The World Line เส้นโลกแบ่งเขต ตอนที่2

อ่านตอนที่แล้ว: https://board.postjung.com/1126848

แสงแดงยามเช้าส่องเข้ามาบริเวณที่ผมหลับอยู่ เช้าแล้วหรอเนี่ย หลับสบายๆอยู่เลย
เอาล่ะ วันนี้ผมจะต้องหาเงินเพิ่มให้ได้!
ผมเดินออกมาจากซอย ถนนช่วงเช้าวุ่นวายมาก
ผู้คนเดินซื้อของในตลาด แต่ดูเหมือนว่า
วันนี้ ผมคงต้องหาข้าวเช้ากินแล้วสินะ….
ผมเดินไปตามตลสดจนเห็นร้านๆหนึ่งซึ่ง
ผมคิดว่าน่าจะถูกที่สุดในตลาดนี้แล้ว เมนูที่สุดในร้านนี้เป็นอาหารที่หน้าตาแปลกๆไปหน่อย
แถมตัวอักษรกำกับยังแปลกๆอีกด้วย แต่ทันใดนั้น
ตัวผมรู้สึกแปลกๆเล็กน้อย แต่จากนั้นตัวอักษรแปลกๆนั่น ก็กลายเป็นภาษาไทยไปซะแล้ว
    “อะไรเนี่ย!” ผมอุทานออกมา
‘ซุปเห็ดไวท์นอธใต้?’รู้สึกเหมือนจะเป็นชื่อของเมนูนี้สินะ ราคาของมันก็ 300เวรี?
ราคาของมันต่างจากที่เจ้านาย<เก่า>ผมบอกเล็กน้อยแต่ก็นะ ช่างไอ้นั่นเถอะ ผมรู้สึกดีจะตายที่ชีวิตผมได้รับอิสระขนาดนี้ หากเทียบกับ โลกใบเก่า…
ช่างมันเถอะ ผมหิวมากแล้ว รีบไปสั่งซุปเห็ดมาก่อนดีกว่า ผมเดินไปสั่งซุปเห็ดจากพนักงาน จากนั้นผมก็นั่งรออยู่ประมาณ5นาทีพนักงานจึงนำซุปเห็ดมาให้
ผมลองชิมไปคำแรก รสชาติของมันก็สมราคาน่ะนะ
ผมกินซุปเห็ดจนหมดผมยื่นเงินให้กับพนักงาน
ก่อนจะเดินออกจากร้านไป ผมเดินเล่นอยู่ในตลาด
ก่อนที่ผมจะสะดุดกับเงาของคนๆหนึ่ง ที่ทำให้ผมรู้สึกว่า ผมรู้จักกับเขามาก่อน ผมรีบวิ่งตามเขาไป
    “เฮ้ย รอก่อนสิฟะ!” ผมตะโกนออกไป
เขาหันกลับมา ซึ่งคนๆนั้นก็คือเพื่อนของผมที่เดิน
ไปซื้อนิยายกับผมนี่เอง(จากตอนที่1) แต่ว่าเจ้านี่มันมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย!
    “แก...มาที่นี่ได้ยังไงกันฟะ!”เพื่อนผมถาม
    “ฉันสิต้องถามแก แกมาที่นี่ได้ยังไงกัน
ไอพี!” ใช่แล้ว ‘พี’ ก็คือชื่อของเพื่อนของผมเอง
    “แก...สะดุดหินหน้าคะมำตายไปแล้วไม่หรอ แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันเนี่ย???” เพื่อนผมถามอิกมาด้วยความประหลาดใจ
    “ใช่ ฉันสะดุดหินหน้าคะมำตายละมั้ง!
แต่แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงนั่นมันอีกเรื่องนึงโว้ย” ผมตะโกนออกมา
    “ก็หลังจากที่ฉันไปงานศพแกน่ะสิ!
ระหว่างที่กำลังขับรถกลับบ้าน ก็มีรถบรรทุกพุ่งมาชนฉันเฉยเลย!! จากนั้น ทุกอย่างก็ขาวโพลนไปหมด
แล้วจู่ก็ถูกส่งมาที่โลกนี้เฉยเลยเนี่ย!” พีตะโกนกลับมา ดูเหมือนว่า เจ้านี่ก็เจออะไรแปลกๆ มาเหมืนกันหรอเนี่ย
    “แล้วตอนนี้แกมีเงินอยู่เท่าไหร่”
ผมถามพี ซึ่งผมคิดว่าเขาน่าจะมีติดตัวมาซัก 100หรือ200แหละ
    “ไม่มีเลยหว่ะ…” พีตอบกลับมา
เอาแล้วไง ตอนนี้ เงินยิ่งมีน้อยๆอยู่ด้วย แถมมีภาระเพิ่มขึ้นมาอีก แล้วจะรอดมั้ยเนี่ย!ตอนนี้ เป็นไงเป็นกันละโว้ย เงินก็เหลือแค่19700เวรี นอนโรงแรมไม่กี่คืนเงินก็หมดแล้ว แถมจะเรื่อง ค่าอาหาร นู่นนี่นั่นบลาๆอีก

แบบนี้คงไม่ไหวแล้วสินะ....
    “ชั้นว่า เราคงต้องหาวิธีแล้วว่ะพี” ผมบอก
    “แกพึ่งจะคิดได้? ชั้นไม่มีเงินติดมาซักเวรีเลยนะว้อย แกนอนข้างถนนไม่ใช่หรอ แบบนี้ไม่เอาด้วยนะ!” พีบ่น
ตอนนี้มีเรื่องที่ผมคิดได้2เรื่อง คือ เราจะต้องออกจากที่นี่ไปหาเช้ากินค่ำในป่า แต่คิดแล้วก็อันตราย
เพราะไม่รู้ว่าโลกนี้มีตัวอะไรบ้างน่ะนะ…
แต่ตอนว่า ผู้ชายเลือดร้อนอย่างผม ต้องออกไป
ผจญภัยอยู่แล้ว! ก่อนอื่นคงต้องไปหาข้อมูลก่อนสินะ ผมคิดว่า เมืองใหญ่แบบนี้ จะต้องมีหอสมุดอยู่แหละ เดินหาดูก็แล้วกัน
    “ไอพี แกรู้จักหอสมุดแถวนี้บ้างไหม”
ผมถาม

    “ชั้นจะรู้ได้ยังไง ที่นี่น่ะมีแต่ตัวอักษรแปลกๆ เต็มไปหมด ชั้นอ่านไม่ออกเลยสักคำ
แกอ่านมันออกหรือไงหา!” พีตะคอกกลับมา
เดี๋ยวก่อนนะ พีไม่มี ‘พลัง’ ในการอ่านภาษาแปลกๆ ของที่นี่ให้มาเป็นภาษาไทยแบบผมหรอกหรอ? <จากEP2> นี่มันยังไงกันแน่?
    “แกไม่เห็นภาษาแปลกๆ พวกนี้กลายเป็นภาษาไทยอย่างงั้นหรอ ของชั้นน่ะตอนแรกๆ จะเห็นมันเป็นแบบนายนั่นแหละ แต่สักพัก ตัวอักษรมันก็เปลี่ยนเป็นภาษาไทยเฉยเลย…” ผมตอบกลับไป
    “แกเห็นมันเป็นภาษาไทยจริงดิ!
แกเป็นบ้าหรือปล่าวหา พลงพลังมันมีจริงซะที่ไหนล่ะ” พีตอบกลับมา
    “งั้นแกลองมองไปรอบๆสิฟะ แกไม่เห็นตัวอะไรบ้างเลยหรอ!!!” ผมตะคอกกลับไป
ขณะที่พีหันไปรอบๆ แล้วเห็นปีศาจตัวเล็กจิ๋วน่ารัก
เกาะไหล่ชายคนหนึ่งอยู่ กับหญิงคนหนึ่ง ที่จุดไฟได้เพียงการดีดนิ้ว พีอ้าปากค้าง
    “นี่มัน อะไรกันฟะเนี่ย!!”พีตะโกนจนทุกคนมองมากันหมด
    “บอกแล้วไง โลกนี้มันต่างจากที่เราอยู่มากเลยนะเว้ย” ผมตอบกลับไป
    “พอเถอะพี เรารีบๆ เดินหาหอสมุดดีกว่า” ผมตอบแล้วลากพีเดินหาหอหมุด
ผมกับพีเดินด้อมๆมองๆมาสักพัก จึงได้พบกับอาคารขนาดใหญ่ ใช่แล้ว นี่คือหอสมุดนั่นเอง
ผมกับพีเดินเข้าไปในหอสมุด ทันใดนั้น มีผู้หญิง
คนหนึ่งเดินเข้ามาหาผมและพี
    “ขอโทษนะคะ ขอตรวจบัตรประชาชนประจำเมืองวัลเกียด้วยค่ะ” เธอพูด
วัลเกีย? ชื่อเมืองสินะ แต่ของพรรคนั้น
ผมไม่มีหรอก?
    “ขอโทษนะครับ ผมไม่มีบัตรครับ”
ผมตอบกลับอย่างสุภาพ
    “ถ้าอย่างนั้น ขอคิดค่าใช้บริการ
หอสมุดคนละ200เวรีค่าาา” เธอตอบกลับมาอย่างร่าเริง ได้ฤกษ์เสียตังอีกแล้วสินะ
เฮ้อ เอาเหอะ ยังไงก็ต้องหาข้อมูลก่อนออกเดินทางด้วยล่ะนะ เรากับพีก็400เวรี เอาไงก็เอา…
ผมยื่นเงินให้กับเธอแล้วเดินเข้าหอสมุดไป
เอาล่ะ! ได้เวลาหาข้อมูลแล้ว!!

จบ ตอนที่2