เรื่องเล่าผีดุ ตอน อินเตอร์เน็ตฟรี

ในขณะที่เชาว์กำลังนั่งไขว่ห้างเล่นโทรศัพท์อยู่ที่ป้ายรถเมล์ หญิงสูงวัยนางหนึ่งเดินก้าวฉับ ๆ เข้ามาพร้อมกับกระดาษปึกหนึ่งในมือ เธอนำกระดาษแผ่นหนึ่งแปะเทปกาวติดลงบนบอร์ดด้านหลังเชาว์ จากนั้นทำแบบเดิมอีกสี่ห้าแผ่น จนบอร์ดเต็มไปด้วยกระดาษของเธอ

เมื่อหญิงคนนั้นเดินละไปแล้ว เชาว์หันไปชำเลืองมองกระดาษที่เธอติด บนนั้นมีภาพของเด็กวัยรุ่นสาวผมสั้นประบ่า อายุน่าจะอ่อนกว่าเขาราว ๆ สี่ถึงห้าปี ที่หน้ากระดาษมีข้อความตัวโตพาดหัวว่า ‘ประกาศตามหาเด็กหาย’ เชาว์อ่านรายละเอียดคร่าว ๆ พบว่าเธอหายตัวไปเมื่อสามวันก่อน

คงจะหนีตามผัวไปล่ะมั้ง เขาหันกลับมาที่หน้าจอโทรศัพท์ ขณะนี้เชาว์ไม่มีเวลามาขบคิดเรื่องของคนอื่น เขากำลังสนทนาธุรกิจผ่านโปรแกรมแชทกับชายคนหนึ่ง ไหโบราณจากสมัยสุโขทัยกำลังจะถูกขาย มันเป็นมรดกตกทอดจากคุณย่าของเชาว์ เธอรักไหใบนี้มาก แต่เชาว์กลับมองว่ามันเป็นสินค้าชิ้นหนึ่งที่น่าจะทำเงินให้เขาได้ราว ๆ สามหมื่นบาท

“อยากทราบความเป็นมาหน่อยครับ” ข้อความจากผู้ติดต่อขอซื้อไหโบราณถูกส่งมา

เมื่อได้อ่านข้อความนั้น เชาว์ลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเริ่มพิมพ์ลงไปว่า “นี่เป็นไหที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษของผมครับ เรียกว่าไหประจำตระกูลเลยก็ว่าได้ ย่าผมเคยเล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนมีคนมาขอซื้อใบละห้าพัน แต่ย่าผมไม่ยอมขาย คิดดูว่าเงินห้าพันเมื่อสี่สิบปีก่อนมันมีค่าขนาดไหน” เชาว์ยิ้มภูมิใจในทักษะการตอแหลของตนเล็กน้อย แม้ย่าจะเคยบอกว่ามีคนมาขอซื้อจริง ๆ แต่ข้อเสนอนั้นยื่นมาเพียงแค่ไม่กี่ร้อยบาท เขากดส่งข้อความ

ไม่ถึงห้าวินาทีหน้าจอก็แสดงสถานะ ‘อ่านแล้ว’ ลูกค้าตอบกลับมาว่า “ไหประจำตระกูลเลยเหรอครับ สำคัญขนาดนั้น ทำไมถึงขายล่ะ” ข้อความถูกส่งมาพร้อมกับสติกเกอร์รูปปลาหมึกแสดงสีหน้าแปลกใจ

เชาว์ชะงักไป ก็จริงของมัน ของสำคัญแบบนี้จะขายทำไม แถมราคายังถูกแสนถูกราวกับพวกมิจฉาชีพ เขาใช้สมองประมวลข้อความที่จะตอบกลับอยู่พักหนึ่ง “คือตอนนี้บ้านผมกำลังประสบปัญหาทางการเงินน่ะครับ ภรรยาผมประสบอุบัติเหตุต้องการเงินค่าผ่าตัดด่วน อะไรที่สละได้ก็ต้องยอมครับ ชีวิตเธอสำคัญมาก” หนุ่มโสดกดส่งข้อความพร้อมสติกเกอร์รูปหมีขั้วโลกทำหน้าเศร้า

อีกฝ่ายใช้เวลาในการตอบข้อความราวสิบห้าวิ “เข้าใจครับ ผมยินดีช่วย” ลูกค้าตอบกลับมาพร้อมสติกเกอร์รูปเด็กหัวเกรียนทำหน้ามุ่งมั่นข้าง ๆ มีข้อความว่า ‘สู้ ๆ’

เชาว์ยิ้มออกมา “ขอบคุณที่เข้าใจครับ”

“งั้นผมขอดูรูปไหใบนั้นแบบชัด ๆ หน่อยได้ไหม รูปที่คุณลงขายมันไม่ค่อยชัด ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณสะดวกหรือเปล่า”

“สะดวกครับ รอสักครู่นะ” เชาว์พิมพ์ตอบอย่างรวดเร็ว แม้ตอนนี้ตัวจะอยู่นอกบ้าน แต่ในโทรศัพท์ก็มีรูปของไหใบนั้นราว ๆ ยี่สิบรูป เขาเลือกภาพที่น่าจะชัดที่สุดจากหลาย ๆ มุม จำนวนห้าภาพ แล้วกดส่งให้อีกฝ่าย

รูปภาพทั้งห้าขึ้นสถานะ ‘กำลังส่ง’ วงกลมสีขาวหมุนติ้ว ๆ อยู่บนหน้าจอ ผ่านไปเกือบครึ่งนาทีภาพยังไม่ถูกส่ง

ชิบหายละ! นั่นเป็นความคิดแรกที่ผุดขึ้นมา เชาว์ปัดหน้าจอโทรศัพท์ลง จำได้คร่าว ๆ ว่าครึ่งชั่วโมงก่อนมี SMS แจ้งมาเรื่องอินเทอร์เน็ตของเขาที่ใกล้จะหมด น...เน็ตหมด เชาว์เริ่มแสดงทีท่าลนลาน เงินในโทรศัพท์ก็ไม่เหลือ ตู้เติมเงินที่ใกล้ที่สุดคงอยู่ห่างออกไปราว ๆ สิบกิโล

เขาเปิดโปรแกรมแชทอีกครั้ง อินเทอร์เน็ตที่ใช้ได้ตอนนี้ความเร็วไม่ต่างจากหอยทาก รูปที่กดส่งไปแทบจะไม่โหลด ให้ตายเถอะ รับปากไปแล้วว่าจะส่งรูป ถ้าส่งไปช้ามีหวังโดนสงสัยว่าเป็นพวกมิจฉาชีพแน่ ๆ เชาว์พยายามคิดหาหนทางที่จะได้เข้าถึงอินเทอร์เน็ตอีกครั้ง เขายังไม่อยากเสียลูกค้ารายนี้ไป คงไม่ใช่เรื่องง่ายแน่ ๆ ที่จะมีคนหลงเข้ามาติดต่อซื้อไหบ้าบอนั่น

จริงด้วยสิ ‘WIFI’ ไง จู่ ๆ สิ่งนั้นก็ปรากฏเข้ามาในหัว เขารีบเปิดไวไฟโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว จำได้ลาง ๆ ว่าเคยเห็นป้ายโฆษณา ‘ไวไฟฟรีจากภาษีของประชาชน’ เชาว์มองรายชื่อไวไฟ ที่ค่อย ๆ ทยอยขึ้นมา มีสามชื่อที่เป็นไวไฟสาธารณะ สามารถเชื่อมต่อได้โดยไม่ต้องใช้รหัสผ่าน เชาว์ลองจิ้มไปที่หนึ่งในรายชื่อ ไวไฟถูกเชื่อมต่อ รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า แต่ทว่า ยังไม่ทันได้ใช้ก็มีหน้าเว็บไซต์เด้งขึ้นมา...

กรุณาใส่ชื่อสมาชิกและรหัสผ่าน หรือถ้ายังไม่ลงทะเบียนสามารถส่ง SMS มาได้ที่... เชาว์มองหน้าเว็บไซต์นั้นตาค้าง ของฟรีไม่มีในโลก นี่มันต้องเสียค่าสมัครใช้งานนี่หว่า เขากำหมัดแน่น ให้ตายเถอะป่านนี้ลูกค้าคงรอจนหลับไปแล้ว

ขณะที่กำลังจ้องมองหน้าจออย่างหมดหวัง ทันใดนั้นเอง! ก็มีไวไฟอีกชื่อหนึ่งเด้งขึ้นมา เขามองดู มันเป็นไวไฟสาธารณะมีชื่อแปลกประหลาดเหมือนคนตั้งจะพิมพ์มั่ว ๆ ‘#(*&$%%#’ แต่เชาว์ไม่สนหรอก นี่คงเป็นทางเลือกสุดท้ายแล้ว นิ้วมือจิ้มเบา ๆ ที่สัญญาณไวไฟปริศนา

กำลังเชื่อมต่อ...รับที่อยู่ IP…เชื่อมต่อแล้ว

สัญญาณไฟไวเด้งขึ้นมาเต็มหลอด ไม่มีหน้าเว็บไซต์บ้าบอเด้งขึ้นมาให้กดลงทะเบียน เชาว์กดเปิดโปรแกรมแชทอีกครั้ง แล้วเขาก็ได้พบว่ารูปไหทั้งห้า ถูกส่งไปยังอีกฝ่ายแล้ว

อยากจะร้องขอบคุณสักยี่สิบรอบ เชาว์ลุกขึ้นจากม้านั่ง มองไปรอบ ๆ ใครหนอกรุณาปล่อยไวไฟให้ใช้ฟรี ๆ และในขณะที่กำลังหันซ้ายแลขวา สายตาของเชาว์ก็ได้เหลือบไปเห็นหญิงสาวผมยาวนางหนึ่ง กำลังยืนเล่นโทรศัพท์ หันหน้าออกไปบริเวณถนน เชาว์ชะงักไปเมื่อได้เห็นเธอ ความรู้สึกเย็นวูบแผดซ่านไปทั่วแผ่นหลัง จะว่าไปป้ายรถเมล์ที่เชาว์ยืนอยู่ในขณะนี้ก็ไม่มีใครนั่ง ทำไมเธอถึงไปยืนรออยู่ตรงนั้น

เชาว์ค่อย ๆ นั่งลง เธอคนนั้นคงเปิดแชร์ไฟไวค้างไว้ แล้วดันลืมปิด แต่จะยังไงก็เถอะนี่ถือเป็นโชคของเชาว์ เขากลับไปที่แชทของลูกค้า ในขณะนี้ขึ้นสถานะว่าอ่านแล้ว อีกทั้งยังมีจุดไข่ปลาสามจุดกำลังเด้งขึ้นลง นั่นแสดงว่าอีกฝ่ายกำลังจะตอบกลับมา เชาว์เฝ้ารออย่างลุ้นระทึก

ทันใดนั้น! บนหน้าจอมีเว็บไซต์ประหลาดเด้งขึ้นมา เชาว์สะดุ้งโหยง หัวเขกดังโป๊กกับบอร์ดด้านหลัง บนหน้าเว็บไซต์แสดงรูปกระต่ายดวงตาแดงก่ำกำลังเคี้ยวผัก ไอ้บ้าเอ่ย ใครมันแกล้งกันแบบนี้วะ เชาว์หันไปหญิงคนนั้น ทว่า เธอเองก็กำลังจ้องมองมาที่เชาว์

เขาหันขวับ ทำทีเล่นสไลด์หน้าจอโทรศัพท์แก้เขิน เธอคงจะได้ยินเสียงดังโป๊กเมื่อสักครู่ ให้ตายเถอะ รูปกระต่ายดวงตาแดงก่ำก็ยังปรากฏอยู่บนหน้าจอ เชาว์รีบปิดมัน ก่อนจะค่อย ๆ ชำเลืองกลับไปที่ผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเธอกำลังหันหลังเดินจากไป เฮ้อ...ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เชาว์เปิดโปรแกรมแชทขึ้นมา

“เดี๋ยวผมจะส่งรูปให้เพื่อนที่เป็นผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบสักครู่นะครับ ไม่ทราบว่าคุณมีรูปอีกไหม ผมต้องการทุกซอกทุกมุม เห็นข้างในไหยิ่งดี” ข้อความตอบกลับจากอีกฝ่าย

เชาว์โล่งอก นึกว่าจะต้องเสียลูกค้าไปเสียแล้ว เขาพิมพ์ลงไปว่า “ได้ครับ รอสักครู่นะ” ก่อนจะกดส่ง

ข้อความโหลดอยู่ราวห้าวินาที ถึงจะถูกส่งไปยังอีกฝ่าย เชาว์เริ่มรับรู้ถึงความล่าช้าจากสัญญาณอินเทอร์เน็ต ให้ตายสิ! เขาปัดหน้าจอลงมา พบว่าสัญญาณไวไฟเหลือเพียงขีดเดียว ช...ชิบหายละ จริงด้วย เธอเป็นเจ้าของสัญญาณไวไฟนั่นจริง ๆ ว่าแต่ตอนนี้เธอเดินหายไปไหนแล้ว

เชาว์ลุกขึ้นยืนมองไปจุดเดิมที่ผู้คนนั้นเคยอยู่ ถ้าให้เดาผู้หญิงคนนั้นคงจะเดินเข้าไปในซอยที่อยู่ถัดจากป้ายรถเมล์ไปไม่กี่สิบเมตร เขารีบก้าวตามสัญญาณไปอย่างไม่ลังเล

ระหว่างทางเชาว์พยายามเลือกรูปภาพไปพลาง ๆ มีอีกห้าหกรูปที่พอจะใช้ได้ แต่ปัญหาคือสัญญาณอินเทอร์เน็ตกำลังร่อยหรอ แบบนี้คงต้องใช้เวลาสักครึ่งชั่วโมงถึงจะส่งรูปครบ

เชาว์เดินมาหยุดอยู่ที่บริเวณหน้าปากซอยแห่งหนึ่ง มันเป็นช่องทางเดินแคบ ๆ พอให้คนสามารถเดินสวนกัน สองฝั่งเป็นกำแพงอิฐบล็อกขึ้นรา ปลายทางคงจะทะลุไปยังถนนอีกฝั่ง เชาว์แลเห็นแผ่นหลังของผู้หญิงที่กำลังก้าวเดินอย่างช้า ๆ รับรู้ได้ถึงบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล...

ปกติมันไม่มีซอยอยู่ตรงนี้ไม่ใช่เหรอ

เชาว์พยายามครุ่นคิด ปกติเขาจะนั่งรถเมล์จากที่ทำงานมาลงที่ป้ายนี้เพื่อต่อรถกลับบ้าน ถึงจะยังไม่เคยเดินสำรวจรอบ ๆ แต่เขาก็มั่นใจว่าไม่เคยเห็นซอยตรงหน้ามาก่อน เอ...มันยังไงกัน

เชาว์นำโทรศัพท์ขึ้นมาจะดูว่ารูปถูกส่งหรือยัง แต่ทว่า ตัวเขากลับสะดุ้งโหยง เมื่อพบว่าบนหน้าจอโทรศัพท์กำลังแสดงหน้าเว็บไซต์ประหลาด แต่คราวนี้กลับแสดงภาพตัวการ์ตูนม้าสีชมพูที่มีเขาอยู่กลางศีรษะ ใช่แล้ว มันเป็นภาพของม้ายูนิคอร์น

อะไรของมันวะ เดี๋ยวกระต่ายเดี๋ยวยูนิคอร์น นี่จะเล่นเกมใบ้คำหรือยังไง เชาว์ปิดหน้าเว็บไซต์ประหลาด แล้วเข้าไปดูที่โปรแกรมแชท พบว่ารูปไหทั้งหมดถูกส่งไปยังลูกค้า เชาว์ยิ้มออกมา สัญญาณไวไฟกลับใช้ได้อีกครั้ง

“อีกแป๊บนึงนะครับ เพื่อนผมใกล้ได้คำตอบละ” ข้อความจากลูกค้าถูกส่งมา

เชาว์รีบพิมพ์ตอบ “เคครับ” เขากดส่ง แต่พบว่ามันโหลดอยู่นานถึงห้าวิ

บ้าเอ่ย สัญญาณอินเทอร์เน็ตของเชาว์อ่อนลง เขาเงยหน้ามองเข้าไปในซอย เห็นหญิงสาวอยู่ไกลโข อะไรวะแป๊บเดียวเดินไปโน่นละ แบบนี้ไม่ดีแน่เน็ตจะหลุดอยู่แล้ว เขามองอีกฝ่ายอย่างลังเล เอาวะเป็นไงเป็นกัน เชาว์ตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปในซอย เขาเดินอย่างรวดเร็ว แต่ก็พยายามรักษาระยะห่างจากหญิงสาว กลัวว่าจะโดนเธอมองว่าเป็นพวกโรคจิต

ในขณะที่กำลังก้าวเดิน ความรู้สึกไม่ชอบมาพากลเริ่มก่อตัว บรรยากาศในซอยแห่งนี้ดูวังเวงชอบกล แทบจะไม่ได้ยินเสียงของสิ่งมีชีวิต เงาของอาคารแถวนี้ก็บดบังแสงแดด จนทำให้รู้สึกราวกับอยู่ในช่วงหัวค่ำ เขาก้าวตามหลังเธอไปเรื่อย ๆ สายตาไม่ละจากหน้าจอโทรศัพท์ ทันทีที่ลูกค้าคอนเฟิร์มกลับมา เชาว์จะรีบเดินออกจากซอยบ้านี่ในทันที

เร็วสิวะ จะตรวจห่าเหวอะไรนักหนา ทั้ง ๆ ที่อากาศโดยรอบเย็นยะเยือก แต่เชาว์กลับมีเหงื่อเม็ดโตไหลออกมา บรรยากาศในซอยแห่งนี้ถาโถมความอึดอัด เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง บางทีก็เริ่มอยากจะอาเจียนออกมา เชาว์สไลด์จอโทรศัพท์ขึ้นลง ราวกับว่ามันจะทำให้อีกฝ่ายตอบแชทเร็วขึ้น

ทว่า! เว็บประหลาดเด้งขึ้นมาอีกครั้ง แต่ท่าทีตกใจของเชาว์น้อยลงกว่าครั้งก่อน เขาจะกดปิดมันแต่ก็อดไม่ได้ที่จะดูว่าคราวนี้เป็นรูปอะไร เว็บไซต์กำลังแสดงรูปสมุดเล่มหนึ่งที่เปิดกางออก บนหน้ากระดาษมีตัวอักษรเล็ก ๆ เห็นไม่ชัด เชาว์ย่นคิ้วสงสัย รูปสมุดบันทึกนี่มันอะไรกัน เอ...หรือว่ามันกำลังจะบอกอะไรบางอย่าง

เขาเริ่มทบทวนสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ภาพทั้งสามที่ถูกส่งมานี่มันคืออะไร กระต่าย ม้ายูนิคอร์น สมุดโน้ต มันถูกส่งมามั่ว ๆ หรือมีความหมายอะไรแอบแฝง และแล้ว เชาว์นึกย้อนไปถึงเกมใบ้คำสมัยเด็ก ๆ วิธียอดนิยมในการหาคำตอบการใบ้คำด้วยภาพคือการถอดรหัสจากภาพต่าง ๆ แล้วนำมาเชื่อมโยงกันกลายเป็นคำตอบ

กระต่าย...ม้ายูนิคอร์น...สมุดโน้ต

เอ...ดูยังไงมันก็ไม่มีอะไรเชื่อมโยงกัน เชาว์พยายามครุ่นคิดขณะที่สองเท้าก้าวไปข้างหน้าไม่ยอมหยุด จู่ ๆ เขาก็นึกวิธีถอดรหัสวิธีหนึ่งขึ้นมา ใช่ ถ้าแกะเป็นภาษาไทยไม่ได้ให้แกะเป็นภาษาอังกฤษ…

rabbit…unicorn…note book หากลองนำตัวหน้าของทั้งสามมารวมกัน...

อย่าบอกนะ! สิ่งนั้นทำให้สองเท้าของเชาว์หยุดชะงัก หัวใจที่กำลังเต้นตุบตับ ล้วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

R…u…n

ว...วิ่ง!

-------------------------

บุญเชิดได้ยินแว่ว ๆ ว่าบริเวณป้ายรถเมล์ที่เขากำลังนั่งอยู่ในขณะนี้ มีใครหลายต่อหลายคนหายตัวไปอย่างปริศนา บ้างก็ลือว่าเพราะแถวนี้เคยเป็นป่าช้าเก่ามีวิญญาณชั่วร้ายคอยหลอกคนไปฆ่า แต่บุญเชิดไม่สนข่าวลือไร้สาระนั่นหรอก เขานั่งรถเมล์มาลงที่ป้ายนี้เป็นเวลาสิบปี ผีบ้าผีบออะไรไม่เคยเจอ

ขณะที่เขากำลังนั่งเล่นเกมโทรศัพท์ระหว่างรอรถเมล์ จู่ ๆ บุญเชิดก็พบว่าสัญญาณอินเทอร์เน็ตเริ่มติดขัด ไอ้บ้าเอ่ย กำลังเข้าได้เข้าเข็มอยู่เชียว เน็ตค่ายนี้มันห่วยจริง ๆ แล้วก็เป็นไปตามที่คิดนั่นแหละ สัญญาณอินเทอร์เน็ตอ่อนลงจนไม่สามารถเล่นเกมต่อได้

บุญเชิดรู้สึกหัวเสีย เกมของเขายังค้างอยู่ เกรงว่าถ้ากลับไปไม่ทันอาจโดนศัตรูบุกมาตีป้อมจนแหก ทำให้อันดับลดลง

ไม่นะ ทางเลือกสุดท้ายที่นึกออกคงจะมีสัญญาณไวไฟสาธารณะ บุญเชิดไม่เคยเชื่อมต่อมาก่อนด้วยสิ ว่าแต่แถวนี้จะมีให้เชื่อมต่อหรือเปล่า ทว่า เมื่อบุญเชิดกดเปิดหาสัญญาณไวไฟ มีชื่อหนึ่งเด้งขึ้นมาในทันที ‘#(*&$%%#’ เขาแปลกใจเล็ก ๆ แต่ก็กดเชื่อมต่อเนื่องจากไม่ต้องใช้รหัสผ่าน

และแล้ว เขาก็สามารถกลับมาเชื่อมต่อกับเกมได้อีกครั้ง โอ้...ขอบคุณพระเจ้า บุญเชิดหันซ้ายแลขวา ใครหนอใจดีปล่อยสัญญาณให้ใช้ จู่ ๆ สายตาของเขาก็ไปสะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังยืนเล่นโทรศัพท์ นอกจากบุญเชิดแล้ว มีเธอเพียงคนเดียวที่อยู่แถวนี้ คงจะเป็นไวไฟของเธอ แต่จะสัญญาณใครก็ช่างเถอะ ขอเล่นจบเกมก็พอ เขาหันกลับมาที่หน้าจอโทรศัพท์

ทว่า! บุญเชิดสะดุ้งโหยง เมื่อพบว่าบนหน้าจอมีเว็บไซต์ประหลาดเด้งขึ้นมา เขาเพ่งมองหน้าจอ บนหน้าเว็บไซต์กำลังแสดงรูปภาพไหโบราณใบหนึ่ง

ไหบ้าอะไรวะเนี่ย บุญเชิดตกใจเล็ก ๆ แต่ช่างมันเถอะ คงจะเป็นโฆษณาที่แฝงมาในเครื่อง เขาปิดหน้าเว็บไซต์ลง ก่อนจะเปิดเกมขึ้นมาเล่นต่อ

------------------- จบ -----------------