ถนนหนึ่งไมล์ครึ่งของเลียม นีสัน เส้นทางที่พาเขากลับไปหาเธอทุกวัน

วันนี้ผมมีเรื่องราวที่ทั้งอบอุ่น ทั้งเศร้า และทั้งงดงามแบบจับใจมาเล่าให้ฟังครับ เป็นเรื่องของผู้ชายคนหนึ่งที่เราเห็นบนจอหนังในบทบู๊สุดเท่ แต่ในชีวิตจริง เขาคือคนธรรมดาที่รักใครสักคนจนสุดหัวใจ

ผู้ชายคนนั้นคือ เลียม นีสัน และผู้หญิงคนนั้นคือ นาตาชา ริชาร์ดสัน

 ถนนหนึ่งไมล์ครึ่งที่เขาเดินซ้ำทุกวัน

ทางตอนเหนือของรัฐนิวยอร์ก มีถนนเล็ก ๆ สายหนึ่ง ระยะทางแค่ไมล์ครึ่ง ไม่ได้พาไปไหนไกลเลย

แต่สำหรับเลียม นีสัน มันคือเส้นทางที่พาเขาไปหา “เธอ”

เขาเดินไปที่หลุมศพของนาตาชาเป็นประจำ ไม่ใช่เพื่อจมอยู่กับความเศร้า แต่เพื่อรักษาคำมั่นสัญญาที่เขาให้ไว้กับเธอ

เลียมเคยพูดเบา ๆ ว่า

“ผมไปที่นั่นบ่อยมาก ก็เลยพูดคุยกับเธอ เหมือนเธอยังอยู่ตรงนั้น”

ทุกครั้งที่ไป เขาจะก้มลงดูแลผืนดินด้วยมือของตัวเอง ปลูกดอกแดฟโฟดิลและกุหลาบที่เธอรัก คอยเฝ้ามองมันผลิบานในฤดูใบไม้ผลิ

เหมือนทุกดอกที่เบ่งบาน จะช่วยยื้อเวลาให้เธออยู่ใกล้เขาอีกนิด

 จุดเริ่มต้นของความรักบนเวทีบรอดเวย์

เรื่องราวของทั้งคู่เริ่มขึ้นในปี 1993 บนเวทีบรอดเวย์ ในละครเรื่อง Anna Christie

ตอนนั้นเลียมคือหนุ่มเสน่ห์แรง ไม่คิดผูกมัดกับใคร ส่วนนาตาชา คือหญิงสาวผู้สง่างาม ลูกสาวของตำนานแห่งเวที

แต่พอเขาได้เจอเธอ ทุกอย่างก็จบเลย

เลียมเคยพูดตรง ๆ ว่า

“ผมตกหลุมรักเธอทันที”

ความอ่อนโยน ความมั่นใจ และจิตวิญญาณที่เป็นอิสระของเธอ ทำให้เขารู้ว่า…นี่แหละ “คนที่ใช่”

ปีถัดมา ทั้งคู่แต่งงานกัน สร้างบ้านเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของลูกชายสองคน ไมเคิลและแดเนียล

ชีวิตเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความรัก

 วันที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป

16 มีนาคม 2009 คือวันที่เลียมไม่เคยลืม

นาตาชาล้มขณะเล่นสกีที่แคนาดา ตอนแรกเธอบอกว่าไม่เป็นอะไร แค่เจ็บนิดหน่อย ไม่มีเลือด ไม่มีแผล ไม่มีสัญญาณเตือน

แต่ภายในศีรษะของเธอ…กำลังเกิดเรื่องร้ายแรง

เมื่ออาการทรุดลง เลียมซึ่งอยู่ที่โตรอนโต รีบเหมาเครื่องบินส่วนตัวกลับมาหาเธอทันที

เขามีเพียงคำเดียวในใจ

“จะพาเธอกลับบ้าน”

แต่เมื่อถึงโรงพยาบาลในนิวยอร์ก แพทย์บอกเขาด้วยคำที่เย็นชาและเด็ดขาดที่สุดในชีวิต

“สมองตายแล้ว และไม่สามารถทำอะไรได้อีก”

เลียมต้องตัดสินใจปล่อยมือจากผู้หญิงที่เขารักที่สุด

เขาบอกว่า

“พวกเขาบอกผมว่าไม่มีคลื่นสมองเหลืออยู่แล้ว”

ประโยคนี้ยังบาดลึกในใจเขาจนถึงวันนี้

แต่แม้ในความมืดมิด นาตาชาก็ยังทิ้งแสงไว้ เธอเคยตั้งใจล่วงหน้าว่าจะบริจาคอวัยวะ และร่างกายของเธอได้ช่วยชีวิตคนถึงสามคน

 ชายที่ทำงานหนักเพื่อไม่ให้หัวใจพัง

หลังจากสูญเสียเธอ เลียมทุ่มตัวเองให้กับงาน โดยเฉพาะหนังแอ็กชันที่ต้องใช้พลังเยอะ ๆ

เหมือนเขาพยายามทำให้ตัวเองเหนื่อยจนไม่มีแรงคิดถึงอะไร

แต่เขาก็ยอมรับว่า

“ความเจ็บปวดมันแปลกมาก คุณเตรียมรับมือไม่ได้เลย”

ความเศร้าไม่มีเส้นตาย มันจะรออยู่เงียบ ๆ และกลับมาในวันที่คุณไม่ทันตั้งตัว

 ความรักที่ยังคงอยู่ แม้คนจะจากไป

จนถึงวันนี้ เลียมยังคงพูดคุยกับนาตาชา เล่าเรื่องลูกชาย เล่าเรื่องงาน เล่าเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในแต่ละวัน

เสื้อผ้าของเธอยังอยู่ในตู้ ภาพถ่ายของเธอยังอยู่รอบบ้าน และความทรงจำของเธอ…อยู่ในทุกลมหายใจของเขา

สำหรับเลียม ถนนสายเล็ก ๆ ที่ทอดไปสู่เนินเขานั้น ไม่ใช่แค่เส้นทางไปหาอดีต แต่คือการรักษาคำมั่นสัญญาอันศักดิ์สิทธิ์

เขายังคงพูด และในความเงียบที่ตามมา…

นั่นไม่ใช่ความว่างเปล่า แต่เป็นเสียงของความรัก ที่ยังคงดังอยู่ในอีกรูปแบบหนึ่ง

 ไว้เจอกันใหม่ครับทุกคน