คุณคือใคร

กระทู้ที่ 2 ในชีวิต

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 8 ปีที่แล้ว ผมทำงานในผับแถบๆรัชดา สถานที่ทำงานของผม เป็นผับส่วนตัวอยู่ในโรงแรม ลูกค้าที่มาเที่ยวต้องมีเงินมากพอสมควร เพราะค่าเหล้าค่ามิกเซอร์+ค่าบริการ ราคาเริ่มต้นไม่ต่ำกว่า 5,000 บาทต่อบิล ผมทำหน้าที่ดูแลลูกค้า และดูแลพนักงานในผับทุกคน ร้านผมปิด 9 โมงเช้า บางครั้งพวกผมกับเพื่อนๆก็นั่งกินกันต่อจนถึงช่วงบ่ายๆก็กลับ ผับอยู่ชั้น 2 ในส่วนด้านบนจะเป็นโรงแรมหลายชั้นอยู่

ผมชอบทำงานที่นี่ โรงแรมดูสะอาดเป็นความชอบส่วนตัว ในบางครั้งเพื่อนๆผมกับลูกค้าอยากกินเหล้าต่อ ก็จะเปิดห้องสูท ใครอยากกินเหล้าก็กิน อยากเล่นไพ่ก็เล่น ง่วงก็นอน ในสมัยนั้นเงินหาง่ายมาก แค่ผมเดินเข้าร้านก็ได้ทิปจากลูกค้าวันนึงต้องมีขั้นต่ำ 1,000-30,000 ผมเป็นคนชอบทำบุญเพราะเงินตรงนี้เป็นเงินร้อน ได้มาง่ายๆถ้าไม่รู้จักเก็บก็หมดตัวทุกคน

ในวันนั้นร้านปิดเร็วเพื่อนก็ชวนกินเหล้าต่อ บอกว่าเปิดห้องสูทไว้สาวเยอะ ตอนแรกผมก็จะไม่ขึ้นไปเพราะตอนเช้าตั้งใจจะไปถวายสังฆทาน เพื่อนก็โทรมาบอกขึ้นมาแปปเดียว ผมก็เออๆคิดว่าขึ้นไปสั่งข้าวกินฟรีละกัน เพื่อนผมบอกเปิดห้องสูทอยู่ชั้น 7 ผมก็เข้าไปมีลูกค้าผู้หญิงอยู่เกือบ 10 คน

นั่งจับกลุ่มเล่นไพ่กันอยู่ มีเพื่อนผมเป็นผู้ชาย 2 คนร่วมเล่นด้วย เพื่อนผมก็ชวนเห้ยไม่เล่นอ่อ ในอดีตผมติดการพนันหนักมาก แต่ตอนช่วงทำงานผมเลิกเล่นได้มาสักพักละ ผมก็บอกไม่เล่นอ่ะเด่วเช้ามาจะไปทำบุญ ผมก็นั่งบนเตียงละโทรสั่งกระเพราเนื้อไข่ดาวมากิน ในช่วงรอข้าว ผมก็นอนเล่นๆบนเตียงพร้อมกับดูเพื่อนเล่นไพ่ สักพักผมก็ง่วงและเผลอหลับไป พอรู้สึกตัวอีกทีตื่นมา อ้าวหายไปไหนกันหมดหว่า ผมก็โมโหเพื่อนเลย ข้าวผมก็เหลือแต่จานเปล่า เปิดทีวีค้างไว้อยู่

ผมหาโทรศัพท์โทรหาเพื่อนเลย โหลเฮ้ยทีมึนปล่อยให้กุหลับได้ไงฟะไม่ปลุกละข้าวมา ทีบอกว่ามึนอ่ะหลับเขาปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น ข้าวมึนอ่ะกุกินเอง เด่วคืนนี้พาไปเลี้ยงเหล้าเมื่อคืนรวย ผมก็บ่นอีกมึนนี่ตลอดเลย ทีก็บอกเออน่าจุฟๆ เพื่อนผมมันชอบกวนผม แกล้งผมบ่อยๆ ผมก็ตอบเออๆ ผมก็นอนเล่นต่อสักพัก

โดยส่วนตัวแล้วถ้าผมตื่นแล้วจะไม่ค่อยหลับ ถ้าหลับแล้วจะเป็นคนหลับลึก ตอนนั้นก็มีผมกับคุณสรยุทธและพิธีกรสาว จำไม่ได้ละสมัยนั้นเป็นใคร ผมก็ดูเวลาเออเช้าแล้วนี่  สงสัยผมคงไม่ตื่นจริงๆ ว่าจะไปทำบุญ เลยเลื่อนไว้ทำพรุ่งนี้ดีกว่า ผมดูคุณสรยุทธอยู่นาน ตอนนั้นก็ตาสว่างละ คุณสรยุทธจบผมก็หารีโมทจะเปลี่ยนช่อง หาไม่เจอ

ผมมองไปข้างๆทีวี อ้าวเห้ยผู้หญิง ผมมองไปเห็นขาเรียวขาวๆ คิดในใจฟลุ้คแล้ววุ้ย ไอ้ทีเหลือสาวให้คนนึงแน่เลย เออมันยังมีส่วนดีแฮะ ผมก็เพ่งมอง เห็นผู้หญิงขาขาวๆ ใส่ชุดแซ้กสีดำเลยหัวเข่ามานิดนึง ผมยาวจนถึงศอก มือและแขนของเทอยืดยาวตรงปกติ มีหน้าอกพอดีๆ แต่เพ่งเท่าไหร่ก็ไม่เห็นหน้า รู้เลยลูกครึ่งจีนแน่

คือผมทำงานเจอผู้หญิงเยอะ เจอวันนึงไม่ต่ำกว่า 20 คน โรงแรมนี้จะมีคนจีนมาพักบ่อย ผมมองแว้บเดียวรู้เลย ผมมองเทอเกิน 5 นาที มั่นใจละอาหมวยชัวร์

ผมก็เขยิบจากหัวเตียง จะลุกไปดึงเทอลงมาบนเตียง จะถามหน่อยซิอาการเป็นไงบอกหมอหน่อยฮ่าๆ พอเขยิบมาถึงกลางเตียงผมก็เอะใจ เห้ยแล้วมายืนทำไรตรงนี้ เราตื่นมาชั่วโมงกว่าแล้วไม่มาละ จะเข้าห้องน้ำเราก็ต้องเห็นสิ เพราะจากปลายเตียงห่าง 3 ฟุตจะเป็นทีวีหลังทีวีจะเป็นตู้และประตูอยู่ทางซ้าย

เทอยืนอยู่ข้างทีวีเลย ก็เท่ากับว่าห่างจากผม 7-8 ฟุต ผมก็เพ่งมองต่อ เออขาจริงคนจริง ขยี้ตาอีกตาไม่ฝาดแน่ แต่ก็เอ๊ะทำไม ไม่เดินมาหาเราหรือพูดอะไรซักอย่าง ผมพยายามเพ่งที่หน้าเทอ มองยังไงก็ไม่เห็น ผมเริ่มเปลี่ยนความคิดละ ปกตินิสัยผู้หญิงไม่ใช่แบบนี้นี่ เล่นยืนตัวแข็งทื่อได้ เป็น 20 นาที

ผมเริ่มคิดในใจละ มาทำอะไร มองมาทางนี้ทำไม ถ้าผมทำอะไรผิดผมขอโทษด้วย คิดในใจไปทุกเรื่องอ่ะ เพราะดูแล้วไม่ใช่คนแล้วละ ถ้าผมจะกลับบ้านก็ต้องเดินผ่านเทอ ผมคิดไปร้อยแปดพันเก้า เทอก็ไม่ไป ได้แต่ยืนทื่อก้มหน้ามาทางผม

ผมก็คิด เออวันนี้จะไปถวายสังฆทาน เด่วถวายไปให้นะ พอจบคำว่านะ เทอก็พุ่งมาที่ผม ลอยมา 45 องศา ผมของเทอสยายไปข้างหลัง พร้อมกับไม่มีใบหน้าจะเป็นเงาดำทมึน แขนขาและชุดเทอไปข้างหลังทั้งหมด เทอพุ่งมาที่ผม  ผมถีบเตียงถอยหลังไปติดกำแพงที่หัวเตียง อุทานเลยเฮ้ยเ-ี้ยยยยยย เทอพุ่งมาแล้วก็หายไปต่อหน้าต่อตาผมที่ปลายเตียง หลังผมพิงกำแพงตกใจและกลัวมาก อ้าปากหายใจเฮือกๆแทบช้อค ตัวผมสั่นไปหมด คิดละเอาแล้วไงกุเต็มๆเลย

ขาผมก้าวลงจากเตียงไม่ได้ ด้วยความกลัว มองไปทางไหนก็กลัวเห็นอีก แล้วจะพุ่งมามั้ย ผมหยิบโทรศัพท์หาทีเลย แม่นไม่รับคงหลับไปละ  ไล่โทรหาเพื่อนเลยมีใครว่างบ้างมาหากุหน่อย ไม่มีใครรับไม่มีใครว่าง ช่วงนั้นไม่ได้คิดเลยว่าจะโทรหาพนักงานโรงแรม เพราะกลัวมากตัวแข็ง ไม่กล้าขยับเลย

โทรหาเพื่อนสาวได้คนนึง ว่างพอดี บอกมาหาหน่อย บอกชื่อโรงแรมไป บอกว่าอยู่ชั้น 7 ห้องขวามือห้องที่ 2 หรือ 3 นี่แหละ มาถึงละลองเรียกดู ผมนั่งสั่นยู่นาน พอเพื่อนมาถึงผมก็ค่อยๆ เดินไปเปิดประตูละบอกป่ะกลับ เพื่อนก็งงๆ ให้มาทำไรผมก็ไม่ได้พูดอะไร

บ่ายวันนั้นไปทำสังฆทานให้เลยครับ ใส่ซองไป 200. จะได้ไปหาซื้ออะไรที่อยากได้ ผมก็อีกอ่ะไม่เชื่ออะไรง่ายๆ คืนนั้นไปทำงานเลย กินเหล้าให้มึนๆและคิดวกไปวนมา ที่เราเจอมันจริงหรอ ถ้าจริงก็ต้องมีคนเจอบ้างซิ ผมอดคิดไม่ได้ ไปถามเคาเตอร์เลยซี้กันเป็นผู้หญิง เตงอยู่โรงแรมนี้เคยเห็นผีป่ะ เขามองหน้าบอกทำไมละเจอหรือไง ผมก็บอกเจอดิเต็มๆเลย

พอเคาเตอร์จะเล่าให้ฟัง ผมบอกเด่วผมเล่าก่อน เด่วหาว่าผมโกหก ผมก็เล่าไป เขาบอกชั้น 7 ใช่ป่ะ ผมบอกอ้าวรู้ได้ไง เขาก็บอกพนักงานเจอทุกคน เปลี่ยนพนักงานตลอดเพราะกลัวคนนี้แหละแซ้กดำ มีบางครั้งโทรมาสั่งน้ำส้มชั้น 7 ห้องนี้ๆพอขึ้นไปเคาะก็ไม่มีใครตอบ โทรลงมาถาม ก็บอกห้องนี้จริงๆ

เด็กเสิฟลงมาเลยบอกดูดีๆดิ๊ พอดูในคอม อ้าวไม่มีใครเช็คอินนิ ลาออกวันนั้นเลยคนรับโทรศัพท์  เพิ่งทำงานได้ไม่นานเอง มีลูกค้าเกาหลีเช็คอินอาบน้ำเสร็จ โทรลงมาบอกขึ้นมาดูผู้หญิงหน่อย มานั่งร้องไห้ในห้องผม พอพนักงานเดินขึ้นไป หายวับไปกับตา เกาหลี เช็คอินได้ 2 ช.ม.เช็คเอ้าเลย

เขาก็เล่าให้ฟังอีกหลายเรื่อง ผมก็อืมที่เราเจอคงจริงแฮะ ผมก็พยายามสืบ ผู้หญิงคนนี้คือใคร ในที่ทำงานผมจะมีคลับส่วนตัวมากๆๆๆๆๆ อยู่ข้างบนอีกคลับ จะเป็นสาวจีนสวยๆเลย คนเที่ยวได้ต้องเม็มเบอร์อย่างเดียว ถ้ามีเงินไม่ถึง 50,000 เลิกคิดที่จะเที่ยวได้เลย ทางขึ้นมีลิฟต์ส่วนตัว

คนที่เที่ยวส่วนมากจะเป็นผู้มีอำนาจแค่นี้พอ โดยส่วนตัวแล้ว ผมคิดว่าเทอคงเป็นสาวจีนข้างบนนี่แหละ ยังไม่จบ ผมก็ข้องใจอีก อยากเห็นหน้าเทอจังเลย ไหนๆก็ช่วยแล้วมาเข้าฝันซิ คืนนั้นเล้ยยย ผมฝันเห็นผู้หญิงใส่ชุดแซ้กสีดำ ผมมองอืมเทอน่ารักจริงๆด้วย หน้าตาจิ้มลิ้มสวยๆเป็นสาวจีน เทอพูดว่า ขออออออบคุณค่ะ

ปากเทอค่อยๆอ้าออกเล็กน้อยและก็อ้าไปเรื่อยๆ มันเริ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆจนเกือบถึงหู ผมก็สะดุ้งตื่นเลย เฮ้อออออน่ากลัวจังขออย่าเจอกันอีกเล้ยยย(ทุกอย่างที่เล่าคือความจริงขอให้อาหมวยไปผุดไปเกิดไปขึ้นสวรรค์หรือไปอยู่ในภพภูมิที่ดีก็ได้สาธุ)ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองมีเซ้นคิดแค่ว่าผมเจออะไรแบบนี้บ่อยๆก็แปลกดีนะ