ใต้แผ่นฟ้าเดียวกัน ความรู้สึกของคนไกลความฝันเพียงใต้แผ่นฟ้า

ท้องฟ้าให้กำลังใจให้กับทุกคน จะอยู่แห่งหนตำบลไหนได้ความรัก 

เหมือนกับฟ้าโอบด้วยเมฆเห็นทันตา  เราทุกคนต่างคิดว่าค่าของตน 

ได้ทำงานใช้ชีวิตคิดเท่าทัน 24 ชั่วโมงนั้นไม่ขาดเขิน

สร้างตัวตนในชีวิตคิดก้าวเดิน ช่วยส่งเสริมในรักทักทายใจ

    ในชีวิตนั้นเราทุกคนผ่านอะไรมามากมายไม่เหมือนกัน บางคนนั้นอาจจะไม่เคยที่จะเดินออกไกลไปจากคนที่รัก หรือว่าครอบครัว แต่หากบางคนนั้นเดินจากบ้านไปไกลสุดสายตา ไม่ต้องคิดเลยว่าวันไหนจะกลับมาใหม่ 

    ครั้งนั้นเราเองได้มีโอกาสเดินทางจากบ้านไกลแสนไกล เขานั้นได้บอกว่าให้เรานั้นแหงนหน้าขึ้นบนท้องฟ้า ทำให้เรานั้นเข้มแข็งมากขึ้น การอยู่คนเดียวเดินทางไกลจากครอบครัว บางคนนั้นอาจจะมองว่าดูมีความสุข แต่จริงแล้วกว่าที่เรานั้นจะทำใจได้และเดินต่อยากลำบาก

    ตอนนั้นสิ่งที่ทำให้เรานั้นอยู่ได้ในช่วงแรกคืองาน  เมื่อไหร่ที่ไม่ได้ทำงาน หมายถึงว่าเรานั้นว่างเราก็จะนึกถึงบ้านและคนที่เรานั้นรักเสมอ สิ่งที่เรานั้นทำได้ คือเวลาที่เรานั้นไปอยู่ไกลจากบ้าน เราเปลี่ยนในส่วนของมุมมองและความคิดของเรานั้นให้เหมือนกันกับว่า มันคือบ้านของเรา อยู่ที่ไหนลองคิดให้เหมือนว่าเรานั้นอยู่ที่บ้าน

    ท้องฟ้าบางครั้งยังยิ้มให้กำลังใจ สถานที่บางที่นั้นยากเหมือนกันที่จะทำให้เหมือนบ้าน การจัดห้องนั้นจึงเป็นสิ่งที่สำคัญมากกว่าทุกอย่างคือ ความเข้าใจในการเปลี่ยนแปลง 

     ต้นไม้ให้ความสุขของคนนั้นเสมอเหมือน ตอนที่ไปอยู่นั้นวันแรกของการไป คือการเดินรอบในสถานที่ที่เรานั้นตั้งใจจะอยู่หนึ่งปี แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างนั้นทำให้อยู่นานมากกว่านั้น ใครจะเชื่อว่าสถานที่แห่งนี้นั้นเป็นที่ที่เรานั้นมาอาศัยอยู่ทั้งหมด 8 ปี เป็นแปดปีที่เราอยู่แล้วรู้สึกว่าเหมือนว่าเป็นบ้านของเราเอง 

    ทุกครั้งที่มองภาพนี้ ทำให้เรานั้นนึกถึง ช่วงชีวิตในการทำงาน ที่ต้องตื่นแต่เช้าและกลับบ้านเมื่อตอนสองทุ่ม แต่ก็ไม่ได้ทำให้เรานั้นเหนื่อย เสาร์อาทิตย์นั้นก็ต้องไปทำงาน ไม่ได้เหงาหรือว่ามีเวลาว่างในการคิดเรื่อยเปื่อย แต่มันทำให้เรานั้นมีความสุข  บางครั้งเราเลยลองทำแล้วครั้งที่เรานั้นว่างมาก แต่หลังจากนั้นเราได้ทำงานเราจึงไม่มีเวลาว่างในการคิดและเพ้อเจ้อหรือเหงาอะไรทั้งสิ้น

      จริงแล้วคนเรานั้นจะไม่เห็นค่าอะไรหากว่าไม่ได้สูญเสียไป หากคุณยังอยู่ในพื้นที่เดิมของคุณไม่ได้มีโอกาสเดินทางไปไหนคุณจ้าไม่มีวันรู้เลยว่า การเดินจากออกมาในที่ที่เรานั้นเคยอยู่ มาเดินทางด้วยชีวิตที่ตนเองนั้นต้องตัดสินใจอะไรเองทั้งหมด มันต้องเข้มแข็งขนาดไหน ถึงวันนั้นหากว่าเรานั้นผ่านมันมาได้ มันทำให้เรานั้นรู้ว่าเรานั้นโตแล้ว