ตอนจบ ต่อจาก 

"ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย เมื่อแฟนเก่ากับแฟนใหม่เป็น...กันค่ะ"

นะครับ พอดี พยายาม แก้ไขกระทู้แล้วแต่ทำไม่ได้เลย กลัวว่าจะมีคนค้างคา ก็เลยเอามาใหม่นะครับ

สำหรับใครที่ ยังไม่ได้อ่าน ตั้งแต่ต้น ตาม ลิงค์ นี้เลยครับ :: https://board.postjung.com/776865.html

(รูปประกอบไม่เกี่ยวข้อง กับเนื้อหา แค่เอามา เอาใจชาว โพสจังเท่านั้นเอง)

(เห็นว่า เว็บนี้มีเกย์ 80%)

ก่อนจะถึงวันหมั้น  เรากับธีร์ก็รักกันดีค่ะ เรื่อยๆไม่มีอะไรพิเศษ
ก็มีไปเลือกชุดงาน จัดสถานที่ ของไหว้ผู้ใหญ่ บลาๆๆ (ข้ามไปเนอะ น้ำเยอะไปแล้วววTT)
ก่อนวันหมั้นหนึ่งอาทิตย์จึงมีการเลี้ยงฉลองกันก่อนงานหมั้น มีการจัดกินข้าวกันเล็กๆอบอุ่นๆ 
วันนั้นเราได้เจอญาติผู้ใหญ่ทางฝ่ายธีร์เยอะมากเลยค่ะ แทบจำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร
(ลืมบอกไปค่ะ ธีร์เป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่ไม่มีน้องนะคะ)
เราไปเจอผู้หญิงคนนึงค่ะ เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก หน้าตาหมวยๆ ที่คุณป้าของธีร์แนะนำให้เรารู้จัก
บอกว่าเธอเป็นพี่สาว(ลูกพี่ลูกน้อง)ของธีร์ มาจากฝรั่งเศสเหมือนเรา พูดฝรั่งเศสเก่งมาก บลาๆๆ (พูดเยอะอวยหลานตามประสาคนแก่น่ะค่ะ)
แล้วเราก็มีโอกาสได้คุยกับผู้หญิงคนนั้นค่ะ เธอชื่อ พลอย อายุมากกว่าเราประมาณ 3 ปี
เธออยู่ฝรั่งเศสตั้งแต่ 10 ขวบ แต่เป็นคนไทยแท้ๆ เราคุยเรื่องนู่นเรื่องนี่กันถูกคอมากค่ะ
คุยไปคุยมาคือ เธอแต่งงานได้ปีกว่าๆแล้ว  และสามีของเธอก็กำลังเดินทางมาที่นี่
เราก็ไม่ได้เอะใจอะไรเลยค่ะ สาบานว่าไม่เลย ไม่เลยสักนิดเดียว
จนกระทั่งเราได้เจอกับสามีของเธอ … เราอึ้งเลยค่ะ ทันทีที่เห็นหน้าเขา
คำว่า อึ้ง ยังน้อยไปสุดๆ ในฟิลลิ่งตอนนั้น เราแทบจะล้มอยู่ตรงนั้นเลย
โอลิวี เป็นเขา  ใช่เขาแน่ๆ เราไม่มีทางจำผิด ท่าทาง บุคลิก หน้าตานั่นมันคือเขาไม่ว่ายังไง
เขามองมาที่เรา ต่างคนต่างตกใจ พูดอะไรไม่ออกทั้งคู่
เราหยิกตัวเองหลายครั้ง ว่าแบบนี่มันฝันหรอ หรือใครเล่นตลกอะไรกัน
แต่ไม่ค่ะ ทุกอย่างมันจริงยิ่งกว่าจริง
เขาอยู่ตรงหน้าเราค่ะ โอลิวีจริงๆ ตัวเป็นๆ !!
เราได้แต่ยืนเอ๋อ เหมือนคนล่องลอยอะค่ะ แบบทำอะไรไม่ถูกจริงๆ
เขาก็คงอารมณ์เหมือนเรา ตกใจ  ช๊อก เอ๋อ ทำอะไรไม่ถูก 
เราเลยขอตัวเข้าห้องน้ำ เราเข้าไปตั้งสติค่ะ เรารนมาก ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ
ใจนี่เต้นจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอก ไอวี่ก็อยู่ในงาน เขาจะรู้มั้ยนะ ว่าลูกชายแท้ๆของเขา อยู่ห่างกับเขาแค่นิดเดียว
พอตั้งสติได้เราออกมาข้างนอก พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
เราพยายามไม่มองเขา แต่เขามองเราอยู่แทบตลอดเวลาเลยค่ะ เรารู้สึกได้
งานก็ดำเนินไปเรื่อยๆ จนค่ำ ญาติๆก็ขอตัวกลับกันหมด (งานจัดที่บ้านธีร์ค่ะ)
จนมีโอกาสที่เราอยู่คนเดียว โอลิวีก็เดินมาคุยกับเรา 
เขาถามว่า นั่นใช่ พีชใช่ไหม ? ผมจำคุณได้ ใช่คุณใช่ไหม ? อะไรประมาณนี้
เราน้ำตาจะไหลไปตามคำถามเขา เราก็ตอบไปตามความจริงว่าใช่ เราคือเรา
เขาถามเราว่า เราเป็นยังไงบ้าง .. ทำไมโลกกลมแบบนี้ ไม่น่าเชื่อเลย
เรากลั้นน้ำตาค่ะ แล้วตอบเขาว่า เราสบายมาก เราโอเค  นั่นสิเนอะ ทำไมโลกถึงกลมได้ขนาดนี้
เขาถามว่า เรายังโกรธเขาอยู่มั้ย เรื่องที่ผ่านมา 
น้ำตาเราไหลค่ะ กลั้นไม่ได้แล้วจริงๆ
เราตอบเขาไปว่า เราไม่เคยโกรธเขา เราเข้าใจทุกอย่าง
อยู่ๆเขาก็พูดคำนี้ขึ้นมาค่ะ คำที่ทำให้เราตกใจแทบจะสิ้นลม
“ลูกผม.. เขายังอยู่ใช่มั้ย ลูกผมอยู่ไหน ให้ผมได้เจอเขาบ้างได้ไหม”
เหมือนอะไรมากระชากวิญญาณเราหลุดไปทันทีที่เขาพูดจบ เขารู้เรื่องนี้  รู้ได้ยังไง 
เรารู้สึกเหมือนจะล้มเลยค่ะตอนนั้น ขาอ่อนมาก  ใจเต้นแรงจนหายใจไม่ออก
เราถามขาไปว่า เธอรู้ ? เธอรู้มาตลอดหรอ
เขาบอกว่าเขารู้ เพราะเพือนสนิทเราที่ฝรั่งเศสเป็นคนบอกเขา (เมื่อไอวี่เกิด เราก็บอกความจริงกับเพื่อนๆที่สนิทค่ะ )
เราช๊อกมากค่ะ แล้วก็เสียใจมากด้วย คือเขารู้มาตลอด
วินาทีนั้น เราแบบรู้สึกเกลียดชังผู้ชายตรงหน้าจับใจเลยค่ะ 
เขาก็ถามไถ่ถึงเรื่องลูกเรื่อยๆ เขาถามว่า ลูกเป็นยังไง ลูกชายใช่มั้ย เขาชื่ออะไร ให้เขาได้เจอลูกบ้าง 
เขาขอมีส่วนร่วมในการดูแลลูกบ้าง ให้เขาได้ช่วยลูก ไม่ว่าจะเป็นเร่องเงินหรือเรื่องอะไร บลาๆ
เราช๊อกกับทุกอย่างจนกว่าจะสรรหาคำตอบอะไรมาตอบเขา
เราบอกตรงๆ คือตอนนั้นเราไม่ต้องการอะไรจากเขาเลยค่ะ สักอย่างเดียว
ไม่ต้องการให้เขารับผิดชอบ ไม่ต้องการให้เขาปรากฏตัว ไม่ต้องการเงินสักสลึงเดียวจากเขา
ทุกอย่างมันกำลังดี มันกำลังไปได้สวย เรากำลังได้มีครอบครัวที่อบอุ่นแบบที่เคยฝัน
แต่นี่เขาเข้ามาทำให้มันพังหมดเลยค่ะ 
เราคิดไม่อออกว่าเราจะสามารถหน้าด้าน หรือลอยหน้าลอยตา หมั้นกับผู้ชายที่มีพ่อของลูกเราเป็นพี่เขยเขาได้
เหมือนโลกสลายไปต่อหน้าอีกครั้ง เพราะผู้ชายคนเดียวกันซ้ำๆ
หลังจากวันนั้น เราก็นัดเจอกับโอลิวีค่ะ เราพาลูกไปให้เขาเจอ  
(ไม่ได้ต้องการอะไรนะคะ แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อแท้ๆของไอวี่ ไม่ให้เจอกันก็คงบาปน่ะค่ะ)
แต่เราขอไม่รับความเมตตาหรือความรับผิดชอบใดๆจากเขาทั้งสิ้น 
เขาร้องไห้เลยค่ะ ทันทีที่เจอไอวี่ เขากอดไอวี่ไว้ เราก็นั่งมองค่ะ นั่งมองทั้งน้ำตา ไม่รู้จะทำยังไง
เราเจ็บมาก แทบขาดใจ 
ที่เจ็บนี่คือ สงสารลูกค่ะ พ่อแท้ๆอยู่ตรงหน้า เขากลับไม่รู้ แล้วถามว่า มามี๊ ใครหรอ เขาร้องไห้ทำไม
พอเราร้องไห้บ้าง ไอวี่ก็ถามว่า มี๊ร้องไห้ทำไม …
มันเป็นความรู้สึกที่แบดนะคะ แบบที่สุดในชีวิต   ไม่เคยคิดว่าต้องมาเจออะไรแบบนี้
โอลิวีพยายามขอเจอลูกเดือนละครั้ง เราบอกว่า อย่าเลย มันไม่ดีหรอก 
เขาขอให้เขาได้ช่วยลูก อย่างน้อยก็ค่าเทอม ค่ากินค่าอยู่ แต่เราปฎิเสธทั้งหมดค่ะ
เราบอกว่า เราเลี้ยงเขาโตมาขนาดนี้แล้ว เราไม่ลำบากอะไร เรามีความสุขดี ไม่ต้องการอะไรทั้งสิ้น
เขาเห็นเรายืนกรานอย่างนั้น เขาก็โอเคค่ะ
เราบอกว่า ให้ต่างคนต่างอยู่  เราอโหสิทุกอย่างให้เขา ไม่อยากให้เขาต้องมารู้สึกผิดอะไร
ให้เขาลืมเรื่องทุกอย่างไป เหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น 
เขาถามเราว่า ถ้าไอวี่โตพอที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ให้บอกได้มั้ยว่าเขาเป็นพ่อ
เราปฎิเสธค่ะ เราคิดว่ามันไม่จำเป็นเลย เราสามารถเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้ไอวี่ได้โดยที่จะไม่ทำให้เขารู้สึกขาด
เขาเห็นเราปฎิเสธทุกอย่างที่เขาเสนอ เขาก็ขอโทษเราซ้ำๆ 
เราก็ยิ้มสู้ค่ะ แต่ตอนนั้นคือเราโอเคจริงๆ เราไม่ต้องการให้เขารับผิดชอบอะไร ไม่ได้แกล้งทำเป็นคนดีใส่เขา
คือเราคิดถึงแต่ไอวี่คนเดียว เราอยากให้เขาโตมาเป็นคนดี เป็นเด็กไม่มีปัญหา 
การที่เขาโตมาแล้วจะรับรู้ว่าเขามีพ่อ แต่พ่อคนนั้นไม่ได้เลี้ยงเขา แถมยังแต่งงานกับใครที่ไม่ใช่เรา
เราว่าไอวี่คงไม่แฮปปี้แน่นอนค่ะ เราไม่อยากสร้างปมให้ลูก
ถ้าถามว่าเราแค้นโอลิวีมั้ย .. ตอบเลยว่าไม่ เราไม่อยากโทษใคร ทุกอย่างเกิดขึ้นเราคิดว่ามันเป็นผลของกรรม
เราคงเคยไปทำไม่ดีกับเขาไว้ ในตอนนี้เรื่องมันก็เลยเป็นแบบนี้
ส่วนเรื่องของธีร์ เราตัดใจขอถอนหมั้นเขาค่ะ เรื่องนี้เราปรึกษาแม่และพี่แพทดีแล้ว
นี่คือทางออกที่ดีที่สุด เราคงไม่สามารถที่จะแต่งงานกับคนที่มีพี่เขยเป็นพ่อของลูกเราได้หรอกค่ะ
เราบอกความจริงกับธีร์ ว่าเราได้เจอพ่อของไอวี่แล้ว แต่เราไม่ได้บอกนะคะว่าเป็นสามีของพี่สาวเขา
และเราไม่อยากโกหกครอบครัวของธีร์อีกต่อไปค่ะ จึงขอถอนหมั้น
ธีร์ตามง้อเราทุกวันช่วงนั้น เขาเสียใจมากที่เราตัดสินใจกะทันหัน แต่เราไม่ใจอ่อน
“ทั้งๆที่เรารักเขามาก แต่มันรักไม่ได้แล้วจริงๆค่ะ”
สิ่งที่เราต้องเลือกคือระหว่าง ความรัก กับ ลูก … เราเลือกลูกค่ะ
เรายอมสละความรัก ความสนุกแบบวัยรุ่นหนุ่มสาว เพื่อลูก
ธีร์ง้อเราประมาณ 5 เดือน ก่อนค่อยๆหายไปจากชีวิตเรา ไม่นานนักเราก็ได้ข่าวว่าเขามีแฟนใหม่
(เป็นลูกสาวของเพื่อนแม่เขา)
ตอนเรารู้ข่าว เราแอบร้องไห้ทุกคืน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แค่น้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง
เราแอบคิดเรื่องชีวิตตัวเองซ้ำๆหลายครั้งนะคะ ว่าทำไมสุดท้ายก็เป็นแบบนี้
ในชิวตเรามีผู้ชายเข้ามาสองคน แต่ละคนก็เป็นคนดี รักเรา ทุกอย่างดีไปซะหมด
แต่กลับรักเขาไม่ได้ทั้งสองคน..
ชีวิตรักเราพังซ้ำๆ ด้วยผู้ชายคนเดียวกัน เกือบจะดีแล้ว แต่ก็มาพังในตอนสุดท้ายจนได้
โทษใครไม่ได้ คงเป็นเวรเป็นกรรมจริงๆล่ะค่ะ .. 

ชีวิต จริง ของ ผญ ตัวเล็กๆ ก็ จบเท่านี้ละนะครับ ขอบคุณที่ตามมาอ่าน จนจบนะครับ

ก่อนไป โหวดด้วยๆๆๆ ขอบคุณมากๆครับบบบ ^^