หวานใจพี่รหัส ตอนที่ 8 อยากรู้แหละ ดูออก

“ไม่ต้องรบกวนดีกว่า! ข้าพาไปเองได้” เสียงของยนตร์ดังขึ้น ก่อนเดินมายืนอยู่ข้างน้องรหัสของเขา

“น้องปารพี่ไปก่อนนะ มีอะไรก็เรียกพี่ได้นะครับ” แสงชัยมองยนตร์ที่ดูเป็นห่วงรุ่นน้องคนนี้มากเป็นพิเศษ

ปารรู้สึกถึงความไม่ลงรอยกันของทั้งสองคน ค่อยรู้สึกหายใจทั่วท้องหน่อย เมื่อคนที่เธอไม่ได้เชิญไปแล้ว รอยยิ้มค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของสาวน้อย ในที่สุดเขาก็มา ได้พบเขาเสียที มาได้ทันเวลาด้วย แม้ว่าใบหน้าของคนที่ยืนอยู่จะเรียบเฉยก็ตาม

“พี่ยนตร์...ขอบคุณมากนะคะ”

“ทางออกไปทางนี้นะ” รุ่นพี่ชี้มือไปที่ป้ายตรงมุมถนน

“พี่ยนตร์นั่งรอแป๊บ ปารหิวน้ำ ไปซื้อน้ำก่อนนะ” เด็กสาวบอกให้พี่รหัสนั่งรอที่ม้านั่งยาวหน้าตึก เดินไปซื้อน้ำมาสองขวด และยื่นให้เขาขวดหนึ่ง พร้อมกับมันแกวหนึ่งถุง

“น้ำฝรั่งค่ะ”

ยนตร์มองขวดน้ำฝรั่งตรงหน้า สมัยเด็กเวลาฝรั่งในสวนสุกมากจนขายไม่ทัน เขากับเธอและนภาจะช่วยกันทำน้ำฝรั่งไว้ทาน ที่เหลือก็นำไปขาย

“พี่ลองชิมหน่อยว่า อร่อยเหมือนที่พวกเราเคยทำหรือเปล่าคะ” เธอคะยั้นคะยอเมื่อเขายังนั่งนิ่งไม่ยอมยื่นมือมารับ

“ต่อไปปารไม่ต้องไปหาพี่ที่ซุ้มอีก” ยนตร์ไม่เพียงไม่รับน้ำขวดนั้น แต่ยังออกคำสั่งเสียงเข้ม เพื่อป้องกันไม่ให้เธอโดนพวกแสงชัยแกล้งอีก

ปารนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ลดมือที่ยื่นขวดน้ำฝรั่งไปตรงหน้าเขาลงช้า ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ได้ ถ้าพี่ยอมทานน้ำฝรั่งขวดนี้ ปารจะไม่ไปหาพี่ที่ซุ้มอีกเลย”

เวลาเธอตามง้อเขาทีไร ต้องยอมทำตามเขาทุกเรื่องมาตลอด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไขสักหน่อย

ยนตร์มองหน้าคนตั้งเงื่อนไขที่เขาจำเป็นต้องยอมรับ แล้วรับน้ำฝรั่งในมือเธอมาเปิดดื่ม

“อร่อยไหมคะ” เธอดีใจที่เขายอมดื่มน้ำฝรั่งที่เธอให้จนได้

พี่รหัสไม่ตอบออกมาเป็นคำพูดใดแต่ตอบเธออยู่ในใจว่า มันอร่อยสู้ที่เขาและเธอเคยทำทานด้วยกันไม่ได้เลย

“พี่ทานมันแกวก่อนจะได้ใจเย็น ๆ” เธอนั่งลงข้างชายหนุ่มแล้วจิ้มมันแกวชิ้นหนึ่งส่งให้เขา

หนุ่มแว่นพยายามเบือนหน้าหนี ตอนเด็กเวลาโกรธกันปารจะตามง้อด้วยการเอาของกินมาป้อนแบบนี้ทุกที

“ทานหน่อยนะ”

“บอกว่าไม่ไง!”

ยนตร์ปัดมือเธอออกไปห่างๆ จนถุงมันแกวร่วงหล่นลงพื้น เนื่องจากเขาปัดถูกมือข้างที่เธอถูกน้ำสุกี้ลวกเมื่อวันก่อน ยนตร์รีบเก็บถุงมันแกวขึ้นมา มองเห็นเธอกุมมือข้างที่เจ็บไว้

“ให้พี่ดูหน่อย” น้ำเสียงที่เข้มเมื่อครู่อ่อนลง

เด็กสาวรีบชักมือหนี เมื่ออีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้

“พี่ต้องยอมกินมันแกวก่อน”

เขามองหน้าน้องรหัส เอากับเธอสิ! ยนตร์ต้องยอมจิ้มมันแกวเข้าปากจนได้ ความเป็นห่วงเธอมีมากกว่าฟอร์มที่เขาต้องรักษาเอาไว้ และรู้สึกเหมือนตนเองเป็นสาเหตุให้น้องรหัสต้องเจ็บตัว

ปารจึงยิ้มออกมาได้ แม้ว่าจะโกรธกันแต่เขาก็ยังเป็นห่วงเธอเสมอ

“แผลเป็นยังไงบ้าง” ยนตร์ขยับใบหน้ากลับมาอยู่ในที่ตั้ง และนั่งยืดตัวตรง เมื่อรู้ตัวว่าออกอาการเป็นห่วงเธอมากเกินไป

“ดีขึ้นมากแล้ว แค่ยังเจ็บอยู่นิดหน่อยค่ะ เวลาเผลอไปโดน”

“ปารให้พี่ยนตร์นะ” เธอยื่นถุงสีน้ำตาลเข้มไปตรงหน้าพี่รหัส ในที่สุดก็ได้มอบของสิ่งนี้ให้เขาด้วยมือเธอเองเสียที

ยนตร์รับถุงสีน้ำตาลไว้ในมือ

“ปารขอโทษพี่ยนตร์นะที่พูดไม่ดีกับพี่วันนั้น”

“ไม่ใช่ความผิดของปาร พี่มันไร้ความสามารถเอง” ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นยืน

ประโยคนั้นของเขาทำให้ปารพูดไม่ออกไปต่อไม่ถูกเลย

“กลับเถอะ เดี๋ยวจะมืดซะก่อน”

 

*******************

 

“พี่ยนตร์ยังไม่กลับมาอีกเหรอเนี่ย”

นภามองไม่เห็นรองเท้าผ้าใบคู่โตของพี่ชาย เมื่อกวาดสายตามองชั้นวางรองเท้าหน้าประตูทางเข้าหน้าบ้าน

“ค่ำแล้ว...ไปไหนของเขานะ เห็นแม่ไม่อยู่เลยเถลไถล” เด็กสาวบ่นเบา ๆ พลางถอดรองเท้าวางบนชั้นรองเท้าให้เรียบร้อย

เมื่อเดินผ่านห้องรับแขก เอะใจเล็กน้อยที่ยังเห็นถุงสีน้ำตาลเข้มสองใบอยู่ที่โต๊ะเหมือนเดิม ปารฝากเธอมาให้พี่ยนตร์ตั้งแต่วันก่อนและเมื่อวานนี้

“ใจแข็งจริง ๆ เลยพี่เรา ยังไม่ยอมเปิดดูอีกเหรอเนี่ย เดี๋ยวจะจิ๊กขนมมากินให้หมดเลย” พลางส่ายหน้าน้อย ๆ แล้วรีบเดินขึ้นบันไดเข้าห้องตัวเองที่อยู่ด้านบน

เด็กสาววางกระเป๋าผ้าไว้ข้างโต๊ะคอมพิวเตอร์ ปุ่มพาวเวอร์ใต้สติกเกอร์รูปแมวคิตตี้สีชมพูถูกกดจนบุ๋มจมลงไป กดเมาส์ที่ไอคอนโปรแกรมกล้องวงจรปิด เลือกการดูภาพวิดีโอย้อนหลัง คลิกเลือกภาพจากกล้องวงจรปิดที่เป็นช่องของห้องรับแขก

บนจอมอนิเตอร์ปรากฏภาพห้องรับแขก เวลาเริ่มต้นคือยี่สิบนาฬิกาตรงจนถึงเวลายี่สิบสี่นาฬิกา แล้วคลิกเมาส์ปุ่ม play

“มาแล้ว...มาแล้ว...” นภามองเห็นภาพพี่ชายตนเองปรากฏขึ้น เขากำลังนั่งอยู่ที่โซฟายาวสีน้ำตาลเข้มในห้องรับแขก

“ปารไม่ต้องห่วงนะ เราจะติดตามสถานการณ์ให้จ้ะ เชื่อมือเราเถอะ” ริมฝีปากบางนั้นอมยิ้มน้อย ๆ แล้วจดจ่ออยู่กับภาพตรงหน้า

ยนตร์จ้องมองถุงสีน้ำตาลเข้มในมือซึ่งเป็นสีโปรดของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะขาดการติดต่อกับปารมานานหกปีเต็ม แต่ปารยังจำได้ บนถุงด้านบน ติดด้วยโบสีน้ำตาลอ่อน มีตัวการ์ตูนเล็ก ๆ น่ารักใบหน้าอมยิ้มแปะอยู่

ตัวการ์ตูนที่ปารวาดเอง และจะใช้การ์ตูนตัวนี้ง้อให้เขาคืนดีทุกครั้งตั้งแต่ยังเด็ก เขาพลิกถุงไปมาอย่างช้า ๆ ก่อนจะโยนถุงนั้นลงบนโต๊ะรับแขก

แต่แล้วกลับรีบเปลี่ยนเป็นการประคับประคองถุงนั้นไว้แทน ค่อย ๆ บรรจงวางลงบนโต๊ะตรงหน้า ราวกับกลัวว่าสิ่งที่อยู่ข้างในนั้นจะบุบเสียหายกระนั้น บนโต๊ะนั้นมีถุงสีน้ำตาลอีกใบหนึ่งวางอยู่ก่อนแล้ว

‘พี่จะไม่ยอมหายโกรธง่าย ๆ เหมือนตอนเด็ก ๆ หรอก’ เขาคิดถึงตอนเด็ก หากมีเรื่องทะเลาะกันกับปาร โกรธกันทีไร พอปารมาง้อ เขากลับหายโกรธเธออย่างง่ายดายไม่เคยโกรธเธอได้นาน ๆ ทุกที

‘คิดว่าจะพูดอะไรก็ได้ แล้วก็มาขอโทษ แค่นี้พี่ก็จะหายโกรธล่ะสิ’

ครู่หนึ่งชายหนุ่มก็หยิบถุงสีน้ำตาลเข้มขึ้นมาดูอีกครั้ง ด้วยใจที่อยากรู้ว่าข้างในนั้นมีอะไร เขายังไม่กล้าตัดสินใจเปิดออกดู เพราะกลัวจะต้องใจอ่อน อภัยให้เธอเหมือนที่ผ่านมา

‘ไม่ได้ ไม่ได้ ขืนเปิดดู ต้องใจอ่อนแน่ ๆ’

ยนตร์บอกตัวเองพร้อมกับส่ายหัวไปมา วางถุงขนมลงบนโต๊ะรับแขกอย่างเดิม แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินหนีจากโต๊ะรับแขก ไปยืนอยู่หน้าโต๊ะสูงสำหรับเป็นที่คว่ำแก้วน้ำดื่ม แต่สายตาก็ยังไม่วายมองถุงสีน้ำตาลเข้มที่เขาแสนจะอยากรู้เหลือเกินว่า ข้างในนั้นมีอะไร ? และบรรจุตัวหนังสือตัวผอม ๆ หัวโต ๆ ว่าอย่างไรบ้าง

ยนตร์ละสายตาจากถุงขนมอย่างชั่งใจ หันมามองแก้วใสที่วางคว่ำอยู่บนโต๊ะสูงตรงหน้าแทน สีหน้าและแววตานั้นแสดงออกถึงความกลัดกลุ้มอยู่ไม่น้อย ตอนเป็นเด็กไม่เห็นเขาต้องคิดมากขนาดนี้เลย โกรธกันแป๊บ ๆ เดี๋ยวก็ดีกันแล้ว เดี๋ยวก็ยิ้มให้กันได้แล้ว เดี๋ยวก็หัวเราะให้กันได้แล้ว ทำไมโตแล้วต้องคิดมากขนาดนี้ด้วยนะ

‘ปารไม่ได้เจอพี่เลยหกปี พี่จีบหญิงติดหรือยังล่ะคะ ปารอยากรู้ มันเป็นความผิดของปารเหรอ’

คำพูดนั้นของยัยปารตัวแสบมันลอยขึ้นมาในสมองอีกแล้ว

‘พี่มันไม่เอาไหนเรื่องจีบสาวเลย จีบใครก็ไม่ติดซักคน’ เขาเถียงเด็กสาวอยู่ในใจ

ภาพหญิงสาวหน้าตาสวยใส ปรากฏขึ้นในสมอง อดนึกถึงเธอไม่ได้ เธอมาบอกเขาว่า เขาดีเกินไปและไม่ได้ชอบสิ่งที่เขาเป็นอยู่แค่นั้นเอง ทำให้เขาเศร้าซึมไปเป็นเดือน

เขานี่มันไม่เอาไหนจริง ๆ ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งชอบเขาไม่ได้ พลางถอนหายใจออกเบา ๆ มือหงายแก้วที่คว่ำอยู่แล้วเทน้ำดื่มลงไปช้า ๆ

‘ถ้าพี่จีบปาร... ก็คงจะจีบไม่ติดเหมือนกันใช่ไหม...ถึงได้พูดแบบนั้นออกมาได้’ ยนตร์สะดุ้ง! รีบสลัดความคิดนั้นออกไปทันที นี่เขากำลังคิดอะไรเนี่ย ?

‘บ้า! ใครจะเอายัยเป็ดขี้แยมาเป็นแฟนได้’

ชายหนุ่มรีบวางเหยือกน้ำลงทันทีเมื่อเห็นน้ำล้นแก้วแล้ว รีบคว้าผ้าใกล้ ๆ มาเช็ดน้ำที่หกล้นแก้วออกมาจนนองพื้นโต๊ะ และแล้วสายตาก็หันกลับไปหยุดอยู่ที่ถุงสีน้ำตาลบนโต๊ะรับแขกอีกจนได้

‘ยัยปารจะเขียนอะไรไว้ข้างในนะ’

ชายหนุ่มยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดี ยังอยากรู้เหลือเกิน เท้าพาเจ้าของร่างสูงโปร่งเดินไปหยุดที่หน้าโต๊ะรับแขกทรงเตี้ย แต่แล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะสูงที่คว่ำแก้วน้ำใหม่ เดินกลับไปกลับมาแบบนี้อยู่หลายรอบ ชายหนุ่มมีอาการเป็นอย่างนี้มาสองวันแล้ว

นภาอมยิ้ม และหัวเราะอยู่คนเดียวในท่าทางกลับไปกลับมา อาการใจลอย กับพฤติกรรมวกวนของพี่ชาย

“จะใจแข็งไปถึงไหนน้า...พี่ยนตร์” เด็กสาวพูดกับตัวเองลอย ๆ

“ก๊อก ๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น

นภารีบหันกลับไปที่ประตูห้องนอน

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงพี่ชายตะโกนเสียงดังอยู่หน้าประตูห้อง

เจ้าของห้องรีบหันกลับไปที่จอคอมพิวเตอร์ รีบปิดโปรแกรมกล้องวงจรปิด ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู

“มีอะไรหรือคะ”

“นี่มันหมายความว่าไง” ยนตร์โชว์ถุงขนมสีน้ำตาลขึ้นมาตรงหน้าน้องสาว พร้อมกับเปิดถุงขนมให้ดู ข้างในนั้นมันมีแต่ความว่างเปล่า มองเห็นแต่ถุงพลาสติกเปล่า ๆ อยู่ข้างใน

 

*******************  

 

มีอีบุ๊คแล้วน้า... ลิงก์นิยายอยู่ในคอมเม้นต์ค่า ^^