"บ้านร้างริมถนน"4/8 การหลอกหลอนที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ตอนที่ 4 - การหลอกหลอนที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ปัณณ์ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูบ้านที่เพิ่งปิดลงอย่างแรง ความมืดรอบตัวเขาลึกจนไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ แม้แต่เงาของตัวเองก็ไม่สามารถมองเห็นในตอนนี้ เขารู้สึกถึงความกลัวที่ทะลักเข้ามาทุกทิศทาง ความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังมองเขาอยู่จากทุกมุมที่ไม่สามารถมองเห็นได้
เขาพยายามหันหลังกลับและจะวิ่งออกไปจากที่นี่ แต่เมื่อเขาหันไปมองอีกครั้ง ประตูบ้านกลับเปิดออกเองอีกครั้ง ราวกับบางสิ่งกำลังเชิญชวนเขากลับเข้าไป
"ไม่! ฉันไม่กลับเข้าไปแล้ว!" ปัณณ์พึมพำกับตัวเอง หัวใจเต้นแรงจนแทบจะออกมาจากอก มือของเขากำลังสั่นจนจับข้อมือไม่ได้
แต่เสียงที่เขากลัวก็ยังคงดังขึ้นมา "กลับมา... คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายของเจ้า..."
ในที่สุด ปัณณ์ตัดสินใจ เขาต้องหาคำตอบว่าอะไรอยู่ในบ้านหลังนั้น ที่ทำให้เขาไม่สามารถหลีกหนีได้ เขาเดินกลับไปที่ประตูอย่างช้า ๆ หัวใจของเขาสั่นสะท้านเหมือนมีใครมาหยุดมันไว้
เมื่อก้าวเข้าไปในบ้าน ความเย็นในอากาศเริ่มรุนแรงขึ้นเหมือนมีลมหนาวที่พัดมาจากมุมมืดของบ้าน ประตูที่เปิดอยู่เริ่มปิดเองอย่างเงียบเชียบและดังเอี๊ยดตามไปจนดังทั่วบ้าน
"ฉันจะไม่กลัว!" ปัณณ์พูดกับตัวเองเสียงดัง เขาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง แต่ร่างของเด็กสาวที่เขาเห็นเมื่อก่อนกลับไม่อยู่ที่นั่นแล้ว
ความเงียบก่อตัวขึ้นและทำให้ปัณณ์รู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ทุกสิ่งในบ้านเริ่มขยับไปในทิศทางที่เขาไม่เข้าใจ
จู่ ๆ สายตาของเขาก็ไปสะดุดที่ผนังด้านหนึ่ง ซึ่งมีภาพเก่าของครอบครัวหนึ่งแขวนอยู่ ผมยาว ๆ ร่วงลงมาจากกรอบรูป ภาพของชายหนุ่มและหญิงสาวในภาพดูเหมือนจะยิ้มให้เขา… แต่เมื่อมองไปใกล้ ๆ ปัณณ์ก็พบว่าตาของทั้งคู่ ไม่ใช่ตาของมนุษย์
พวกเขามีดวงตาที่ลึกและว่างเปล่าเหมือนกับที่เขาเคยเห็นในเงาของพ่อ
"พ่อ...?" ปัณณ์กระซิบ แต่เสียงของเขาดูเหมือนจะหายไปทันทีที่พูดออกมา
ภาพในกรอบรูปค่อย ๆ หมุนกลับไปและกลายเป็นภาพที่คุ้นเคยของเด็กสาวคนนั้นยืนอยู่ในมุมห้อง ขณะที่เงาของชายและหญิงในภาพกำลังเดินเข้าไปหาปัณณ์
"หนีไม่พ้น… คืนนี้เจ้าจะกลับไปกับเรา"
เสียงนั้นอีกครั้ง พูดขึ้นมาในหูของเขาอย่างชัดเจนจนปัณณ์รู้สึกถึงอาการมึนงง ความเจ็บปวดจากภายในหัวใจเขาเริ่มเพิ่มขึ้น ร่างของเขาสั่นจนขาแทบจะล้มลงไป
แต่ทันใดนั้นเอง… เงาของชายและหญิงในภาพเริ่มก้าวออกจากกรอบรูปไปข้างหน้า เขารู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองไม่สามารถขยับไปไหนได้อีกแล้ว เสียงกระซิบดังขึ้นเรื่อย ๆ จนก้องในหัว
"กลับมา... คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่เจ้าจะหลบหนี..."
ปัณณ์รู้สึกว่ากำลังจะสูญเสียสติ แต่ในที่สุดก็พยายามพูดเสียงเบา ๆ "ฉัน...ไม่ไป...ฉันไม่ใช่พวกคุณ!"
ทุกสิ่งรอบตัวเขาหยุดนิ่ง… ความเงียบกลับมาปกคลุมบ้านอีกครั้ง แต่ในใจของเขา ความรู้สึกไม่พอใจกำลังเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว จนเขาเริ่มรู้สึกว่าเขาจะต้องเผชิญหน้ากับบางสิ่งที่
อยู่ในบ้านนี้
(โปรดติดตามตอนต่อไป)https://board.postjung.com/1605833
สอยอีกหนึ่ง นายพลเขมรร่วง อีกราย
สูตรคำนวณงวด 2/1/69
อาการนอยด์ ใคร ๆ ก็เป็นกันได้ แต่ถ้ารุนแรงมากไปจะส่งผลต่อสุขภาพจิตใจ ทำอย่างไรให้หายนอยด์
จักรวาลร่วมฉลองส่งท้ายปี! NASA อวดโฉม "ต้นคริสต์มาสยักษ์" แห่งห้วงอวกาศลึก 2,500 ปีแสง
"สาละ" ดอกไม้ในตำนานเกี่ยวกับพุทธประวัติของพระมหาศาสดาของศาสนาพุทธ (สาละในหลวงพระบาง)
อาเซียนเนื้อหอม! เจาะเหตุผลทำไม บังกลาเทศ-ปาปัวนิวกินี-ฟิจิ อยากเข้าใกล้ครอบครัวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
ลุกขึ้นไได้...ก็ชนะ
ดาราดัง "เจมส์ แรนโซน" เสียชีวิตแล้ว
ทำไมคนค้าขายสินค้าที่ผิดศีลธรรมจึงร่ำรวย?
รีวิวหนังดัง SURROGATES คนอึดฝ่านรกโคลนนิ่ง
ย้อนชะตากรรม "ขันทีหัวใจพระโพธิสัตว์" ยอมแก้ราชโองการเพียงหนึ่งคำ เพื่อรักษาชีวิตคนนับพัน
ได้ใจคนไทยเต็มๆ สีหศักดิ์เผยประชุม รมว.กต.อาเซียน "ไทยไม่ตกลงหยุดยิง"
อาชีพออนไลน์แปลกๆ ที่คนไม่ค่อยรู้ แต่ทำเงินได้จริง
เจาะลึกลำดับเหตุการณ์โศกนาฏกรรมซาวน่าญี่ปุ่น เมื่อพื้นที่ส่วนตัวกลายเป็นกับดักมรณะ
"สาละ" ดอกไม้ในตำนานเกี่ยวกับพุทธประวัติของพระมหาศาสดาของศาสนาพุทธ (สาละในหลวงพระบาง)
อย่าเป็น "วัวลืมตีน" !! "ณวัฒน์" รับ เตีอน "ชาล็อต" เพราะระอาพฤติกรรมลืมตัว
โฆษก "ฮุนเซน" โม้หนัก!! เคยผ่านการรบมาแล้วนับ 100 ครั้ง!!
ลุกขึ้นไได้...ก็ชนะ
"สังขละบุรี" เส้นทางเดินลงสะพานไม้ที่ยาวเป็นอันดับที่สามของโลก สวยงามแข็งแรงอากาศหนาวไอหมอกสวยในยามเช้ามืด
"สาละ" ดอกไม้ในตำนานเกี่ยวกับพุทธประวัติของพระมหาศาสดาของศาสนาพุทธ (สาละในหลวงพระบาง)
เราอยู่ได้เพราะว่ามีเธอ ไม่ว่าจะไปไหนก็อยู่ได้ ฉายาลูกชิ้นกินได้ตลอด (ในพนมเปญ)
ท่องตลาดราตรี วันอังคารและวันพฤหัสบดี สีสันยามเย็นของอาหารและแฟชั่นจากไทย (พนมเปญ)