Dawn of the Night (รุ่งอรุณแห่งรัตติกาล) บทที่ 6 รุ่นที่ 5

        ตั้งแต่วันนั้นวันที่ยูริปรากฏตัว วันที่โอกิรู้ความจริงเรื่องผมกับยูริ ว่าเราเคยเป็นคู่หมั่นกันมาก่อน นับตั้งแต่วันนั้นโอกิก็ย้ายออกจากบ้านของผม แต่ถึงอย่างนั้นเวลาที่ผมเดือดร้อน หรือโดนพวกปีศาจเล่นงาน เธอก็มักจะมาเป็นกำลังให้ผมเสมอ แต่ทุกอย่างมันกลับเปลี่ยนไป สายตาเธอเวลาที่มองผมมันเหมือนวันแรกที่เจอเธอ มันดูเย็นชา สงบนิ่งราวกับทุกอย่างที่ผ่านมาไม่เคยเกิดขึ้น มันเป็นแบบนี้มาสองอาทิตย์ ทั้งที่ก่อนหน้านี้แววตาของเธอมันดูอ่อนโยนกว่านี้แท้ๆ

        “เรียว เรียว”

        “อ๊ะ!!! ครับๆๆ มีอะไรหรอท่านปู่”

        “เจ้าเป็นอะไร ปู่เรียกเจ้านานแล้วนะ ช่วงนี้เจ้าเหม่อลอยบ่อยๆ ระวังจะโดนปีศาจเล่นงานโดยไม่รู้ตัว อีกอย่างปู่มีเรื่องอยากจะคุยกับเจ้า ตามปู่มาที่ห้องโถงสิ”

        “ครับท่านปู่” ผมเดินตามปู่มายังห้องโถง โดยตลอดทางเดินผมกลับคิดแต่เรื่องของโอกิ  ผมนั่งลงตรงหน้าปู่ซึ่งตอนนี้เราสองคนกำลังสบตากัน และแววตาของปู่ก็เปลี่ยนไปเป็นแววตาที่เด็ดเดี่ยวและจริงจัง ซึ่งต่างจากผมที่ตอนนี้กำลังสับสน  อึดอัดใจทุกครั้งที่ยังคงเป็นแบบนี้กับโอกิอยู่

        “เรียว!! พักนี้เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า ดูเหม่อลอยนะ”

        “เปล่าครับท่านปู่ ข้าแค่มีเรื่องกลุ่มใจนิดหน่อย แต่ไม่สำคัญหรอก”

        “งั้นเหรอ งั้นเรามาเข้าเรื่องกัน เรื่องที่ปู่เรียกเจ้ามาคุยวันนี้  ปู่อยากให้เจ้าสืบทอดตำแหน่งรุ่นที่ 5 ต่อจากปู่”

        “แต่ท่านปู่ข้ายังไม่พร้อม ขอเวลาข้าอีกสักหน่อยได้ไหม” ผมรีบปฏิเสธการสืบทอดตำแหน่ง ผมยังไม่อยากรับตำแหน่งตอนนี้ ยังอยากใช้ชีวิตนักเรียนให้คุ้มค่าและอีกอย่างผมยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกับโอกิเลย

        “งั้นข้าจะให้เวลาเจ้า จนกว่าจะเรียนม.ต้น และม.ปลายจบ เจ้าเห็นว่าไงเรียว”

        “เอาแบบนั้นก็ได้ท่านปู่” เราสองคนต่างพากันสนทนาเรื่องรุ่นที่ 5 จบ ผมก็ขอตัวออกมาข้างนอก ผมยืนดูท้องฟ้าที่ตอนนี้มีดาวระยิบระยับมันช่างสวยงามเหลือเกิน ผมเดินมาเรื่อยๆ จนมาถึงสระน้ำข้างหลังบ้าน แต่ทว่าผมเห็นคนที่ผมอยากเจอที่สุด ผมรีบสาวเท้าเดิน จนมาหยุดยืนกลางสะพาน ผมเอยออกไปด้วยเสียงที่สั่นเทา

        “โอกิ พักนี้ดูเธอเปลี่ยนไปนะ เป็นอะไรหรือเปล่า”

        “เปล่านี้ ฉันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่วันแรกที่พบนาย” อ๊ะ!! ปกติโอกิ ต้องเรียกชื่อผมแต่เธอกับเรียกแทนตัวผมว่านายนี้มันอะไรกัน

        “เธอเปลี่ยนไปจริงๆ นะโอกิ เป็นอะไรหรือเปล่า”

        “ฉันบอกว่าเปล่าไง ถ้านายจะพูดเรื่องไร้สาระที่นี้ฉันจะกลับ” สายตาที่ตอนนี้เธอมองผมมันช่างทำให้ผมเจ็บที่หน้าอกเล็กน้อยนี้ผมเป็นอะไรไป ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่เคย ไม่เคย

        แต่ทว่าตอนนี้เธอกำลังจะเดินจากผมไปอีกครั้งเหมือนตอนนั้นตอนที่เราต่อสู้กับยูริที่เป็นปีศาจ เธอกำลังจะจากผมไป ไม่ทันแล้ว มือของผมยืนไปจับมือของโอกิด้วยความเร็ว

        “โอกิ ผมขอโทษนะ ผมรู้ว่าผมไม่ควรพูดสิ่งที่ทำให้โอกิเจ็บปวด ขอโทษนะ” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจนจบเสี้ยววินาทีนั้น เธอพูดกับผมด้วยแววตาที่สั่นไหวราวกับกำลังจะร้องไห้

        “ขอโทษทำไม ในเมื่อยูริคือสิ่งที่นายปรารถนาที่สุด ก็จงอยู่กับมันเถอะ อย่ามาสน อย่ามาแคร์ ความรู้สึกของฉัน เพราะฉันก็เป็นแค่ครึ่งอสูญ ไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น มันไม่จำเป็น”

        “จำเป็นสิ!!! เพราะเธอคือสิ่งสำคัญสำหรับฉันนะ โอกิ”

        “งั้นเหรอแต่ ฉันคงสำคัญน้อยกว่า ยูริ ใช้ไหมหละเรียว” เธอกลับมาเรียกชื่อผม

อีกครั้งด้วยแววตาที่สั่นไหวราวกับกำลังอดทนต่อบางสิ่งบางอย่างอยู่

        แต่สุดท้ายเธอก็ปล่อยมือและเดินจากผมไปอยู่ดี แล้วไอ้ความรู้สึกบ้าบอนี้อะไรกัน มันอะไรกัน ผมรู้สึกเจ็บปวด รู้สึกอยากวิ่งเข้าไปกอดและรั้งเธอเอาไว้ แต่ผมก็ไม่ทำ มันอะไรกัน สายลมพัดมาทำให้ผมพึมพำกับตัวเองเบา

        “ยูเธอคงจะโกธรที่ฉันทำให้โอกิ เสียใจสินะ แต่ฉันไม่รู้ว่าควรทำไงกับไอ้ความรู้สึกนี้เธอช่วยบอกฉันที่ได้ไหม”