เคยเจอมั้ย เพื่อนสมัยมัธยม ตอนเรียนก็ขี้เกียจ พอมาตอนทำงาน ดันมีเวลาว่างมากกว่าเรา แถมยังมีเงินใช้มากกว่าเราอีกต่างหาก !
เคยเจอมั้ยครับ เพื่อนสมัยมัธยม ตอนเรียนก็ขี้เกียจ พอมาตอนทำงาน ดันมีเวลาว่างมากกว่าเรา แถมยังมีเงินใช้มากกว่าเราอีกต่างหาก
พอดี สังเกตุในกรุ๊ปไลน์เพื่อนสมัยมัธยมปลาย (สายศิลป์ภาษา) เพื่อนๆหลายคนที่เรียนสู้เราไม่ได้ ขี้เกียจเรียน ไม่ตั้งใจเรียนเท่าไหร่ เอ็นต์ก็ไม่ติด แต่พอจบมาทำงาน หรืออาจทำธุรกิจส่วนตัว กลายเป็นว่า คนเหล่านี้ ที่เคยสบายมาตั้งแต่เด็ก ใช้ชีวิตวัยรุ่น วัยฮอร์โมนกันอย่างเต็มที่ ไม่ได้ขยัน อุตสาหะ วิริยะเท่าไหร่ กลับมีเงินเดือนเยอะ ทำงานดีๆ หรือมีธุรกิจทำกำไรดี มีเงินใช้จ่ายสบายมากกว่าเรา ซื้อรถ ซื้อบ้าน ซื้อของฟุ่มเฟือย กินอาหารแพงๆ คุยกันแต่เรื่องที่คนมีตังค์คุยกัน ในขณะที่เราตั้งใจเรียนมาตลอด (จริงๆก็อยากไปเที่ยว อยากมีแฟน อยากใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไป แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะอยากเรียนเก่งให้พ่อแม่ได้ภูมิใจสักอย่างมากกว่า ในขณะที่เพื่อนๆ ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นกันอย่างเต็มที่) ขยันจนเอ็นต์ติดมหาวิทยาลัยต้นๆของประเทศ พอมาทำงานกลับมีรายได้น้อยกว่า แถมเวลาว่างก็น้อยกว่าด้วย คุยเรื่องซื้อของฟุ่มเฟือยอะไรกับเค้าก็ไม่ได้ เพราะไม่มีรายได้มากเท่าพวกเค้า แถมมีเวลาน้อยกว่าเพื่อนที่วันๆ เม้าส์กันในไลน์แทบจะตลอดเวลาอีก (สบายกันตั้งแต่เรียนยันทำงาน ในขณะที่เราลำบากตั้งแต่เรียน ทำงานก็ยังลำบากอยู่) เพื่อนๆเคยเจอเคสแบบนี้มั้ยครับ แล้วรู้สึกยังไง มาแชร์กันหน่อยครับ
เรื่องนี้มันเกี่ยวกับระบบการศึกษา หรือเนื้อหาตำราของไทยเราด้วยมั้ยครับ (สอนให้นักเรียนที่เรียนเก่ง แต่ไม่ได้สอนให้หาเงินเก่ง แต่ให้มีความรู้ ไปทำงานตอบแทนสังคม พวกงานวิชาการไรงี้)
ปล 1. คำที่ผู้ใหญ่ชอบสอน ให้ตั้งใจเรียน เรียนให้เก่ง จบมาจะได้เป็นใหญ่เป็นโต ร่ำรวยเป็นเศรษฐีนี่มันจริงเหรอครับ
2. หลายคน เค้าดูไม่ได้ว่าจะมีเงินเดือนเยอะเลย บางคนบอกว่า เงินเดือนแค่ 2 หมื่นนิดๆ หรือหมื่นกว่าบาท แต่เห็นซื้อของฟุ่มเฟือย กินหรู ขับรถโน่นนี่นั่น ประหนึ่งว่าเงินเดือนเป็นแสน พวกนี้เค้าทำได้ไงครับ หรือเค้าหมกเม็ดรายได้ บอกไม่หมด หรือมีรายได้พิเศษที่ไม่ยอมบอกเพื่อน คนแบบนี้ เจอเยอะในสังคมไทยด้วย ขอบคุณครับ