อาชีพที่น่าภูมิใจที่สุดในโลก

ยุ้ยก็มีชีวิตไม่ต่างจากคนอื่นคะ

จากมนุษย์แม่ที่เป็น Working Mom 
ทำงานออฟฟิต ทำงานจนจะคลอดก่อนกำหนด 
สี่ห้าทุ่มยังยืนท้องโย้ ถ่ายเอกสารงาน
หิ้วที่ปั๊มนม มาปั๊มใต้โต๊ะทำงาน 
ไม่มีคนเลี้ยงลูก ก็ต้องหอบงานไปทำบ้าน

ลูกป่วยก็ลาจนใบลาจะเต็มหน้า 
สิ้นปีก็ตากหน้ากับผลประเมิน

สุดท้าย ตัดสินใจลาออก มาขายของ
เพราะ เช้า ส่งลูกคนแรกๆ ของ ร.ร. 
ลูกกินข้าวเช้าที่ ร.ร. มีให้จ่ายรายเดือน 
เย็นนั่งรถ ร.ร. ฝากยายรับ 
และกินข้าวปิ่นโต ร.ร.

ลูกหลับมาในรถ ร.ร. กว่าจะนอนก็ดึก
เช้าตื่นอีกแล้ว วงจรแบบนี้ ทำให้ป่วย
ป่วยแบบไม่จบ วนไป วนมา 
จนแม่โดนเจ้านายมองหน้าแล้วมองอีก

ลูกติดหวาน ติดซอส เพราะอาหารปิ่นโต
ลูกติดทีวี เพราะ ยายไม่รู้จะทำยังไงให้นิ่ง

สุดท้าย ยุ้ยตัดสินใจ ตัดวงจรเหล่านี้ 
ด้วยการ ออกจากงานประจำ 
มาทำอาชีพอิสระ เริ่มจากขายของ
ขายออนไลน์ ตลาดนัดออฟฟิต
เขียนหนังสือ กินค่าเรื่อง 
ทำขนมขาย ขายอะไรที่เขาเอามาจ้างขาย

คือ ขออย่างเดียว ได้ดูแลลูกเอง

แล้วสุขภาพลูกก็เริ่มดีขึ้น 
พฤติกรรมต่าง ๆ ถูกแก้ไขอย่างถูกต้อง
ยุ้ยปรึกษาจิตแพทย์เด็กในการปรับลูก
แล้วก็อาศัย "ความใส่ใจ" ในการแก้ไขทุกเรื่อง

แล้วการได้ใกล้ชิดในช่วงเวลานี้
ถือว่า ยุ้ยได้กำไรแล้ว 
เพราะช่วงต้นของชีวิต คือสิ่งสำคัญ 
ในการสร้างรากฐานของทุกอย่าง

ยุ้ยทิ้งเงินเดือนกว่าครึ่งแสน มาเป็นแม่ค้า หลายคนบอกว่ายุ้ยบ้า 
แต่ ณ เวลานี้ กำไรของยุ้ยออกดอกออกผล งดงาม

แววตาลูกเปลี่ยนไปแล้ว 
จากเด็ก ซึมเงียบ ตอนนี้ ร่าเริง ยิ้มแย้ม
เด็กที่ใครๆ ก็เอ่ยคำว่า ป่วยอีกแล้ว
ทุกวันนี้ ทั้งปีแทบจะไม่ได้กินยาฆ่าเชื้อเลย

เรามีความสุขกันมากขึ้นกว่าสมัยมีเงินเดือนด้วยซ้ำ สุขภาพดีกันทุกคน

ลูกได้นอนเต็มที่ กินอาหารมีประโยชน์
มีแม่คอยสอนการบ้าน ทบทวนบทเรียน

ณ วันนี้ ยุ้ยไม่ได้เป็นแม่ค้าแล้ว 
เพราะสภาพเศรษฐกิจที่ทำให้อะไรก็ขายยาก ยุ้ยเหลือแต่งานเขียน งานแปล ที่ยังทำอยู่กับบ้านได้

แต่ชีวิต มนุษย์แม่ ผู้มีอาชีพแม่ 
ที่ลาออกไม่ได้ เข้างานแต่เช้ามืด 
เคาะกะทะ สบัดตะหลิวแต่เช้า
เตรียมอาหารให้ทุกคน 
ปลุกลูก เตรียมไป ร.ร. ไปส่ง 
กลับมาบ้าน งานบ้านมีต้องทำ 
งานรับเงินก็มีต้องทำ ก็หมุนซ้ายขวาจนเวลาเลิกเรียน

แล้วก็เตรียมมื้อเย็น และดูแลการบ้าน 
จนพาเข้านอน ที่เหลือ แม่จะทำอะไรทำไป จนกว่าจะหลับ

โบนัสไม่มี โอทีไม่ได้ แต่ทำขาดใจ
และมีความสุขแบบที่อธิบายไม่ถูก

ทนประหยัด เก็บออม ไม่ฟุ่มเฟือย
เพื่อให้ใช้จ่ายพอที่หามาได้ 
ขาดบ้าง เหลือบ้าง ก็ทนเอา

สอนลูกเสมอให้เห็นค่าของเงิน และความโชคดีที่หนูมีแม่ดูแลใกล้ชิด

นี่หละคะ อาชีพที่น่าภูมิใจที่สุดในโลก