ฉันในวัยสามสิบบวก..

    เหนื่อย ท้อ  หมดหวัง  สภาพจิตใจแย่ลงเรื่อยๆเลย  แม้จะพยายามที่จะมีความสุขหรือหาความสุขเพื่อไม่ให้คิดมาก    แต่ก็ไม่เห็นจะได้ผลอะไรดีขึ้นมาเลย    รู้แค่ว่าไม่น่าจะเหลือใครในชีวิตแล้ว   ต่อให้จะยังมีคนอยู่ในครอบครัวแต่ก็เหมือนไม่มี   

     อาการท้อใจ เหนื่อยใจ  ไม่ไว้ใจใครที่มาพร้อมๆกันอาจจะเกิดจาก ตัวเราเอง

      อาการคิดสั้น  มือสั่นใจสั่น มีความคิดไม่อยากจะมีชีวิตอยู่  เกิดขึ้นบ่อยเกิน  การควบคุมสมาธิ  ให้มีสติ เราก็ยังคงหายใจเข้าหายใจออกแบบระยะสั้นอยู่       อาจจะดูเหมือนว่าเป็นเรื่องที่ง่าย   แต่สำหรับเราในตอนนี้   แค่การหายใจยังดูยากเลย  ที่จะเป็นลมหายใจที่เข้าออกแล้วทำให้ตัวเองรู้สึกสบายใจ      ยิ่งพฤติกรรมที่ต้องเห็นคนในบ้านไม่อยากพูดด้วยแล้วก็อดทนไว้ในใจ    

       ผิดมั้ย?

-ถ้าคุณเห็นคนคนนึงทะเลาะพูดไม่ดีกับพ่อแม่  คุณมองว่าเขาเป็นคนไม่ดีไปเลยหรือป่าวหรือคิดว่าเด็กคนนั้นเข้าต้องมีปัญหาบางอย่างที่ทำไปหรือมองเขาเป็นคนจิตป่วย    ถ้าคุณรู้ว่าเขาอยู่ในแวดล้อมที่เต็มไปด้วยการถูกกลั่นแกล้ง

- ถ้าคุณรับรู้แล้วว่าการเอ่ยปากช่วยของคนหนึ่งคนจะทำให้เราเจอสิ่งที่ไม่ได้อยากเจอในการณ์ข้างหน้า  แต่ต้องทำเป็นว่าไม่รู้   ทำที่ก็รู้ว่าพวกเขาโทรบอกกันจะไปตรงนั้นตรงนี้   เพื่อแสดงให้ได้รับรู้อะไรบางอย่างหรือรับรู้ในสิ่งที่เขาต้องการสื่อให้รู้

ไม่มีความบังเอิญที่เกิดขึ้นบ่อยจนดูแปลก

- ถ้ารู้แล้วว่าคนที่คิดร้ายทำร้ายเราคือใคร   แต่ต้องทำเฉย  ทำเป็นไม่รู้ แล้วก็ตกอยู่ในหลุมดำที่ลึกต่อไป..