข้าวเที่ยงมาประมาณเที่ยงครึ่ง

ข้าวเย็นมา 2โมงกินข้าวอาบน้ำเสร็จราวๆ 3โมงครึ่งตั้งแถวนับยอดขึ้นเรือนนอน ก่อนขึ้นเรือนนอนต้องตั้งแถวตรวจค้นสิ่งเสพติด
ถ้าใครโดนก็ไปพบ ผอ.แดน ทำเรื่องต่อคดีถ้าของกลางไม่มากก็ริบแล้วตักเตือน นักโทษจะอยู่บนเรือนนอนตั้งแต่ 4โมงเย็นถึง 6โมงเช้าบนเรือนนอนแบ่งออกเป็น 10ห้องห้องละ 75-80คนอยู่ที่จำนวนนักโทษมีเข้ามาเยอะไหม การนอนก็หันหัวไปทางกำแพงทั่งสองฝั่งตรงกลางแถวนอนหันหัวสลับกันถ้าใครแจ็คพอตก็หัวไปอยู่ตรงเท้าคนนอนริมกำแพง ได้นอนคุยโทรศัพท์ทั้งคืน(เท้าแนบอยู่ที่หน้า) มีห้องน้ำ 1ห้องอันนี้ดีหน่อยทำประตูปิดเอาเองมีโยธาห้องทำความสะอาด

โทรทัศน์จะเปิดเวลา 5 โมงเย็นถึง 3ทุ่มจะเปิดรายการทั่วไปไม่ได้โทรทัศเป็นสายกลางดูหมือนกันหมดทั่งเรือนจำและห้ามปิดไฟนอน ผมอยู่ในเรือนจำจนครอบกำหนอดฝากขัง(8ฝากฝากละ 12วัน) การฝากขังสมัยก่อนต้องออกไปศาลแต่ปัจจุบันใช้วีดีโอคอลได้เลย เวลาไปฝากขั้งต้องไปแดน พบ.(พยาบาล) จะมีนักโทษที่เป็นวัณโรคและกระเทยที่แปลงเพศและศัลยกรรมจนเหมือนผู้หญิงอยู่แต่แยกออกจากคนป่วย

**ภาพทางเดินบนเรือนนอน
ระยะเวลานับตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาก็ครบ 8ฝากหรือ 96วันศาลยังไม่มีคำสั่งเรียกออกไปตัดสินจนวันรุ่งขึ้นเวลา 6โมงผู้ช่วยเหลือประกาศรายชื่อคนที่ต้องออกศาลวันนี้และก็มีชื่อผม การที่ได้ออกไปเห็นโลกภายนอกอีกครั้งมันเป็นอะไรที่หาไม่ได้บ่อยๆในเรือนจำศาลเรียกผมตัดสินซึ่งผมสู้คดีอยู่เลย ปฏิเสธ ศาลเพื่อสู้คดีต่อไปผมได้เจอแม่-แฟน-ญาติๆที่มาเยี่ยมที่ศาล

ผมรู้สึกตื้นตันใจจนน้ำตามันไหลออกมาที่ไม่ทอดทื้งผมส่วนเวลากลับเรือนจำจะมีอยู่ 2รอบคือ บ่าย 3โมงและ 6โมงเย็นก่อนเข้าในแดนก็จะตรวจสิ่งของด้วยอุปกรณ์ตรวจวัตถุเหมือนตอนเข้าครั้งแรก

**ภาพภายในห้องนอน

กิจกรรมภายในแดนวันเสาร์-อาทิตย์ ก็เปิดหนังซีดีดูทั้งวันใครอยากไปนอนก็ในห้องประชุมเอาที่นอนลงมาปูนอน(เฉพาะวันหยุด)
บางคนก็เขียนจดหมายหาญาติ วันหยุดนี่ผมไม่ชอบเลยอยากให้เวลาผ่านไปไวๆเพราะมันหน้าเบื่อมากๆจะมองไปทางไหนก็มีแต่คนเต็มไปหมดอยู่ในเรือนจำมีอะไรแปลกๆที่ผมไม่เคยเห็นหลายอย่าง การฝังมุก นี่เป็นอะไรที่ลืมไม่ลงเลยครับผมว่ามันน่ากลัวมากๆการทำคือเหลาด้ามแปรงสีฟันให้แหลมแลัวเอานิ้วชี้กับนิ้วกลางดึงที่หัวเพศชาย ให้ตึงๆแล้วแทงเข้าไปเอาลูกแก้วที่ฝนจนเป้นรูปที่ต้องการยัดเข้าไปเลือดนี่ไหลน่ากลัวมากครับ

ยาก็หายากผมเคยคิดทำแต่เห็นแล้วถอดใจเลยครับกลัวแผลเน่าขนาดคนที่ทำหน้ายังซีดเลยครับแล้วยังมีการ ฉีดอวัยวะเพศ คืนเอาวาสลีนแช่ในน้ำร้อนให้ละลายตัวเอาเข็มดูดแล้วฉีดเข้าไปบ้างคนหนังพองเลยเพราะความร้อนแล้วก็ต้องรีบปั้นให้เป็นรูปไม่งั้นเดวมันคืนตัวแก้ยาก ผมเห็นแล้วเจ็บปวดแทนเลยขนาดโดนน้ำร้อนนิดเดียวยังสะดุ้ง

ส่วนเรื่องร่วมเพศก็ห้ามร่วมเพศส่วนใหญ่แล้วก็จะแอบๆทำใต้ราวผ้า หรือสลับห้องมานอน(จะต้องหาหรือจ้างคนมาสลับเพื่อให้ยอดครบ)ไม่มีถุงยางหรือการป้องกันอะไรเลย หลายคนอาจคิดว่าน้องใหม่ต้องโดนแทงข้างหลังทุกคนที่จริงแล้วเขาดูหน้าอ่อนๆ ว่าใช่กระเทยไหมถ้าใช้ก็จะเข้าไปคุยด้วยแบบนั้น คนที่คบกับกระเทยนี่ต้องเลี้ยงกระเทยด้วย มีของให้กินประมาณนี้ถ้าอยู่ต่างแดนต้องส่งของไปให้

กระเทยส่วนใหญ่จะมีหน้าที่ช่วยเหลือเจ้าหน้าที่ทุกคน พอมีอะไรสำคัญพวกนี้จะรู้ก่อนเพราะอยู่ใกล้ผู้คุมที่สำคัญหยิ่งมากๆ พอพูดเรื่องเพศ การที่ผู้ชายติดคุกนานๆก็ต้องมีการปลดปล่อยกันมั่ง คือช่วยตัวเอง (หรือศัพท์เรียกว่าไปเที่ยว) ส่วนใหญ่ก็จะทำในห้องน้ำบนเรือนนอน แต่ต้องรอให้คนที่ต่อคิวอาบน้ำให้หมดก่อนถ้าใครทนไม่ไหวก็ต้องไวๆเวลาเที่ยวส่วนใหญ่ก็ 4-5ทุ่มขึ้นไปบางทีไปด้วยกัน 2คน

แต่ก็มีรูปโป๊ผู้คุมบางคนก็เอามาให้โดยมาทางแฟลชไดฟ์แล้วปริ๊นท์รูปเอา ห้องที่ผมนอนเป็นอัลบั้มเลยและมีสับเปลี่ยนแลกกันดูแต่ละห้อง

**ภาพบริเวณอ่างอาบน้ำ

ขณะนั้นยาเสพติดเกลือนเรือนจำมากมีทั้ง ยาไอซ์ ผงขาว ยาเค ขายก็หลอดนมไวตามิล 2ซม. 2000บาทโดยให้ญาติโอนเงินเข้าบัญชีคนขายการนำเข้ามายังไงนั้นมีหลายทางส่วนใหญ่มาจากกองนอก คือยัดก้นเข้ามาแต่รายได้นี่คุ้มสุดๆบางคนเก็บเงินได้เป็นแสนออกไปมีเงินใช้เลยเมื่อมียามากปัญหาก็มากตามคนที่ซื้อยาแล้วไม่ยอมโอนเงินก็มีจ่ายยอด

อย่างเพื่อนผมโดนคือตบหน้าแบบอยู่คนละห้องจะต้องได้ยินชัดๆผมเคยรับยามาขายจากแดน 1ซึ่งตอนนั้นผมหุ้นกับเพื่อนคนละ 4000บาทโอนเงินไปซื้อมมา 2เส้น(เส้นละ 8ซม.)แต่ขาดทุ่นเพื่อนอีกคนเอายาไปใช้หนีที่ติดอยู่และแบ่งเสพจนหมดแต่ผมก็ยังได้เงินคืน อีกอย่างที่ผมแปลกใจที่สุดคือมีบุหรี่ขายแต่ไมามีไฟแช็กขาย

ราคาไฟแช็กแล้วแต่มีมากหรือน้อยถ้ามีน้อยก็บุหรี่ 5-10ซองต่ออัน ถ้ามีเยอะก็ 3ซองต่ออัน เท่ากับไฟแช็กอันละ 180-600 บาท
ส่วนโทรศัพท์นั้นศัพท์เรียกว่านกราคาเครื่องอยู่ที่ 50000บาทต่อ1เครื่อง(เครื่องราคา 10000บาทรวมค่านำเข้า)ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะมีไว้ใช้เพราะจะมีผู้คุมบางคนลักลอบเอาเข้ามา แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะขนาดผู้คุมยังเคยโดนจับได้เลย

**ผมและเพื่อนๆ(เซ็นเซอร์ภาพแล้วนะครับ)

การที่เข้ามาอยู่ข้างในนี้ผมว่ามันเป็นอีกโลกนึงก็ว่าได้คือถึงเวลาเดือดร้อนจริงๆไม่มีใครช่วยใคร ต่างคนต่างเอาตัวรอดไว้ก่อน
เพื่อนแท้หายากมากในนี้ถ้ายอมก้มหัวให้ใครแล้วก็จะเป็นรองเขาไปตลอด พอพูดถึงเพื่อนผมนึกถึงเพื่อนคนนึงบ้านอยู่แถวบางซื่อเพื่อนผมคนนี้นิสัยก็พอใช้โทษตัดสินมา 8 ปี แต่รอยื่นอุธรณ์วันนั้นศาลเรียกตัวไปฟังอุธรณ์พอเขากลับมาสีหน้าไม่ค่อยดี

ผมก็ไม่กล้าถามแต่สังเกตุว่าเขาเสพผงขาวหนักมาก(โดยการฉีด) จนป่วยแต่ก็ยังไม่หยุดผ่านมาได้ 1อาทิตย์อาการก็แย่ลง
คืนนั้นตอนประมาณเที่ยงคืนเพื่อนอีกคนก็เอาไม้เคาะกรงเหล็ก ผมสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมาเห็นเพื่อนคนนั้นนอนร้องโอดโอย (นอนตรงข้ามผม)

ผู้คุมเดินขึ้นมาดูและไปตามหมอมา แต่หมอให้ยาแก้ปวดมาประมาณ 4เม็ดเพื่อนผมเลยตะโกนว่าจะเลี้ยวแล้วเนี่ย(จะตาย)ก็ให้กินยาไปเพื่อนผมบอกทนไม่ไหวขอยาหน่อยเข็มสุดท้าย พอฉีดไปซักพักก็เดินไปอวกที่ห้องน้ำ(เป็นเลือด)เช้ามาต้องหามไป พบ.ทั้งที่นอน วันต่อมาผมได้ข่าวว่าเสียชีวิต แล้วทางแดนก็ได้ประกาศปล่อยตัวผู้เสียชีวิต

ขณะนั้นผมมีหน้าที่ตั้งเวทีคือบางครั้งจะมีคาราโอเกะสัญจรไปตามแดนต่างๆ ผมกับเพื่อนๆก็จะทำหน้าที่ หน้าที่นี้เรียกว่าชุดพิธีการ

แบ่งออกเป็นชุด 1และชุด 2 ชุด 2จะมีหน้าที่ทำงานอยู่ภายในแดน และมีอีกหน้าที่หนึ่งที่ผมต้องทำทุกวันคืองานบริการแดน
ลักษณะงานที่ผมต้องทำคือ จดรายชื่อนักโทษทั้งหมดว่าญาติซื้อของฝากให้กี่อย่าง ผมจดอย่างต่ำวันละร้อยกว่าคน
ถ้าใกล้เทศกาลวันหยุดยาวนี่สองร้อยกว่าคนได้ ซึ่งผมต้องจดให้เสร็จก่อนบ่ายโมงเพราะผมจะต้องเรียงคิวและจัดลำดับถ้าของ
น้อยๆก็อยู่ต้นๆเพื่อความไว แล้วก็ช้วยแจกของเยี่ยมให้กับนักโทษคนอื่นๆ

พูดถึงคาราโอเกะสัญจรสำหรับแดนอื่นๆถือว่าเป็นอะไรที่คึกครื้นมากๆ เพราะว่าได้ขึ้นไปร้องเพลงแล้วมีคอนเสริตวงในแดนผมไปเล่น

ผมได้ไปทุกๆแดนในเรือนจำได้พูดคุยกับนักโทษคนอื่นๆ แลกเปลี่ยนประสบการณ์ความเป็นอยู่ของแต่ละคนว่าเป็นยังไงบ้างเหมือนกันไหม

ซึ่งแต่ละคนความเป็นอยู่จะแตกต่างกัน


**ภาพคาราโอเกะสัญจรแดน 8
แดน 1จะเป็นแดนการศึกษาใครอยากเรียนก็ทำเรื่องเรียน แล้วก็ต้องมาเรียนที่แดนนี้ทุกคนส่วนใหญ่นักโทษจะมาลงชื่อเรียนเยอะตลอด เพราะว่าทางแดนจะตัดยอดงานให้ไม่ต้องรับงานกองงาน

แดน 2แดนนี้ผมไม่ค่อยรู้รายละเอียดมากเท่าที่รู้ส่วนใหญ่จะเป็นคนที่ เข้าออกเรือนจำหลายรอบแต่คดีไม่หนักสักลายทั้งตัวบางคนสักหน้าก็มี ภายในแดน 2ห้อง 1กับห้อง 10จะเป็นห้องนอนของนักโทษที่ทำงานในโรงครัว

แดน 3จะเป็นแดนแรกรับนักโทษใหม่ทุกคนจะต้องมาอยู่ที่นี่ก่อนเพื่อทำประวัติและจำแนกย้ายไปแดนต่างๆ



**ภาพจำแนกลักษณะผู้ต้องขังแดน3

แดน 4คือแดนที่ผมอยู่เป็นแดนกิจกรรมและชุมชนบำบัดมีกีฬา ตระก้อ มวย ดนตรีไทย ดนตรีสากล และงิ้ว แล้วทุกวันพุธ-พฤหัส จะมีกลุ่ม คริสตจักรเข้ามาอบรม

แดน 5จะเป็นแดนวัยหนุ่มกองงานผมจำไม่ได้ว่ามีอะไรบ้างไม่ค่อยมีรายละเอียด

แดน 6เป็นแดนวัยหนุ่มเช่นกันกองงานคือขนข้าวหมู คือต้องนำเศษอะหารของแต่ละแดนไปทิ้ง

แดน 7จะเป็นกองงานไม้นักโทษส่วนใหญ่จะเป็นวัยกลางคนถึงสูงอายุ



**ภาพสินค้าของผู้ต้องขัง(กองงานไม้แดน 7)

แดน 8แดนความมั่งคงสูงเป็นแดนวัยรุ่นของกลางมาก(ปลอกเขียว) ของกลางยาบ้าตั้งแต่ 2,000เม็ดขึ้นไปยาไอซ์ตั้งแต่ 1ขีดขึ้นไปส่วนใหญ่ โทษตลอดชีวิต(25ปี)ความเป็นอยู่ไม่ค่อยแออัดมากนัก แต่แดนนี้จะเป็นแดนที่มีนักโทษมากที่สุดในบรรดาแดนความมั่นคงสูงไม่มีกองงาน แต่ต้องใส่ชุดนักโทษ(ชุดหลวง)ตลอดเวลา เว้นเสาร์-อาทิตย์ที่ใส่ชุดธรรมดาได้


**ภาพแดน 8

แดน 9แดนความมั่นคงสูงจะเป็นแดนของกลางมาก(ปลอกแดง)ของกลางยาบ้าตั้งแต่10,000เม็ดขึ้นไปยาไอซ์ตั้งแต่ 1กิโลกรัมขึ้นไปส่วนใหญ่ โทษตลอดชีวิต(25ปี)เหมือนกันความเป็นอยู่ไม่แออัด มีพื้นที่กว้างกว่าแดนนอก(แดน พบ.-7)มีสนามฟุตบอลไม่มีกองงานแต่ต้องใส่ชุด นักโทษ(ชุดหลวง) ตลอดเวลาเว้นเสาร์-อาทิตย์เหมือนกัน

แดน 10แดนความมั่นคงสูงจะเป็นแดนของกลางมาก(ปลอกแดง)ของกลางยาบ้าตั้งแต่100,000เม็ดขึ้นไปยาไอซ์ตั้งแต่ 1กิโลกรัมขึ้นไป ส่วนใหญ่โทษตลอดชีวิต(25ปี)เหมือนกันความเป็นอยู่ไม่แออัด มีพื้นที่กว้างกว่าแดน 8-9เรือนนอนเป็นตึกไม่มีกองงานใส่ชุดนักโทษตลอดเวลาเช่นกัน

แดนความมั่นคงสูงไม่ได้เข้าไปง่ายๆจะมีประตูใหญ่อีกชั้นแล้วก็จะเป็นประตูแดนอีก 2ชั้นผมกับเพื่อนที่ไปจัดงานโดนค้นตัวและนับยอดว่ามากี่คนมีใครบ้างโดยการขานชื่อตั้ง 3ด่าน(หมดโอกาศหนีจริงๆ)

พูดถึงความเป็นอยู่ของนักโทษแต่ละแดนแล้ว มันก็มีมุมมืดและอิทธิพลขาใหญ่ในเรือนจำอีกมากมายทั้งการนำสิ่งผิดกฎหมายเข้ามาในเรือนจำ

เสพยาและค้ายาภายในและภายนอกเรือนจำ ผมจะเริ่มจากการนำยาเสพติดเข้ามาภายในเรือนจำก่อนวิธีที่ง่ายที่สุดและใช้บ่อยที่สุดคือจะโทรศัพท์ออกไปหาคนภายนอกให้นำยามาส่งโดยจะห่อด้วยถุงยางอนามัยเป็นก้อนกลมๆ ไปวางงานให้กองนอกเอามาแล้วนำเข้าโดยการยัดก้น(เบ่อตูด)จะมีคนไปกระจายต่อตามแดนต่างๆ

วิธีต่อมาคือคล้ายกับวิธีแรกแต่จะมากับของร้านค้าสวัสดิ์การในเรือนจำจะมีทั้งของ ญาติเยี่ยมและของที่เรือนจำนำมาขายในแดนซึ่งจะตรวจสอบไม่ละเอียดเพราะว่ามีจำนวนมาก แล้วก็กระจายต่อไปแดนต่างๆ

อีกวิธีไม่ค่อยทำกันคือ ติดต่อกับรถยนต์ขนอาหารเข้ามาในเรือนจำแล้วนัดกันมาประมาณกี่โมงของอยู่กับอะไรผักหรือหมูแต่วิธีนี้เลิกใช้แล้วเพราะโดนจับได้

พอนำของเข้ามาได้ต่อไปก็จะเป็นการกระจายยาไปแดนต่างๆ การกระจายยาเมื่อก่อนจะไปกับรถข้าวจะซุกไว้ในถังข้าวไปในแดนต่างๆหลังๆ มีสายแจ้งผู้คุมเลยเกมส์ไปเยอะ แล้วการกระจายอีกแบบคือจากทางบริการแดนที่ออกไปเอาของร้านค้าสวัสดิ์การในเรือนจำแล้วซุกซ่อนมา กับลังขนมของใช้อื่นๆแบบนี้จะไม่ค่อยตรวจเจอเท่าไหร่ การกระจายแบบรายย่อยก็มีครับโดยจะโยนข้ามกำแพงมาจากทางเดินตรงกลาง อันนี้เสี่ยงอยู่ต้องรีบเอาเท้าเหยียบเพราะลานเอนกประสงค์จะอยู่หน้าแดน ตรงเจ้าหน้าที่นั่งอยู่พอดีต้องหาจังหวะเหมาะจริงๆแล้วไปให้ไว

ที่นี้ก็ถึงการที่จะเอาโทรศัพท์เข้ามาในเรือนจำ การที่เอาเข้ามาก็มีอยู่ไม่กี่ทางคือให้ผู้คุมถือเข้ามาและมากับบริการแดนเหมือนเอายาเข้า

ราคาค่าเข้าจะต่างกัน 1หมื่นบาทถ้าให้ผู้คุมก็จะอยู่ที่ 4-5หมื่นบาท ถ้ามากับบริการแดนค่าเข้าจะอยู่ที่ 3-4หมื่นบาทราคาไม่รวมค่าเครื่อง

แต่คนที่นำเข้ามาจะขายได้ 6-7หมื่นบาทต่อเครื่องซึ่งมันก็คุ้มอยู่ บ้างคนใช้ I-Phone 1(ตอนนั้นพึ่งออกมาใหม่) คนที่ซื้อไว้ส่วนใหญ่จะใช้ติดต่อสั่งงานภายนอกและขายยาเสพติด อุปกรณ์โทรศัพท์ต่างๆนี่แยกชิ้นขายทั้งหมด ซิมการ์ด(หัวใจ)ราคาผมจำไม่

ได้ที่ชาร์จแบต(ปั๊ม)ราคาประมาณ3-5พันบาทได้สายหูฟังอีกจำราคาไม่ได้ มันยากมากที่จะมีของเหล่านี้ถ้าไม่ใช่ขาใหญ่ การสั่งของภายในเรือนจำก็จะเป็นแบบใยแมงมุม คือจะติดต่อกันตลอดของมาเมื่อไหร่เข้าแดนไหนก่อนแล้วของอยู่ที่ไหนมาเยอะไหมประมาณนี้ ถ้าเป็นขาใหญ่ก็จะมียอดเสพอีก

**ต่อจากเมื่อวาน

ส่วนการสั่งยาภายนอกจะโทรติดต่อกับลูกน้องหรือญาติให้ไปเอายาที่ไหนกับใครเพราะว่ามักจะทำเป็นรายใหญ่กันทั่งนั้น อีกอย่างสายงานต่างๆ

ก็จะมาเจอกันในเรือนจำแล้วก็แนะนำกันต่อไปเป็นทอดๆ การใช้โทรศัพท์ในเรือนจำไม่ได้มีไว้โทรสั่งยาอย่างเดียวยังมีไว้ให้นักโทษคนอื่นๆที่ซื้อยาไปเสพโทรหาญาติให้โอนเงินเข้าบัญชีของนักโทษที่ค้ายา การค้ายาภายในเรื่อนจำนอกจากการให้ญาติโอนเงินแล้วยังมีการจ่ายด้วยบุหรี่

อย่างยา 2เซ็น(หลอดนมไวตามิล)จ่ายเป็นบุหรี่ 40ซอง ถ้านักโทษคนไหนเบี้ยวหรือจ่ายไม่ตรงนัดก็ยังให้โอกาศถ้ายังไม่จ่ายอีกก็จะจ่ายยา(ตบสั่งสอน) หนักสุดตอนเช้าเปิดห้องขังก็เตรียมตัวโดนกระทืบเลย ถ้าคนในบ้านอีกฝ่ายไม่ยอมจะเอาคืนทีนี้ถึงกับเป็นเรื่อใหญ่

แล้วมีอีกกรณีที่มีปัญหามากคือเป็นหนี้แล้วมีชื่อย้ายเรือนจำ เจ้าหนี้ก็จะไปตามเก็บกับคนในบ้านก็จะมีปัญหาเรื่องใช้หนี้แทนมีเรื่องเป็นประจำ

ส่วนอุปกรณ์เสพยา(ส่วนใหญ่ยาไอซ์)ก็จะเอาขวดยานัตถุ์มาเจาะแล้วหลอดแก้วจะมาจากแดน 1และแดน 2จะสอยหลอดไฟ(หลอดตะเกียบ)

มาจากข้างกำแพงเรือนจำและนำมาขาย แล้วการเสพผงขาวก็จะดมและฉีดเข้าเส้นเลือดเข็มฉีดยาจะเอามาจากแดน พบ.ส่วนหัวเข็มไม่มีเปลี่ยนคือใช้เข็มร่วมกัน การซ่อนทั่วไปจะแยกส่วนเก็บไว้ถ้าเป็นยาจะสอดไว้ที่ขอบกางเกงขอบผ้าเช็ดหน้า โทรศัพท์จะพกติดตัวพอลงมา

ก็จะซ่อนไว้ถ้าวันไหนมีตรวจค้นก่อนลงเรื่อนนอนก็ใช้จังหวะสอดผ่านลูกกรงให้เพื่อนนักโทษห้องอื่นเก็บไว้ก่อน ถ้าไม่มีธุระจำเป็นก็จะไม่เอาขึ้น

การพกโทรศัพท์ขึ้นมานั้นก็จะมากับผู้ช่วยเหลือเพราะผู้คุมจะให้กุญแจมาไขเปิดประตูเรือนนอน ผู้ช่วยเหลือจะเอาไปซ่อนไว้ก่อนเวลาขึ้นเรือนนอนผู้คุมจะตรวจค้นของผิดกฎหมาย ซึ่งตอนนั้นเป็นผมเองที่เก็บโทรศัพท์ไว้ให้นักโทษคนนึงเป็นจำนวนเกือบ 20เครื่องตอนเช้าผมต้องรีบลงมาจากเรือนนอนเพื่อเก็บโทรศัพท์ไว้ก่อนที่คนอื่นมาเห็น แล้วยังมีอีก 2เครื่องที่ชุดซ่อนไว้ในพื้นปูนหน้าประตูห้องขังตรงที่ผมนอน

เรื่องที่ผมแปลกใจในตอนนั้นคือปลั๊กเสียบที่ชาร์จแบตก็ไม่มีแล้วชาร์จกันยังไง เวลาชาร์จแบตก็จะเอาสายไฟไปเกี่ยวกับสายไฟที่มีทองแดงโผล่(แอบปลอกสายไฟไว้) แค่นั้นแหละครับชาร์จได้แล้วผมเห็นครังแรกยังงงเลย และมีอีกเรื่องคือการเก็บโจทย์ในเรือนจำไม่ว่าจะเป็นแย่งแฟนกันหรือจี้จับถ้าหลุดเข้ามาแดนเดียวกันหรือไปแดนอื่นที่มีคนรู้จักคนนั้นก็อ่วมครับ โดนทั้งเตะหน้า เตะหน้าอก เฉอะมะพร้าว(ฟันซอกลงที่หัว)ครบชุด แล้วก็จะได้ตำแหน่งพิเศษคือยอดทรมาน ต้องทำทุกอย่างที่โดนใช้ไม่งั้นก็โดนตบแต่ถ้าโชคดีพอมีคนรู้จักบ้าง ก็อาจจะโดนนิดหน่อยคือยอมให้เห็นแก่คนขอ

มีอยู่เรื่องนึงที่ผมเบื่อมากๆคือการจู่โจมตอนกลางคืน วันนั้นผมนอนอยู่ดีๆได้ยินเสียงผู้คุมเปิดประตูทางขึ้นเรือนนอน ชุดจู่โจมมากันประมาณ 10กว่าคนสั่งให้เก็บที่นอนให้เรียบร้อยและก็ตรวจค้น ที่ละห้องและมีผู้คุมอีกชุดเดินตรวจริมระเบียงพอมาถึงห้องผมก็ให้ยกที่นอนออกมาที่ละคนแล้วนับยอดตั้งแถว 2แถวเรียงหนึ่งการตรวจที่นอน จะเอาเครื่องตรวจวัตถุตรวจโดยการยกที่นอนขึ้นสแกนหาของผิดกฎหมายคือโทรศัพท์(ห้องผมเคยโดนไป 5เครื่อง)


**ภาพการจู่โจม
แล้วเวลาผู้คุมเข้าไปค้นหาของผิดกฎหมายเสร็จนี่งานเข้าครับของกระจุยเต็มห้องจดหมายใครต่อใครก็ไม่รู้เกลื่อนไปหมด ถังขยะก็ลงมานอนกับพื้นเศษขยะเต็มห้อง เสื่อน้ำมันนี่พลิกหน้าพลิกหลังเลยครับแบบว่าฝุ่นฟุ้งไปหมด
**แต่ปัจจุบันเรื่องยาเสพติดและของผิดกฎหมายได้ถูกกวาดล้างไปหมดแล้วครับ**


**ภาพตรวจหาของผิดกฎหมาย
**ต่อจากวันก่อน

ครั้งนึงผมได้พบกับเจ้าพ่อยาเสพติดรายใหญ่ 1 ใน 2 ของประเทศไทยคือ นายสยาม ทรัพย์วรสิทธิ์(ภาพ70ไร่)หลายคนอาจจะรู้จักแล้วว่า เขารายใหญ่ขนาดไหน(ประวัติเขายาวครับ) วันนั้นผมออกไปฟังอุธรณ์ประกันตัวชั้นต้นระหว่างเดินออกจากแดน พบ.(ใส่ตรวนออกศาล)

ผ่านประตูบานแรกไปตรงลานกว้างเพื่อนั้งรอเช็คยอดและขานชื่อ ตอนนั้นเองที่ผมได้เจอภาพ 70ไร่ แต่ยอมรับครับว่าผมยังไม่รู้ว่าเป็นใคร

ทั้งๆที่นั่งข้างๆกัน จนนับยอดเสร็จทุกคนก็เดินแถวเรียง 1ไปรับข้าว 1ถุงและกับข้าว จนมานั่งบนรถบัสเจือนจำมีคนทักว่า"พี่ภาพหวัดดีครับพี่"

ผมก็สงสัยเพราะใส่เสื่อหลวงขอบแขนสีแดง(ชุดแดนของกลางมาก) ระหว่างทางเขาก็ทักผมว่าออกมาทำอะไรผมก็ตอบเขาแล้วก็ถามกลับ

เขาบอกมาสืบพยานแล้วผมก็เงียบไป จนมาถึงศาลจึงรู้ว่าเป็นใครนักโทษที่มาถึงศาลจะต้องอยู่รวมกันที่ห้องขังและตรงประตูจะมีโต๊ะเจ้าหน้าที่

คอยดูอยู่ แต่วันนั้นกลายเป็นที่นั่งของภาพ 70ไร่กับเจ้าหน้าที่จนผมมีชื่อเรียกไปฟังอุธรณ์แต่ศาลคัดค้านปล่อยตัวเพราะของกลางค่อนข้างมาก

พอตกบ่ายผมหิวมากช่วงนั้นศาลงดฝากอาหารให้นักโทษเพราะมีการส่งยาเสพติด ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยลองไปขอเจ้าหน้าที่แต่ไม่อนุญาติ

ภาพ 70ไร่ยืนขนมปังให้ผม1ห่อเขาบอกผมว่าเอาไปเหอะพี่ให้ ผมก็รับมาและผมก็แอบเห็นภาพ 70ไร่ก้มลงแล้วเจ้าหน้าที่ถือโทรศัพท์ให้คุย

แล้วบางทีก็เขาเท้าพาดไว้บนโต๊ะเจ้าหน้าทีผมคิดในใจนักโทษทั่วไปนี่ทำไม่ได้หรอก ผมก็อยากรู้ว่าชีวิตประจำวันเขาเป็นยังไงเหมือนกัน

แต่ไม่มีโอกาสได้รู้แค่เห็นเพียงเท่านี้ผมก็พอนึกออกนิดหน่อยแล้ว....

นี่คือเรื่องราวทั้งหมดที่ผมอยู่ในเรือนจำมา 1ปี 5เดือนฝากไว้เป็นข้อเตือนใจสำหรับทุกคนอย่าคิดทำผิดกฎหมายเพราะข้างในนั้นมันไม่มีอะไรดีครั้งนี้ผมโชคดีสู้คดีชนะออกมาได้ แต่ทุกคนคงจะไม่โชคดีเหมือนผมหรอกครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านครับ...