เปลวเทียนกลางสายฝน

เปลวเทียนกลางสายฝน

#อักษราลัย

 

ก่อนยามเช้า ฟ้ายังมืดสลัว เด็กหนุ่มร่างผอมในเสื้อผ้าชื้นแฉะยืนนิ่งอยู่หน้าร้านขนมปังเล็ก ๆ กลางตรอก 

 

ฝนเพิ่งหยุดตก พื้นเปียกและมีแอ่งน้ำขังเป็นแอ่งอยู่แทบทั้งตรอก เขามองผ่านกระจกเข้าไปในร้าน เห็นชายร่างท้วมกำลังนวดแป้ง

 

เมื่อชายเจ้าของร้านเปิดประตู กลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่ลอยออกมา ทำเอาน้ำย่อยร้องโครกออกมาเสียงดัง จนเขาเผลอเอามือกุมท้อง

 

"มีอะไรหรือเปล่า?" เขาถามพลางมองเด็กหนุ่มจากหัวจรดเท้า

 

"ผม... ต้องการงาน" เสียงของเขาแหบแห้งแต่หนักแน่น "งานอะไรก็ได้ ผมขอแค่มีเงินพอพาแม่ไปหาหมอ"

 

ความหวังริบหรี่สุดท้ายของเขาอยู่ตรงนี้... ที่ร้านขนมปังเล็ก ๆ กลางซอยแคบ

.

 

เมื่อคืน ฝนตกหนักกว่าทุกคืน

 

นทีตัดสินใจเดินฝ่าสายฝนไปยังตลาดที่เงียบเหงา ไฟถนนสลัวเพราะละอองฝนที่พร่างพรม น้ำที่ขังอยู่ตามพื้นสะท้อนแสงไฟเป็นประกายวูบวาบ

 

เขากระชับเสื้อบางที่ชุ่มน้ำแนบร่าง นทีอายุยี่สิบแต่ดูแก่กว่านั้นมาก สองปีที่ผ่านมา หลังจากพ่อจากไปเพราะอุบัติเหตุ เขาต้องออกจากโรงเรียนมาทำงานแบกหาม รับจ้างรายวันเพื่อดูแลแม่ที่ป่วยเรื้อรัง

 

เขาตรงไปที่โรงรับจำนำ ข้างในมีแสงไฟส่องสว่าง อากาศอุ่นกว่าข้างนอกเล็กน้อย

 

"มาทำอะไร?" ชายแก่เจ้าของร้านเลิกคิ้วมองเด็กหนุ่มเปียกโชกที่ยืนตัวสั่นอยู่หน้าตู้กระจก

 

เขาค่อย ๆ หยิบสร้อยคอเส้นเล็กออกจากกระเป๋าสร้อยทองคำห้อยจี้พระที่แม่ให้ไว้ตั้งแต่เขายังเด็ก วันเกิดครบสิบขวบ

 

"ลูกต้องเก็บไว้นะ" แม่พูดวันนั้น ขณะคล้องมันไว้ที่คอของเขา "ขอให้พระคุ้มครอง แม่เก็บเงินตั้งนานกว่าจะซื้อได้"

 

"ขอจำนำครับ" เสียงของนทีในปัจจุบันดังแทรกความทรงจำ

 

ชายแก่รับไปดู ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ "ของแบบนี้ไม่มีราคา ทองก็บางกว่ากระดาษ พระก็ไม่มีค่า"

 

"ได้เท่าไหร่ก็เอาครับ" เขากลั้นใจก้มหน้า "ผมต้องการเงินซื้อยาให้แม่"

 

"ขอโทษนะไอ้หนู ร้านฉันไม่รับของแบบนี้"

 

นทีกำมือแน่น รู้สึกเหมือนโลกกำลังถล่มลงมา เสียงฝนกระหน่ำหนักขึ้นจนเขาแทบไม่ได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง ความหวังสุดท้ายมลายหายไปกับสายฝน

.

 

เขาเดินกลับมาตามถนนเปียกแฉะ มองเห็นเงาของตัวเองสะท้อนอยู่บนแอ่งน้ำริมทาง เปียกปอนและโดดเดี่ยว

 

ภาพความทรงจำแวบเข้ามา วันที่แม่ยังแข็งแรง นั่งรอเขากลับจากโรงเรียนที่ม้านั่งใต้ต้นไม้หน้าบ้านเช่าหลังเก่า แม่มักจะยิ้มกว้าง โบกมือเรียกเขา "นที" เสียงแม่อบอุ่นเหมือนแสงแดดยามเช้า มือของแม่นุ่มนวลยามลูบศีรษะเขา

 

แต่ตอนนี้...

 

เท้าหยุดลงตรงสะพานข้ามแม่น้ำ น้ำข้างล่างมืดสนิทไหลเชี่ยวกราก เย็นยะเยือกและเงียบงันเหมือนชีวิตของเขาในตอนนี้

 

เขายืนนิ่งอยู่นานมาก จนมือเริ่มชาและใจเริ่มว่างเปล่า

 

...ถ้าเขาหายไปตอนนี้ ปัญหาทุกอย่างก็คงจบลง...ไม่ร้อน ไม่หนาว ไม่ต้องทนทุกข์ ไม่ต้องรับรู้อะไรอีกต่อไป ขณะกำลังสองจิตสองใจ เตรียมเขย่งเท้าก้าวขึ้นบนขอบสะพาน

 

กลิ่นหอมบางอย่างลอยมากับสายลม กลิ่นขนมปังอบใหม่

 

เขาหันไปมอง เห็นร้านขนมปังเล็ก ๆ แสงจากข้างในอบอุ่นจนรู้สึกเหมือนเป็นโลกอีกใบหนึ่ง

 

นทีกำหมัดแน่น หยุดคิดถึงความตาย

 

"หากเราหายไป แม่จะอยู่ต่อไปได้ยังไง?"

 

เขาละสายตาจากแม่น้ำมืดมิด หันหลังให้สะพาน และก้าวเดินต่อไป

 

.

 

เมื่อกลับถึงห้อง เขานั่งลงข้างแม่ ดวงตาอ่อนล้าแต่อบอุ่นเหลือบมองมาที่เขา

 

"นที... กลับมาแล้วเหรอลูก" เสียงแม่แผ่วจนแทบฟังไม่ได้

 

"แม่..." เขาพูดอะไรไม่ออก จับมือแม่ไว้แน่น มันเย็นและผอมจนเหลือแต่กระดูก "ผมจะไม่ไปไหน" น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาทว่าหนักแน่น เหมือนย้ำเตือนตน

 

แม่ยิ้มจาง ๆ แทบมองไม่เห็น แต่เขารู้ว่ามี

 

นทีหยิบเทียนเล่มสุดท้ายในห้องขึ้นมาจุด เปลวไฟไหวระริกสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขาเอง

 

แม่หลับไปแล้ว นทีมองออกไปนอกหน้าต่างที่ฝนยังคงเทกระหน่ำ ความคิดของเขาวนเวียนอยู่กับคำถามเดิม พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร? เขาจะพาแม่ออกจากความทุกข์นี้ได้อย่างไร?

 

แต่คืนนี้ เขาเลือกที่จะอยู่ตรงนี้ นั่งเฝ้าเปลวเทียนที่สว่างท่ามกลางความมืด

 

แม้โลกจะโหดร้าย แม้ความหวังจะริบหรี่—แต่เขายังอยากให้มันมีแสงสว่างสักเล็กน้อย

 

เพื่อแม่

 

และเพื่อวันพรุ่งนี้ที่อาจดีกว่านี้…

 

.

 

นทีนั่งกอดเข่าเฝ้าแม่ตลอดคืน เสียงฝนตกกระทบหลังคาสังกะสีดังก้องเป็นจังหวะ น้ำหยดลงพื้นเป็นวง มันซึมผ่านรูรั่วบนเพดานห้องเช่าเล็ก ๆ กลางตรอกที่มืดสนิท นอกจากเสียงฝน ก็มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของแม่ที่นอนอยู่บนฟูกเก่า ๆ

 

นทีจำได้ว่า ก่อนป่วยหนัก แม่เคยเป็นคนที่เข้มแข็งที่สุดในสายตาเขา แม่ทำงานเป็นแม่บ้าน รับซักรีดพิเศษในวันหยุด ทำทุกอย่างเพื่อให้เขาได้เรียนหนังสือ "ลูกแม่ต้องมีอนาคตที่ดีกว่านี้" เธอมักพูดเสมอ

 

แต่ตอนนี้ มือของเขาเย็นเฉียบแต่หน้าผากของแม่ร้อนจัดไข้ขึ้นสูงมาหลายวันแล้ว แต่เขาไม่มีเงินพอจะไปหาหมอ

 

"แม่..." เขาเรียกเบา ๆ แต่แม่ไม่ขยับ

 

นทีกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ ดวงตาที่เคยสดใสตอนเด็ก ๆ กลับกลายเป็นสีหม่นเศร้า มีแต่ความเหนื่อยล้าและหิวโหย

 

.

 

สามวันก่อน แม่ยังลุกขึ้นนั่งได้ แม้ร่างกายจะซูบผอมแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง

 

"แม่ไม่เป็นไร" เธอยิ้มบาง ๆ ให้เขา แม้ริมฝีปากจะแห้งแตก "ลูกออกไปทำงานเถอะ"

 

นทียังคงลังเล แต่แม่แตะหลังมือเขาเบา ๆ เป็นเชิงให้ไป

 

เด็กหนุ่มออกจากบ้าน สูดลมหายใจลึก ๆ แล้วเดินเข้าสู่ตรอกแคบที่เต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวกของผู้คนในชุมชนแออัด ร้านแผงลอยข้างถนนขายของราคาถูก กลิ่นอาหารจาง ๆ ลอยมาปะปนกับกลิ่นควันและน้ำเสีย

 

เขาเดินไปที่ตลาดเล็ก ๆ หางานรับจ้างแบกของอย่างที่เคยทำทุกวัน แต่วันนี้ไม่มีใครจ้าง ฝนกำลังจะตก และคนไม่ออกมาซื้อของ

 

ท้องร้องโครกคราก เขากัดฟันแน่นแล้วเดินกลับบ้านมือเปล่า

 

.

 

เสียงไอของแม่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของค่ำคืน

 

นทีนั่งเฝ้าแม่ใต้แสงเทียนริบหรี่ เห็นเงาของเปลวไฟสะท้อนอยู่ในดวงตาของเธอ

 

"แม่หิวไหม?"

 

แม่ส่ายหน้า "แม่ไม่หิวหรอกลูก"

 

เขาเม้มปากแน่น ก่อนจะลุกไปหยิบขนมปังที่เหลือเพียงชิ้นเดียว แล้วฉีกแบ่งเป็นสองส่วนเล็ก ๆ

 

"กินหน่อยเถอะนะ" เขายื่นให้ แต่แม่ส่ายหน้าอีกครั้ง

 

เขาต้องกิน แม่ถึงจะยอมกินด้วย

 

นทีกัดขนมปังคำเล็ก ๆ แม้ลำคอจะแห้งผาก พอเห็นว่าเขากิน แม่จึงยอมกัดคำเล็ก ๆ ตาม ดวงตาของแม่ยามนี้กลับสะท้อนความเจ็บปวดมากกว่า

 

.

 

ฟ้ากำลังจะสาง... นาฬิกาข้อมือเก่า ๆ บนข้อมือผอมของนทีบอกเวลาตีห้าครึ่ง

 

เมื่อคืนเขาตัดสินใจแล้ว... เขานอนฟังเสียงหายใจของแม่ตลอดทั้งคืน แล้วรอให้ถึงเช้าตรู่

 

เขาสวมเสื้อผ้าที่ยังชื้นอยู่ หลังจากซักและตากไว้ข้ามคืนในห้องที่อับชื้น แต่มันเป็นชุดเดียวที่ดูดีที่สุดแล้ว

 

"แม่... ผมออกไปแป๊บนึงนะ" เขากระซิบข้างหูแม่ แล้วเดินออกจากห้องไปยังร้านขนมปังที่เห็นเมื่อคืน

 

ในความมืดจาง ๆ ของรุ่งเช้า นทียืนนิ่งอยู่หน้าร้าน มองผ่านกระจกเข้าไปข้างใน เห็นแสงไฟและเงาของชายร่างท้วมกำลังทำงาน

 

เขาไม่ได้คิดแผนอะไรไว้ ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร หรือจะถูกปฏิเสธอีกครั้งไหม แต่นี่คือความหวังสุดท้าย

 

พอประตูร้านเปิดออก ไอความอบอุ่นและกลิ่นหอมของขนมปังโชยออกมา

 

"ต้องการอะไร?" ชายวัยกลางคนถาม น้ำเสียงไม่ได้ไล่ แต่เต็มไปด้วยความสงสัย

 

"ผม... ต้องการงาน" เสียงของนทีแหบแห้งจากการอดนอน "ผมทำงานได้ทุกอย่าง ตั้งแต่กวาดพื้น ล้างจาน ยกของ... ผมไม่เคยทำขนมมาก่อน แต่ผมเรียนรู้ได้เร็ว"

 

เขาสูดลมหายใจลึก ก่อนจะพูดต่อ

 

"แม่ของผมป่วยหนัก ต้องการเงินไปหาหมอ... ผมไม่มีทางออกอื่นแล้ว"

 

ชายเจ้าของร้านมองดูเขาอยู่ครู่หนึ่ง สังเกตเห็นรอยคล้ำใต้ตา ร่างกายที่ผอมซูบ และดวงตาที่แม้จะเหนื่อยล้าแต่ยังมีประกายของความมุ่งมั่น

 

"แล้วทำไมไม่ไปหางานที่อื่น?" ชายถาม

 

"ผมพยายามแล้วครับ ไม่มีใครรับ" นทีตอบตามตรง "แต่เมื่อคืน... ผมเห็นแสงไฟจากร้านนี้ เหมือนมันเรียกผมเข้ามา..."

 

ชายร่างท้วมยิ้มบาง ๆ นัยน์ตาอ่อนโยน

 

"มากี่โมงได้บ้าง?"

 

"ได้ทุกเวลาครับ"

 

"ตีสี่ ทุกเช้า"

 

"ได้ครับ"

 

ชายเจ้าของร้านเปิดประตูกว้างขึ้น

 

"เข้ามาสิ... วันนี้เราเริ่มกัน งานแรกของเจ้าคือช่วยฉันอบขนมปังรอบเช้า"

 

นทีก้าวเข้าไปในร้าน กลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่โอบล้อมเขาเหมือนอ้อมกอดอุ่น

 

ชายเจ้าของร้านยื่นผ้ากันเปื้อนสีขาวให้ เขาสวมมันอย่างระมัดระวังราวกับมันเป็นเสื้อคลุมราคาแพง

 

"เธอชื่ออะไร?" เขาถาม

 

"นทีครับ"

 

"ยินดีที่ได้รู้จัก นที ฉันชื่อสมชาย" เขายิ้มกว้าง "เอ้า! มาเริ่มกันเถอะ... งานแรกของวันนี้คือการนวดแป้ง"

 

ในที่สุด แสงสว่างก็ส่องผ่านความมืดมิด

เข้ามาในชีวิตเขา

 

ดั่งเปลวเทียนเล็ก ๆ ที่ยังคงสว่างไสวแม้จะอยู่ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำอยู่ข้างนอก

 

"วันนี้..." นทีคิดในใจขณะล้างมือเตรียมตัวทำงาน "จะได้พาแม่ไปหาหมอเสียที"

 

... End ...