เรื่องราวน่าเศร้า…ของลุง 2 คนที่เดินเท้าจากโคราชเพื่อนกลับบ้านที่ยโสธร เพราะ…

ลุง แก 2คน!เดินเท้า! มาจาก โคราช!บุรีรัมย์!สุรินทร์!ไปต่อศรีสะเกษ! จะกลับ! ยโสธร!!!

ถ้าผม ไม่จอดรับแก2คน ผมคงไม่รู้ว่าแก2คน ทรมานแค่ไหน

พูดแล้วน้ำตาไหลเลยครับ ชีวิตคนเราไม่เหมือนกันจริงๆครับ

(ขออนุญาตลุง2คน ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกและออกสื่อนะครับ)

#ขออนุญาตเล่าเรื่องให้ฟังครับ!

ผมไปคนเดียวด้วย ก็รีบเหยียบคันเร่ง รีบกลับ จ.อุบลราชธานี เพราะกลัวมืด กลัวมองไม่เห็นหลุมถ้ามืด! ผมก็ชัดมาประมาณ140-150 กม./ชม. ตามสไตล์วัยรุ่นขาดง!!!THAILAND ช่วงที่ถนนมันโล่งและตรงดี เลยอำเภอศรีขรภูมิ มา ก่อนถึงอำเภอสำโรงทาบ และผมก็มองไปไกลประมาณเกือบกิโลได้ ผมก็เห็นว่ามีคน2คนเดินข้างถนนกำลังจะกลับบ้าน ซึ่งเส้นทางนั้นผมรู้ดีว่าหมู่บ้านมันไกลออกไปมาก ผมก็คิดว่าคงจะเดินกลับบ้านแถวๆนั้น คิดว่ามาจากทำไร่ทำนา ทันใดนั้นผมก็ชลอความเร็วลง ผมคิดเสมอครับเวลาเดินทางเมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้

“รีบ!แค่ไหน!ก็ต้องจอด!”

จนมาถึงแก 2 คน และก็เบรคเลยพวกแกไปประมาณ 200-300 เมตร เพราะผมมาเร็วมาก

จากนั้นผมก็เปิดไฟกระพริบขอทาง ถอยหลังไปหาแก2คน และก็จอดลงไปถามแกว่า (ช่วงสนทนาภาษาอีสานครับ) จะกลับไหนครับ พอดีผมไปข้างหน้าขึ้นรถผมเลยครับ ทีแรกแกก็เกรงใจผม ไม่อยากรบกวนผม ผมเลยบอกว่าไม่เป็นไร ผมผ่าน รถผมว่างขึ้นเลยครับ มีเพียงแค่รถแข่ง1คันเท่านั้น ที่ผมขนมา (ขออภัยพอดีผมรีบคือมีพวกเอกสารและของต่างๆภายในรถเต็มไปหมด ผมเลยไม่ได้จัดให้แกนั่งข้างในด้วย อีกอย่างกลัวแกแพ้แอร์ด้วยครับ) ก็เลยถามแกก่อนแกจะขึ้นรถว่า บ้านแกอยู่ไหน แกก็บอกว่ากำลังจะเดินไปศรีสะเกษ ป๊าด!!!ผมตกใจ จนขนผมลุกไปทั้งตัว ไม่คิดว่าแก่จะเดินไปศรีสะเกษ เหลืออีกประมาณ 56 กม.กว่าจะถึง

ผมเลยถามต่อว่าทำไมไม่นั่งรถประจำทางล่ะครับ แกบอกไม่มีเงินขึ้น แก 2 คนไม่มีเงินแม๋แต่บาทเดียวเลย เดินมาจากสุรินทร์ ผมก็เศร้าอยู่แปบนึง จากนั้นก็บอกแก2คน ขึ้นรถผม ผมก็ขับมาช้าๆ 80 กม./ชม.มาเรื่อยๆ ทั้งคิดในใจว่า ถ้าผมไม่จอดรับแก2คน แกคงต้องลำบากมากๆคงเดินอีกเป็นวันๆกว่าจะถึงที่หมาย คิดแล้วก็มองดูแก2คนผ่านกระจกหลัง ลดเพลงลงเบาๆ เหมือนน้ำตาจะไหล คิดถึงสมัยตอนเด็กๆตอนใช้ชีวิตอยู่บ้านนอก เคยเดินไปนา! ไปไร่! เคยเดินไปเที่ยวงานหมู่บ้านอื่น! เคยเดินไปนู้น!มานี่! แต่ก็ไม่เคยได้เดินไกลขนาดนี้!

แล้วผมก็ขับรถมาเรื่อยๆ ช้าๆ จนมาถึง จ.ศรีสะเกษ ก่อนเข้าตัวเมือง ผมก็จอดทำธุระในหมู่บ้านแห่งหนึ่งไม่นานเท่าไหร่นัก จากนั้นผมก็เลยขอถามแก2คน ว่าจะลงตรงไหนครับพอดีกำลังจะเข้าเมืองเดี๋ยวผมไปส่งบ้านเลย แกบอกว่าแกอยู่ จ.ยโสธร ทีแรกผมไม่รู้ว่าบ้านแก2คน อยู่ จ.ยโสธร จะกลับ จ.ยโสธร เพราะว่าแก2คนบอกว่าจะมาศรีสะเกษ ผมก็ขออาสาจะไปส่งที่ยโสธร แต่แกบอกว่าไม่เป็นไหร่ ผมก็พยายามถามบ้านอยู่ตรงไหนก็คุยกับแกอยู่นาน แกก็อธิบายไม่ถูกว่าไปทางไหน บอกว่าอยู่เขตอำเภอเมือง จากนั้นแกก็ยืนบัตรมาให้ผมดู แกเป็น หมู่7 ต.น้ำคำใหญ่ อ.เมืองยโสธร จ.ยโสธร ครับ ผมก็พยายามถามว่าอยู่ฝั่งไหน โซนไหนผมจะขับไปส่งเลย แต่แกก็บอกว่ามันไกลแค่นี้ก็รบกวนมากพอแล้ว แถวนั้นวัยรุ่นยอะด้วยกลัวเวลากลับอันตราย ผมบอกว่าวัยรุ่น ผมไม่กลัวหร่อกครับประเภทลัดข้างถนน ผมพร้อมเสมอครับ แต่แกยังไงก็ขอลงที่ศรีสะเกษ เพื่อจะขอแวะเยี่ยมญาติที่โรงพยาบาลศรีสะเกษก่อนแล้วจะขอขึ้นรถประจำทางไปจังหวัดยโสธรพรุ้งนี้เพราะว่าแกรู้จักคนขับรถประจำทาง จะรอคนขับรถที่แกรู้จักเพราะแกตั้งใจมาหาอยู่แล้ว

มันน่าเศร้าใจและเวทนาสุดๆครับ เมื่อแกเล่าให้ฟังว่า จริงๆแล้ว แก2คน เดินเท้ามาจาก จ.โคราช เพราะตกงาน (ผมเศร้าสุดๆครับช่วงนั้น เป็นเรื่องที่น่าเวทนา สงสารบอกไม่ถูกจริงๆครับ) เงินก็ไม่มีสักบาทเลย โทรศัพย์ก็ไม่ได้มี เบอร์โทรทางบ้านก็ไม่มี ไม่สามารถติดต่อทางบ้านได้เลย กระเป๋าเสื้อผ้าก็ไม่มี เพราะนายจ้าง จ้างไปทำงานและปล่อยทิ้งที่ไหนไม่รู้ที่เขต จ.โคราช แกก็เดินมาเรื่อยๆ เงินก็ไม่มีขึ้นรถประจำทาง แกก็ไม่กล้าโบกขึ้นรถประจำทางเพราะไม่เงินจ่ายค่ารถ พยายามโบกรถยนต์ทั่วไปที่ผ่าน ก็ไม่มีใครกล้าจอดให้ขึ้นด้วย แก2คนเลยตัดสินใจเดินตามทางมาเรื่อยๆ แบบไม่โบกรถใครตามยถากรรมของแก แวะขอข้าวกับชาวบ้านข้างทางและวัดกินพอประทั่งชีวิตให้รอดเพื่อมีแรงเดิน ค่ำไหนก็นอนนั้น และก็ตื่นเดินต่อมาเรื่อยๆ จนเดินเลยมาถึง อ.ศรีขรภูมิ ก่อนเข้าอ.สำโรงทาบ นี่แหล่ะ ถึงเจอผมคนแรกที่แวะจอดรับพวกแก

จากนั้นผมก็ขับรถแวะไปส่งแกที่หน้าโรงพยาบาลศรีสะเกษ และลงไปส่งแกพร้อมเอาเงินให้แก2คน 300 บาท ไว้เป็นค่ารถและก็กินข้าว เพราะผมเหลือในกระเป๋าเท่านั้นพอดี แกทั้ง2ก็ทั้งยกมือไหว้ทั้งขอขอบคุณทั้งอวยพรให้ผม ผมก็ยกมือไหว้แกเช่นกันและบอกแกว่า(ขอเป็นภาษาอีสานหน่อยครับช่วงนี้) “#บ่เป็นหยั๋งดอกครับ โชคดีเด้อครับ รีบกลับถึงบ้านเด้อครับ” จากนั้น ผมก็ขับรถกลับอุบลราชธานี ต่อไปครับ

ผมก็รู้สึกเศร้าใจกับเรื่องที่ผมรับรู้มา แต่ผมก็ภูมิใจที่ได้ทำให้แกกลับบ้านอย่างสบายขึ้น เร็วขึ้น.

จริงๆแล้ว ผมก็แวะช่วยประจำครับ ถ้าผมเจอและรถผมว่าง ทั้งพวกมอไซค์น้ำมันหมด มอไซค์ยางรั่ว รถชนกัน แต่ไม่ค่อยเอามาเล่าหรืออกสื่อให้ใครรับรู้ แต่!เหตุการณ์นี้ ผมว่ามันทรมานจิตใจผมมากๆสุดๆเท่าที่ผมเคยเจอมาเลยครับ ผมเลยเอาอยากมาเล่าออกสื่อ สู่พี่น้องทุกคนได้ฟัง ได้รู้ ได้ปฎิบัติบ้าง!

#ก็ฝากถึงผู้ที่ขับรถ มีรถขับทั้งหลายด้วยนะครับ

เมื่อยามเราพบเห็น ประเมินสถานะการณ์ ขอย้ำว่าประเมินสถานะการณ์! พอจอดช่วยได้ ก็ควรช่วย

แต่สำหรับผมช่วยหมดครับเท่าที่ช่วยได้

 

 

 

#ข่าวเรื่องเล่าวันนี้!!!

จาก บอย ยากูซ่า 123% 

ขาดง!!!THAILAND จบข่าวครับผม. 

น้ำตาไหลต่อแปบครับ!