ความรักของแม่และลูกไม่มีวันจะเสื่อมสลายไม่ว่าด้วยเวลาหรือความห่างไกล

 

ในตอนที่โนบุเอะ โออุจิอายุ 19 ปี เธอได้พบ

และตกหลุมรักกับทหารอเมริกันคนหนึ่ง

พวกเขาวางแผนที่จะแต่งงานกัน แต่ก่อนที่จะเดินเรื่องเอกสารเรียบร้อย

นายทหารก็ถูกส่งตัวกลับไปยังเซาท์แคโรไลน่าบ้านของเขา

 

ภาพประกอบไม่เกี่ยวกับเนื้อหา 

 

หลังจากโนบุเอะคลอดลูกพ่อของเธอซึ่งเป็นชาวประมงท้องถิ่น

ก็ยื่นมือเข้ามาขอลูกชายของเธอไปเลี้ยง 

ทว่าเธอรู้ว่าการเลี้ยงดูเด็กลูกครึ่งในหมู่บ้านเล็กๆ

ของประเทศญี่ปุ่นที่เธออยู่นั้นจะยากลำบากมาก

ต่อมาเธอจึงต้องจำใจยกลูกให้ผู้อุปถัมภ์ไป

เพื่อให้ลูกชายมีชีวิตที่ดี

 

เอ็ดเวิร์ดและเอลีนอร์ ฮอลลีวูดประจำการอยู่ในญี่ปุ่น

ขณะนั้น ด้วยภาระหน้าที่ในกองทัพอากาศสหรัฐฯ

พวกเขายินดีรับลูกชายแบเบาะของโนบุเอะมาเลี้ยง

โดยตั้งชื่อให้เขาว่า บรูซ 

บรูซเองไงจะใครล่ะ

 

"ผมรู้มาตลอดว่าเป็นเด็กที่ถูกรับมาเลี้ยงเพราะผมมีเชื้อเอเชีย

และพ่อของผมเป็นไอริชแม่ผมก็เป็นชาวนอร์เวย์"

บรูซกล่าว "แล้วพวกท่านยังบอกผมว่า..

'เราเลือกลูกเพราะลูกพิเศษ ดังนั้นลูกจึงพิเศษยิ่งขึ้นไปอีก' "

 

บรูซเติบโตขึ้นด้วยความรักในครอบครัวที่เข้าอกเข้าใจ

เขามักจินตนาการว่าจะได้กลับไปประเทศญี่ปุ่นเพื่อไปพบ

แม่ผู้ให้กำเนิดเสมอ แต่เขาก็คิดว่าคงเป็นไปไม่ได้ที่จะหาพบ

พ่อแม่บอกชื่อของโนบุเอะแก่เขาและเสนอค่าเดินทางไปญี่ปุ่นให้

แต่เขาก็ปฎิเสธ

 

ต่อมาในปี 2005 บรูซมีอาการหัวใจวายระหว่างทางไปทำงาน

ที่ตึกเพนตากอน  ระหว่างที่ล้มตัวนอนลงบนพื้น

ก็คิดสงสัยว่าช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตเขาคงมาถึงเสียแล้ว

เขาพบว่าในจิตใจเต็มไปด้วยความเสียดาย

ที่ไม่ได้ตามหาแม่โนบุเอะให้มากกว่านี้

 

บรูซเฝ้าฝันว่าอยากจะส่งจดหมายให้แม่บังเกิดเกล้า

เพียงเพื่อบอกว่าเค้าซาบซึ้งเพียงใดที่เธอทำให้

ชีวิตของเขามาถึงจุดนี้ได้โดยไม่นึกห็นแก่ตัวเลย

"ผมมีชีวิตที่ดีที่สุดแล้ว ผมได้เป็นผู้พันกองทัพอากาศสหรัฐฯ

ผมมีลูกๆที่น่ารัก ชีวิตของผมมันดีมากๆ"

บรูซจินตนาการว่าจะได้บอกเธอแบบนี้

 

 

 

บรูซส่งข้อมูลอันน้อยนิดเกี่ยวกับโนบุเอะที่เขารู้ให้แก่สถานทูตญี่ปุ่น

และจ้างนักสืบเอกชน แต่เมื่อการสืบหาพบทางตัน

เขาก็คิดว่าชะตาคงกำหนดให้ไม่ได้พบ

"ผมคิดว่า "รู้มั้ย ฉันเหนื่อยจัง ฉันได้พยายามทุกทางที่ทำได้แล้ว

มันคงเป็นโชคร้ายน่ะ' " เขากล่าว

 

ต่อมาชะตาก็พลิกผัน ขณะที่บรูซกำลังเดินทางไปประชุมที่ประเทศเยอรมนี

เขาได้ไปนั่งติดกับทหารนายหนึ่งในบาร์ของสนามบินนานาชาติดัลเลส

บรูซและพลเรือเอกแฮร์รี่ แฮริส ต่างก็มีหลายๆอย่างคล้ายกัน

ทั้งคู่มีแม่อยู่ประเทศญี่ปุ่น ในการพูดคุยนั้นบรูซเล่าถึงเรื่องที่หัวใจวาย

และการที่มันกระตุ้นให้เขาอยากค้นหาแม่ผู้ให้กำเนิดมาตลอดหลายปี

 

 

"เขาบอกผมว่า 'บรูซ ผมช่วยคุณได้นะ' และผมว่า

'รู้มั้ย คุณเป็นพลเรือเอกก็จริง แต่คุณช่วยไม่ได้หรอก ผมไปสถานทูตมาแล้ว

ผมลองหมดแล้ว คุณคงช่วยอะไรไม่ได้อีก' "

 

ผ่านไปเพียง 10 วันพลเรือเอกแฮริสก็ทำตามสัญญาจนได้

บรูซอยู่ที่ทำงานและโทรศัพท์ดังขึ้น และเสียงจากสถานทูตญี่ปุ่น

ที่อยู่อีกซีกโลกบอกเขาว่าพรของเขาได้รับการตอบรับแล้ว

 

" 'ผู้พันฮอลลีวูดเรามีความยินดีที่จะแจ้งคุณว่า

เราพบคุณโนบุเอะ โออุจิ แม่ของคุณแล้ว'

และผมตอบไปว่า 'โอพระเจ้า ยอดไปเลย

คุณต้องช่วยผมเขียนจดหมายนะครับ ผมอยากจะเขียน

ให้ถูกหลัก ตามธรรมเนียม คุณต้องช่วยผมนะ' "

 

"ไม่ต้องเขียนจดหมายหรอก เธอจะโทรหาคุณที่เบอร์นี้ในอีก 10 นาที

และเธอไม่พูดอังกฤษด้วย ขอให้โชคดี!"

 

บรูซลนลานหานักแปลเพื่อจะคุยสายและ 10 นาทีต่อมา

โนบุเอะก็โทรมาและร้องไห้ แม่และลูกชายสนทนากัน

ผ่านล่าม และโนบุเอะก็เล่าถึงเหตุผลที่ต้องยกเขาให้พ่อแม่บุญธรรม

 

เธอยังสารภาพว่าวันรุ่งขึ้นจะเป็นวันเกิดปีที่ 65 ของเธอด้วย

และของขวัญที่เธอภาวนาขอเสมอก็คือการที่บรูซจะกลับมาหาเธอสักวันหนึ่ง

โนบุเอะไม่เคยแต่งงานอีกเลย "เพราะเธอบอกว่าหัวใจเธอมีที่ให้ชายเพียงคนเดียว

และมันก็คือคุณ และเธอรู้เสมอว่าคุณจะต้องกลับมา"

 

ต่อมาล่ามได้บอกบางอย่างกับบรูซที่แทบทำให้หัวใจเขาหยุดเต้น

แม่ของเขามีร้านอาหารเล็กๆในญี่ปุ่นด้วยชื่อร้าน...บรูซ

 

ช่างน่าประหลาดที่เขาพบว่ามันเป็นเรื่องจริง 100%

หลายปีที่ผ่านมาแม่บุญธรรมของบรูซติดต่อกับโนบุเอะมาตลอด

เพื่อขอบคุณเธอที่ได้ให้ของขวัญที่ยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิตมา

เธอส่งรูปของบรูซให้แก่โนบุเอะและบอกชื่อของเขาให้รู้

และสัญญาว่าจะทำให้เขามีชีวิตที่ดี

 

บรูซไม่รอรี เขารีบตรงไปญี่ปุ่นเพื่อพบโนบุเอะ

เขาไปยังหมู่บ้านเก่าและพบร้านอาหารชื่อ "บรูซ"

และในที่สุดก็ได้พบผู้หญิงที่ได้ให้ชีวิตเขา มากกว่า 1 ครั้ง

 

 

ผ่านไปไม่กี่ปี บรูซกลับไปญี่ปุ่นบ่อยครั้งเพื่อไปหาโนบุเอะ

และเขายังพาเธอบินข้ามมายังวอชิงตันเพื่อพบกับครอบครัวของเขาด้วย

เธอเรียนภาษาอังกฤษ เขาก็เรียนภาษาญี่ปุ่น

บรูซยังได้พบกับครอบครัวใหญ่ที่เป็นชาวญี่ปุ่นของเขาด้วย

 

น่าเศร้าที่โนบุเอะได้เสียชีวิตลงหลังจากการพบกันได้เพียง 3 ปี

แต่บรูซว่าการได้พบเธอนั้นทำให้เขาภาคภูมิใจ

ในชาติกำเนิดของตัวเองเป็นครั้งแรกอย่างเหลือเชื่อ

ขณะนี้บรูซกลายเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-อเมริกัน ที่เป็นทั้งชาวญี่ปุ่น

และชาวอเมริกันอย่างผ่าเผย เขายังเป็นประธานสมาคมทหารผ่านศึก

ญี่ปุ่น-อเมริกันและสมาคมเชิดชูเกียรติทหารผ่านศึกญี่ปุ่น-อเมริกัน

ในสมัยสงครามโลกครั้งที่สองด้วย

 

" 12 ปีที่ผ่านมานี้ผมได้กลายเป็นชาวญี่ปุ่น-อเมริกันในที่สุด

ก่อนหน้านั้นผมไม่มีความเป็นครึ่งญี่ปุ่น-อเมริกันเลย

ผมเป็นแค่คนที่มีเชื้อสายญี่ปุ่น-อเมริกัน แต่เมื่อผมได้

เป็นส่วนหนึ่งในสังคมนี้ผมกลับภาคภูมิใจ

ในเชื้อชาติของผมอย่างเหลือเชื่อ"

 

 

หลังจากเกษียรงานที่เพนตากอน บรูซและเมแกนภรรยาของเขา

ใช้ชีวิตอยู่ในเวียนนา รัฐเวอร์จิเนีย ท่ามกลางครอบครัวใหญ่อันอบอุ่น

เขาว่าชีวิตเขานั้นได้รับพร ปละไม่มีวันไหนเลยที่ไม่นึกขอบคุณแม่

และโชคชะตาของความรักที่มั่นคงที่ทำให้เขา

ได้มีทุกอย่างที่เขามีในชีวิตนี้

 

ขออภัยหากแปลผิด