นิทานธรรม "หมาป่ากับหมาบ้าน"
หมาป่าอันธพาลตัวหนึ่งถูกไล่ออกจากฝูงมาหลายวันแล้ว
และมันกำลังหิวโหยมาก ตกดึกจึงแอบเข้าไปในหมู่บ้าน
เพื่อขโมยกินไก่ที่ชาวบ้านเลี้ยงไว้
แต่เมื่อหมาที่เฝ้าบ้านอยู่เห็นเจ้าหมาป่าเข้ามาจึงเห่าเสียงดัง
ทำให้เจ้าของบ้านสะดุ้งตื่น หมาป่าจึงต้องรีบหนีไป
แต่หมาป่าก็ไม่ละความพยายาม มันเข้ามาที่บ้านนี้อีกครั้ง
และก่อนที่หมาบ้านจะเห่าขึ้นมา เจ้าหมาป่าจึงรีบร้องขึ้นว่า
“เดี๋ยวก่อน สหาย..เจ้าอย่าเพิ่งร้องเอะอะไป มาร่วมมือกับข้าดีกว่า
ถ้าเจ้าอยู่เงียบๆ ปล่อยให้ข้าเข้าไปจับไก่ในเล้ามากินง่ายๆ
ข้าก็จะแบ่งไก่ให้เจ้ากินด้วยดีไหมล่ะ”
เมื่อหมาบ้านได้ยินดังนั้น ก็คิดว่าน่าจะดี
เพราะมันก็อยากกินไก่มานานแล้ว
ทุกวันนี้ได้กินแค่กระดูกไก่ที่เจ้านายโยนให้เท่านั้น
“แต่..ข้ากลัวเจ้านายจะรู้ว่าข้าร่วมมือกับเจ้า”
“ไม่ต้องกังวลหรอก เจ้าก็แกล้งทำเป็นเห่าเมื่อเราทั้งคู่กินอิ่มแล้ว
และข้าก็หนีไปแล้ว..ตกลงตามนี้นะ”
แล้วทั้งหมาป่าและหมาบ้านก็ร่วมมือกันจับไก่ในเล้ามากินทุกวัน
จนเจ้าของบ้านเริ่มสงสัย คืนหนึ่งจึงแกล้งทำทีเป็นเข้านอนเหมือนเช่นเคย
แต่ว่าคอยแอบดูอยู่บนบ้าน ไม่นานก็เห็นหมาป่าเดินเข้ามา
โดยมีหมาบ้านเดินออกไปรับ และทั้งสองก็พากันเดินไปยังเล้าไก่
ลงมือจับไก่มาแบ่งกินกันอย่างเอร็ดอร่อย
จากนั้นเมื่อหมาป่าไปแล้ว หมาบ้านก็เริ่มส่งเสียงเห่า
เจ้าของที่แอบดูอยู่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
จึงแกล้งทำเป็นลุกขึ้นมาไล่หมาป่าเหมือนเดิม
รุ่งเช้า... เจ้าของบ้านได้นำอาหารมาให้หมาบ้านกิน
และนำมันไปปล่อยยังหมู่บ้านอีกแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไกลออกไป
และบอกกับมันว่า “เมื่อเจ้าไม่ซื่อสัตย์ หันไปคบกับหมาป่า
ขโมยกินไก่ ข้าก็ไม่เลี้ยงเจ้าอีกต่อไป”
ตกค่ำเมื่อหมาป่ามาถึงบ้าน แต่ก็ไม่เห็นหมาบ้านออกมารับเช่นทุกวัน
มันจึงคิดว่า “ก็ดีเหมือนกัน ข้าจะได้กินไก่เพียงผู้เดียว”
แต่ยังไม่ทันที่หมาป่าจะเข้าไปจับไก่ มันก็ถูกเจ้าของบ้านล้อมจับไว้ได้
และนำมันใส่กรงขังไว้ เอาไปปล่อยในป่าลึก
จนกระทั่งมันถูกเสือจับกินเป็นอาหาร
ส่วนหมาบ้านที่ถูกนำไปปล่อย ก็กลายเป็นหมาจรจัด
แถมเป็นขี้เรื้อน ไม่มีใครสนใจให้ข้าวน้ำ มันจึงผอมโซ
ไร้เรี่ยวแรงหาอาหาร ได้แต่นอนรอความตายอยู่ที่หมู่บ้านนั้นเอง
.......
คติเตือนใจจากนิทานเรื่องนี้ - อย่าคบคนพาล
เพราะคนพาลจะชักนำไปกระทำแต่สิ่งไม่ดี
ซึ่งจะนำความเดือดร้อนมาให้ในภายหลัง
ดังเช่นหมาป่ากับหมาบ้านนี่เอง
ซ้ำขออภัยค่ะ