การเดินทางแสนพิเศษ ก่อนที่เราจะจากกันตลอดกาล

เดินทางเมื่อไหร่มีความสุข สละทิ้งความทุกข์ความสุุขเข้า

เส้นทางเท้ายาวไกลไม่เหน็ดเหนื่อย  แล้วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในสิ่งที่หวัง

ใครจะคิดว่าวันหนึ่งเราต้องจากกัน  ความสัมพันธ์เพิ่มพูนและสุขใจ

      เรื่องราวของเรานั้นไม่ได้อยู่กับที่ การอยู่กับที่คือเมื่อเราทำงาน แต่หากว่าวันหนึ่งนั้นเราต้องเดินทางเราจะมีความสุขในการเดินทาง  เมื่อไปสถานที่ท่องเที่ยวตอนนั้นคิดว่าวันนี้จะต้องเจอแดด เลยเห็นในกระเป๋านั้นมีทานาคา จึงได้นำออกมาจากกระเป๋าและทา ไม่ได้แต่งหน้าทาแป้งอะไร เพราะว่าอากาศที่นี่นั้นเย็นสบาย ไม่ต้องกลัวร้อน  

    ตอนแรกที่เขามองเราคงมีคำถามในใบหน้า ว่าที่ทาในใบหน้าของเรานั้นคืออะไร แต่ว่าไม่ได้สนใจเพราะว่าไม่มีใครนั้นรู้จัก  การทานี้ทำให้แก้มเรานั้นนิ่ม และหอมด้วยเมื่อเรานั้นเดินไปมา  ระยะเวลาจะทำให้มันหายไปเอง กลายเป็นแป้งธรรมดา

      สถานที่แห่งนี้เมื่อเรานั้นลงจากรถไฟเขาหันมาถามเราว่า สวยไหม เดินไหวไหมเพราะว่าที่นี่กว้างมาก ลองคิดนะว่าเราจะได้มีโอกาสที่จะได้อยู่ด้วยกันสองคนไหม  อยากมีเวลาคุยกันสองคนเที่ยวด้วยกัน 

    แน่นอนว่าตอนนั้นเรายังไม่รู้ในเรื่องที่เขานั้นบอก  ทำไมเราจะต้องเจอกันสักครั้ง เพราะว่าระยะเวลาในการเจอกันนั้นมีตลอด  กราบพระด้วยกันและได้ถ่ายภาพคู่  วันเวลาผ่านไปประมาณสองปี เขาได้ทำการรักษาร่างกายตัวเอง ที่ไม่คิดว่าเขานั้นจะเป็นโรคที่คนเป็นในโลกใบนี้หนึ่งในล้าน เราไม่เชื่อตัวเองเพราะว่าเขานั้นรักษาตัวเองอย่างดี ไม่ทานอะไรที่ทำให้ตัวเองไม่สบาย ออกกำลังกายเป็นประจำ

      สิ่งที่เขานั้นได้ขอในวันนั้นเป็นจริง เรามีเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่เช้าจนเย็น เขามารับเราในตอนเช้า เราเดินทางไปด้วยกันเพื่อไปซ่อมรถ รอรถที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง เขาพาเราไปที่บ้านที่มีเพียงสองเรา และเขานั้นขอกอดเรา สิ่งที่เขานั้นฝันมานานแต่ว่าไม่มีโอกาส ด้วยความที่เรานั้นมีหลายหูหลายตาในการมอง 

   สิ่งที่เขานั้นขอคืออยากเป็นคนหนึ่งที่อยู่เคียงข้างเราไปด้วยกัน และกอดเราแน่นๆ ก่อนที่เขานั้นจะจากไป  ตอนนั้นเราบอกเขาว่าไม่อย่างนั้นสิ  เราจะยังอยู่และเที่ยวด้วยกันอีกนาน 

    วันนี้สถานที่แห่งนี้ที่เรามา ไม่มีเขาเดินนำหน้าแล้วมองมาด้านหลัง ว่าเรานั้นเดินไปไหนหายไปจากสายตาหรือไม่  คงไม่มีอีกแล้วสายตาที่คอยมองหาอย่างห่วงใย อ้อมกอดที่อบอุ่น และน้ำเสียงที่เมื่อเรานั้นโทรหาต้องการอะไร ให้เรานั้นได้ทันที 

    วันนี้เขาให้เรานั้นพาเขาเดินทางไปที่นี่อีกสักครั้ง แต่ว่าเป็นเพียงผงกระดูกที่ห่อในกระเป๋า  เขาบอกว่าอยากที่จะไปอยู่ที่นี่ ที่ที่เรานั้นได้เที่ยวด้วยกัน และคือที่ที่เขานั้นบอกความรู้สึกที่เก็บมานานมากกว่าห้าปี ที่เจอเราในครั้งแรก ที่ตอนนั้นเรายังเป็นเด็ก น้อยที่ไม่ว่าใครมองก็ดูตลกในหน้าตา เพราะว่าผมสั้นหน้าบาน แต่ว่าเรากับมีเสน่ห์และสร้างความรู้สึกหนึ่งขึ้นในใจ  ชอบเด็กขึ้นมา 

   วันนี้เป็นความจริงวัดแรกและวัดสุดท้ายที่เรานั้นได้เที่ยวด้วยกัน และขอพรในที่เดียวกัน สำเร็จกันคนละเรื่อง มีที่ไหนเขาขอให้เรารับรัก แต่เรานั้นขอให้รักที่ห่างไกลของเรานั้นกลับมาเช่นกัน

    วันนั้นมาถึงเขาบอกกับเราว่า ในการ

   เราเดินทางด้วยรถไฟใต้ดิน สะดวกสบายและรวดเร็วมาก

       สถานที่ที่เรานั้นไม่ว่าเราจะเดินไปไหนมาไหนจะมีคนคนหนึ่งที่ส่งสายตามาตลอด  แต่มาวันนี้ที่เราไม่คิดว่าจะไม่มีเขามาเดินด้วย เขาเลือกที่จะเดินจากเราแล้วขึ้นไปมองเราอยู่ด้านบน คอยที่จะเป็นกำลังใจ คนที่อยู่กับเราและเรื่องของเขากับเราจะตายไปพร้อมการที่เขานั้นจากลาง  ชีวิตคือเรื่องราวฉากหนึ่งในละคร ที่ไม่มีผู้กำกับ กำกับละครหลายเรื่องได้ แต่เรื่องของตนเองไม่สามารถที่จะกำกับได้  "ละครชีวิต"