สระอโนดาษและต้นไม้แห่งความปรารถนา

ณ ป่าหิมพานต์อันกว้างใหญ่ไพศาล มีสระน้ำใสสะอาดราวกับกระจกเงาชื่อว่า "สระอโนดาษ" น้ำในสระเย็นฉ่ำ สะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกายระยิบระยับ รอบๆ สระรายล้อมไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ แต่ที่โดดเด่นที่สุดคือต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง สูงตระหง่าน มีใบสีเขียวเข้ม และผลกลมโตสีทองอร่าม ซึ่งชาวหิมพานต์เรียกกันว่า "ต้นไม้แห่งความปรารถนา" เพราะเพียงแค่คิดปรารถนาสิ่งใด แล้วสัมผัสลำต้น สิ่งนั้นก็จะบังเกิดขึ้นจริง แต่มีข้อแม้ว่า ความปรารถนานั้นต้องบริสุทธิ์ และไม่ก่อให้เกิดความทุกข์แก่ผู้อื่น

 

วันหนึ่ง มีนกแก้วสีเขียวสดใส ชื่อ "เขียวไข่กา" บินมาเกาะอยู่บนกิ่งไม้ใกล้สระอโนดาษ มันมองดูสระน้ำใสสะอาด และต้นไม้แห่งความปรารถนาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

 

เขียวไข่กา: (กระพือปีกเบาๆ) โอ้โห! สระน้ำใสจังเลย และต้นไม้นั่น...มันดูพิเศษจริงๆ

 

เสียงนกน้อยจากพุ่มไม้: นั่นแหละต้นไม้แห่งความปรารถนา ได้ยินมาว่า ใครคิดปรารถนาอะไร แล้วไปแตะต้องลำต้น ความปรารถนานั้นก็จะกลายเป็นจริง!

 

เขียวไข่กา: จริงหรือ? น่าอัศจรรย์จัง! แต่...มีข้อแม้รึเปล่า?

 

เสียงนกน้อย: ก็มีนะ ความปรารถนาต้องบริสุทธิ์ และไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร ถ้าไม่งั้น อาจจะเกิดผลร้ายก็ได้

 

เขียวไข่กาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วบินลงไปเกาะที่ลำต้น มันคิดปรารถนาว่า "ขอให้ข้ามีขนสวยงาม และมีเสียงร้องไพเราะที่สุดในป่าหิมพานต์"

 

ทันทีที่มันสัมผัสลำต้น ขนของมันก็เปลี่ยนสีเป็นสีรุ้ง สวยงามจับตา และเสียงร้องของมันก็ไพเราะจับใจ นกทุกตัวในป่าหิมพานต์ต่างพากันมาชื่นชม

 

นกยูง: โอ้! เขียวไข่กา ขนของเจ้าสวยงามเหลือเกิน!

 

นกกระจอก: เสียงร้องของเจ้าไพเราะมาก ฟังแล้วสบายใจจัง

 

เขียวไข่กา: (เสียงเย่อหยิ่ง) ฉันรู้ ฉันรู้ ฉันสวยที่สุดในป่าหิมพานต์แล้ว!

 

นกเค้าแมว: อย่าพูดอย่างนั้นสิ ความสวยงามไม่ใช่ทุกอย่างนะ

 

เขียวไข่กา: ก็ฉันสวยนี่ ฉันมีสิทธิ์จะภูมิใจ

 

นกน้อย: แต่พี่เขียวไข่กา ความภูมิใจแบบนี้ มันทำให้พี่เหงา และไม่มีเพื่อนนะ

 

เขียวไข่กาเริ่มรู้สึกเหงา มันเริ่มคิดถึงเพื่อนๆ มันจึงบินกลับไปหาต้นไม้แห่งความปรารถนาอีกครั้ง

 

เขียวไข่กา: (กระซิบกับต้นไม้) ขอให้ข้ากลับไปเป็นเหมือนเดิม

 

เมื่อมันสัมผัสลำต้น ขนของมันก็กลับมาเป็นสีเขียวสดใสเหมือนเดิม และเสียงร้องก็กลับมาเป็นเสียงร้องธรรมดา แต่ครั้งนี้ มันรู้สึกมีความสุขมากกว่าเดิม

 

เขียวไข่กา: ฉันเข้าใจแล้ว ความสุขไม่ได้อยู่ที่ความสวยงาม แต่มาจากมิตรภาพ

 

ขณะเดียวกัน มีกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง ชื่อ "น้อยหน่า" วิ่งเล่นอยู่ใกล้สระอโนดาษ มันเห็นเขียวไข่กาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา จึงเกิดความสงสัย

 

น้อยหน่า: พี่เขียวไข่กา! เกิดอะไรขึ้นกับพี่คะ ทำไมขนพี่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอย่างนี้

 

เขียวไข่กา: ฉันไปขอพรจากต้นไม้แห่งความปรารถนา แต่ฉันปรารถนาผิด ฉันปรารถนาเพื่อตัวเอง และดูถูกเพื่อนๆ ฉันเลยไม่มีความสุข

 

น้อยหน่า: พี่เขียวไข่กา ความปรารถนาที่ดี ต้องเป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดประโยชน์แก่ทุกคน ไม่ใช่แค่ตัวเอง ความสุขที่แท้จริง มาจากการมีเพื่อน และการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

 

เขียวไข่กา: ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณน้อยหน่า

 

เขียวไข่กาและน้อยหน่า ต่างก็มีความสุขที่ได้อยู่ร่วมกัน และเรียนรู้ที่จะใช้ต้นไม้แห่งความปรารถนาอย่างถูกต้อง โดยไม่ก่อให้เกิดความทุกข์แก่ผู้อื่น

กดแชร์​กัน​ด้วยนะคะ