คนสายตาปกติคงไม่เข้าใจความรู้สึกของคนที่ต้องสวมแว่นตาอยู่ตลอดเวลา เพราะนอกจากจะมีราคาแพงและยุ่งยากวุ่นวายแล้ว ยังมีเรื่องทุกข์ใจตามมาอีกหลายประการ และนี่คือปัญหา 18 ความจริงสุดรันทดของ “คนสายตาสั้น” ในวันที่ลืมหยิบแว่นตาออกมาจากบ้าน

พอเดินออกมาก็พบว่าทุกอย่างมันเบลอไปหมด

ถ้ามีซอมบี้เกิดขึ้นตอนนี้มั่นใจได้เลยว่าเราต้องเป็นคนแรกที่ตายแหงแก๋

จะหนียังไงล่ะ ก็ฉันมองไม่เห็น!!

ยิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่สถานการณ์ก็แย่ขึ้นเท่านั้น

จะอ่านป้ายบนถนนก็ต้องเดินเข้าไปใกล้ในระยะ 2 นิ้ว นึกว่าเด็กหัดอ่านหนังสือ

ป้ายนั้นมันเขียนว่าอะไรน้า วิ่งไปดูแปป

อ้อๆ เข้าใจล่ะ

ปัญหาต่อมาคือขับรถไม่ได้ อย่าได้นั่งหลังพวงมาลัยเด็ดขาดเพราะจะทำให้เกิดหายนะ

“แฮรี่ นายไม่รู้ใช่ไหมว่าฉันสายตาสั้น วันนี้ฉันลืมใส่คอนแท็คเลนส์มาด้วยล่ะ”

“รอน!! ข้างหน้าไม่ใช่ถนนนะโว้ยยยยยยยยยยยยยย”

เมื่อไปถึงโรงเรียนหรือที่ทำงานก็เจอปัญหาต่อไป เพื่อนคนนี้เป็นใครกันนะ!?

และนี่คือภาพที่ฉันเห็น ฉะนั้นหากฉันเดินผ่านใคร แล้วไม่ได้ทักทาย ไม่ใช่เพราะหยิ่งนะ ฉันแค่มองไม่เห็น

หรือคนที่สายตาสั้นน้อยหน่อยก็มองเห็นแค่คนที่อยู่ใกล้ๆ เหมือนภาพถ่ายเบลอหลัง

ความขายหน้าเกิดขึ้นตามมาเพราะเข้าห้องผิด

ใบหน้าทุกคนกลายเป็นผลงานศิลปะของปีกัสโซ

ต้องทำท่าทางเหมือนเข้าใจสิ่งที่คนอื่นกำลังนำเสนอในห้องประชุม ทั้งๆ ที่มองเห็นเป็นอักษรต่างดาว

แถมคนอื่นยังมองว่าเราขี้เกียจ เพราะก้มตัวลงไปจนหน้าติดโต๊ะ

นี่คือสีหน้าของคนที่ลืมแว่นไว้บ้าน ไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้หน้าตาเราเป็นยังไง แต่คงไม่ต่างจากเจ้าเหมียวตัวนี้เท่าไหร่นัก

ได้แต่ฝันว่าจะมีใครยื่นมือมาช่วย แต่คงเป็นแค่ความหวังลมๆ แล้งๆ

แว่นตาของเพื่อนที่บอกว่าสั้นเท่ากันก็ไม่ได้ช่วยอะไรสักนิด

โลกที่พร่ามัวทำให้อยากจะกลับบ้านขึ้นมาทันที

หลังจากผ่านวันอันแสนทรมานไปได้ ก็รู้สึกเหมือนเป็นปาฏิหาริย์

ในที่สุดก็ได้กลับมาพบกับแว่นตาแสนรักอีกครั้ง

รู้สึกเหมือนได้สายตาคมเฉียบของยอดมนุษย์คืนมาเลยทีเดียว

แล้ววันหลังอย่าลืมของสำคัญอย่างนี้ไว้ที่บ้านล่ะ