สงครามล้างโลก...ตอนที่ 1

ค.ศ.3000

เจมส์  ค่อยๆลืมตาขึ้นมา หลังจากที่ตัวเขาหลับไหลไปนาน6เดือนเต็มๆ

ใช่! เจมส์เป็นมนุษย์ทดลองในโครงการวิทยาศาสตร์ ที่จะทำภารกิจเดินทางข้ามจักรวาล

เพื่อสำรวจ และค้นหาโลกใบใหม่ในจักรวาลอื่น ที่ห่างไกลจากโลกปัจจุบันหลายล้านปีแสง 

เขาคือหนึ่งใน10คน ที่ถูกเลือกให้มาทดลองครั้งนี้  โดยแต่ล่ะคน ต่างก็ถูกแยกไปไว้ในที่ต่างๆทั่วโลก 

โดยเขาเองก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนกันบ้าง

“ เฮ้! หวัดดี ”

เจมส์กล่าวทักทายออกไปท่ามกลางแสงสลัวๆในห้องใต้ดินลึกกว่า50เมตร  

ห้องนี้กว้าง10เมตรยาว10เมตร สร้างเป็นโดม โดยมีเครื่องกำเนิดไฟฟ้าขนาดเล็ก 

และอุปกรณ์สื่อสารต่างๆอย่างครบครับ

“ เอ่ออออ.. ทำไมไม่มีใครตอบสักคน ”

เจมส์พูดกับตัวเอง แล้วก็ขยับตัวลุกเดินลงมาจากเตียงทดลองที่เขานอนมาอย่างยาวนาน 

เขาเดินไปเปิดไฟ พอไฟสว่างขึ้น เขาก็หลับตาและหันหน้าหนีแสงไฟอย่างรวดเร็ว

“ โอ๊ะ..ให้ตายเถอะ แสบตาสุดๆ ”

เจมส์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ เพื่อปรับสภาพดวงตาของเขาให้ชิน 

พอเริ่มชินกับแสงสว่างดีแล้ว เขาก็กวาดสายตามองสำรวจไปทั่วห้อง

" ไม่มีใครอยู่ในนี้เลยสักคน ไปไหนกันหมดเนี๊ยะ. "

เจมส์ทำท่าฉงน แล้วก็ทำการสำรวจดูอย่างละเอียดอีกครั้ง ทุกอย่างมันดูเหมือนกับว่า ห้องนี้ไม่ได้ถูกใช้งานมาเป็นระยะเวลาไม่ต่ำกว่า1เดือน

ถึงห้องนิรภัยนี้จะไม่มีใครรู้ก็ตาม แต่อย่างน้อยก็ต้องมีเจ้าหน้าที่และนักวิทยาศาสตร์ที่ดูแลโครงการนี้ เข้ามาดูเป็นระยะบ้าง แต่มันก็ดูเหมือนกับว่า ภายในระยะ1เดือนก่อนหน้า ไม่มีใครเข้ามาในนี้เลยสักคน

 

เจมส์เริ่มเดินสำรวจตามตู้เก็บอาหาร และพบว่าแคปซูลอาหารต่างๆยังคงได้รับการเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี เขาจึงหยิบขึ้นมาใส่ปาก1เม็ดเพื่อฟื้นฟูพลังงานในร่างกายต่างๆให้กลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง ก่อนที่จะหันหลังกลับเดินขึ้นมานอนพักผ่อนแบบกึ่งนั่งกึ่งนอน และครุ่นคิดว่าทุกคนหายไปไหนกันหมด สุดท้ายเขาก็ผลอยหลับไป

----------

05.00น.

เจมส์ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาพบว่าร่างกายเริ่มกระปรี้กระเปร่ากว่าเมื่อวานนี้ 

เขายกมือซ้ายขึ้นและใช้นิ้วมือขวากดไปที่หลังมือด้านซ้าย ก็ปรากฏเป็นจอดิจิตอลเรืองแสงขึ้นมา มีตัวเลขแสดงข้อมูลต่างๆโชว์หรา

“ ตีห้าล่ะ ”

เขาเอ่ยกับตัวเองเบาๆ พลางลุกขึ้นบิดกายซ้าย-ขวาไปมา เพื่อไล่ความเหนื่อยอ่อนออกจากร่างกาย

“ ได้เวลาออกค้นหาคนอื่นๆแล้วซินะ”

 เขาพาตัวเองเดินมาหยุดยืนตรงมุมผนังด้านซ้าย ยกมือซ้ายขึ้นมาระดับหน้าอกแล้วกดปุ่มที่มือซ้ายของเขาอีก1ครั้ง มีแสงสีฟ้าจางๆฉายมาที่ตัวของเขา แล้วก็มีเสียงดังปี๊ปสั้นๆขึ้น1ครั้ง ผนังเล็กๆก็ถอยเลื่อนเปิดออก เขาก้าวเดินออกมาจากห้อง ประตูก็ปิดเองอีกครั้ง

 เขาจึงก้าวเดินขึ้นมาตามทางแคบๆ เป็นบันไดตรงๆ ทำมุมเอียง45องศา พอขึ้นมาสุดระยะ ก็จะพบกับประตูกลอีก1ชั้น ซึ่งถ้ามองเผินๆจากด้านนอก ก็จะคิดว่าเป็นท่อระบายน้ำทิ้ง ซึ่งอยู่ด้านหลังของเกาะ จึงไม่มีใครสังเกตเห็น เขาสแกนโค้ตที่มืออีกครั้ง แล้วก็ก้าวเดินออกมาด้านบน

 “ ให้ตายยย...”

“ มันเกิดบ้าอะไรขึ้น ทำไมมันถึงเละเป็นโจ๊กแบบนี้ไปได้ ”

เขาเพ่งมองไปเบื้องหน้า ภาพเก่าๆเมื่อ6เดือนก่อนพุ่งเข้ามาในหัวของเขา

 ภาพบ้านพักตากอากาศที่สวยงามและห้างสรรพสินค้าอันยิ่งใหญ่ และผู้คนมากมาย ที่พากันเดินช้อปปิ้ง และพักผ่อนกันตามชายหาด ได้อันตรธานหายไปหมดแล้ว

 สิ่งที่เขาอยู่ในตอนนี้คือ.. ภาพของซากปรักหักพังที่รกร้าง และโครงกระดูกของผู้คนที่นอนระเกะระกะเป็นระยะ ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนกับว่าถูกเผาด้วยความร้อนอันมหาศาล เขารู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

“ระเบิดอะตอม”

ด้วยสัญชาติญาณของคนที่เคยเป็นทหาร และผ่านการฝึกการรบมาทุกรูปแบบ 

 เขาจึงรู้เลยว่านี่คือระเบิดอะตอม

ระเบิดอตอมเป็นระเบิดที่พัฒนามาจากระเบิดปรมาณู ซึ่งอะตอมจะมีความร้อนมากกว่าถึง50เท่า

   คำถามก็คือ..ใครเป็นคนทำ ? และทำเพื่ออะไรกัน เขาไม่มีเวลาคิดอะไรมากไปกว่านี้แล้ว 

สิ่งที่ควรทำตอนนี้คือ สำรวจหาผู้ที่รอดชีวิตให้ได้ จะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ 

เขาใช้เวลาทั้งวันเดินสำรวจไปทั้งเกาะ หวังแค่เพียงว่าจะมีคนรอดชีวิตบ้าง 

แต่เขาก็ไม่เจอใครสักคนบนนี้จริงๆ เจอแต่ซากปรักหักพัง รถราและเรือต่างๆ

ที่ถูกเผาไหม้เหลือแค่โครงดำๆ และกระดูกของมนุษย์ที่กระจัดกระจายตามตึกต่างๆ

  เขาตัดสินใจกลับที่พักอีกครั้งเมื่อเวลาเกือบๆ1ทุ่ม เพราะทุกอย่างมันมืดไปหมด 

เขายังคงคิดว่าต้องมีใครรอดชีวิตอยู่บ้าง อย่างน้อยก็นักวิจัยหรือมนุษย์ทดลองอย่างเขา

“ห้องลับแบบนี้น่าจะมีอีกที่ไหนสักแห่งบนเกาะนี้แน่นอน”

เขาพึมพำในลำคอ ก่อนจะเอนตัวลงนอน

----------