ฉันอยู่ในประเทศที่....
ฉันอยู่ในประเทศที่
•อยู่บ้าน ก็โดนข่มขืนได้
•อยู่โรงเรียน ก็โดนข่มขืนได้
•อยู่บนรถโดยสาร ก็โดนข่มขืนได้
•อยู่ที่ไหนๆ ในประเทศนี้ ก็โดนข่มขืนได้
ไม่ต้องเกิดมาสวย แต่งตัวล่อแหลม กลับดึก เดินคนเดียวในซอยเปลี่ยว จะเพศไหน จะอยู่ที่ไหน จะอายุเท่าไหร่ก็โดนข่มขืนได้
ถ้าผู้เสียหายเป็นผู้หญิงสวย แต่งตัวไม่มิดชิดเท่าไหร่
ผู้ต้องหามักจะตอบว่า ทำไปเพราะสัญชาตญาณ แต่ที่จริงมันคือจิตสำนึกด้านชั่วของมึงค่ะ
ฉันอยู่ในประเทศที่
ตั้งแต่เด็กจนโต ทุกสังคมชนชั้น ต่างก็สอนให้ผู้หญิงรักนวลสงวนตัว ปลูกจิตสำนึกให้มีความเป็นสุภาพสตรี
แต่ไม่มีการสอนให้ผู้ชายเป็นสุภาพบุรุษอย่างจริงจัง
ฉันอยู่ในประเทศที่
ผู้เสียหายเรียกค่าชดเชย ค่าทำขวัญ เพราะโดนรุมข่มขืน แต่กลับถูกด่าว่าหน้าเงิน
ฉันอยู่ในประเทศที่เขาสอนว่าการถูกล่วงละเมิดทางเพศมันคือเรื่องน่าอาย ไม่ควรเอาออกมาเปิดเผย จนต้องทำไห้หลายคนที่เจอเหตุการแบบนี้ได้แต่เก็บไว้คนเดียว มันรู้สึกแย่มากแต่บอกใครไม่ได้ เพราะความกลัว กลัวว่าคนที่รู้จะรังเกียจเรา
ฉันอยู่ในประเทศที่เหยื่อของคนพวกนี้ส่วนใหญ่เป็นที่น่ารังเกียจ เป็นของมือสองสำหรับคนบางกลุ่ม ถูกกล่าวหาว่าไปไห้ท่าใครเขาก่อน
ฉันอยู่ในสังคมที่เรื่องแบบนี้ผู้ที่เข้าใจและรับฟัง กลับเป็นคนอื่นที่เคยเป็นเหยื่อเหมือนกันและเข้าใจกัน ไม่ใช่ครอบครัว
ตอนผู้เสียหายโดนกระทำมีใครได้ยินเสียงไหม?! แต่ทำไมกลับฟังเสียงของผู้ต้องหา? ทำไมถึงหยิบยื่นคำว่าสิทธิมนุษยชนให้มัน ทั้งที่มันไม่ได้ยื่นคำนี้ให้เหยื่อ
ฉันกำลังอยู่ในประเทศแบบไหนกันแน่?
ประเทศที่กฏหมายเอื้อประโยชน์ให้คนผิด
ประเทศที่เหยียดประเทศอื่นว่าขายหนังโป๊ ขายเซ็กส์ทอยกันถูกกฏหมายเกลื่อนเมือง แต่ประเทศนี้กลับระบายความใคร่ ลงกับสุภาพสตรีหรือแม้แต่เด็กที่ไม่ประสีประสา
เปลี่ยนกันซักที!
อ้างอิงจาก: เพจประเทศกูมี